Όταν, πριν από τα Χριστούγεννα, ρώτησα τον έφηβο πλέον γιο μου τι θα ήθελε για δώρο, μου απάντησε «εισιτήρια για τους Franz Ferdinand στο Shepherds Bush». Επειδή είμαι παρά πολύ δοτική και καλή μητέρα, τον αγνόησα κανονικότατα. Και όταν ήρθε η ώρα, με τρόμο συνειδητοποίησα ότι και οι δύο μέρες είχαν ξεπουλήσει.
Έβαλα λυτούς και δεμένους -δηλαδή παλιούς φίλους- να μας βρουν δύο εισιτήρια. Αποδείχτηκε πως οι θεοί του Ολύμπου έχουν μετενσαρκωθεί σε βετεράνους της ελληνικής δισκογραφίας (Αγγέλα και Διονύση σας χρωστάω). Με τη βοήθειά τους, αλλά και μιας συμπαθέστατης κυρίας από τη Domino Recordings, αποκτήσαμε δικαίωμα εισόδου και έσωσα κακήν κακώς τη μητρική μου τιμή. Ο δε μικρός, τρομερά ενθουσιασμένος, βάλθηκε να μετράει τις μέρες σαν φυλακισμένος και να μαθαίνει στην κιθάρα ένα διαφορετικό τραγούδι τους κάθε εβδομάδα.
Photo: ©Marlon Day
Έχω δει τους Franz Ferdinand με το πρωταρχικό lineup τρεις φορές στο παρελθόν, εκ των οποίων τη μία τους πήρα και μίνι συνέντευξη στα παρασκήνια. Νομίζω ήταν στον δεύτερο δίσκο, αλλά πάνε πολλά χρόνια και τα 00s είναι πλέον μια θολούρα. Την τελευταία φορά που τους είδα, προ δεκαετίας (στο Roundhouse του Camden;), με κούρασαν λιγάκι (ή ίσως απλά ήμουν κουρασμένη;) και έφυγα λίγο πριν τελειώσουν.
Δεν κρύβω λοιπόν πως δεν μοιράστηκα αρχικά την ανυπομονησία και την έξαρση ευαρέσκειας του τέκνου μου για την επερχόμενη εμφάνιση τους. Το σκεφτόμουν κάπως νοσταλγικά, με αγάπη, παρόμοια με την αίσθηση που θα είχα αν ήταν να βρεθώ ξανά με κάποιον σημαντικό γκόμενο του παρελθόντος που στην παρούσα στιγμή της ζωής μου όμως ήταν δικαιολογημένα αδιάφορος.
Ήρθε η μέρα και φτάνουμε στο πανέμορφο θρυλικό venue του δυτικού Λονδίνου. Το κοινό -παραδόξως- δεν αποτελεί αυτό το σύνηθες για indie μπάντες των 00s κλισέ, δηλαδή λευκός Άγγλος άνδρας-μέσης ηλικίας-μέσης τάξης-με υποψία κοιλίτσας/φαλάκρας-ανίκανος λόγω μυϊκής ατροφίας να κρατά ένα ποτήρι του λίτρου μπύρας αλλά να επιμένει να το κάνει ανεπιτυχώς με αποτέλεσμα το υγρό να καταλήγει κυρίως στα παπούτσια του άτυχου διπλανού. Ευτυχώς.
Είναι κυρίως φοιτητές, παρά πολλοί γονείς που συνοδεύουν τους έφηβους γιους και κόρες τους και πολλές γυναίκες κάθε ηλικίας σε μικρές παρέες. Δίπλα μας, περιμένει μόνη της υπομονετικά μια 18χρονη φοιτήτρια ιατρικής από το Bristol, που μου εξομολογείται τον έρωτά της για τον Alex Kapranos (bro, you still got it)!
Photo: ©Marlon Day
Ο Alex, υπέρκομψος όπως πάντα, εμφανίζεται περικυκλωμένος από πολλά νέα πρόσωπα. Η Audrey Tait αντικατέστησε άξια, όπως αποδεικνύεται, στα drums τον Paul Thomson και η απουσία του Nick McCarthy που αποχώρησε το 2017, θεμέλιου στοιχείου της μπάντας, είναι σχεδόν σοκαριστική.
Όταν στο δεύτερο μόλις τραγούδι αρχίζουν οι πρώτες νότες του “Dark of The Matinee”, αρχίζω κι εγώ να σκέφτομαι πόσο λάθος έχω εκτιμήσει την κατάσταση. Το τουπέ μου γκρεμίζεται ακαριαία. Από εκεί και πέρα, αρχίζει μια ενδελεχής εναλλαγή νέων αλλά κυρίως παλιών τραγουδιών, από τα οποία τα: “Do You Want To”, “No You Girls” και “Michael” ξεχώρισαν, με προσωπική αγαπημένη στιγμή το “Walk Away”.
Ένα ξαφνικό «Γεια σας», καταλήγει με τον Alex να παίζει μπουζούκι και να πετάει σπαστά ελληνικά ανάμεικτα με “Black Eyelashes” και τον γιο να μου ρίχνει ματιές που κάποιος λανθασμένα θα μετέφραζε σε εθνική υπερηφάνεια. Είναι όμως απλά έκφραση έκπληξης και ίσως μιας μικρής ικανοποίησης που τα ελληνικά του είναι λίγο καλύτερα από του Κυρ Καπράνου.
Κάπου εκεί έρχεται ως άλλο ένα highlight, η -χωρίς αμφιβολία- γηπεδική αντίδραση του κοινού στο “Take Me Out”. Μπαχαλάκι. Όταν κάποια στιγμή στο encore, στα μισά του “This Fire”, ο Alex ζητά από την αρένα να γονατίσει, συλλαμβάνω τα στιγμιαία τρομαγμένα μάτια και συνθηματικά κοιτάγματα όλων των συνομηλίκων μου, που αναρωτιούνται αν ο μηνίσκος θα αντέξει τη συγκεκριμένη εντολή. Υπακούμε όλοι σαν υπνωτισμένοι όμως, έτσι και αλλιώς. Και το τίναγμα στον αέρα είναι λυτρωτικό κατά 90%. Το υπόλοιπο 10% προσπαθεί να θυμηθεί το όνομα του φυσιοθεραπευτή που θα χρειαστεί αύριο.
Αποχωρούμε με πρόσωπα που λάμπουν στο ανοιξιάτικο λονδρέζικο κρύο. Ως απολογισμό, σκέφτηκα αρχικά πως ίσως απόλαυσα το χθεσινοβραδινό show επειδή το είδα μέσα από τα μάτια του 14χρονου γιου μου (που είπε στους φίλους του σήμερα το πρωί στον δρόμο για το σχολείο ότι ήταν «καλύτεροι και από τους Strokes»!).
Αλλά αυτή τη στιγμή που γράφω τις συγκεκριμένες αράδες, στο τρένο για τη δουλειά, συνειδητοποιώ κάπως πιο νηφάλια ότι απλά ήταν μια υπέροχη συναυλία. Η μπάντα έχει ξαναγεννηθεί σχεδόν μέσα από τις στάχτες της. Και ο καινούριος δίσκος ακούγεται περισσότερο από ευχάριστα. Ακόμα και από μια music snob, ξινή, μεσήλικη που νομίζει πως τα έχει δει -και κυρίως ακούσει- όλα, σαν εμένα. Μπράβο ρε Άλεξ.
