Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που τα αδέρφια Λυδία και Κωνσταντίνος Μπουντούνης αποφάσισαν να ενώσουν τις χορδές, τα πάθη και τις εμμονές τους κάτω από ένα όνομα που ταίριαζε απόλυτα στη μουσική τους ιδιοσυγκρασία: String Demons. Ένα project που ξεκίνησε σαν μουσικό πείραμα — ένα κλασικό βιολί κι ένα τσέλο που δεν ήθελαν πια να «μιλάνε σωστά» — και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο ανατρεπτικά σχήματα της ελληνικής σκηνής.
Με αφετηρία τη στέρεη, “ορθόδοξη” τους πορεία στην κλασική μουσική, οι String Demons έσπασαν τις φόρμες, μπλέκοντας Vivaldi, Iron Maiden, Άκη Πάνου, Χατζιδάκι και Lady Gaga στο ίδιο setlist — όχι από ιδιοτροπία, αλλά από ανάγκη. Γιατί στη μουσική, όπως οι ίδιοι λένε, «τα όρια υπάρχουν μόνο όταν τα φοβάσαι».
Μέσα σε μια δεκαετία, πραγματοποίησαν πάνω από 1.500 εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, κυκλοφόρησαν πέντε ολοκληρωμένα άλμπουμ, δεκάδες single, και καθιέρωσαν ένα προσωπικό ύφος που κινείται ανάμεσα στο κλασικό, το metal και το παραδοσιακό — ένα μουσικό παλίμψηστο γεμάτο ρυθμικές ανατροπές, ατμόσφαιρα και συναίσθημα.
Η μουσική τους είναι χειροποίητη, θεατρική, φτιαγμένη με ρεύμα, ιδρώτα και ευλάβεια. Όσοι τους έχουν δει ζωντανά, ξέρουν ότι δεν πρόκειται απλώς για συναυλία αλλά για τελετή: ένα μικρό μουσικό έπος που ξεκινά με μπαρόκ και τελειώνει σε εκστατικό headbanging.
Φέτος, αυτή η πρώτη δεκαετία κλείνει με μια μεγάλη γιορτή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στις 21:00, στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη. Μια σκηνή που θα υποδεχθεί όχι μόνο τους String Demons, αλλά και μια σειρά εξαιρετικών καλλιτεχνών και φίλων τους. Τη χαρισματική Idra Kayne, σε ρόλο “φωνητικής δαίμονος”, τον Μιχάλη Απαρτόγλου (μπασίστα των Jacks Full) για να προσθέσει το heavy rock αίμα στο μείγμα, τη Συμφωνική Camerata Junior – Ορχήστρα Νέων των Φίλων της Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Χαλιάσα αλλά και τη Νεανική Χορωδία της Λεοντείου Σχολής Νέας Σμύρνης (διδασκαλία – διεύθυνση: Κατερίνα Βασιλικού).
Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει αναλάβει ο Ηλίας Καρελλάς, μόνιμος συνεργάτης των String Demons και συνοδοιπόρος τους στις πιο παράτολμες παραστάσεις τους, τις ενορχηστρώσεις υπογράφουν οι: Αριστέα Τσιχλή και Κώστας Ηλιάδης, ενώ η τεχνική μαγεία πίσω από τον ήχο ανήκει στον Γιώργο Χατζηπολυχρόνη και τον Νίκο Καραπιπέρη.
Η επετειακή αυτή συναυλία υπόσχεται ένα μουσικό ταξίδι που κινείται από τον Βιβάλντι και τον Χαίντελ μέχρι τα ρεμπέτικα και το ραπ, από κινηματογραφικά σάουντρακ μέχρι ελληνικά παραδοσιακά μοτίβα και metal riffs. Μια παράσταση που απαντά, με τον δικό της εκρηκτικό τρόπο, στην αιώνια ερώτηση που έχουν κάνει οι ίδιοι σύνθημα: #whatismusicafterall. Κάναμε μία κουβέντα με τη Λυδία και τον Κωνσταντίνο για αυτό το τόσο ωραίο και ανατρεπτικό πάντρεμα.
