Η Rosanna Mailan ήρθε στην Ελλάδα το 2007 από την Αβάνα επειδή εδώ ήταν ο πατέρας της. Όπως όλοι οι μεγάλοι κύκλοι, έτσι κι αυτός ξεκίνησε από την οικογένεια και πάνω σ’ αυτήν την πρώτη ρίζα, βλάστησε σταδιακά η μουσική της πορεία.
Η Rosanna είναι αυτό που λέμε "φτιαγμένη από μουσική": έπαιζε πιάνο από έξι χρονών, έδινε συναυλίες με τραγούδια του πατέρα της στη γειτονιά της, έκανε jam session στα διαλείμματα του σχολείου, είχε τη Σαντερία στον αέρα και τα τραγούδια της Celia Cruz στην αυλή της. Κι ύστερα έγινε μητέρα, η Ελλάδα βυθιζόταν σε κρίση, κι εκείνη αναγκάστηκε να αφήσει για καιρό τη σύνθεση και να κρατήσει μόνο το τραγούδι. Μέχρι που ήρθε ο Chris – ο κιθαρίστας, παραγωγός και σημερινός σύζυγός της – και της ξανάδωσε χώρο να θυμηθεί ποια είναι.
Την Κυριακή 4 Μαΐου στις 21:30, στο Half Note Jazz Club στο Μετς, η Rosanna παρουσιάζει τη δική της βραδιά με τίτλο "Inner Night". Με ακυκλοφόρητα τραγούδια, πρωτότυπες συνθέσεις μαζί με τον Yoel Soto, στιγμές από τις συνεργασίες της με τον Κωστή Μαραβέγια και τον Μίμη Πλέσσα, αλλά και παλιά βιώματα που ξαναγεννιούνται πάνω στα πλήκτρα.
Η ίδια θα βρίσκεται στο πιάνο, γιατί αυτό είναι το πρώτο της σπίτι. Στη σκηνή θα τη συνοδεύσουν οι Chris Zantioti (κιθάρα), Carlos Menendez (κρουστά), Yoel Soto (μπάσο) και Lazaro Castro (πιάνο & keys), μουσικοί που είναι για εκείνη κάτι ανάμεσα σε οικογένεια και φύλακες.
Η Rosanna φέρνει στη σκηνή μια διαδρομή. Από τον ρυθμό της Αβάνας ως τη γειτονιά της Πλάκας. Από τη Σαντερία και το bolero, στη jazz, το flamenco και τις μίξεις που φτιάχνουν τον δικό της ήχο – έναν ήχο χωρίς ταμπέλες, αλλά με σαφή ταυτότητα. Με το πρώτο της άλμπουμ HavanAthens να ηχογραφείται ήδη υπό τη στέγη της Panik Records, η Rosanna δείχνει έτοιμη να συστηθεί και επίσημα στο ελληνικό κοινό ως δημιουργός. Μια Κουβανή που έφτιαξε σπίτι της την Αθήνα, αλλά κράτησε μέσα της τον παλμό των congas και την αλχημεία του ρουμιού. Η ίδια λέει: «Στο DNA μου κουβαλάω αυτό που θέλεις. Μείγμα από ζάχαρη με δυνατό αλκοόλ, καπνό και ρούμι». Κι αυτή η μείξη βγαίνει στα τραγούδια της, στην ερμηνεία της, ακόμα και στον τρόπο που κάθεται στο πιάνο.
