Οι συναυλίες του 2025 που θα θυμόμαστε για καιρό

Με την επικαιρότητα βαριά, τον κόσμο κουρασμένο και τις αντοχές μας διαρκώς σε δοκιμασία, οι συναυλίες φέτος έγιναν καταφύγιο, εκτόνωση, πολιτική δήλωση αλλά και μία μεγάλη αγκαλιά. 

Συναντήσαμε ανθρώπους που νιώθουν το ίδιο, φωνάξαμε τα ίδια συνθήματα, ιδρώσαμε στον ίδιο ρυθμό. Από το εκρηκτικό χάος των Kneecap στη Μαλακάσα, μέχρι την ποιητική καταιγίδα των Fontaines D.C. στην Πλατεία Νερού και από το συγκινητικό αντίο των The Last Drive στο Gagarin, μέχρι τη μαζική κάθαρση των Green Day στο ΟΑΚΑ, αυτές είναι οι συναυλίες που δεν τελείωσαν στο τελευταίο encore.

Kneecap - Terra Vibe Μαλακάσα

Ένα live-ανάφλεξη. Από το πρώτο “Open the pit” μέχρι το τελευταίο βλέμμα στο χάος μπροστά από τη μπάντα, αυτό που συνέβη στη Μαλακάσα έμοιαζε περισσότερο με πολιτική τελετουργία παρά με συναυλία. Σημαίες της Παλαιστίνης και της Ιρλανδίας, γροθιές ψηλά, ιδρώτας, σώματα σε μόνιμη σύγκρουση, χορός χωρίς τέλος και στίχοι καταιγιστικοί. 

Το setlist ήταν ανελέητο: κάθε κομμάτι και μια σφαλιάρα, κάθε παύση και μια δήλωση. Δεν υπήρχε “χαλαρή στιγμή”, ούτε διάλειμμα, παρά μόνο ένταση που μεγάλωνε. Το pit έγινε χώρος απελευθέρωσης και νιώσαμε για τα καλά ότι οι Kneecap είναι μια πολιτική φωνή που αρνείται να σωπάσει. Αυτό το live, για πολλούς από εμάς, μπήκε αυτόματα στο ίδιο συρτάρι μνήμης με εκείνες τις συναυλίες που σε αλλάζουν. (Photos: ©Christina Alossi/Rockwave Festival)

Fontaines D.C. - Πλατεία Νερού

Αυτό που ζήσαμε στην Πλατεία Νερού ήταν η επιβεβαίωση ότι αυτή η μπάντα έχει περάσει οριστικά στο επίπεδο του ιστορικού μεγέθους. Και η μεγαλύτερη απόδειξη ήταν τα χιλιάδες στόματα που τραγουδούσαν όλους τους στίχους με πάθος εφηβικό.

Το setlist κινήθηκε σαν κύμα, από την ωμή ένταση των πρώτων χρόνων μέχρι τη συναισθηματική ωριμότητα του Romance. Και μέσα σε όλα αυτά, τα συνθήματα “Free Palestine” σαν αναπόσπαστο κομμάτι της βραδιάς. Σημαίες στη σκηνή, εικόνες στα video walls και το κοινό να απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπήρχαν στιγμές που ράγιζαν καρδούλες -το “I Love You”, το “Nabokov”, το “Favourite”- και άλλες που σε ξεσήκωναν. Στο τέλος, όταν έσβησαν τα φώτα, υπήρχε αυτό το αίσθημα που έχουν όλες οι μεγάλες συναυλίες: «Μετά από αυτό, τι»; (Photos: ©Αργύρης Λιόσης/Release Athens)

The Last Drive - Gagarin 205

Σίγουρα εκείνα τα βράδια στο Gagarin δεν έμοιαζαν με αποχαιρετισμό, αλλά με γιορτή μνήμης και ζωής. Οι The Last Drive στο Gagarin έπαιξαν δαιμονισμένα και το κοινό ακολούθησε. Τρεις ώρες μουσικής, ιδρώτα, αγκαλιών, φωνών που ενώνονταν χωρίς ηλικία, κανείς δεν έφευγε, κανείς δεν ήθελε να τελειώσει.

Κομμάτια που είναι γραμμένα στο DNA αυτής της πόλης, διασκευές που πια τις νιώθεις δικές τους, κιθάρες που δεν χαρίζονται, ρυθμοί που κουβαλούν δεκαετίες. Και ανάμεσα σε όλα αυτά, η πολιτική στάση πάντα παρούσα σαν φυσική συνέχεια της ιστορίας τους.

Όταν έφτασε το “It’s All Over Now, Baby Blue”, κανείς δεν πίστεψε ότι είναι όντως “over”. Γιατί αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ δεν τελειώνει. Οι Drive ήταν και είναι κοινότητα, φυλή, σχέση αίματος. Εκείνα τα live ήταν η απόδειξη. (Photos: ©Δημήτρης Πάντσος)

Green Day - OAKA

Η πρώτη φορά είναι πάντα αλλιώς και οι Green Day φρόντισαν να κάνει μπαμ. Το ΟΑΚΑ μετατράπηκε σε ένα τεράστιο sing-along, όπου κάθε ηλικία, κάθε φωνή, κάθε μνήμη συναντήθηκε κάτω από τα ίδια ρεφρέν. Από το “American Idiot” μέχρι το “Good Riddance”, είδαμε ήταν μια μπάντα σε απόλυτο έλεγχο του κοινού της, με ενέργεια που δεν συμβαδίζει με καμία χρονολογική λογική.

