Primavera Sound 2018: Το Φεστιβάλ των Hipsters δεν είναι πια εδώ

Ανέκαθεν το Primavera Sound έφερε τη στάμπα του Φεστιβάλ των Hipsters. Και το υποστήριζε, τόσο με το line up του όσο και με τις δεκάδες χιλιάδες των hipsters που το τιμούσαν χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότεροι, όλο και πιο στηριγμένο πάνω στην κουλτούρα και τη «μουσική» συμπεριφορά των hipsters που για μία τουλάχιστον δεκαετία ήταν η αφρόκρεμα των trendy κοινών, το βούτυρο στο ψωμί κάθε marketer και διαφημιστή που σέβονταν τον εαυτό τους. Όμως όλα τα trends γεννιούνται για να ακμάσουν, ωριμάσουν και παρακμάσουν και αυτό ακριβώς συνέβη με το boom των Hipsters και της Indie μουσικής σκηνής.

Ο κόσμος αλλάζει, το ίδιο και τα γούστα του και πάνω εκεί πάτησε το φετινό Primavera Sound, έγκαιρα και σοφά, για να κάνει τη χρονιά της ενηλικίωσής του (φέτος έκλεισε τα 18) το ιστορικό ρεκόρ του και να ξεπεράσει τα 220.000 άτομα –επισκέπτες του φεστιβάλ, εκ των οποίων περίπου το 60% ήταν από 126 χώρες του εξωτερικού, ήτοι ζεστό τουριστικό εισόδημα για την Βαρκελώνη.

Άλλαξαν πολλά πράγματα φέτος: Περισσότερα μέτρα ασφαλείας και από γης και από θαλάσσης, περισσότερη καθαριότητα, περισσότερο και καλύτερο φαγητό, υψηλή γαστρονομία για όποιον ήθελε κι είχε γρήγορα αντανακλαστικά να κλείσει έγκαιρα τραπέζι, περισσότερες σκηνές, η θορυβώδης επιστροφή των Bowers & Wilkins στο Warehouse - εκεί που ήταν η Heineken Hidden Stage η οποία μεταφέρθηκε έξω, κοντά στην είσοδο και έγινε Unhidden, περισσότεροι χορηγοί με το Aperol και το Red Bull να απειλούν και πιέζουν από ‘’δεξιά και αριστερά’’ την Coca- Cola, περισσότερα χιλιόμετρα να καλύψεις και σίγουρα πολλά, πάρα πολύ περισσότερα γυναικεία acts.

Όμως οι δραματικές αλλαγές ήταν η εξής μία: άλλο μίγμα μουσικής με το R&B, Hip Hop και την Electronica / Dance να κυριαρχούν από Βορρά ως Νότο και τις τρεις κυρίως μέρες του φεστιβάλ, ακόμα και στην πιο χιψτερική σκηνή του Pitchfork που έχει ανεβάσει πάνω της ότι πιο indie είχε να δείξει η μουσική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια.

Πάμε τώρα Day by Day.

Κάθε Τετάρτη, την μέρα πριν την επίσημη Πρώτη Μέρα που είναι πάντα Πέμπτη, το φεστιβάλ Primavera Sound κάνει δώρο στους χιλιάδες επισκέπτες του κάποια μεγάλα live, συνήθως reunions, ή κάποια απρόσμενη - μετά από χρόνια - εμφάνιση μεγάλων ονομάτων όπως ήταν οι Suede ή οι Orchestral Manoeuvres in The Dark σε προηγούμενες διοργανώσεις.

Φέτος για αυτήν την ημέρα η Primavera έδωσε πολλά, μεταξύ των οποίων Starcrawler, Wolf Parade, Belle and Sebastian και Yung Beef. Τίποτα όμως δεν ήταν τόσο μεγάλο και τόσο σπουδαίο όσο αυτό που συνέβη στο Auditori Rockdelux: οι Spiritualized.

