Αν ψάξεις στα διαδικτυακά trivia του νέου κόσμου θα ανακαλύψεις αρκετές ξεχωριστές πληροφορίες για την ζωή του Ian Ikon. Ότι στην πραγματικότητα λέγεται Γιάννης Οικονομίδης, ότι έχει σπουδάσει design και Ιστορία Τέχνης, ότι έχει δουλέψει πολύ στον χώρο της διαφήμισης, ότι κάποια στιγμή έμπλεξε με τη μουσική – και ηχογράφησε για αρχή ένα ep με τον Graig Walker, ότι σε αντίθεση με τα βασικά του ακούσματα η dream pop είναι αυτή που έκλεψε την δημιουργική καρδιά του, ότι τώρα έχει ως βάση τη Θεσσαλονίκη- αλλά και ταυτόχρονα όλο τον κόσμο.
Και βέβαια ότι σχεδιάζει μελωδίες που κουβαλούν μέσα τους αλμύρα, θάλασσα και ηλιοβασιλέματα λιγωμένα από έρωτα. Κάπου μέσα σε όλα αυτά, του κλέψαμε την προσοχή, και εκείνος την ανταπέδωσε απαντώντας σε ερωτήματα, με λέξεις που μοιάζουν με άφιλτρα μηνύματα
Η μουσική ήρθε τυχαία ή ήταν πάντα εκεί και περίμενε την κατάλληλη στιγμή; Όταν ήμουν 12 χρονών ανακάλυψα ότι μπορούσα να σκαρώνω τραγουδάκια με το στόμα κατ’ αρχάς κι αργότερα με μια ακουστική κιθάρα. Βέβαια όταν μετά τις σπουδές μπήκα στο χώρο της οπτικής επικοινωνία και διαφήμισης μου δινόταν που και που η δυνατότητα να γράφω μουσικά ραδιοφωνικά τζιγκλάκια για διάφορους πελάτες. Η γνωριμία μου όμως αργότερα με τον Craig Walker με έβαλε στον δρόμο της σύνθεσης και του στίχου αποκλειστικά για αγγλόφωνα τραγούδια και μόνον.
Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που θυμάσαι να σε «χτυπάει» κατευθείαν στην καρδιά; Το γλυκόπικρο “Perfect day” του Lou Reed. Απλά λόγια που περιγράφουν την γλυκειά ραθυμία μιας ανέμελης μέρας. Μια ωδή στην ανεπιτήδευτη ευτυχία που σου δίνουν απλά καθημερινά πράγματα. Μια βόλτα στο πάρκο, συντροφικότητα, ένα ποτήρι σαγκρία, μια ταινία...Επίσης μου αρέσει η ατμοσφαιρική ενορχήστρωση με πιάνο και βιολιά αλλά κι αυτή η τρυφερή φωνή του Lou Reed στο κουπλέ σαν να σου μιλάει ψιθυριστά στο αυτί και που γίνεται ακόμα πιο δραματική όταν το ρεφρέν περνάει με μία εμπνευσμένη μουσική μετατροπία από μινόρε σε ματζόρε δημιουργώντας μια κορύφωση που ξαφνιάζει και λυτρώνει. Επίσης ο στίχος «You made me forget myself / I thought I was someone else, someone good» δηλώνει πως πάντα μπορεί να βρεθεί κάποιος που θα εστιάσει θετικά πάνω σου φτιάχνοντας την διάθεσή σου και καλό είναι να αφήνεται κανείς στην ευεργετική και θετική επίδραση του άλλου χωρίς περισπασμούς και περιστροφές.
Αν σου έλεγα να περιγράψεις τη ζωή σου με ένα τραγούδι σου, ποιο θα ήταν αυτό; Νομίζω το “Everywhere Ι go” γιατί εκεί περιγράφω το ταξίδι της ζωής όπως το εννοώ εγώ. Να δεις τον κόσμο με τα μάτια των άλλων, να ταυτιστείς με τον ξένο “Ι’ m facing you, I see myself”, να αφήσεις παραγκωνισμένες επιθυμίες να βγουν στην επιφάνεια “Hidden desires will begin to show”. Έτσι η διαδρομή γίνεται μέσο αυτογνωσίας και η ζωή μια διαρκής αναζήτηση “The road of freedom knows no end.” Ακόμη ότι μια ελεύθερη ύπαρξη βρίσκει τις ρίζες του σε κάθε γωνιά του πλανήτη “Wherever you go is your homeland”.
Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις «πολίτης του κόσμου»; Είναι αυτός που πάνω από όλα βάζει αξίες που έχουν να κάνουν με μια οικουμενική κοινωνική πολιτιστική έκφραση αλλά και ανοχή ή αναγνώριση των ιδιαιτεροτήτων κάθε χώρας. Nα μπορείς να ζεις οπουδήποτε στον κόσμο απαλλαγμένος από τοπικές ή εθνικές προκαταλήψεις και ιδεοληψίες, να είσαι ανεκτικός στην διαφορετικότητα, ανοιχτός σε νέες προκλήσεις και να σέβεσαι την κουλτούρα της πόλης που επέλεξες να ζεις. Νομίζω ότι αυτό αποτυπώνεται και στιχουργικά αλλά και υφολογικά στα τραγούδια μου καθώς κατά καιρούς υπηρετώ διαφορετικά είδη μουσικής όπως nu soul, indie, pop folk, dreamy pop. κλπ. Το να αλλάζεις ύφος και στυλ στην μουσική δεν το θεωρώ απαραίτητα ελάτωμα αλλά μια απελευθερωτική στάση. Είναι σαν να μετακινούμαι από μία πόλη σε μια άλλη.
Αν η μουσική ήταν τόπος, πού θα βρισκόταν η δική σου; Σε νησί; Σε μια πόλη τη νύχτα; Σε ένα παλιό πικάπ στο καθιστικό; Σε μια πόλη τη νύχτα μου ακούγεται πιο ταιριαστό. Είμαι φαν της urban κουλτούρας . Κάθε πόλη παίζει τα δικά της τραγούδια. Σε μια λεωφόρο όπου οδηγώντας γυρνάς στο άτομο που αγαπάς, σε ένα στενό δρομάκι όπου καραδοκεί το αναπάντεχο, σε μια πλατεία όπου φιλιέται ένα ζευγάρι, σε ένα μπαράκι αργά την νύχτα που παίζει smooth jazz ή σε ένα club που παίζει house. Όλα αυτά δημιουργούν μία υπαρξιακή σύνδεση με την μουσική δημιουργία. Μια πόλη περικλείει εντάσεις και δυναμικές, παύσεις και ησυχία όταν τα φώτα σβήνουν κι έτσι δημιουργούνται διαφορετικά πεδία έμπνευσης είτε για να φτιάξεις μια μουσική με έντονη κορύφωση είτε μία μπαλάντα.
Οι ρίζες σου στη ροκ, στην ψυχεδέλεια του West Coast, στο design — όλα συνυπάρχουν ή κάποια μένουν πίσω; Τίποτε δεν μένει πίσω - όλα συνυπάρχουν όλα γίνονται ένα, όλα σε ακολουθούν γιατί εσύ είσαι όλα αυτά. Οι αναφορές που έχω στην όποια δημιουργική μου έκφραση αντλούνται και από το παρελθόν και από το σήμερα, είτε είναι μουσικά ακούσματα της ροκ, είτε βιβλία, είτε ταξίδια, είτε design. Όλα είναι εμπειρίες ζωής τίποτε δεν πάει χαμένο, όλα αποθηκεύονται στα βαθιά στρώματα του υποσυνείδητου κι επιστρατεύονται όταν έρχεται η ώρα της έμπνευσης και της δημιουργίας.
Από graphic designer στο Beckmans στη Στοκχόλμη στο «Oxygen» — τι κουβαλάς από αυτή τη διαδρομή; Η Βeckmans μου δίδαξε κάτι πολύ σπουδαίο. Να βλέπω τα πράγματα έξω από το συμβατικό πλαίσιο και να σκέφτομαι διαφορετικά. Να κάνω ότι δεν έχω δει ακόμη. Τότε μαζί με την Saint Martins ήταν οι καλύτερες σχολές design για μένα στην Ευρώπη. Οι καθηγητές σε ενθάρρυναν να αποκτήσεις μία «αναγεννησιακή» κουλτούρα πάνω στην τέχνη, να καταπιάνεσαι δηλαδή με όλες τις μορφές της για να έχεις μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική ματιά στα πράγματα. Έτσι μουσική, αρχιτεκτονική, γραφιστική, ποίηση γέμιζαν τις ώρες μας και διεύρυναν το οπτικό μας πεδίο. Πολλοί συμφοιτητές μου είχαν μπάντες, είχα κι εγώ μία που παίζαμε τότε στο ύφος των Cure και Joy Division. Όλα αυτά και τόσα πολλά ακόμη είναι μονίμως στις αποσκευές μου σε ένα never ending trip...