Ο Billie Joe Armstrong έκανε το πλήθος ό,τι ήθελε. Το ήξερε, το απολάμβανε και το γύριζε πίσω σε αγάπη. Μπαλόνια, φωτιές, κομφετί, πολιτικές ατάκες, χαμόγελα και δάκρυα μαζί. Το setlist ήταν ένα καλοκουρδισμένο best-of, αλλά ποτέ βαρετό.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε “Greek Day” αστεία και ελληνικές σημαίες, καταλάβαμε ότι όσοι μεγάλωσαν με αυτά τα τραγούδια, ζουν μια συλλογική κάθαρση και τώρα τα τραγουδούν ξανά -πολλοί μάλιστα μαζί με τα παιδιά τους. (Photos: ©Μαρίζα Καψαμπέλη)

Beth Gibbons - Θέατρο Λυκαβηττού

Αν οι άλλες συναυλίες ήταν έκρηξη, αυτή ήταν αιώρηση. Σιωπή σχεδόν απόλυτη, ανάσες μετρημένες και μια φωνή τρεμάμενη που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να σου γκρεμίσει το μέσα σου. Όταν δε η Beth Gibbons μίλησε -ναι, μίλησε- το κοινό αντέδρασε σαν να έγινε θαύμα. Το “Roads” πάγωσε τον χρόνο. Το “Glory Box” σε βύθισε σε εκείνο το γνώριμο, σπαρακτικά παρηγορητικό συναίσθημα. Ήταν μια συναυλία που ξύπνησε πολλά μέσα μας. Και όταν τελείωσε, κατεβήκαμε τον Λυκαβηττό αλλιώς. Πιο αργά, πιο ήσυχα, σαν να μην θέλαμε να σπάσουμε τη φούσκα στην οποία είχαμε μπει. (Photos: ©Αργύρης Λιόσης)

Franz Ferdinand - Floyd

Ιδρώτας, χορός, φωτιά. Οι Franz Ferdinand στο Floyd έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα: πήραν έναν χώρο και τον μετέτρεψαν στο απόλυτο dancefloor. Από το πρώτο riff, το κοινό ήταν δικό τους. Ο Alex Kapranos, μαέστρος της σκηνής, έδινε εντολές και το πλήθος υπάκουε χαμογελώντας.

Το setlist ήταν γεμάτο bangers, χωρίς κοιλιές, χωρίς ανάσες. Χορευτικά, πόζες, παιχνίδι με το κοινό, mosh pit σε διαρκή αναβρασμό. Και κάπου ανάμεσα στη ζέστη, τα φώτα και τα “χεράκια δεξιά-αριστερά”, θυμηθήκαμε γιατί αυτή η μπάντα παραμένει τόσο επίκαιρη. Γιατί η φωτιά αυτή, όπως αποδείχθηκε, δεν λέει να σβήσει. (Photos: ©Cristina Alossi)

Fat Dog - Ρομάντσο

Ένα τέλειο, απόλυτο χάος. Οι Fat Dog στο Ρομάντσο έδωσαν ένα live που έμοιαζε περισσότερο με ηλεκτροσόκ παρά με συναυλία. Techno, punk, rave, σουρεαλισμός και ιδρώτας σε 50 λεπτά καθαρής παράκρουσης.

Ο Joe Love μέσα στο κοινό, το saxophone σαν σειρήνα, τα beats να σε σπρώχνουν παντού. Δεν υπήρχαν θεατές και σκηνή, όλοι ήταν παντού, όλοι χόρευαν, όλοι ίδρωναν. Μπορεί να μην ήταν γεμάτο το Ρομάντσο αλλά όσοι ήταν εκεί ξέρουν ότι τέτοια live δεν τα ξεχνάς, γιατί σου θυμίζουν πώς θα έπρεπε να είναι όλα τα live. (Photos: ©Αργύρης Λιόσης/Plissken)

Μα πού πας με την κάλτσα βρε αγάπη στο κοινό;

Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκε πάνω στον Joe Love. Λογικά ούτε η ίδια.

Και ένα βαλσάκι

Kylie Minogue - Πλατεία Νερού

Ένα ραντεβού για γιορτή. Η Kylie μάς ένωσε όλους. Ροκάδες, μπουζουκόφιλους, indie φατσούλες, γκλίτερ ντίβες. Φίλοι παλιοί, φίλοι καινούργιοι, χορός δίχως τέλος και η pop όπως πρέπει να είναι, φωτεινή, γενναιόδωρη, ανοιχτή.Το set ήταν σωστά δομημένο, η σκηνή δουλεμένη, η ίδια σε απίστευτη φόρμα. Το “Confide in Me” ράγισε καρδιές, το “All the Lovers” και το “Love at First Sight” μας θύμισαν γιατί χορεύουμε, το “Slow” έκανε όλη την Πλατεία Νερού να σεξουαλίζεται. Έστω και για λίγο είχαμε αυτή την αίσθηση ότι όλα είναι εντάξει. (Photos: ©Release Athens)