Τo τελετουργικό ήθελε για να τους δούμε να πάρουμε ένα έξτρα εισιτήριο των 2 ευρώ από τα ειδικά ταμεία που άνοιγαν στις 3 το μεσημέρι. Από τις 12:40, ορθοστασία στον ήλιο και στην ουρά που όσο πέρναγε η ώρα γινόταν και πιο τεράστια και το εξασφαλίσαμε. Νέα ουρά στην είσοδο από τις 18:45 για να κάτσουμε μπροστά. Με τα πολλά η ώρα έφτασε 20:00, η σκηνή γίνεται μπλε, εμφανίζεται η χορωδία, η πολυμελής ορχήστρα  και στο τέλος, αδύνατος ως έφηβος και όμορφος όσο ποτέ ο Jason Pierce. Έπαιξαν μιάμιση ώρα ακριβώς. Τα καλύτερά τους ίσως πιο καλά από ποτέ. Η φωνή του, εύθραυστη και απαλή όπως πάντα, έχει πάρει μια διαφορετική - πιο βαθιά χροιά και μια ένρινη απόχρωση που θυμίζει πάρα μα πάρα πολύ Neil Young την εποχή του Harvest. Στο πρώτο κομμάτι ένοιωσα την σπονδυλική μου στήλη να τρέμει, ανατρίχιασα, στο δεύτερο - χωρίς υπερβολή - άρχισαν να τρέχουν ακούσια δάκρυα: Το αυτόνομο νευρικό μου σύστημα και δη το συμπαθητικό με φουλ τις μηχανές ξεσάλωνε αυτόνομα, όπως λέει και το όνομά του.

Όταν έλεγε το Stay With Me - πιο σπαρακτικά από ποτέ; – κοίταξα πίσω μου. Το αμφιθέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο από εκατοντάδες άτομα όλων των ηλικιών, που με σκυμμένο το κεφάλι, μισάνοιχτα μάτια, τα πόδια να χτυπάνε νοητά ένα τύμπανο, άκουγαν με κατάνυξη, ψιθυρίζοντας στίχους και περιμένοντας να γίνει ένα θαύμα και να μη σταματήσει αυτό που συνέβαινε ποτέ. Η αποθέωση που ακολούθησε και ο κόσμος που όρθιος χειροκροτούσε και δεν έφευγε μήπως και γινόταν αυτό το θαύμα σημάδεψαν το τέλος της βραδιάς και για μένα της Primavera – αυτή η εμπειρία ήταν ανεπανάληπτη και έστειλε τον πήχη των επόμενων ημερών σε δυσθεώρητα ύψη.

Πέμπτη 31 Ιουνίου. Μέρα 1.

Η μέρα είχε  Björk, Nick Cave and The Bad Seeds, Chvrches, The War on Drugs, Warpaint στις μεγάλες σκηνές, με τον κόσμο να παραμιλά κυριολεκτικά για τον Cave μετά το τέλος του live του.

Η δική μου μέρα ξεκίνησε με τους «βαψομαλλιάδες» Sparks που δεν μπόρεσαν να με κερδίσουν, πολύ φορσέ για τα γούστα μου, ένα πέρασμα από την κατάμεστη Ray Ban για την αισθαντική Kelela  (όχι άδικος ο θόρυβος που γίνεται γύρω από το όνομά της) και την Mavi Phoenix. Σταματήστε σε αυτό το όνομα και θυμηθείτε το, ψάξτε το, ακούστε την. Αυστριακή, πιτσιρίκα που βγαίνει άβαφτη και στον αντίποδα των μεγάλων ονομάτων της R&B και Hip hop σκηνής, φορώντας  όλα τα ρούχα της, χωρίς να προβάλλει δηλαδή στερεότυπα για την θηλυκότητα που ανήκουν στον περασμένο αιώνα. Με άψογη βρετανική προφορά είπε πολλά από τα τραγούδια της, παλιότερα (πότε πρόλαβε;) και καινούρια και ξεσήκωσε την κατάμεστη και μέχρι πίσω στην θάλασσα Pitchfork, μεταδίδοντας μία απίστευτη θετική ενέργεια κι έναν κοριτσίστικο δυναμισμό - girly power stuff που την έβαλαν στο TOP 10 μου της φετινής Primavera.

Και από την θετική ενέργεια και το χοροπηδητό της Pitchfork, δίπλα, στην Adidas Originals και την Anna Von Hausswolff. Σε αυτήν την ζωή υπάρχουν δύο τύποι μουσικόφιλων. Οι περίπου 50.000 που πάνε να τσαλαπατηθούν βλέποντας Björk από τις γιγαντοοθόνες και οι περίπου 1000 που πάνε να εξερευνήσουν τα πιο μυστικά σημεία του εαυτού τους ακούγοντας την Anna να σπέρνει οκτάβες και σκοτάδι απλόχερα και χωρίς ενδοιασμούς. Το Girly Power  από την πιο krautrock σκοπιά. Θρίαμβος!

