Rockwave: Οι Kneecap και οι Cypress Hill σε ένα εκκωφαντικό σινιάλο ενότητας

Θα το πάω λίγο αλλιώς αυτό το review και δεν θα κλείσω με τους headliners του Rockwave Festival, που ήταν οι Cypress Hill την Κυριακή, αλλά με εκείνους που κυριολεκτικά έκαναν τη σκηνή και το κοινό να πάρει φωτιά, τους Ιρλανδούς Kneecap.

Ας πάμε στην αρχή, σε εκείνη την ώρα που ο ήλιος σε βαράει στο αλύπητα αλλά είσαι τυχερός γιατί βρίσκεσαι μέσα στο δάσος της Μαλακάσας και κάπου υπάρχει ένα δεντράκι να σου κάνει σκιά και όσο ο ήλιος πέφτει, εσύ δροσίζεσαι όλο και περισσότερο.

Για μένα, το Terra Vibe ήταν και παραμένει ο αγαπημένος μου φεστιβαλικός χώρος. Παρά την απόσταση και τα όσα προβλήματα με τα μποτιλιαρίσματα είχαν δημιουργηθεί στο παρελθόν, είναι το μόνο μέρος που με κάνει να νιώθω ότι βρίσκομαι σε φεστιβάλ της Βόρειας Ευρώπης. Και εχθές το ένιωσα ακόμη μία φορά. Αρχικά ο χώρος των πάρκινγκ έχει αυξηθεί πολύ, η τροχαία ήταν εκεί, αλλά και με τις δύο εισόδους ανοιχτές, δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα στην έξοδο και την επιστροφή προς Αθήνα.

Από εκεί και πέρα τα ξύλινα τραπέζια που έχουν γεμίσει τον χώρο, είναι τέλεια για όσους χρειάζονται ένα σημείο να κάθονται (εκτός από το γκαζόν). Αυτό που πρέπει μόνο να φτιάξει πλέον είναι το ίδιο το γκαζόν που έχει τσουρομαδηθεί, κιτρινίσει και η κατάσταση χθες ήταν μόνο χώμα στον αέρα. Λώρη, φύτεψε νέο γκαζόν και άστο τον χειμώνα να φουντώσει. Επίσης σκέψου να επαναφέρεις τα πενθήμερα με δυνατά ονόματα και κάμπινγκ. Πλέον το ελληνικό κοινό δεν είναι όπως ήταν πριν από 20 χρόνια και επιπλέον ο κόσμος πια ταξιδεύει και από άλλες χώρες για φεστιβάλ. Εγώ στα 52 μου πάντως θα έμενα. Αρκεί να φτιάξεις πάλι τις υποδομές. Food for thought.

Βάλε και περισσότερα περίπτερα για μάρκες, μη χρεώνεις τη Freeway Cola του Lidl, 4 ευρώ και όλα καλά θα είναι. Πολύ θετικό βέβαια ότι μπορούσαμε να έχουμε τα μπουκαλάκια από τα αναψυκτικά και τα νερά με τα καπάκια τους και φυσικά αποδείχτηκε ότι κανείς δεν ήθελε να πετάξει κανένα καπάκι ή μπουκάλι σε κανένα κεφάλι.

Στα μουσικά όμως. Από νωρίς λοιπόν ο χώρος άρχισε να γεμίζει με σημαίες της Παλαιστίνης και της Ιρλανδίας (πατρίδα των Kneecap). Κόσμος διάσπαρτος στον αμφιθεατρικό (άλλη λατρεία αυτή) χώρο, μέχρι και μωρά σε καροτσάκια είδα. Τα πρώτα ονόματα (Fighting Flies, Lobo και Jaul x Stolen Mic με DJ Unwound στα decks) έδωσαν από νωρίς το στίγμα της βραδιάς: φωνές ενωμένες υπέρ της Παλαιστίνης, ρίμες και καλέσματα, ακόμα και από τους ανθρώπους της ελληνικής αποστολής του March to Gaza που ανέβηκαν στη σκηνή πριν βγουν οι Kneecap. Υπέροχη λεπτομέρεια στην εμφάνιση των Fighting Flies, οι συγγενείς του ντράμερ που σαπόρταραν με μπλουζάκια τη μπάντα.

Fighting Flies

Lobo

Jaul x Stolen Mic & DJ Unwound

March to Gaza

Jump Jump Jump

Skip… και πάμε αρκετή ώρα μπροστά. Οι Cypress Hill έπρεπε να ακολουθήσουν το χάος των Kneecap και τα κατάφεραν περισσότερο χάρη στην ιστορία τους. Σίγουρα δεν ήταν μόνο nostalgia act, ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν το “Insane in the Brain” την ώρα που έβλεπες παιδιά 20 χρονών να ουρλιάζουν δίπλα σε πενηντάρηδες που μεγάλωσαν με τα beats τους. Ήταν το “How I Could Just Kill a Man” με το κοινό να το φωνάζει σαν να γεννήθηκε πάνω του. Ήταν το “Tequila Sunrise” που μύριζε καλοκαίρι, weed και L.A. από τα 90s.

Ο B-Real και ο Sen Dog, με τον Eric Bobo και τον DJ Lord, ξεκίνησαν με “When the Shit Goes Down” και συνέχισαν με ένα σερί-φωτιά: “Hand on the Pump”, “Hits from the Bong”, “I Ain’t Goin’ Out Like That”, “Can’t Get the Best of Me”, “Rock Superstar” και “(Rap) Superstar” –ανάμεσα στα καλύτερα σημεία του set. Όπως και το “Bombtrack” των Rage Against the Machine.