Το «Oxygen» μιλάει για αναγέννηση. Εσύ, πότε ένιωσες ότι πραγματικά ξαναγεννήθηκες; Πράγματι το «Oxygen» μιλάει για μια αναγέννηση. Και αυτή η ανάγκη για ριζική ανανέωση πρέπει να υπάρχει διαρκώς στο μυαλό γιατί το μέλλον δεν προεξοφλεί τίποτα δεδομένο. Η διαρκής επαγρύπνηση και η ετοιμότητα να είναι διαρκώς στο μυαλό μας. Η συνήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός και η φθορά είναι το φυσικό επακόλουθο, γι’ αυτό λοιπόν χρειαζόμαστε επαρκή εφόδια οξυγόνου για να έχουμε την δύναμη όταν χρειαστεί να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και να τα αλλάξουμε όλα.
Το «Andrà Tutto Bene» γράφτηκε σαν αντίδοτο στην πανδημία. Αν το έγραφες σήμερα, τι θα άλλαζες; Πράγματι όταν γράφτηκε το «Αndra Tutto Bene» ήλπιζα ορμώμενος από μια ρομαντική πεποίθηση ότι μετά την πανδημία όλα θα άλλαζαν προς το καλύτερο. Εξ΄ ου και το αισιόδοξο μήνυμα ότι η ελευθερία πλησιάζει και η αγάπη θα νικήσει στο τέλος. Πίστευα ότι μέσα από το παγκόσμιο σοκ του κορωνοϊού δόθηκε μια ευκαιρία στους ανθρώπους και τις κοινωνίες να αλλάξουν. Αλλά δυστυχώς διαψεύστηκα καθώς δεν στραφήκαμε σε πιο δίκαιες και υγιείς κοινωνίες, δεν υιοθετήσαμε σοβαρές πολιτικές για το περιβάλλον. Η ατομικότητα νικά την ιδέα της συλλογικότητας, η εμπιστοσύνη απέναντι σε θεσμούς, Μ.Μ.Ε και κυβερνήσεις φθείρεται και σε ένα οργουελικό τοπίο η τεχνολογία φαντάζει περισσότερο ως απειλή παρά ως χρήσιμο εργαλείο. Αχρείαστοι πόλεμοι αρχίζουν να ξεσπούν και χάνεται το νόημα της ανθρωπιάς. Έτσι αν γραφόταν το Andra Tutto Bene σήμερα θα ήμουν πιο ρεαλιστής και θα περνούσα ένα μήνυμα διαρκούς επαγρύπνησης ότι η ελπίδα από μόνη της δεν αρκεί αλλά η πίστη σε μια συλλογική προσπάθεια για να πάνε τα πράγματα καλύτερα.
Έχεις πει πως θα ήθελες να γράψεις μουσική για τον Jim Jarmusch. Τι σκηνή θα διάλεγες να «ντύσεις»; A, τι καλά να έγραφα για τον Jarmusch. Θα ήθελα κάποιο μου κομμάτι από τα παλιά μου να είναι ανάμεσα σε αυτά που ακούστηκαν στο «Broken flowers». Και εννοείται μου αρέσει πολύ η road trip movie «Stranger Than Paradise». Eκεί θα ήθελα να έφτιαχνα ένα αργό νωχελικό κομμάτι με noir αισθητική και υπόγεια ένταση, με μια ψιθυριστή υπαινικτική φωνή και μια surf κιθάρα να παίζει ένα εθιστικό riff ειδικά στις νυχτερινές σκηνές με το αυτοκίνητο στο δρόμο για Florida.
Σε εποχές που κυριαρχεί η ταχύτητα η μουσική πώς διατηρείς το συναίσθημα στην παραγωγή; Η αλήθεια είναι πως εγώ κάνω την δουλειά μου με μεγάλη ευχαρίστηση κυρίως την στιγμή που δημιουργώ κάτι καινούργιο και βέβαια χωρίς να αγχώνομαι κατά την περίοδο της παραγωγής. Το άγχος έρχεται μετά. Όταν φτιάχνεται ένα τραγούδι υπάρχουν καλές προθέσεις και μια αγνότητα που πάντα κρύβεται μέσα στη δημιουργία. Όταν κυκλοφορεί όμως, βλέπεις ότι αμέσως από το επόμενο λεπτό δίνει ένα αγώνα επιβίωσης και διάκρισης μιας και τα τραγούδια που βγαίνουν πλέον καθημερινά είναι πολλές δεκάδες χιλιάδες. H πρόθεση του καλλιτέχνη πρέπει να σταματά στην ολοκλήρωση μιας μουσικής δημιουργίας - τα υπόλοιπα είναι θέμα συγκυριών, marketing και κατά πόσο το τραγούδι ακουμπά στις χορδές του ακροατή.
Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να έχεις στα credits σου μια συνεργασία; Θα ήθελα να γράψω ένα highway tune με την sadcore φωνή της Lana del Ray ή με μια φωνή σαν και την δικιά της για να το ερμηνεύσει με αυτήν την ρετρό αισθητική που λατρεύω και που παραπέμπει σε αμερικάνικες φωνές της δεκαετίας του ‘50 όπως η Nancy Sinatra. Kαι γιατί η φωνή της είναι όμορφη και σκοτεινή ταυτόχρονα, αποπνέει την αμερικάνικη old school κουλτούρα αλλά και μια cinematic west coast αίσθηση που είναι αδύνατον να βρει κανείς σε Ευρωπαία τραγουδίστρια.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι σου που θεωρείς ότι παραγνωρίστηκε – αλλά εσύ το αγαπάς βαθιά; Το Stay in touch αγαπώ ιδιαίτερα. Είναι ένα βιωματικό τραγούδι που θα μπορούσε να βρει ταύτιση με πολλούς ανθρώπους και που το ερμήνευσε εκπληκτικά ο Gautier. Να μπαίνεις στο σκοτάδι του άλλου “I want to meet your demons there / and all the anger, I swear” και να λειτουργείς παρηγορητικά “I’ll be your voice in your ear / Removing any kind of fear”. Είναι ένα ήσυχο εσωτερικό κομμάτι με indie folk αναφορές που δεν είχε όμως την απήχηση που περίμενα.
Η Κασσάνδρα Δημοπούλου, ο Luigi Catalano , ο Craig Walker, η Marina Celeste – πώς επιλέγεις τους «συνοδοιπόρους» σου; Εξαιρετικοί όσους ανέφερες. Γενικά όλους τους συνεργάτες μου τους επιλέγω ανάλογα με τις ανάγκες που έχει κάθε κομμάτι. Ώς επί το πλείστον πρώτα γράφω τα κομμάτια μου και μετά αναζητώ τις συνεργασίες που θα αποδώσουν μέσα στο κλίμα του κάθε τραγουδιού.
Τι ρόλο παίζει η γλώσσα σε ένα τραγούδι; Έχεις γράψει σε διάφορες... Η αλήθεια είναι ότι έγραψα μουσική σε τρεις γλώσσες στα αγγλικά, στα ελληνικά και στα ιταλικά. Πρόσφατα με ενημέρωσαν ότι κάποια μου τραγούδια μου ενδιαφέρουν Γάλλους παραγωγούς για να βγουν στη γαλλική γλώσσα κι αυτό με χαροποίησε πολύ. Μακάρι να γίνει. Σε όποια περίπτωση μπορεί κάθε γλώσσα να απαιτεί και τον κατάλληλο ήχο που θα ακολουθήσεις αλλά αυτό όμως τείνει να μην είναι κανόνας καθώς σήμερα οι παραγωγές γίνονται με βάση αγγλοσαξωνικά πρότυπα.
Υπάρχει κάποιο demo στο συρτάρι που δεν έχει βγει ποτέ αλλά νιώθεις ότι κάποτε θα πρέπει να ακουστεί; Δεν είναι μόνο ένα. Είναι πολλά και μάλιστα σε προχωρημένες παραγωγές. Αυτό που τα καθυστερεί να βγουν είναι το ότι πάντα με απασχολούν οι φωνές που πρέπει να τα ερμηνεύσουν. Και δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό. Χρειάζεται ψάξιμο, κάθε τραγούδι πρέπει να βρει τη δικιά του φωνή για να γίνει η σωστή χημεία γιατί χωρίς αυτή δεν μπορεί να γίνει αυτό που έχω στο μυαλό μου.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο «όχι» που είπες στην καριέρα σου και δεν το μετάνιωσες ποτέ; Στην καριέρα μου δεν θυμάμαι να είπα ποτέ ένα μεγάλο όχι γιατί κινούμαι σε έναν συγκεκριμένο χώρο που είναι προβλεπόμενος και όλοι υποψιάζονται ποιος είναι. Από την άλλη στην ζωή μου είπα πολλά όχι, για κάποια μετάνιωσα, για κάποια όχι.
Κλείνοντας: Τι σημαίνει για σένα «αγάπη και ελευθερία» σήμερα; Είναι προσωπική υπόθεση ή συλλογικό κάλεσμα; Εννοείται πως πάνω απ’ όλα η αγάπη και η ελευθερία δεν έχουν νόημα αν φιλτράρονται μόνο μέσα από ένα ατομικό πρίσμα. Είναι πράγματι συλλογικά καλέσματα πρωτίστως γιατί η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στην ελευθερία των άλλων προηγούνται και έχουν την πρώτη προτεραιότητα στο μυαλό ενός ανθρώπου που θέλει να νοιώθει ελεύθερος. Αν δεν επιδιώξεις την αγάπη και την ελευθερία σε συλλογικό επίπεδο δεν θα μπορέσεις να την νοιώσεις ποτέ σαν μια ατομική συνθήκη.
