Πέντε sos που ο Κωνσταντίνος Βήτα δεν θα ξεχάσει στα live του στον Σταυρό του Νότου

Ο Κωνσταντίνος Βήτα έχει, όπως επισημαίνουν οι χρονογράφοι, αρκετό καιρό να εμφανιστεί σε κλειστό χώρο. Οπότε αυτό θα είναι και μια ωραία πρόκληση για να δούμε τι είδους σετ θα έχει σχεδιάσει για την κεντρική σκηνή στον «Σταυρό Του Νότου» και τι καλούδια από τη μεγάλη του δισκοθήκη θα έχει διαλέξει για εμάς.

Πρόσφατα, έπειτα από οκτώ χρόνια απουσίας, κυκλοφόρησε ένα ακόμη άλμπουμ, «Το χέρι», με τους εθιστικούς, μελωδικούς ήχους του να δένουν ιδανικά με τις περιπλανήσεις των ξεχωριστών του στίχων - ποτέ δεν απογοητεύει όταν επιστρέφει, το ίδιο επιθυμούμε και στη συγκεκριμένη του νέα live κατάθεση.

Από ό,τι πληροφορηθήκαμε, το σετ θα περιέχει και ακουστικά και ηλεκτρονικά στοιχεία, ενώ, όπως συνηθίζει, θα κρύβει και τις εκπλήξεις του. Επισημαίνουμε πέντε σημεία που τράβηξαν την προσοχή μας περισσότερο, και περιμένουμε με ανυπομονησία και τα υπόλοιπα.

Ο απόφοιτος

Μέσα από το δίσκο Ομόνοια (2016). Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα πως, ανάμεσα σε όλα αυτά που έχει τραγουδήσει στην προσωπική του διαδρομή, αυτό θα το έβαζα στην πρώτη τριάδα. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Περιέργως δεν είναι από αυτά που θα ακούσεις συχνά στις συναυλίες του - έχω φάει πολύ απογοήτευση περιμένοντας τον να κάνει την ανατροπή ως και τις τελευταίες νότες του encore. Το είδα όμως να περιφέρεται περήφανα σε κεντρικό σημείο του play list για τον ΣΤΝ και πολύ το χάρηκα. Έως που το έβαλα και στο repeat ξεχνώντας να το σταματήσω - μέχρι δηλαδή να μου χτυπήσει απηυδισμένος το κουδούνι ο γείτονας ζητώντας μου να προσχωρήσω στο επόμενο.

Νέα Μόδα

«Αν φτιάχναμε μια γέφυρα | γι’ αυτά που μας χωρίζουν | δεν θα ήταν ανεξήγητο το νόημα της ζωής». Από το άλμπουμ των Στέρεο Νόβα Ουρανός (2018). Άλλα τραγούδια της παλιάς εποχής των ΣΝ δεν βλέπω να έχει ετοιμάσει, αλλά ιτς οκ, μερικές φορές πρέπει να παίρνουμε και τις αποστάσεις μας από κάποια πράγματα έτσι ώστε όταν επιστρέφουμε σε αυτά, η χαρά να είναι και μεγαλύτερη.

Όλο αυτό που ποτέ

«Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά | που ορίζουν το τέλος | όλ' αυτά που 'χες πει, τώρα μοιάζουν μ' ένα έρημο μέρος». Από το άλμπουμ Άργος (2007). Από αυτά που δεν ξεχνά να δωρίζει στις συναυλίες του. Το βρίσκεις συχνά σε λίστες προσφάτως χωρισμένων και πονεμένων ψυχών. Λογικό.  

Το Τζιτζίκι

«Ω άπλετη αγάπη η σιωπή σου είναι η φωνή μου | Λυπάμαι που δε σ' ήξερα όταν ζούσα τη ζωή μου». Από το άλμπουμ Χρυσαλλίδα (2012). Μυρίζει καλοκαίρι. Μυρίζει ξύπνημα από μεσημεριανό ύπνο κάτω από γεμάτη με σταφύλια κληματαριά. Φταίνε οι στίχοι που κρύβουν μέλι και ζωή. Φταίει η όμορφη βόλτα της Ιωάννας Παπά σε καθοδήγηση της Κορίννας Φωτίου (από τις εικόνες που το συνοδεύουν). Φταίει και ο κινηματογράφος με το καλημέρα, αυτή η φωνή σαν θρόισμα στο ξεκίνημα του κομματιού, η φωνή της Μαίρης Χρονοπούλου από την ταινία Οι Αδίστακτοι - «Μόνο αυτό είναι. Ντρέπεσαι. Όλη σου τη ζωή αγωνίζεσαι να κρύψεις από ντροπή το πιο όμορφο αίσθημα του ανθρώπου».  

Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα

«Αγάπησα στα μάτια σου όλα τα τρένα | Όλη την υπομονή που είχαν για 'μένα | Πάντα με περίμενες αργά όταν γυρνούσα | Μου ζέσταινες τα χέρια όταν πονούσα | Και όταν τα πρωινά έβγαινα στον ήλιο | Είχα την αγάπη σου να με ζεσταίνει στο κρύο». Από το άλμπουμ Αντήχηση (2013). Αν το «Πάρτυ» είναι αυτό που σύστησε στις νεότερες γενιές τον Βήτα, τα Χρυσάνθεμα είναι αυτό που θύμισαν στις παλιότερες, όλους αυτούς τους χιλιάδες λόγους που η ποίηση και η μουσική των Στέρεο Νόβα ήταν ένα μεγάλο αποκούμπι στις δυσκολίες της αιώνιας εφηβείας τους. Το κομμάτι συνοδεύει, ακριβώς όπως θα έπρεπε, η αστική κινηματογραφική ποίηση του Βερολινέζου Σωτήριου Σπηλιώτη.

ΣΥΝ ΕΝΑ (;)

«Δικά σου όλα τ' άνθη που βλέπω στους δρόμους | Δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου | Για σένα είν' η πρώτη βροχή του χειμώνα | Για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα». Το Τυχερό μου Αστέρι που ακούστηκε για πρώτη φορά στο θεατρικό Angel Babe του Αντώνη Καλογρίδη πριν χιλιάδες χρόνια -κι έγινε κάτι σαν εθνικός ύμνος με τη νέα του εκδοχή μέσα από το Μαέστρο- δεν υπάρχει στο play list. Προφανώς γιατί δεν χρειάζεται. Το αστέρι αυτό θα είναι πλέον ένα encore από το οποίο δύσκολα ο Κωνσταντίνος Βήτα θα μπορεί να ξεφεύγει.  Κι ας μην το τραγουδά ο ίδιος στην αρχική ουράνια εκδοχή του, αλλά ο Γιάννης Παλαμίδας.