Φέτος η Primavera υποσχέθηκε άνδρες: γυναίκες καλλιτέχνες 50:50 και κράτησε τον λόγο της. Ανεβαίνω στην κεντρική σκηνή για να δω Fever Ray. Εμφανίζονται 5 γυναίκες ντυμένες με διάφορες στολές που κράζουν τα ανδρικά πρότυπα, η Karin είχε και μουστάκι. Κράζουν και με τις κινήσεις και τον χορό τους ξεσηκώνοντας το πλήθος. Πολύ εντυπωσιακό θέαμα, ωραίο και το κράξιμο, πολύς και ο χορός, ειδικά από τις πάρα πολλές γυναίκες που παρακολουθούν το show, αλλά εμένα μουσικά με αποστασιοποίησε, όπως και τότε με τους Knife – όσο μου αρέσει η μουσική της, τόσο με αφήνει αδιάφορη το show της. Μου φαίνεται επιφανειακό.

Ray Ban από ψηλά. Ακόμα και από τόσο μεγάλη απόσταση ο Vince Staples φαίνεται τεράστιος. Και είναι τεράστιος και σωματικά και μουσικά. ‘’Η πλατεία ήταν γεμάτη’’, εν προκειμένω και οι κερκίδες ασφυκτικά γεμάτες και ο Vince τα έδωσε όλα, ξεκινώντας με το Get The Fuck Off My Dick και παραληρώντας στο τέλος με το Norf Norf και το Yeah Right. Αποθέωση.

Ξανά πίσω στην κεντρική σκηνή για έναν από τους βασικούς λόγους που η φετινή Primavera ήταν άχαστη: Nils Frahm . O ιδιοφυής Γερμανός σε αφήνει άφωνο πριν εμφανιστεί με τα 6 περίπου πιάνα του που καταλαμβάνουν το σύνολο της τεράστιας σκηνής. Αντιγράφω από Wikipedia:’’ He is known for combining classical and electronic music and for an unconventional approach to the piano in which he mixes a grand piano, upright piano, Roland Juno-60, Rhodes piano, drum machines, and Moog Taurus’’. Και μετά βγαίνει αυτός, μικρούλης, γλυκούλης, χαμογελαστούλης κι αρχίζει και παίζει και τρελαίνεσαι, λες πως είναι δυνατόν από αυτόν τον άνθρωπο να βγαίνει αυτή η μουσική. Μουσικάρα μάλλον. Καταπληκτικός, επιβλητικός και ιδανικός για μεγάλο αρχαίο θέατρο με σπουδαία ακουστική βλέπε Επίδαυρο, Πομπηία κλπ.

Τραγικό λάθος να επιστρέψω στο κατόπιν του Nils Frahm στην διπλανή Ray Ban για Four Tet. Να μην σχολιάσω ότι μπορεί να είχε εξαντληθεί από την 6ωρη πρωινή βάρδια στα Bits και να μην έπαιζε ο ίδιος αλλά η σκιά ή το ολόγραμμά του, ή σκέτο mixtape  – εξάλλου δεν φαινόταν  τίποτα, αλλά και αυτό που έπαιζε είτε ο ίδιος ή η κασέτα του ήταν μετά τον Nils Frahm, επιεικώς τίποτα. End of Day 1.

Παρασκευή 1 Ιουνίου. Μέρα 2.

Οι Migos χάσανε λέει το αεροπλάνο, σκασίλα μου, θα τους αντικαταστήσει ο Scepta, θα το κάψουμε κυρ Στέφανε, αλλά φευ, το έχασε κι αυτός το αεροπλάνο και κάπως έτσι κι ενώ όλοι ετοιμάζονται να κοιμηθούν απογειωθούν με National, HAIM και Father John Misty προσγειώνομαι στην Pitchfork για να κάνω το μεγαλύτερο, πιο ασυγχώρητο και πιο επικό σφάλμα επιλογής live που έχω κάνει ποτέ.