Τι σου συμβαίνει όταν κάθεσαι στο πιάνο; Είσαι πιο Κουβανή, πιο Ευρωπαία ή απλώς πιο ολόκληρη; Το πιάνο είναι στη ζωή μου από τα έξι μου χρόνια. Θυμάμαι τον πατέρα μου να διοργανώνει μια συναυλία για μένα στο θέατρο της γειτονιάς μας, και το κοινό μου ήταν όλα τα πιτσιρίκια, οι φίλοι μου. Όλα τα τραγούδια της βραδιάς τα είχε γράψει εκείνος. Οπότε, όταν κάθομαι μπροστά στο πιάνο, πρώτα απ’ όλα είναι σαν να συνδέομαι ξανά με εκείνες τις παιδικές αναμνήσεις. Στο σχολείο, στα διαλείμματα δεν τρέχαμε έξω να χαζέψουμε στην αυλή, δεν είχαμε ούτε κινητά, χιχι! Η "απασχόλησή" μας ήταν το Jam Session. Υπήρχε μια αίθουσα μόνο για αυτό. Παίζαμε όλοι μαζί, τέσσερα χέρια στο πιάνο. Αυτό που μου προκαλεί το πιάνο δεν έχει ταυτότητα. Δεν νιώθω ούτε Κουβανή, ούτε Ευρωπαία. Απλώς, γεμάτη. Γεμάτη από αναμνήσεις. Αν μου επιτρέπεις, να πω και κάτι ακόμα: όταν έγινα μητέρα στα είκοσί μου, η μουσική και η μελέτη πέρασαν σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα. Οι ευθύνες, η κρίση που περνούσε τότε η Ελλάδα, η ανάγκη για δουλειά, όλα με οδήγησαν να ασχοληθώ μόνο με το τραγούδι, που ήταν και η μόνη μου επαγγελματική διέξοδος. Έφτασα στο σημείο να ξεχάσω ποια ήμουν και τι μπορούσα να κάνω. Μέχρι που γνώρισα τον σύζυγό μου, τον Chris Zantioti, παραγωγό και εξαιρετικό κιθαρίστα. Μέσα από εκείνον ξαναβρήκα τον δρόμο μου. Έγραψα μάλιστα και ένα τραγούδι για αυτό: “Llegaste Tú” ("Ήρθες Εσύ") ακυκλοφόρητο ακόμα. Κι έτσι, η μουσική ήρθε ξανά στη ζωή μου. Όχι μόνο σαν τέχνη, αλλά σαν λύτρωση.
Πώς επηρεάζει η συνεργασία σου με έναν θρύλο όπως ο Μίμης Πλέσσας τη δική σου μουσική ταυτότητα; Υπάρχει μια συνάντηση πολιτισμών ή ένας διάλογος γενεών; Η συνεργασία μου με τον Μαέστρο Πλέσσα ήταν από αυτές τις εμπειρίες που σε μεταμορφώνουν. Δεν ήταν απλώς ένας “θρύλος”, ήταν ένας άνθρωπος με τόσο μεγάλη καρδιά και μουσική σοφία, που η παρουσία του και μόνο σου μαθαίνει πώς να είσαι καλύτερος καλλιτέχνης και καλύτερος άνθρωπος. Για μένα, είναι πράγματι μια συνάντηση πολιτισμών. Εγώ έρχομαι από την Κούβα, με τη ρυθμική μας τρέλα, τα αφροκαραϊβικά μας vibes, και εκείνος από τον κόσμο του ελληνικού κινηματογράφου, του ρεμπέτικου, της λόγιας μουσικής. Στο στούντιο, δεν συναντιούνται απλώς δύο γενιές, συναντιούνται δύο ψυχές που αγαπούν το ίδιο πράγμα: τη μουσική. Δεν αισθάνομαι ότι μου αλλάζει την ταυτότητα, αλλά ότι με βοηθά να την κατανοήσω βαθύτερα. Με τον ίδιο τρόπο που, όταν παίζεις latin jazz, πρέπει να ακούσεις πρώτα τους παλιούς, να καταλάβεις τη ρίζα, έτσι κι εδώ, μέσα από τον Μίμη Πλέσσα, είδα και τη δική μου μουσική πιο καθαρά.
