“Firestarter” και οι Prodigy δεν φοβούνται τίποτα και εξαπολύσουν απόψε επίθεση με τους ρυθμούς τους ενώ η χώρα χορεύει, στο ναι ή στο όχι της, τον χορό του Ζαλόγγου. Που να το φανταζόταν, όταν τους προσκαλούσε στη γιορτινή λίστα των είκοσι χρόνων του το Rockwave, ότι πιο ταιριαστό γκρουπ στο κλίμα των ημερών δεν θα μπορούσε να παίξει. Πραγματικό χάπι εκτόνωσης για τις ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, οι Prodigy έφεραν στο punk το ηλεκτρονικό rave dance τους και χάρισαν στο ροκ μια διάσταση ακόμη. Γιατί ροκ είναι αυτοί οι φοβεροί κύριοι του δρόμου στην τελική ευθεία τους, το έχουν δηλώσει κι έτσι είναι.
Τριάντα χρόνια λοιπόν από το Rock In Athens, είκοσι χρόνια από το πρώτο Rockwave, δέκα χρόνια από το τελευταίο gig στο Ρόδον. Έχω βαρεθεί να μετράω δεκαετίες που ανοίξανε και κλείσανε και πρωτοήρθανε κάποια πολύ σημαντικά πράγματα στη ροκ ζωή μας (σε εμάς που θέλουμε να λέμε ότι έχουμε περάσει τέτοια ζωή και άσε τους άλλους να μας κοιτάνε με μισό μάτι και να λένε ότι θέλουν). Έχω βαρεθεί να μετράω αν το θες τις ροκ δεκαετίες της ζωής μου που κυλάει τόσο γρήγορα και δεν προφταίνω να το πάρω χαμπάρι παρά μόνο εκείνα τα στιγμιαία δευτερόλεπτα μπροστά στον καθρέφτη… το έγραψα κι αυτό, ας το ξεχάσω τώρα…
Αλλά, εδώ που τα λέμε, πέρα από τον εκνευρισμό μου για τα χρόνια που τρέχουνε, πώς να μη τα γιορτάσω αυτά τα 20 χρόνια Rockwave, δεν μου κάνει καρδιά να μη σβήσω κι εγώ ένα από αυτά τα κεράκια του αφού εκεί ήμουν, παλιά καραβάνα, μπροστά και πίσω από τις σκηνές του, σε όλους τους χώρους του, σε κάθε στιγμή του, σε όλα τα χρόνια του (fuck! Μην ξεφύγει κάνα δάκρυ την πατήσαμε, η μελούρα baby δεν ταιριάζει στο ροκ εν ρολ, το ξέρεις). Οπότε εδώ είμαι και γράφω τις αναμνήσεις μου από αυτό χωρίς, εξηγούμαστε, να νοσταλγώ, γιατί η νοσταλγία κάνει κακό, το υπογράφω.
Και ήταν τότε, στο άτιμο 1996 που η ζωή ήταν ωραία, και η Ελλάδα έβαζε και πάλι υποψηφιότητα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν τότε μέσα στη δεκαετία που τα “θα” πηγαινοερχόντουσαν και τα έργα γινόντουσαν κάτω από το τραπέζι και η μεσαία τάξη έβλεπε τον κήπο της να ανθίζει περισσότερο κι από όσο το περίμενε και ξανοιγόταν στον χορό των δανείων και των χρηματιστηρίων, ήταν τότε λοιπόν που ξεκίνησε το Rockwave, ως Rock Of Gods παρακαλώ, στο λιμάνι του Πειραιά με δυνατό line up, Jesus and Mary Chain, Violent Femmes, Slayer, Bad Religion, Paradise Lost, Dead Moon κτλ. “Κινητό” και για επτά ακόμη χρόνια –πριν βρει την οριστική στέγη του στο Terra Vibe της Μαλακάσας-, συνέχισε την επόμενη χρονιά με το νέο του, Rockwave, όνομα, στο Γήπεδο του Απόλλωνα -που έπαιζε ακόμη τότε στα συναυλιακά δρώμενα-, με Sisters of Mercy, Megadeth, New Model Army, Bruce Dickinson και άλλους.
