Πώς ξεκίνησε το «ταξίδι» των Septicflesh; Ξεκινήσαμε το 1990, εγώ με τον αδερφό μου τον Χρήστο, καθαρά για την πλάκα μας. O αδερφός μου ήταν 16, εγώ 18 και με την πάροδο του χρόνου άρχισαν τα πράγματα να γίνονται σοβαρά... Σταματήσαμε από το 2003 μέχρι το 2007, οπότε και ξαναδημιουργήσαμε» την μπάντα και κάναμε τις σωστές κινήσεις, βρήκαμε δηλαδή μάνατζερ, agency. Τότε ήταν που καταλάβαμε ότι η μπάντα έχει μπει σε μια επαγγελματική πορεία ενώ πιο πριν ήταν κάπως σαν χόμπι. Οι Septic Flesh θα έλεγα ότι υπάρχουν, λοιπόν, πραγματικά ενεργά από το 2008.
Άρα το διάλειμμα ωφέλησε το συγκρότημα... Σίγουρα. Εγώ κι ο Χρήστος έπρεπε καταρχήν να τελειώσουμε τις σπουδές μας που ήταν πρώτη μας προτεραιότητα. Εγώ στην Καλών Τεχνών κι ο αδερφός μου στην Αγλλία, σύνθεση κλασικής μουσικής. Αυτό το διάλειμμα ήταν κυρίως για να κλείσουμε τις ανοιχτές υποθέσεις.
Το διάλειμμα πως επηρέασε την ηχητική κατεύθυνση της μπάντας; Το μόνο που άλλαξε είναι ότι αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε σε μεγαλύτερο βαθμό την ορχήστρα σε αντίθεση με το παρελθόν. Τώρα πια σε κάθε μας album χρησιμοποιούμε ορχήστρα, την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας που αποτελεί κι ένα από τα πιο δυνατά όπλα των SepticFlesh.
Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα; Ανέκαθεν η κλασική μουσική και τα soundtrack αρέσαν σε όλα τα μέλη των SepticFlesh και ταιριάζει πολύ με τη μουσική μας. Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ότι ο αδερφός μου, εξαιτίας και των σπουδών του, έχει την ευχέρεια να γράφει την παρτιτούρα και το score που το δίνει στους μουσικούς στην Τσεχία και βγαίνει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Τι στόχους λοιπόν βάλατε το 2008 και πώς κρίνεις την πορεία σας μέχρι σήμερα; Αυτή την στιγμή έχουμε καταφέρει και περιοδεύσει σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Κάθε χρόνος που περνάει βλέπουμε τους SepticFlesh να ανεβαίνουν. Κυρίως στα live, εκεί φαίνεται η εξέλιξη της μπάντας. Βλέπουμε την προσέλευση και την ανταπόκριση του κόσμου. Δεν είναι εύκολο μία ελληνική μπάντα να κάνει επιτυχία στο εξωτερικό και ειδικά στον ακραίο μουσικό χώρο. Η χώρα μας δεν έχει τις υποδομές να δημιουργήσει τέτοια σκηνή και όπως καταλαβαίνεις μπάντες όπως οι Rotting Christ, Suicidal Angels και ο Gus G που παίζει με τον Ozzy, είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Δεν είμαστε σαν την Σουηδία ή την Νορβηγία που έχουν μεγάλη παραγωγή. Σε εμάς ίσως φταίει η γεωγραφική θέση της χώρας, βρισκόμαστε μεταξύ Ανατολής και Δύσης, οπότε γίνεται ένα συνονθύλευμα Τέχνης που δεν μπορώ να πω και ότι είναι υψηλού επιπέδου, με αποτέλεσμα το ροκ και οι ακραίες του μορφές να υπολειτουργούν. Λειτουργούν όλα τα υπόλοιπα είδη.
Οι fans έχουν για τις περιοδείες μια ειδυλλιακή εικόνα στο μυαλό τους. Πώς είναι όμως να το ζεις «από μέσα»; Οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου συνέχεια, γίνεται ρουτίνα, χάνει τη μαγεία του. Το να περιοδεύεις ανά τον κόσμο σίγουρα είναι μαγικό, μόλις όμως γυρίσαμε από ένα tour 48 ημερών με 45 live, παίζαμε δηλαδή κάθε μέρα. Εύλογα κουράζεσαι, άσχετα αν οι συνθήκες είναι πολύ καλές. Όσο να ‘ναι, κάθε μέρα να παίζεις και να είσαι εν κινήσει, έχει τις δυσκολίες του.
Πού έχετε παίξει όλα αυτά τα χρόνια και πού υπάρχει η περισσότερη ανταπόκριση; Έχουμε βρεθεί σχεδόν παντού, κάθε χώρα έχει τη μαγεία της. Μεγάλη ανταπόκριση για τους SepticFlesh υπάρχει στην Αμερική. Αλλά το πιο ένθερμο κοινό μας βρίσκεται στη Γαλλία, την Ελβετία και τη Σουηδία.
Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν το metal κοινό; Ο κόσμος που ακούει αυτή τη μουσική, σε αντίθεση με εκείνους που ακούν ποπ για παράδειγμα, δένεται περισσότερο, αγοράζει ακόμη δίσκους, συλλέγει ειδικές εκδόσεις. Πιστεύω ότι υπάρχει μία αλήθεια μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού και σε αυτό παίζει σημαντικό ρόλο ότι η heavy metal σκηνή είναι ενωμένη, λειτουργεί ομαδικά σε όλες τις χώρες.
Υπάρχει κάποιος δίσκος, ένα συγκρότημα που «ντρέπεσαι» που έχεις στην προσωπική σου συλλογή; Όχι. Είμαι κι εγώ πολύ επιλεκτικός στα ακούσματα μου. Τώρα πια όμως δεν ακούω metal στον ελεύθερό μου χρόνο, αλλά κυρίως κλασική μουσική και soundtracks. Εδώ και τρία χρόνια ακούω κάθε μέρα το soundtrack του Dark Knight, του Hans Zimmer.
Ακόμη και όταν ζωγραφίζεις; Ειδικά τότε ακούω μόνο τέτοια μουσική! Δε χρειάζονται άλλα είδη. Υπάρχουν άπειρες ταινίες και συνθέτες κλασικής μουσικής που με καλύπτουν. Δεν μπορώ να συνθέτω και να ακούω rock ή heavy metal, αποσυντονίζομαι.
Θα άφηνες κάποιον άλλο καλλιτέχνη να δημιουργήσει το artwork των SepticFlesh; Δύσκολη ερώτηση. Από καλλιτέχνες που αυτή την στιγμή κάνουν artwork, θα έλεγα τον Travis Smith που έχει κάνει και μπάντες όπως οι Opeth. Έχει ένα στυλ ατμοσφαιρικό που θα κόλλαγε με τους SepticFlesh. Από κάποιον «μεγάλο» θα επέλεγα τον Hans Rudolf Giger και τον Francis Bacon που είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος.
Υπάρχει ελευθερία έκφρασης και διαμόρφωσης της metal σκηνής στην Ελλάδα; Το πρόβλημα εδώ ξεκινά από νωρίς και βρίσκεται στην απουσία της τέχνης στη μέση ελληνική οικογένεια. Και αν υπάρχει, έχει προσδιοριστεί σαν ένα μέσο διασκέδασης κι όχι ως τρόπος να ασχοληθεί το παιδί και να δημιουργήσει. Τελειώνει το σχολείο του και μετά οι γονείς το προτρέπουν να βρει δουλειά για να εξασφαλιστεί οικονομικά. Δεν έχει την «επαναστατική τρέλα» που έχει ένα παιδί στη Σουηδία. Εκεί τα παιδιά ακούν ροκ από τα 13 τους χρόνια. Εδώ δεν υπάρχουν μπάντες γιατί δεν ενθαρρύνονται οι νέοι να δημιουργήσουν στη ροκ μουσική.
Με ποιο συγκρότημα θα ήθελες να μοιραστείς κάποτε τη σκηνή; Ένα συγκρότημα που θέλαμε να παίξουμε πάρα πολύ μαζί κι εν τέλει έγινε ήταν οι Dead Can Dance, στο Rockwave Festival. Άλλη μπάντα που μ’ αρέσει πολύ είναι οι Nine Inch Nails.
Θα έλεγες ότι το live στην Αθήνα είναι η κορωνίδα της ευρωπαϊκής σας περιοδείας; Έχουμε δύο ακόμη, στη Μάλτα και στο Ισραήλ, αλλά είναι ουσιαστικά το πιο σημαντικό live των SepticFlesh αφού θα παίξουμε στην πατρίδα μας. Πιστεύω θα είναι ένα πολύ δυνατό live, θα παίξουμε κομμάτια από τα τελευταία 4-5 albums.
Ως δημιουργός, λοιπόν, νιώθεις πως με τη μουσική ξορκίζεις τους δαίμονές σου; Πιστεύω πως αν δεν είχα την τέχνη στη ζωή μου θα είχα τρελαθεί, έχει παίξει καταλυτικό ρόλο. Ουσιαστικά μέσω της διαδικασίας της δημιουργίας φτάνεις σε ένα ανώτερο σημείο συνείδησης. Αποβάλλεις και διώχνεις τα αρνητικά στοιχεία και λειτουργείς καλύτερα. Όχι μόνο εμείς που την παράγουμε, αλλά και ο δέκτης.
