Η οργασμική αναγέννηση των James

Ακόμη και όσοι έχουν αφήσει τους James πίσω τους, ακούγοντας τον τελευταίο τους δίσκο, La Petite Mort (που μαζεύει τις καλές κριτικές με το τσουβάλι) δε μπορούν να αρνηθούν ότι αυτή η μπάντα συνεχίζει να έχει αυτό το «κάτι» που έκανε το ελληνικό κοινό να τη λατρέψει, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μπάντα έχει περάσει ποτέ από την Ελλάδα. Λίγες μέρες πριν ο Tim Booth τραγουδήσει και χορέψει μπροστά μας σαν να μην έχει αρθρώσεις (έχουν περάσει δύο χρόνια από τη σόλο περιοδεία του, κατά την οποία ορισμένοι τυχεροί τον είδαμε να παίζει unplugged σε ένα μικρό εκκλησάκι στην Πάτρα), ο Jim Gleenie, μπασίστας και ιδρυτικό μέλος της μπάντας, μίλησε στην Popaganda για θανατικά, οργασμούς και τον...Morrissey.

Γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, και Σκωτία σας λατρεύει περισσότερο απο κάθε άλλο σημείο του πλανήτη; Είναι δύσκολο να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος σε διάφορα σημεία του πλανήτη συνδέεται με τη μουσική μας, οπότε δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω στην ερώτησή σου. Εκτός από τα μέρη που ανέφερες, έχουμε πολλούς φίλους και στο Μεξικό και στην Νότια Αμερική. Θα είμαστε στο Περού σε λίγους μήνες, ενώ έχουμε παίξει και στην Χιλή μερικές φορές, στην Αργεντινή, και τη Βραζιλία. Δεν ξέρω, είναι περίεργο...

Έχετε μια τεράστια δισκογραφία, έχετε πουλήσει εκατομμύρια δίσκους, δεν ξέρω καν πόσα EP έχετε βγάλει μέχρι σήμερα. Τελικά είναι σκληρή δουλειά να είσαι ροκ σταρ; Όχι δεν είναι! Στ' αλήθεια δεν είναι καθόλου δύσκολο. Πολλοί λένε πως τους φαίνεται ζόρικο, γιατί είσαι μακριά απο το σπίτι και την οικογένεια σου και αυτό δημιουργεί προβλήματα, όμως πάρα πολύς κόσμος δουλεύει μακριά απο το σπίτι του. Το πιο δύσκολο είναι οτι περνάς πολλές μέρες μαζί με την μπάντα σου και δημιουργούνται εντάσεις. Είμαστε όμως πάρα μα πάρα πολύ τυχεροί με αυτό που κάνουμε.

Αν ξεκινούσες τώρα μια μπάντα, την εποχή του άμεσου download, του Spotify, της υπερβολικής πληροφορίας, πιστεύεις θα πουλούσες τόσους δίσκους; Η εποχή που αγοράζονταν εκατομμύρια δίσκοι έχει παρέλθει. Ο γιος μου, για παράδειγμα, είναι 25 χρονών και μεγάλωσε σε έναν κόσμο που δεν χρειάζεται να πληρώνει για την μουσική. Είναι δύσκολα για μία νέα μπάντα σήμερα, γιατί ξέρει εξαρχής ότι δεν πρόκειται να βγάλει λεφτά με τον παραδοσιακό τρόπο, πουλώντας δηλαδή δίσκους. Είναι μία εντελώς διαφορετική κατάσταση από αυτή που βίωσα εγώ μεγαλώνοντας. Από την άλλη, το καλό της υπόθεσης είναι ότι σήμερα δεν αντιμετωπίζεις τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, δεν εξαρτάσαι σώνει και καλά από δισκογραφικές, ραδιοφωνικούς σταθμούς και άλλα τέτοια.

Αν ήθελα να κάνω τατουάζ κάποιους στίχους σας, ποιούς θα μου πρότεινες; Τί θες να κάνεις;! (Γελάει) Μερικοί από τους καλύτερους στίχους του Tim, είναι απο το "Not so Strong": «It's not the defeat / That shows up the weak / It's how you respond / When you're down». Είναι φανταστικός στίχος. Το πως σηκώνεσαι απο μια αποτυχία, και το πως χάνεις όταν σταματάς να προσπαθείς. Πολύ θετικό μήνυμα, σημαίνει πολλά για μένα και πάντα το έχω στο μυαλό μου. Αν το «χτυπήσεις», θα το έχεις και εσύ για πάντα στο σώμα σου!

Και αν σου ζητούσα να επιλέξεις ένα κομμάτι για μια κηδεία ποιό θα διάλεγες; Σίγουρα κάτι απο τους James! Μάλλον το “Top Of the World”. Είναι συγκινητικό, όχι όμως καταθλιπτικό.

Ας αφήσουμε την κατάθλιψη, και ας μιλήσουμε για τη νέα σας δουλειά. Έξι χρόνια χωρίζουν το La Petite Mort από τον προηγούμενο δίσκο… Το γράψαμε σε ένα χρόνο και το πιο ζόρικο για εμάς ήταν να βρεθούμε όλοι μαζί επειδή πια μένουμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Γενικά μας βγήκε σχετικά εύκολα, το «είχαμε» από την αρχή.