Αλλά το βαρύ πυροβολικό του -κι από τα καλύτερα ακόμη ως σήμερα- ήρθε στα δύο επόμενα χρόνια, εκεί, στις παρυφές της χιλιετίας, όταν πραγματικά βρεθήκαμε στην κορφή αυτού του κόσμου (και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες να κάθονται βαρείς πάνω στους ώμους μας -κι ας νομίζαμε ότι μας στεφανώνουν). Ιούλιος του ’98, το κόκκινο αστέρι-λογότυπο του Rockwave ανατέλλει πίσω από ένα ατίθασο μαύρο κύμα και φωτίζει για πρώτη φορά δυνατά την αφίσα του: Nick Cave, Pulp, Sonic Youth, Moby, Portishead, Spiritualized, Asian Dub Foundation, Diamanda Galas και σχεδόν όλη η αφρόκρεμα της ελληνικής σκηνής παρέα, από τους Τρύπες, τον Κ. Βήτα και τα Ξύλινα Σπαθιά ως τους Active Member και τους Bokomolech, γράφουν την δική τους ιστορία σε ένα τετραήμερο στην πλαζ της Φρεαττύδας. Τον Ιούλιο του 1999 την σκυτάλη παίρνουν οι Patti Smith, Blur, Placebo, Prodigy (η πρώτη τους φορά εκεί), Garbage, Queens Of The Stone Age, Deus, Manowar, Fun Lovin’ Criminals, Afghan Whigs, Mercury Rev, οι δικοί μας Earthbound, Sigmatropic, Μιχάλης Δέλτα, Closer μεταξύ άλλων. Το Rockwave απλώνεται σε έναν πραγματικά ιδανικό χώρο, στον Άγιο Κοσμά, σημείο εξαιρετικό, μέσα κι έξω από την πόλη, και εγκαθίσταται με την αξία του για πάντα στον παγκόσμιο φεστιβαλικό χάρτη. Τι άλλο να ζητήσεις; Κι όμως, το απόλυτο κερασάκι στην τούρτα, οι REM, καταφθάνουν λίγες μέρες αργότερα στον ίδιο χώρο -και πλέον ο Νίκος Λώρης και η Νανά Τράντου, οι εμπνευστές και δημιουργοί του Rockwave Festival, νέα παιδιά που ρίσκαραν, με την Μαλβίνα τους μωρό ακόμη, μπορούν να είναι κάτι παραπάνω από περήφανοι, καθώς η γη δονείται κάτω από τα πόδια μας. Απίστευτο και όμως, όλο αυτό το τρομερό εγχείρημα έχει στηθεί μέσα σε ένα μικρό διαμέρισμα στα πίσω στενά της πλατείας Βικτωρίας, από μια ομάδα ατόμων που κινούνταν περισσότερο από το ροκ πάθος τους, παρά από την επαγγελματική ταυτότητά τους- η Δήμητρα Μαντζούκα, ο Χρήστος Μακρυδάκης, ο Κώστας Θελούρας, ο Γιώργος Μάης, ο Βάιος Μαχμουντές, η Ηρώ Παστρικού ανάμεσά τους στα χρόνια που ήρθαν και έφυγαν ως τώρα. Το press office, όπου δουλεύω νυχθημερόν, παρέα με τον Σπήλιο Λαμπρόπουλο, στημένο στο πρόχειρα κλεισμένο μπαλκόνι του, κάτω από ένα φτηνό κλιματιστικό, με τον καυτό ήλιο να μας βαράει κατακέφαλα κι έναν printer για όλο το γραφείο! Όμως ποιος νοιαζόταν για τις δύσκολες συνθήκες, όταν είχε βάλει το χέρι του για να γίνουν μερικά από τα καλύτερα live ever σε αυτή τη χώρα; Όταν έβλεπε το κοινό να σπαρταράει κάτω από τη σκηνή που ανεβοκατέβαζε το ένα κορυφαίο γκρουπ ύστερα από το άλλο; Όταν ένιωθε ότι επιτέλους βρισκόταν πραγματικά εκεί που συνέβαιναν όλα και δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχα φεστιβάλ της Αμερικής ή της Αγγλίας; Συγχωρείστε μου το παραλήρημα αλλά τέτοιες αξέχαστες στιγμές δεν θα τις ξεχάσω ποτέ -είτε ως φαν είτε ως επαγγελματίας-και νομίζω δεν είμαι η μόνη!