Αν κοιτάξετε πίσω στα 10 αυτά χρόνια, ποια στιγμή θα λέγατε ότι σφράγισε τους String Demons; Όχι απαραίτητα την πιο επιτυχημένη, αλλά εκείνη που σας άλλαξε ως ανθρώπους πάνω στη σκηνή. Ίσως είναι παραπάνω από μία. Σε κάποια από τις πρώτες μας συναυλίες μας είχαν ζητήσει να κατεβούμε απ την σκηνή οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ, δεν είχαμε τελειώσει ακόμα το πρόγραμμα το οποίο μάλλον ήταν πιο ακραίο απ ότι περίμεναν, ο κόσμος ευτυχώς είχε άλλη άποψη και μας "έσωσε". Όσο προχωράνε τα χρόνια σίγουρα αλλάζουμε σημαντικά μέσα μας, άρα και πάνω στη σκηνή. Όταν παίξαμε πρώτη φορά live ένα καινούργιο μας κομμάτι, το FantaΘia, που ενώ εμείς το αγαπάμε ιδιαίτερα, νομίζαμε πως είναι υπερβολικά τρελό και "περίεργο" και "ακατανόητο" για τον κόσμο και είδαμε πόσο "πέρασε" από κάτω, είδαμε ευχαριστημένες και συνεπαρμένες φάτσες να ακούν, ήταν μια από αυτές τις κομβικές στιγμές που μέσα σου τις κλειδώνεις ως πολύτιμες και προχωράς πιο ζωντανός.
Έχετε “παντρέψει” τη Βυζαντινή παράδοση με το metal και τον Vivaldi με τον Άκη Πάνου. Ποιο ήταν το πιο “ιερόσυλο” πάντρεμα που τελικά σας λύτρωσε; Ιεροσυλία δεν υπάρχει στη μουσική κατά τη γνώμη μας, αν βλέπεις τη μουσική έτσι ζεις συνεχώς στη σκιά κάποιων "ιερών τεράτων" που φοβάσαι να τα αγγίξεις, κρύβεσαι δηλαδή ουσιαστικά πίσω από αυτά και δεν προχωράς τελικά, μένεις σε μια φυλακή που δεν έχει θέση στη μουσική. Η ένωση των κόσμων στη διασκευή που κάναμε με την Κατερίνα Στανίση στο "Σ' έχω κάνει Θεό" ήταν όντως λυτρωτική γιατί το είχαμε πολύ καιρό κατά νου και εργαστήκαμε λυσσασμένα για να βγει αυτό που βγήκε, το οποίο ανεξαρτήτως αν αρέσει ή όχι σε κάποιον, το σίγουρο είναι ότι έχει προσωπική σφραγίδα και ματιά, μεράκι και αλήθεια.
Από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι φεστιβάλ στο εξωτερικό: υπάρχει διαφορά στο πώς δέχεται το κοινό αυτή την εκρηκτική συνύπαρξη ειδών; Έχει αλλάξει ο τρόπος που “ακούμε” τα σύνορα στη μουσική; Αυτό που έχουμε ως αίσθηση είναι ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και ουσιαστικά δε διαφέρουν από τόπο σε τόπο και από σκηνή σε σκηνή ως κοινό. Μπορεί ίσως στο εξωτερικό να έχουμε παρατηρήσει πως οι άνθρωποι είναι λίγο λιγότερο καχύποπτοι με το καινούργιο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως εδώ έχουν αντίσταση, σε επίπεδο live τουλάχιστον. Στο live οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί και έτοιμοι να νιώσουν τους παλμούς σου. Το πώς διαχειρίζονται οι ίδιοι οι άνθρωποι στο σπίτι τους τη μουσική, το τι ψάχνουν, πώς το ψάχνουν, τι ακούνε, πώς υπάρχει η μουσική στην καθημερινότητά τους, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της υπερπαραγωγής, τι σημαίνει για εσάς “χειροποίητος” ήχος; Πόσο σημαντικό είναι να διατηρείς την ατέλεια του ανθρώπου στη μουσική; Η μουσική, όπως και η τέχνη σε όλες της τις μορφές, είναι ένα με τον άνθρωπο. Όταν αφαιρείς τον άνθρωπο από τη μουσική, αυτή μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, καλό, κακό, δεν ξέρουμε ακόμα, πάντως είναι κάτι άλλο. Χάνει την αληθινή της αξία γιατί ο άνθρωπος γίνεται κομπάρσος σε κάτι που κάποτε ήταν πρωταγωνιστής. Και κομπάρσος στην τέχνη σημαίνει κομπάρσος στη ζωή. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι κάτι το απίθανο, το αξιοθαύμαστο, είναι το απόγειο της εξέλιξης του ανθρώπου σε επίπεδο τεχνολογίας και διευκόλυνσης της ζωής σε διάφορους τομείς, αλλά σε σχέση με την τέχνη τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Όταν αφαιρείς από τον άνθρωπο τη δημιουργία, τη σκέψη, την ψυχή, το μεράκι, την αγάπη, το νοιάξιμο, τη φρίκη, τον θυμό, την απελπισία, την απογείωση που αυτή εμπεριέχει είναι σα να τον νεκρώνεις. Και μαζί με τον νεκρωμένο δημιουργό νεκρώνονται και οι ακροατές, οι θεατές, οι αποδέκτες, οι κοινωνοί της δημιουργίας αυτής. Άλλο να αποκτάς παραπάνω εργαλεία για να δημιουργείς τέχνη ως άνθρωπος και άλλο να αναθέτεις στην τεχνολογία να δημιουργήσει τέχνη αντί για σένα. Άρα γιατί ζούμε; για να υπάρχουμε απλώς και να καταναλώνουμε; Ο τρόπος που θα διαχειριστούμε την τεχνητή νοημοσύνη έχει μεγάλη σημασία.
Η φετινή συναυλία έχει μια γιορτινή, επετειακή διάσταση, όμως αν έπρεπε να της δώσετε έναν υπότιτλο συναισθηματικό, ποιος θα ήταν; Δύο αδέλφια, δύο έγχορδα, άπειροι καυγάδες!!!
Ποιο κομμάτι από το ρεπερτόριό σας θεωρείτε ότι “κουβαλά” περισσότερο την ταυτότητά σας; Αυτό το σημείο όπου οι δαίμονες των εγχόρδων γίνονται μια ψυχή; Αυτό αλλάζει μέσα μας ίσως και κάθε μήνα! Τα δικά μας κομμάτια σίγουρα μας κουβαλάνε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πχ την πρώτη διασκευή που κάναμε, το "Της αγάπης αίματα" που έχει πολύ από εμάς μέσα, ή το Metal Zeibekiko. Το "FantaΘia" πχ που αναφέραμε και πριν έχει κλεισμένη μέσα κάμποση από την τρέλα που κουβαλάμε, τη σκληρή εγχορδίλα, τη μεταλιά, τη φωνητική ονειροπόληση, την ανατροπή, την εμμονή με τους στίχους, την ιδιορρυθμία και ταυτόχρονα την αρμονία που υπάρχει στο κεφάλι μας.
Η συνεργασία με την Idra Kayne και τον Ηλία Καρελλά φέρνει μια θεατρικότητα στη σκηνή, νιώθετε ότι πλέον δεν κάνετε συναυλίες, αλλά “παραστάσεις”; Όπως και να λέγονται, σίγουρα η 29η Νοεμβρίου στο Μέγαρο θα είναι κάτι εκρηκτικό, εορταστικό και συγκινησιακό. Αυτούς τους δύο αγαπημένους μας υπερταλαντούχους συνεργάτες όποτε τους σκεφτόμαστε χαμογελάμε και αναπολούμε αυτά που έχουμε κάνει μαζί πάνω στη σκηνή και χαιρόμαστε που είναι κομμάτι και του εορτασμού των 10 χρόνων.
Αν ο Vivaldi και ο Ozzy Osbourne καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι μαζί σας, ποιος θα έπαιρνε πρώτος το δοξάρι; Ο Vivaldi ως μανιακός βιολονίστας πιστεύουμε θα το άρπαζε πρώτος πριν προλάβουμε οι υπόλοιποι να βγάλουμε κιχ!
Αν μπορούσατε να διαλέξετε ένα meme που να περιγράφει τους String Demons στα 10 χρόνια, ποιο θα ήταν; Επιτρέπεται και gif με φλόγες και δοξάρια! Χαχαχαχα δύο μικρά παιδάκια με δύο μικρά εγχορδάκια νομίζουμε αρκούν, γιατί έτσι ξεκινήσαμε, ως δύο μικροί άνθρωποι που μεγάλωσαν με τα εγχορδάκια τους στο χέρι και ταξιδεύουν παίζοντας όλα όσα γουστάρουν με αυτά!
