Παύλος Παυλίδης, Κωνσταντίνος Βήτα και Super Stereo στα τραγούδια που μας κράτησαν όρθιους

Η πόλη, ένα βράδυ, ανοίγει την καρδιά της. Η Πλατεία Νερού, τόπος γνωστός, σχεδόν ιερός πια. Μόνο ουρανός, νερό και ήχος. Και σε αυτό, τα δύο πιο ποιητικά σημεία αναφοράς της ελληνικής μουσικής συναντιούνται, όχι σαν σχήμα, αλλά σαν νόημα: Παυλίδης και Βήτα.

Ο Παύλος Παυλίδης δεν είναι εδώ και καιρό «ο πρώην των Ξύλινων Σπαθιών». Δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, ούτε νοσταλγία για να σταθεί. Είναι ένα δυνατό φως μέσα στο μισοσκόταδο. Με έναν τρόπο, όλοι τον κουβαλάμε μέσα μας. Το “Μπρανκαλεόνε” του 2023 θα είναι κι αυτό μαζί μας. Με κάθε εξομολογητική διάθεση. Με αυτά τα κομμάτια που τα βάζεις στο repeat χωρίς να σου ζητούν καμία εξήγηση. Έτσι όπως λειτουργεί δηλαδή κι όλη η δισκογραφία του. Από το «Αφού λοιπόν ξεχάστηκα» μέχρι το σήμερα. Όχι με φθηνό ρομαντισμό, αλλά με μια άγρια ομορφιά. Μια ειλικρίνεια που δεν κουβαλά ύφος, μόνο στάση.

Αυτό που συμβαίνει δηλαδή και στην σκηνή. Οπτικοακουστικό τοπίο, με visuals του απίθανου Βασίλη Κεχαγιά και μια μπάντα δεμένη σαν λαβή στο καράβι. Ο Γεωργουλόπουλος, ο Τζίνγκοβιτς, ο Rei, ο Σταυρόπουλος – δεν συνοδεύουν τον Παυλίδη, είναι η απλωμένη χροιά της φωνής του. Πάνε μαζί, σαν σκέψη με λέξη. Στο Floyd είχανε δύο sold-out. Στον Λυκαβηττό, άλλο ένα. Και τώρα στην Πλατεία Νερού, θα είναι το πιο μεγάλο live της πορείας του. Μέχρι το επόμενο, που λέει κι ο ίδιος.

Κι ακριβώς πριν, σαν πρόλογος που σε τραντάζει, θα είναι ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Αν ο Παυλίδης είναι το ηχόχρωμα μιας πρόωρα χαμένης άνοιξης, ο Βήτα είναι το soundtrack μιας Αττικής νύχτας που δεν κοιμάται ποτέ. Κάποια στιγμή, ίσως ήταν όντως βράδυ, έσκυψε πάνω από την πόλη και ηχογράφησε τον παλμό της — τα φώτα που τρεμοσβήνουν στα διαμερίσματα, τις αναπνοές των ξενυχτισμένων, τη δράση στις στάσεις των λεωφορείων, την ελπίδα που κρύβεται βαθιά μέσα στη μελαγχολία.

Σαν ένας αθόρυβος επαναστάτης, μιλούσε από την αρχή σε αυτούς που δεν φώναζαν. Έβαζε ηλεκτρονικά beats κάτω από στίχους που δάκρυζαν και κατάφερνε να μας κάνει να χορεύουμε με κάτι που ήταν περισσότερο εύθραυστο και από την καρδιά μας. Με τους Στέρεο Νόβα —την πιο ουσιαστική μπάντα της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής— εφηύρε έναν εντελώς νέο τρόπο να μιλάς- και να τραγουδάς- για την αγωνία της πόλης, για την αγάπη που ξεγλιστράει, για την ομορφιά που επιμένει. Και μετά, μόνος του, άνοιξε ακόμα περισσότερο το τοπίο. Το δικό του και δικό μας.

Οι δίσκοι του –Για Σένα με Αγάπη, Άργος, Άγρια Χλόη μεταξύ άλλων– ήταν πάντα σαν να κοιτάς έξω από το παράθυρο ενώ βρέχει και κάποιος βάζει λόγια στη σκέψη σου. Το 2024, κυκλοφόρησε το «Το Χέρι», και το 2025 το «Εννιά Νούφαρα απ’ την νεκρή όχθη» με το όποιο αγκάλιασε το ρεμπέτικο ξανα-συστήνοντας το μέσα από συγκινητική μεταμόρφωση.  Και τώρα, επιστρέφει στην Πλατεία Νερού, εκεί όπου το 2023 έγραψε ιστορία με την επανένωση των Στέρεο Νόβα, για να αποδείξει πως δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να σε ακούσει ολόκληρη η πόλη.

Κι εκεί, στη σκηνή του Release, ανάμεσα σε synths, ρυθμούς και το βλέμμα στραμμένο πάντα λίγο πιο πέρα, θα μας δείξει ξανά πως η μουσική δεν είναι προϊόν. Είναι κατάσταση ύπαρξης. Είναι τρόπος να μένεις ζωντανός. Ή καλύτερα: να παραμένεις άνθρωπος.

Την αρχή στη βραδιά θα την κάνουν οι Super Stereo. Όχι ως «opening act», αλλά σαν απαραίτητο prelude.

Indie φωνές, alternative rock ρυθμοί που ιδρώνουν και τραγουδούν για τη γενιά που δεν πρόλαβε να είναι ενήλικη. Το «Σαν τα Γατιά» δεν είναι απλώς άλμπουμ, είναι δήλωση για ζωή που αναδύεται μέσα από τις fuzzy κιθάρες και τα synths με τα χορευτικά μοτίβα. Κάπου ανάμεσα στο grunge, το post punk και το shoegaze του ‘90 , αυτοί οι τύποι κουβαλούν μια τιμιότητα που λείπει — και είναι ο ιδανικός τρόπος να ανοίξει μια τέτοια βραδιά.

Η 21η Ιουνίου θα είναι, υποψιάζομαι, μια βραδιά τελετουργία. Μια «ανοιχτή συζήτηση» πάνω σε αυτά που κρατήσαμε κρυφά, αλλά τώρα επιθυμούμε να ακουστούν δυνατά. Όταν ο Παυλίδης θα λέει «πως θα είναι μια μέρα γιορτινή, όταν θα έρθει να μας βρει» , και ο Βήτα θα χορεύει τις σκιές με λέξεις, τότε όλοι θα καταλάβουμε γιατί η μουσική – τις περισσότερες φορές- μας σώζει. Και γιατί η αγάπη δεν τελειώνει. Τουλάχιστο όσο ο ήχος της παραμένει ζωντανός.