Με τον Μίμη Πλέσσα. Photo: ©Georgia Theodorou
Σε ένα live γεμάτο afro-Cuban ήχους και jazz αυτοσχεδιασμούς, πόσο χώρο αφήνεις στη στιγμή και πόσο στο δομημένο συναίσθημα; Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στα δύο. Η afro-Cuban μουσική έχει πολύ έντονη ρυθμική βάση, χρειάζεται δομή για να μπορέσει να αναπνεύσει το groove. Από την άλλη, η jazz και ειδικά ο αυτοσχεδιασμός απαιτούν χώρο και εμπιστοσύνη στη στιγμή. Οπότε ναι, υπάρχουν σημεία στο live που είναι προγραμματισμένα, αλλά αφήνω πάντα περιθώριο για έκπληξη. Για μένα, το «δομημένο συναίσθημα» είναι κάτι σαν τον χάρτη, ξέρω περίπου πού πάω, τι θέλω να εκφράσω. Αλλά η στιγμή είναι ο καιρός: μπορεί να βρέξει, να φυσήξει ή να βγει ήλιος. Όταν το κοινό σου στέλνει ενέργεια, όταν οι μουσικοί δίπλα σου σε προκαλούν με μια φράση ή ένα ρίσκο, τότε λες “ok, ας το πάμε αλλού”. Και εκεί γεννιέται η μαγεία. Άλλωστε, αν δεν αφήσεις χώρο στη στιγμή, πώς θα σου πει η μουσική κάτι καινούργιο;
Ποιο τραγούδι θα διάλεγες ως το απόσταγμα της μουσικής σου ψυχής; Αν μιλάμε για ξένο τραγούδι, το "Imagine"του John Lennon είναι εκείνο που με αγγίζει όσο λίγα. Το άκουγα στο σπίτι μου στην Αβάνα, ο πατέρας μου το έβαζε συχνά. Αυτό το τραγούδι δεν είναι απλώς ένα όνειρο , είναι μια κραυγή αγάπης και δικαιοσύνης. Κουβαλάει μέσα του έναν βαθύ πόνο για τις αδικίες του κόσμου, κι εγώ νιώθω πάντα πολύ έντονα αυτόν τον πόνο. Όταν βλέπω ανθρώπους ή ακόμα και ζώα, να υποφέρουν χωρίς βοήθεια, κάτι μέσα μου σπάει. Το “Imagine” μού θυμίζει ότι μπορούμε να ελπίζουμε, ακόμα και μέσα στο σκοτάδι. Αν όμως διαλέξω ένα δικό μου τραγούδι, τότε είναι το "SOY", που σημαίνει "Είμαι". Είναι ακόμα ακυκλοφόρητο, αλλά είναι ίσως το πιο προσωπικό μου τραγούδι. Το έγραψα εμπνευσμένη από τη δημιουργία της ζωής , από τη θαυμαστή διαδρομή ενός μικροσκοπικού σπερματοζωαρίου μέχρι τη γέννηση ενός μικρού ανθρώπου. Ξεχνάμε πόσο σπουδαίο είναι το ότι υπάρχουμε. Κάθε ένας από εμάς έχει δώσει έναν αγώνα πριν καν πάρει την πρώτη του ανάσα. Και αυτός ο αγώνας είναι για μένα ιερός, γι’ αυτό και αξίζει ένα τραγούδι. Νομίζω ότι το "Imagine" και το "SOY" συνδέονται με έναν δικό τους τρόπο: και τα δύο μιλάνε για τη ζωή, για την αξία της, για το δικαίωμα του καθενός να υπάρξει, να ονειρευτεί, να ανήκει. Το ένα είναι η φωνή του κόσμου που θέλουμε, το άλλο είναι υπενθύμιση ότι ο κόσμος αυτός ξεκινά από εμάς , από τη στιγμή που είμαστε.
Τα πρώτα βήματα
Ως Κουβανή μουσικός που ζει και δημιουργεί στην Ευρώπη, τι σου λείπει περισσότερο από την Αβάνα, η ζέστη, η μουσική στον δρόμο ή η αυθόρμητη αγκαλιά των ανθρώπων; Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η μητέρα μου. Η οικογένειά μου. Όλα τα υπόλοιπα, η ζέστη, η μουσική στους δρόμους, οι αυθόρμητες αγκαλιές, είναι σίγουρα κομμάτι του ποια είμαι. Αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την απουσία της μητέρας μου. Ξέρεις, δεν έχει δει ποτέ από κοντά ένα δικό μου live. Όλες μου τις παραστάσεις, όλες τις όμορφες στιγμές που έχω ζήσει στη σκηνή, τις έχει δει μόνο μέσα από το κινητό. Θυμάμαι μία φορά, της έκανα βιντεοκλήση από τη σκηνή, και της αφιέρωσα ένα τραγούδι. Δεν μπορώ να ξαναδώ αυτό το βίντεο. Με ραγίζει. Αυτό μου λείπει. Η παρουσία της. Να είναι εκεί, να με βλέπει, να με αγκαλιάζει στο τέλος μιας συναυλίας. Αυτό είναι κάτι που ούτε η Ευρώπη ούτε καμία επιτυχία μπορεί να μου αντικαταστήσει.