Είδα τον John Maus live και ποιος δεν τον λυπήθηκε. Με είχε προετοιμάσει ο πάντα σοφός Μάρκος Φράγκος αλλά άλλο να στο λέει και άλλο να τον βλέπεις. Ψηλός, ντυμένος ατσούμπαλα, με μία φωνή που σε τίποτα δε θυμίζει αυτό το ερωτεύσιμο που ακούμε από τους δίσκους του, έντρομος μπροστά στην κατάμεστη σκηνή και τους οπαδούς του, έτρεμε, χτύπαγε το κεφάλι του με τα χέρια του, τράβαγε τις τρίχες της κοιλιάς του και έσφιγγε τα σαγόνια του σε έναν απελπιστικό μορφασμό καθώς και το παντελόνι του στο ..γνωστό σημείο ενώ, στα διαλείμματα από κομμάτι σε κομμάτι έπεφτε γονυπετής και έκανε κάτι σαν να έκλαιγε λουζόμενος παράλληλα με νερά και δεν είμαι και σίγουρη αν ήταν μόνο νερά αυτά που βλέπαμε μετά στο παντελόνι του. Φίλε αναγνώστη, αν είσαι από τους τυχερούς που ΔΕΝ τον έχεις δει live και σου αρέσει η μουσική του, τότε δέξου αυτήν την ταπεινή συμβουλή και μην τον δεις ποτέ.

Άντεξα και άμα το πέρας ανηφορίζω σοκαρισμένη και με τη διάθεση σμπαράλια πάνω, για την σταθερή αξία, τους Mogwai. Τους είδα πρώτη φορά από τόσο μακριά αλλά νομίζω ήταν η καλύτερη και από τις 4 φορές που τους έχω δει ως τώρα. Εγγύηση 11 αριστουργημάτων ξεκινώντας με το Hunted By a Freak (πόσο επίκαιρο μετά την προηγούμενή μου εμπειρία) και κλείνοντας μέσα σε αποθέωση με το Old Poisons για να περάσω στο καπάκι στους πανύγλυκους Ride (που δεν είχα ξαναδεί) και από τους οποίους έφυγα τρέχοντας για να προλάβω κάγκελο IDLES.

Idles! Idles! Idles! Νομίζω ότι στο παρελθόν από κάτι τέτοια Live πρέπει να βρήκαν εκφράσεις όπως ΣΠΑΣΤΑ, ΤΑ ΕΣΠΑΣΑΝ, ΤΗΣ ΠΟΥ@@@@Σ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ κλπ. Αποκάλυψη τώρα. Αλάνια, χειμαρρώδεις, ορμητικοί, άγριοι, σαρκαστικοί και με χιούμορ, τα διέλυσαν όλα, δικαιολόγησαν απόλυτα τον τίτλο του άλμπουμ τους BRUTALISM, καρφώνοντας παράλληλα τον ήχο, τις κινήσεις τους και τα πρόσωπά τους για πάντα στο μυαλό μου. Άπαντες στην Adidas έφυγαν τουλάχιστον ένα κιλό πιο αδύνατοι, όλη η σκηνή ήταν ένα mosh pit κι εγώ, φανατική γκρούπι τους από τούδε και στο εξής,  σκέφτομαι σοβαρά μία ημερήσια εκδρομή στο EXIT για να τους ξαναδώ και σας προτρέπω να αναζητήσετε να τους δείτε κι εσείς- παίζουν παντού αυτό το καλοκαίρι.  Απίστευτο live – το Punk όπως πρέπει να είναι σήμερα, σαν από τα παλιά.

Ο πρώτος μεγάλος λόγος που για μένα η Primavera φέτος ήταν άχαστη ήταν ο ARCA. Παραδομένη στην δισκάρα που έβγαλε πέρσι αλλά και στις φωτογραφίες που είχα δει από live του ανά τον κόσμο πίστευα ότι θα ενθουσιαστώ (πράγμα που δεν μου είναι καθόλου δύσκολο εξάλλου). Ε, ‘’melodic experimentalism’’ περίμενα και μου βγήκε κάτι σαν σπαρακτικός εξπρεσιονισμός με ολίγον από drag show και κρωξίματα πουλιών από έναν πανέμορφο μεν, αλλά…ARCA. Καρδούλες. END of DAY 2. Περνάω γυρνώντας ξενοδοχείο με ποδήλατο έξω από την SEAT. Σεισμός Tyler The Creator. 12 ρίχτερ.