Να υποθέσω ότι εμπνευστήκατε τον τίτλο από τη γαλλική έκφραση για τον οργασμό; Σε κάποιο βαθμό. Κυρίως όμως ψάχναμε έναν τίτλο που να έχει σχέση με το περιεχόμενο των στίχων του δίσκου και τον θάνατο. Οι Γάλλοι το χρησιμοποιούν για να υποδηλώσουν αυτή την ευφορία που νιώθεις μετά απο έναν οργασμό. Εμείς το χρησιμοποιήσαμε για να αναφερθούμε στον θάνατο και άλλα τέτοια μακάβρια ζητήματα με μια κάπως χιουμοριστική διάθεση. Κάναμε το ίδιο και με το εξώφυλλο, με το κρανίο που το πήραμε απο την Μεξικάνικη «Ημέρα των Νεκρών» που είναι μια γιορτή, δεν είναι κάτι μίζερο. Είναι μια μέρα που όλοι είναι χαρούμενοι και περνούν καλά.

Σκέφτεσαι ποτέ τι γίνεται μόλις κάποιος πεθαίνει; Με εκπλήσσουν οι ερωτήσεις σου σήμερα! Μακάρι να ήξερα. Έχεις δεί το βίντεο απο το "Μοving On" με τις μάλλινες φιγούρες; Η κυρία στο βίντεο πεθαίνει, το νήμα κόβεται και το παιδί εμφανίζεται. Κάπως έτσι το φαντάζομαι, όλα σε ένα κύκλο.

Να σε ρωτήσω τώρα κάτι, ειλικρινά, όταν πέθανε η Θάτσερ δεν χάρηκες;  Θα ήταν πολύ κακό εκ μέρους μου να πω πως χάρηκα. Η Θάτσερ ήταν μια γυναίκα που δεν συμπάθησα ποτέ, η πολιτική της ήταν φρικτή, διέλυσε τις ζωές απλών ανθρώπων, έκλεισε πάρα πολλές υπηρεσίες και κοινότητες. Οι απόψεις της ήταν απάνθρωπες και ενθάρρυνε τον εγωϊσμό και τον ατομισμό στην κοινωνία. Όπως καταλαβαίνεις δεν ήμουν φαν της, χάρηκα όταν παραιτήθηκε απο την πολιτική αλλά όχι δεν χάρηκα όταν πέθανε, πια είχε μείνει μόνη της με την σκιά της και χωρίς δύναμη.

Τελικά υπάρχει κάποια αληθινή ιστορία πίσω από το πως διαλέξατε το όνομα "James"; Έχω ακούσει μια φήμη πως κάποτε, σε κάθε συνέντευξη βγάζατε και μια καινούργια ιστορία… Η πιο διαδεδομένη ιστορία είναι πως οι James πήραν το όνομά τους από το δικό μου, γιατί ο Paul Gilbertson, ο αρχικός κιθαρίστας μας, ήθελε να έχουμε το όνομα κάποιου απο την μπάντα. Όμως η κάπως πιο «αληθινή» ιστορία είναι πως ο Paul διάλεξε το «James» όχι από μένα, αλλά από το είδωλο του που τότε ήταν ο James Kirk των Orange Juice, ήθελε η μπάντα να έχει το όνομα του αγαπημένου του κιθαρίστα.

O Morrissey είπε κάποτε πως είστε «η καλύτερη μπάντα στον κόσμο», λες να το πιστεύει ακόμα αυτό; Mας υποστήριξε πολύ από την αρχή. Δεν νομίζω πάντως ότι είμαστε η καλύτερη μπάντα στον κόσμο…

Όταν ξεκινούσατε, υπήρχε στο Manchester δεν υπήρχε μια αίσθηση συντροφικότητας ανάμεσα στις μπάντες; Ήμασταν όλοι φίλοι, και ο καθένας βοηθούσε τους άλλους. Δεν υπήρχε ανταγωνισμός, όταν για παράδειγμα οι Smiths έκαναν τις μεγάλες επιτυχίες τους, σχετικά γρήγορα δηλαδή, εμείς ήμασταν ακόμα μια μικρή indie μπάντα. Συνέχισαν όμως να μας βοηθούν. Είναι κάτι σαν παράδοση στο Manchester οι διάσημοι να βοηθάνε τους «μικρούς», καταρχήν παίρνοντάς τους μαζί σου σε περιοδείες.

Πώς είναι να τα παρατάει ο τραγουδιστής της μπάντας σου, ενώ είσαστε στην κορυφή; Το περιμέναμε, δεν τα πηγαίναμε και πολύ καλά μεταξύ μας εκείνη την περίοδο. Το χρειαζόμασταν για να κάνουμε ο καθένας αυτό που ήθελε. Όπως σου είπα και πριν στην ερώτηση σου για τη δουλειά του ροκ σταρ, όταν δημιουργούνται προβλήματα μεταξύ των μελών μιας μπάντας, την στιγμή εκείνη σου φαίνεται εξοργιστικό. Αν περάσει όμως καιρός και το ξαναδείς από κάποια απόσταση, καταλαβαίνεις ότι επρόκειτο για κάτι χαζό και αστείο. Γι’ αυτό από το 2006 που ξαναβρεθήκαμε, απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε πάρα πολύ.

Σας αγχώνει καθόλου αν θα αφήσετε πίσω σας πολλά «κλασικά» τραγούδια; Δεν ξέρω, δεν το σκέφτομαι ποτέ. Όταν γράφουμε μουσική είναι πολύ σημαντικό γεγονός για εμάς, οι δίσκοι μας είναι σαν παιδιά μας, που τα δημιουργείς και τα αφήνεις ελεύθερα στον κόσμο να γίνουν ό,τι θέλουν. Ακούγοντας όσους έχουμε βγάλει, σκέφτομαι πως μου αρέσει που θα είναι για πάντα εκεί έξω. Οποιοσδήποτε μετά απο 20-30 χρόνια ακούσει ένα δίσκο μας και ανεξάρτητα αν του αρέσει ή αν θα το θεωρήσει κλασσικό, θα «κρατάει» ένα μικρό κομμάτι μουσικής ιστορίας.

15 Ιουλίου, Θέατρο Βράχων