Πώς μεταφράζεται ο ήχος της Κούβας σε ένα ευρωπαϊκό κοινό; Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι η Κούβα δεν φτάνει μέχρι εδώ ή αντίστροφα; Ο ήχος της Κούβας έχει μια μοναδική δύναμη, ακόμα και μέσα από τον πόνο, χορεύει. Αυτό το «χαμόγελο μέσα στη θλίψη» είναι κάτι που μπορεί να αγγίξει και το ευρωπαϊκό κοινό, γιατί η μουσική μας δεν είναι μόνο για διασκέδαση , είναι μια μορφή επιβίωσης. Όταν παίζω, νιώθω ότι επικοινωνώ κάτι βαθύτερο, κάτι που ίσως δεν έχουν ζήσει αλλά μπορούν να νιώσουν. Όμως, πολλές φορές νιώθω ότι η αληθινή Κούβα δεν φτάνει μέχρι εδώ. Ο κόσμος ξέρει τη salsa, το mojito, το Buena Vista Social Club… αλλά δεν ξέρει τι σημαίνει να ζεις με βασικά αγαθά σε έλλειψη, χωρίς φάρμακα, χωρίς ελευθερία. Δεν ξέρουν πώς είναι να μην έχεις πρόσβαση στο ίντερνετ για να δεις αν το παιδί σου είναι καλά γιατί απλά ολόκληρη χώρα δεν έχει ρεύμα ή να περιμένεις τρεις ώρες στην ουρά για λίγο ρύζι. Η μουσική μας γεννήθηκε μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η κουβανέζικη μουσική δεν γεννήθηκε σε πολυτελή στούντιο, αλλά σε αυλές με παλιά πιάνα και φωνές που αντέχουν. Και ναι, υπάρχουν στιγμές που νιώθω κι εγώ μακριά απ’ την Κούβα. Που η Ευρώπη με παίρνει με τον ρυθμό της, με το άγχος, χάνομαι μέσα σε έναν κόσμο πιο ψυχρό, και ξεχνώ λίγο το "γιατί" τραγουδάω. Τότε είναι που χρειάζομαι τον ήχο μου. Με μια λέξη, με ένα "clave" που μπαίνει σωστά, ξαφνικά θυμάμαι ποια είμαι.
Οι afro-Cuban ρυθμοί συχνά συνδέονται με ιστορία, αντίσταση, μαγεία, μόχθο. Εσύ πώς κουβαλάς αυτά τα στοιχεία στο σώμα και στο έργο σου; Δεν χρειάζεται να προσπαθήσω να τα κουβαλήσω , είναι ήδη μέσα μου. Οι afro-Cuban ρυθμοί είναι το DNA μου, το λέω και σε ένα τραγούδι μου που ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει, το “Así es mi Habana”. Εκεί τραγουδάω: «En mi ADN traigo lo que quieres, mezcla de azúcar con agua ardiente, tabaco y ron»: (Στο DNA μου κουβαλάω αυτό που θέλεις, μείγμα από ζάχαρη με δυνατό αλκοόλ, καπνό και ρούμι). Αυτό τα λέει όλα. Δεν είναι κάτι που υποδύομαι. Είναι κάτι που είμαι. Οι afro-Cuban ρυθμοί δεν είναι απλά μουσική, κουβαλούν μνήμες και δικές μου και των προγόνων μας. Είναι το πώς άντεξαν, πώς χόρεψαν παρά τον πόνο, πώς βρήκαν ελπίδα μέσα στη φτώχεια. Όταν τραγουδάω, όταν χορεύω, όταν γράφω, αυτά τα στοιχεία είναι εκεί. Ακόμα και όταν δεν τα αναφέρεις ρητά, ο ρυθμός τα μεταφέρει στο σώμα σου, τα ζεις χωρίς να τα ξέρεις. Η μουσική αυτή κουβαλάει αιώνες ιστορίας. Η μαγεία για μένα είναι ο τρόπος που θεραπευόμαστε μέσα από τη μουσική. Δεν είναι παραμύθι, είναι κάτι πολύ ζωντανό. Μπορείς να έχεις περάσει χίλια βάσανα, αλλά όταν το σώμα αρχίσει να κινείται με τον ρυθμό, όταν η φωνή βγει από μέσα σου, τότε κάτι αλλάζει. Αυτό κουβαλάω. Κι αυτό προσπαθώ να μεταδώσω.