Σάββατο 2 Ιουνίου. Μέρα 3.

Πόσα να αντέξει μία καρδιά. Πρώτα την έσπασε ο Jason Pierce, μετά την πήρε και την σήκωσε ο Joe Talbot και τέλος την αποτέλειωσε ο Josh T. Pearson σε version Lift to Experience. Κοντά, καμένα από το ντεκαπάζ μαλλιά, καθόλου μούσια, πάντα cowboy με την φωνή που έρχεται κατευθείαν από τα outlands και σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εσπερινός και αν η όλη φάση φέτος αποσβέστηκε ως επένδυση μία κι έξω από τους Spiritualized, με αυτό το live ήρθε και έγινε κερδοφορία. Συγκλονιστικοί, οι Lift to Experience, δεν άφησαν πολλά περιθώρια για μετέπειτα πειραματισμούς και ευνόησαν ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διοργανωτές για τις εμπνεύσεις τους.

Λίγο πάντα αγέραστοι Slowdive, αφ' υψηλού για Tom ‘’Acoustic – orchestral Soultronic ‘’ Misch – πάρα πολύ καλός – και οριστική μετακόμιση δίπλα, στην Primavera Bits.

Ο κόσμος πηγαίνει Νότια, όλοι πάνε για Monkeys (πολύ κακός ήχος γράψανε μετά) και βλέπω τους γλυκούληδες Mahid Jordan  με τα καλύτερα visuals που έχω δει ποτέ σε live.

Είμαστε περίπου 20 άτομα συν τα παιδιά που σερβίρουν τα κοκτέιλ στο μπαρ του Bacardi. ClarO Intelecto όπου Ο το μηδέν και όπου Ι το 1, αν με πιάνετε… και 0101010101011100110 και γνήσια βρετανική techno και dub. Ναι, χορεύεται.

Και μετά κυρίες και κύριοι ο Daniel - φέρτε μου τα Oscars – Lopatin AKA Oneohtrix Point Never AKA OPN και αντίο κόσμε, ένα φαντασμαγορικό live με geekishly cinephil μουσική, συναρπαστικά visuals, κάτι σαν ένα εξωπραγματικό, σύγχρονο συμφωνικό ποίημα. Παίξανε και από το καινούριο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε εκείνη την ημέρα και από παλιότερο υλικό, ο λίγος κόσμος που ήταν εκεί τα ήξερε απέξω και ήταν ήδη μυημένος στο στυλ και αν υπήρχε βαθμολογία live θα έπαιρναν 10 στα 10. Θεοί.

Ο κόσμος πληθαίνει, η νύχτα γίνεται πιο κόκκινη και βγαίνει ο Jon Hopkins – στην ουσία φέτος είδα live σχεδόν την μισή 10άδα μου στην Blogovision 2018 – πόσο μα πόσο γοητευτικός – και τα δίνει όλα σε ένα οργασμικό σετ που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χορεύεις προσπαθώντας να κοροϊδέψεις τα χρόνια που έχεις στην πλάτη σου.

Τέσσερα στα τέσσερα σετ στην Bacardi Live, τέσσερα στα τέσσερα 10 στα 10, συν 10 χρόνια ζωής. Priceless.

Φεύγω πετώντας με τον ήχο των Blaze στα αυτιά μου. Η Primavera, το Primavera Sound Festival, φέτος δε είχε hipsters. Τελείωσαν. Ξυρίστηκαν. Ή τριμάρουν τα μούσια τους διαφορετικά. Έπιασαν δουλειά σε πολυεθνικές. Απαντάνε AGREE στα GDPR mails. Χορεύουν περισσότερο, πίνουν περισσότερο, ίσως και να χαμογελάνε και ονειρεύονται περισσότερο. Ίσως έφυγαν να πάνε αλλού. Είχε όμως πάρα πολλούς νέους, πάρα πολλούς σαραντάρηδες και περισσότερους 40+ από ποτέ. Πιο mainstream και millennials από ποτέ. Στο τέλος της εφηβείας της και στα 18 της χρόνια, ακριβώς πάνω στην ενηλικίωσή της, η Primavera, το Primavera Sound Festival ακολουθεί τον μονόδρομο του marketing, τον δρόμο της σιγουριάς, των πολλών κι είναι πιο mainstream και millennial από ποτέ.