Aποκορύφωμα, φυσικά, το “Jump Around”. Ναι, το έχουν κάνει χιλιάδες φορές. Ναι, είναι δανεικό. Ναι, τους ταυτίζεις μ’ αυτό όσο και τους House of Pain. Αλλά χθες το βράδυ ήταν σαν να γράφτηκε για εκείνη τη στιγμή. Δεν μίλησαν για την Παλαιστίνη, αρκέστηκαν στην αμερικανική πολιτική ατζέντα αλλά έτσι κι αλλιώς το είχαν κάνει άλλοι πριν από αυτούς.

Setlist

When the Shit Goes Down
Hand on the Pump
A to the K
Cock the Hammer
Tequila Sunrise
Lowrider
Latin Thugs
Latin Lingo
Weed Medley
DJ + PERC Battle
The Phuncky Feel One
Illusions (remix)
Boom Biddy Bye Bye
Real Estate
I Ain't Goin' Out Like That
Insane in the Brain
How I Could Just Kill a Man
Bombtrack
Can't Get the Best of Me
(Rock) Superstar
Jump Around

Open the piiiiiiit

Και φυσικά αναφέρομαι στους πραγματικούς fire setters της βραδιάς, τους Kneecap, που βγήκαν στη σκηνή στις 21:45 και μέσα σε μιάμιση ώρα τα διέλυσαν όλα. Στην αρχή στεκόμουν κάπου στη μέση λίγο πιο μπροστά από τον πύργο αλλά μόλις δόθηκε (γύρω στο τρίτο-τέταρτο κομμάτι) το σύνθημα να ανοίξει το pit, δεν μπόρεσα να αντισταθώ και βούτηξα στη δίνη.

Χωρίς πλάκα ήταν ανελέητο αυτό που συνέβη μπροστά. Το setlist ήταν ένα χαστούκι 18 κομματιών. Από το αιχμηρό "Amach Anocht" και το βιτριολικό "Fenian Cunts" μέχρι το "Better Way to Live" που μας ήρθε με προβολή του Grian Chatten των Fontaines D.C. και στιγμές οργής-τρυφερότητας-ξεσηκωμού. Το "Sayonara" τσακίζει, το "Your Sniffer Dogs Are Shite" προκαλεί ειρωνικά γέλια. To “I’m flush” μάς αφήνει χωρίς ανάσα, το "Guilty Conscience" παίζει σαν ντελιριακή κατάθεση. Κάθε στίχος και μία πολιτική δήλωση. Κάθε ρίμα και μία σφαλιάρα στο σύστημα. Μίλησαν για την αποικιοκρατία, τόνισαν ότι γνωρίζουν πολύ καλά πώς είναι αυτό στη χώρα τους, ότι μεγάλωσαν έτσι αλλά ήταν τυχεροί να μην περάσουν σαν χώρα σε τέτοιο βαθμό από του Άγγλους αυτά που περνάει η Παλαιστίνη από το Ισραήλ.

“Open the piiiiiiiiiit” φώναζαν διαρκώς και το pit γεμάτο σημαίες, με ελεύθερους ανθρώπους να τραγουδούν στα γαελικά και στα αγγλικά, να χορεύουν σαν να είναι η τελευταία τους μέρα και να κρατάνε τις γροθιές ψηλά επαναλαμβάνοντας τα συνθήματα για την Παλαιστίνη. Μπορεί πολλούς να τους έφερε εκεί το hype αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι όλο αυτό ήταν μια βαθιά ανάγκη για εκτόνωση και ότι οι Kneecap δεν είναι απλώς band of the moment, αλλά ένα πολιτικό σώμα που αρνείται να αποδεχτεί το status quo. Δεν είναι τυχαίο που ο Tom Morello δήλωσε ότι οι Kneecap είναι οι Rage Against the Machine αυτής της γενιάς. Πραγματικά είχα να νιώσω έτσι από εκείνη την αξέχαστη (για πολλούς λόγους) συναυλία των RATM στο Θέατρο Πέτρας. Η ένταση και τότε και χτες, ήταν ασύλληπτη. "Ευχαριστούμε το Rockwave που μας έφερε, παρ’ όλο που ξέρουμε πως υπήρξαν πιέσεις να μην είμαστε εδώ", είπαν αρκετές φορές. Επανελαβαν ότι “Δεν είναι αμφιλεγόμενο να μιλάς για τη γενοκτονία, αμφιλεγόμενο είναι να την αγνοείς”.

Αλλά δεν έμειναν εκεί, έκαναν και την πλάκα τους με το κοινό: “Are you all very stoned right now”? -“Yeeeees”, φώναζαν όλοι. “Is it legal to smoke weed in Greece”? -“Noooooooooooo”, απαντούσαμε εμείς. “You baaastaaards” ξέσπασαν γελώντας. Στα τελευταία κομμάτια, “H.O.O.D” και “THE RECAP” η κατάσταση ξέφυγε εντελώς και το τέλος μάς βρήκε διαλυμένους αλλά απόλυτα ευτυχισμένους.

Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα και να μη μας μείνει η γλυκιά ανάμνηση όπως έγινε με τους RATM. Ευτυχώς που υπάρχουν συγκροτήματα αυτούς που χρησιμοποιούν τη φήμη και το βήμα τους για να σταθούν στη σωστή πλευρά της ιστορίας γιατί από γατάκια με τουπέ και τζούφια λόγια, γκώσαμε.