Από τη Σαντερία μέχρι το son cubano και από τη Buena Vista στην προσωπική έκφραση, ποια είναι η μουσική σου γενεαλογία; Ποιοι είναι οι μουσικοί που σε διαμόρφωσαν; Η μουσική μου γενεαλογία ξεκινά από πολύ νωρίς, από τότε που άκουγα τύμπανα της Σαντερία στις γειτονιές της Αβάνας, χωρίς καν να ξέρω τι είναι. Αν και είμαι καθολική, η Σαντερία είναι παντού στην Κούβα. Μεγάλωσα με son cubano, bolero, guaracha, όλη η μουσική του δρόμου, των σπιτιών, των πάρτι. Οι ήρωές μου ήταν οι Celia Cruz, Beny Moré, Compay Segundo, η Omara Portuondo, αλλά και πιο σύγχρονοι όπως Issac Delgado ή Haydée Milanés. Η Buena Vista Social Club ήταν σαν μια μαγική πόρτα για να δει όλος ο κόσμος τη μουσική που για εμάς ήταν αυτονόητη. Αλλά πάνω απ’ όλα, πρώτος μου δάσκαλος ήταν ο πατέρας μου. Αυτός έγραψε τα πρώτα μου τραγούδια, αυτός με ανέβασε πρώτη φορά στη σκηνή. Εκείνος μού έμαθε τι σημαίνει να ζεις για τη μουσική, όχι απλώς να την κάνεις. Και όσο μεγάλωνα, μπήκαν κι άλλες επιρροές: η jazz, η soul, η φλαμένκο και φυσικά, η ελληνική μουσική. Είμαι φτιαγμένη από μίξεις. Δεν μπορώ να διαλέξω μόνο μία "γραμμή". Είμαι ένας ήχος που περνάει μέσα από εποχές, πολιτισμούς και προσωπικές εμπειρίες. Η μουσική μου δεν είναι μόνο ποιοι με διαμόρφωσαν, είναι και ποια έγινα εγώ μέσα από όλα αυτά.
Τι σε κράτησε εδώ τελικά; Ήταν οι άνθρωποι, το φως, η μουσική σκηνή ή η αίσθηση ότι κάπου εδώ είχες ήδη ξαναβρεθεί σε μια άλλη ζωή; Αυτό που με κράτησε τελικά ήταν η ζωή η ίδια. Ήρθα αρχικά γιατί ήταν εδώ ο πατέρας μου, ένιωθα ασφάλεια, είχα κάπου να στηριχτώ. Μετά έγινα μητέρα και τότε άλλαξαν όλα. Δεν είχα την πολυτέλεια να σκέφτομαι αν θα μείνω ή αν θα φύγω. Έπρεπε να παλέψω, να δουλέψω, να μεγαλώσω το παιδί μου. Όμως, με τον καιρό, άρχισα να αγαπάω αυτή τη χώρα. Όχι απλά σαν επισκέπτρια, αλλά σαν κάποια που τη ζει από μέσα: στις δυσκολίες της, στους ανθρώπους της, στη μουσική της. Το φως εδώ δεν είναι απλά ωραίο , είναι φως που σε ξυπνάει, σε τραβάει να προχωρήσεις. Και ίσως, ναι… υπάρχει κι αυτή η περίεργη αίσθηση ότι αυτή η γη με περίμενε. Δεν ξέρω αν είναι από άλλη ζωή ή απλώς μια μεγάλη σύμπτωση, αλλά νιώθω ότι εδώ έπρεπε να είμαι.