Τα χρόνια κύλησαν, το Rockwave επίσης, αλλάζοντας χώρους και line up που πάντα είχε -λιγότερο ή περισσότερο- ενδιαφέρον και συχνά πυκνά τους ίδιους αγαπημένους “επισκέπτες” (Nick Cave, Placebo, Moby, Prodigy, μερικοί από αυτούς). Και ήρθε η στιγμή, μέσα Ιουνίου και λίγο πριν την πρεμιέρα των Ολυμπιακών του 2004, που το Rockwave αποκτά επιτέλους την μόνιμη στέγη του στην Μαλακάσα, κάτι που, αν δεν κάνω λάθος, δεν είχε ξαναγίνει σε open air κατάσταση. Το κύμα βάφεται στα πράσινα χρώματα της γης, το αστέρι κρύβει πίσω του ένα λουλούδι-ήλιο και το πενθήμερο που ακολουθεί φιλοξενεί από τον Peter Gabriel, Judas Priest, Pixies, Mogwai και Placebo μέχρι Black Rebel Motorcycle Club, Queensryche, Him, Raining Pleasure και Εστουδιαντίνα. Από εκεί και πέρα το Rockwave γίνεται κάτι παραπάνω από θεσμός, το Terra Vibe διαρκώς επεκτείνεται, μεγαλώνει, ομορφαίνει και μπαίνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη ζωή μας. Τα καλά πολλά, τα παράπονα επίσης αρκετά για τις υποδομές του, την δύσκολη πρόσβαση όταν το κοινό ξεπερνά τα 20.000 άτομα. Όμως οι προσπάθειες να γίνουν τα πράγματα καλύτερα πάντα υπερισχύουν, γι’ αυτό, μέρες που είναι, ας μείνουν πίσω οι γκρίνιες που έχουν φάει αυτή τη χώρα κι ας ακουστούν μόνο τα όμορφα γιατί αυτά χρειαζόμαστε τώρα…
Μετά λοιπόν από μια δεκαετία που έγραψε την ιστορία του στο Terra Vibe, φέτος, το Rockwave Festival έκανε ένα ξεκίνημα από τα πιο δυνατά του, με ένα όνομα σαν τους Black Keys να εισβάλει δυναμικά τέλη Μάη… αλλά κι έναν ποπ καλλιτέχνη, τον Mr. Robbie Williams, που ακόμη κι εγώ που νομίζω ότι έχω πέσει στη ροκ μαρμίτα, του έβγαλα το καπέλο. The luxury before the abyss! Έτσι ένιωθα βλέποντας τον Robbie και μη ξέροντας τι μας περιμένει σε αυτή τη χώρα αύριο (που τώρα το έμαθα αλλά το τέλος της περιπέτειας, εννοείται, δεν έχει γραφτεί ακόμη). Τυχερή που βρισκόμουν εκεί, μέρες που είναι (κι ας μην είμαι παιδί της ποπ), μαζί με άλλους 25 περίπου χιλιάδες, κάθε στυλ και γενιάς, που ήρθαν να περάσουν καλά στο τέλος μιας ακόμη δύσκολης βδομάδας. Εξαιρετικός entertainer, έξοχος performer, o 41χρονος Ντένις ο τρομερός, αυτό το βρωμόπαιδο της ποπ με την βρετανική προφορά και την αμερικανική ανεμελιά, τα έδωσε όλα σε ένα πλήθος που του τα έδωσε όλα (αφήνοντάς τον έκπληκτο -αν το ένιωσα σωστά).
«Ξεκινώντας από τον εφηβικό ρομαντισμό το 1996 έχουμε φθάσει 20 χρόνια μετά… χάρη στο Rockwave έχουν έρθει στην Ελλάδα πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες», είπε ο Νίκος Λώρης στην συνέντευξη Τύπου κι όντως έτσι είναι. Και για εμάς που μεγαλώσαμε μαζί με αυτό το φεστιβάλ κι εκείνους που το οραματίστηκαν, τα πράγματα έχουν ακόμη πιο βαθιά συναισθηματική αξία - και αυτός ο “ρημάδης” ο εφηβικός ρομαντισμός μας ίσως να μην έχει χαθεί ακόμη, αφού εκεί, ακόμη, σήμερα, τρέχουμε. Και πιστεύω πως όσοι βρεθούν εκεί απόψε, ειδικά απόψε, ανεξαρτήτως γενιάς και ηλικίας, θα έχουν βρεθεί σε μια συναυλία που θα αφήσει το ίχνος της στην ροκ ιστορία αυτής της χώρας για πολλούς λόγους και πέρα από τη μουσική, εννοείται.
Rockwave, πριν με πάρουν πάλι τα ζουμιά, και πριν ο Manu Chao -last act για φέτος- σβήσει τα φώτα σου στις 21 Ιουλίου (που ποιος ξέρει σε ποια τροχιά θα βρισκόμαστε), να τα χιλιάσεις! Κοιτώ τον λόφο απέναντί σου που γράφει με πράσινα λέιζερ «We celebrate, Υou enjoy» κι απογειώνομαι μαζί σου…