Με τον Κωστή Μαραβέγια
Στο ντουέτο με τον Κωστή Μαραβέγια φαίνεται χημεία και φρεσκάδα. Πώς γνωριστήκατε; Τον Κωστή τον άκουγα χρόνια με τα τραγούδια του όπως το «Πού να βρω μια να σου μοιάζει», «Λόλα», «Δεν ζητάω πολλά», «Ρίτα»… κι ένα από τα αγαπημένα μου: «Πες μου μια λέξη». Με άγγιζε πάντα αυτός ο παιχνιδιάρικος αλλά βαθιά συναισθηματικός τρόπος που ερμηνεύει. Η γνωριμία μας έγινε τελικά μέσα από έναν κοινό φίλο και συνεργάτη που αγαπώ πολύ τον Yoel Soto. Ο Yoel είναι για μένα σαν μεγάλος αδερφός εδώ στην Ελλάδα. Έχουμε παίξει αμέτρητες φορές μαζί, και έχει γράψει και τον ισπανικό στίχο για τη «Λόλα». Ο Κωστής άκουσε τη διασκευή της «Λόλα» που είχαμε στο πρόγραμμα σε μια παράσταση που έκανα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο , και του άρεσε πολύ. Λίγο μετά, ο Yoel έκανε τη σύνδεση κι έτσι γνωριστήκαμε κατευθείαν μέσα στο στούντιο, για να γράψουμε το κομμάτι μαζί. Η ενέργειά του ήταν απίστευτη, θετική, ζεστή. Ένιωσα σαν να τον ήξερα χρόνια. Και αυτή η χημεία, νομίζω, πέρασε και στο τραγούδι.
Ποιοι Έλληνες μουσικοί ή καλλιτέχνες νιώθεις ότι σε επηρέασαν ή σε ενέπνευσαν στο δικό σου ταξίδι εδώ; Όταν ήρθα στην Ελλάδα, ήμουν σαν λευκό χαρτί όσον αφορά την ελληνική μουσική. Αλλά πολύ γρήγορα άρχισε να γράφεται πάνω του μια ιστορία, με πρόσωπα, ήχους και συναισθήματα που δεν περίμενα. Η Χάρις Αλεξίου ήταν από τις πρώτες φωνές που άκουσα και με σημάδεψε. Ένιωθα την αλήθεια της και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό στη μουσική: η αλήθεια. Έπειτα γνώρισα τον Μίμη Πλέσσα, που ήταν σαν ένα κομμάτι ζωντανής ιστορίας. Η σοφία και η γενναιοδωρία του είναι έμπνευση, όχι μόνο μουσικά, αλλά και ανθρώπινα. Με συγκινεί ο Σαββόπουλος, γιατί συνδυάζει ποίηση, κοινωνική ματιά και μουσική με μοναδικό τρόπο. Και από τους νεότερους, ο Κωστής Μαραβέγιας που και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, έχει αυτό το φως που σε παρασύρει. Και φυσικά, νιώθω πολύ ευγνώμων για τους μουσικούς που έχω δίπλα μου, που με έκαναν να νιώσω κομμάτι αυτής της σκηνής. Η Ελλάδα μού χάρισε έμπνευση και οικογένεια μαζί.
Με τον Διονύση Σαββόπουλο
Αν μπορούσες να ενώσεις ένα κουβανικό και ένα ελληνικό τραγούδι σε ένα mashup για να περιγράψεις την πορεία σου, ποια θα διάλεγες; Θα διάλεγα το "Chan Chan" από την Buena Vista Social Club -γιατί έχει τον ήχο της παιδικής μου ηλικίας, της Κούβας όπως τη θυμάμαι, αυθεντική και λίγο μελαγχολική- και θα το ένωνα με το "Τα Κύματα" του Μίκη Θεοδωράκη. Γιατί μιλά για ταξίδια, ελπίδα, για την ψυχή που παλεύει να σταθεί σε μια άλλη γη, χωρίς να ξεχάσει ποια είναι. Αυτό θα ήταν το mashup της ζωής μου.
Πώς νιώθεις όταν το κοινό στην Ελλάδα τραγουδάει μαζί σου σε ισπανικά κομμάτια; Νιώθεις ότι υπάρχει μια αληθινή σύνδεση ή ακόμα μεγαλύτερη περιέργεια; Πραγματικά δεν το περίμενα όταν ξεκίνησα να τραγουδώ στα ισπανικά εδώ, νόμιζα πως θα είναι κάτι «εξωτικό», κάτι που απλώς θα ακούνε. Αλλά αυτό που συμβαίνει είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Όταν βλέπω κόσμο να προσπαθεί, να τραγουδάει φράσεις στα ισπανικά, να χορεύει χωρίς να καταλαβαίνει λέξη αλλά να νιώθει κάθε νότα, εκεί καταλαβαίνω ότι η μουσική δεν έχει γλώσσα, έχει καρδιά. Πολλές φορές κατεβαίνω απ’ τη σκηνή και μου λένε "δεν κατάλαβα τα λόγια, αλλά κάτι με άγγιξε". Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως υπάρχει σύνδεση ,όχι απλώς περιέργεια. Είναι σαν να ανοίγουμε μια μικρή πόρτα ο ένας στον κόσμο του άλλου.
Αν η Αθήνα ήταν μουσικό όργανο, τι θα ήταν για σένα και τι μουσική θα έβγαζε όταν βγαίνεις να περπατήσεις ένα πρωινό στην Πλάκα ή στα Εξάρχεια; Η Αθήνα θα ήταν ένα κρουστό. Όχι τέλειο, γυαλιστερό, αλλά ένα όργανο που έχει ζήσει, έχει φθαρθεί, έχει ρυθμό στο σώμα του. Κάτι ανάμεσα σε congas και cajón, με τον ήχο της να αλλάζει ανάλογα με τη γειτονιά και τη διάθεση. Στην Πλάκα ακούω κάτι πιο ρομαντικό,στα Εξάρχεια όμως... το tempo ανεβαίνει! Είναι σαν street jam, σαν να σκάει μια μπάντα του δρόμου και αρχίζει αυτοσχεδιασμό με πάθος. Μου θυμίζει Κούβα, εκεί που η μουσική γεννιέται απ' το τίποτα, με δύναμη.
Photo: ©Georgia Theodorou
Τι θα παρουσιάσεις στο Half Note; Θα παρουσιάσω τη Rosanna 100%, τη Rosanna όπως είναι πραγματικά. Είναι η βραδιά μου, η στιγμή που μοιράζομαι με το κοινό όλα τα ακυκλοφόρητα τραγούδια που έχω γράψει, τα οποία τα θεωρώ πολύ προσωπικά. Αν και δεν θα είναι παρούσα η μητέρα μου, θα έχω κοντά μου την παρουσία του πατέρα μου, Remy Mailan, που είναι πάντα στη σκέψη μου και στην καρδιά μου. Η βραδιά αυτή λέγεται Inner Night και είναι μια ειλικρινής αναδρομή στην πορεία μου. Στη σκηνή θα είμαι στο πιάνο, κάτι που με συνδέει με παιδικές αναμνήσεις και με κάνει να νιώθω πιο κοντά στην αρχή της μουσικής μου πορείας. Αυτή η βραδιά είναι γεμάτη συναισθηματική φόρτιση,την κάνω με μουσικούς που είναι σαν οικογένεια για μένα με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή που ήρθα στην Ελλάδα. Carlos Menendez, Yoel Soto, θα είναι εκεί ο Lázaro Castro, που είναι φίλος μου από το δημοτικό και ο σύζυγός μου, ο Chris Zantioti, ο άνθρωπος που με έφερε πίσω στη μουσική μου και με υποστηρίζει πάντα σε κάθε βήμα. Μαζί του, νιώθω πως βρίσκω ξανά τον σωστό δρόμο. Στο Half Note, θέλω να νιώθω σαν να παίζω ξανά στη γειτονιά μου. Έχει μια αίσθηση σπιτιού για μένα και αυτή τη σύνδεση θέλω να την μοιραστώ με το κοινό.
Τα μελλοντικά σου σχέδια; Αυτή τη στιγμή ηχογραφώ το πρώτο μου άλμπουμ με τίτλο "HavanAthens" και είμαι πολύ ενθουσιασμένη γιατί πλέον έχω τη στήριξη της δισκογραφικής εταιρίας Panik Records στην Ελλάδα. Έχουμε ήδη κυκλοφορήσει δύο τραγούδια, το "Tu Mirada" και το "Lola" και συνεχίζουμε να δουλεύουμε πάνω σε καινούργια κομμάτια. Το όνειρό μου είναι να κάνω περιοδείες με την 10μελή ορχήστρα μου και να δημιουργώ μουσική χωρίς όρια, χωρίς ταβάνι, να εξελίσσομαι και να μοιράζομαι τη μουσική μου με τον κόσμο. Οι παραγωγές μου είναι ατελείωτες και γεμάτες δημιουργικότητα.
