#Feelingblessed στην τοποθεσία Sónar Barcelona

Σα βγεις στον πηγαιμό για ένα από τα δεκάδες μπαρ ή μία από τις εκατοντάδες τουαλέτες ενός Μεγάλου Μουσικού Ευρωπαϊκού Φεστιβάλ (από δω και στο εξής, για λόγους συντομίας, Μ.Μ.Ε.Φ.), να εύχεσαι νά ‘ναι μικρή η ουρά, ώστε να μην προλάβει να ανοίξει για τα καλά το κλασικό το ατελέσφορο το κουβεντολόι με όποιον/α από την παρέα σου θα σε συντροφεύει στην αναμονή. Όχι δηλαδή ότι αν δεν έχεις φίλους/ες και περιμένεις σόλο (ή, ακόμη χειρότερα, έχεις ξεκινήσει σόλο από την Ελλάδα) δεν υπάρχει κίνδυνος να ανοίξει για τα καλά η ίδια ακριβώς κουβέντα με τον εαυτό σου. Τέλος πάντων, τονίζω το «για τα καλά» διότι έστω και φευγαλέα, έστω και ως ανομολόγητη ατομική σκέψη ή συλλογικός προβληματισμός, αργά ή γρήγορα θα προκύψει το Μεγάλο Ερώτημα: «Γιατί αυτοί και όχι εμείς;»

Να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με αυτό που μπορεί να πιστεύει κανείς έξω από το χορό, πολύ δύσκολα θα συμβεί την πρώτη φορά που θα βρεθεί κανείς σε ένα Μ.Μ.Ε.Φ. - κατά βούληση θεωρώ ότι έχουν θέση σε αυτή την κατηγορία από το «μικρό» All Tomorrow’s Parties (#RIP) μέχρι το Lowlands και από το Primavera Sound της εποχής που χωρούσε ακόμη στα υψίπεδα του Poble Espanyol (2002) μέχρι το Primavera Sound του 2019, που, απ’ όσο μαθαίνω, πλέον διαθέτει μέχρι και stage σε μορφή μικρού νησιού (ή κάτι τέτοιο), ενώ δε λείπουν και τα λεωφορεία για να πηγαίνεις από τη μία άκρη του φεστιβάλ παστωμένα μεν, ξεκούραστα δε.

Είναι δηλαδή τόσο αφοπλιστική η ικανοποίηση της πρώτης φοράς, των παρθενικών βημάτων σε αυτόν τον «γενναίο νέο κόσμο», που δεν περισσεύει χώρος για τέτοιες αβάσταχτες ανησυχίες και συγκρίσεις, δεν περνάνε από το firewall της έκστασης, πώς το λένε.

Όλα αυτά έρχονται με το καλό από τη δεύτερη φορά, παγιώνονται ολοένα και περισσότερο με την κάθε επόμενη, ώσπου κάποια στιγμή επιτυγχάνεται το πέμπτο και δυσκολότερο στάδιο της θλίψης, αυτό της αποδοχής, οπότε και ηρεμείς, το παίρνεις δηλαδή απόφαση ότι δεν έχει νόημα ούτε να συγκρίνεις, ούτε να το «κλαις» και πορεύεσαι εν ειρήνη.

Αν, τώρα, τύχει το Μ.Μ.Ε.Φ. να διοργανώνεται στη Βαρκελώνη (ίσως την πιο ελκυστική φεστιβαλική Ιθάκη της ηπειρωτικής Ευρώπης), αμέσως μετά από το «γιατί αυτοί και όχι εμείς;» εκτός απροόπτου θα ακολουθήσει κάτι πιο συγκεκριμένο, κάτι του στυλ «Πώς γίνεται δηλαδή η Βαρκελώνη με 1,5 εκ. κατοίκους να “σηκώνει” τόσα φεστιβάλ και να μην “σηκώνει” ούτε ένα αντάξιό τους η Αθήνα» (που μπορεί να μην είναι η Ελλάδα, αλλά μπορεί και να είναι), που φαντάζει ως εύλογο ερώτημα ενώ στην πραγματικότητα είναι κάθε άλλο παρά τέτοιο και όχι μόνο γιατί βασίζεται σε ένα άλμα λογικής πάνω από τα 5 και κάτι εκατομμύρια που συναποτελούν τον πληθυσμό της μητροπολιτικής «Θεσσαλονίκης της Ιβηρικής» (στοιχεία wikipedia), οπότε τι νόημα έχει να το συζητήσεις περαιτέρω, πιες εκεί πέρα άλλη μια γουλιά και συνέχισε να χορεύεις.

Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα, για να μη με πιάσουν τα υπαρξιακά μου που μετά από μία δεκαετία συνεχών επισκέψεων στο μεγαλύτερο από τα Μ.Μ.Ε.Φ. της Βαρκελώνης και άλλη μία αποχής από αυτά, κόντεψα να παρασυρθώ και πάλι, στην αυγή της μέσης ηλικίας μου, με τα «ίδια και τα ίδια» ενώ είχα μόλις κάνει τα πρώτα μου βήματα της πρώτης μου φοράς στο Sónar (18-21/7) και μια σωσίας της Peggy Gou γέμιζε το ποτήρι μου με την πρώτη παγωμένη Estrella Damm (θα επιστρέψουμε σε αυτό. Στο ποτήρι εννοώ. Αλλά, πλάκα πλάκα, και στην Peggy Gou).

“Més que un festival” ως γνωστόν το Sónar, στο οποίο η Popaganda έχει δώσει ηχηρό παρών άλλες τρεις (2014, 2016, 2018) από τις 25 φορές που έχει διοργανωθεί μέχρι σήμερα, και αν κάποιος ενεργός, έστω κι αν είναι περιστασιακός ή αδιάφορος, καταναλωτής μουσικής δεν γνωρίζει ακόμη περί τίνος πρόκειται, έστω και σε ένα εγκυκλοπαιδικά ασαφές επίπεδο (το σημαντικότερο φεστιβάλ προχωρημένης, ηλεκτρονικής και μη, μουσικής, δημιουργικότητας και νέων τεχνολογιών, όπως είναι πάνω-κάτω το σύνθημά του), ίσως να μην πρέπει κιόλας να το μάθει ποτέ.

Αλλά αυτή θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια βαθιά συμπλεγματική στάση που στο κάτω-κάτω δεν την ενστερνίζονται ούτε οι διοργανωτές του φεστιβάλ, που κάθε χρόνο υποδέχονται περισσότερους από 100.000 φεστιβαλιστές στα venues του Sónar by Day (ο χώρος που το φιλοξενεί στη Fira Montjuic, μια ανάσα από την Plaza Espanya, είναι το κάτι άλλο) και του Sónar by Night (το ξημέρωμα σε βρίσκει σε κάποια βιομηχανική γωνιά του αχανούς εκθεσιακού πολυχώρου Fira Gran Via L’Hospitalet, λίγα χλμ έξω από την πόλη). Δεν την ενστερνίζεται ούτε η Popaganda μιας και η Αθήνα, αρχής γενομένης από τον ερχόμενο Οκτώβριο, θα ανήκει πια στον κύκλο των προνομιούχων μητροπόλεων (μαζί με Κωνσταντινούπολη, Χονγκ Κονγκ, Ρέικιαβικ, Μπογκοτά και Μπουένος Άιρες) που φιλοξενούν μικρότερα μεν, αρκούντως ηχηρά δε, με βάση τα κατά τόπους δεδομένα, «περιφερειακά Sónar». Μεταξύ άλλων, και με την αμέριστη στήριξη της Estrella Damm, στις 11-12/10 θα «σκάσουν» στην Αθήνα οι Rival Consoles, Shigeto, John Talabot, HAAi, DJ Koze, Tim Hecker, Paul Kalkbrenner, Unkle και Jon Hopkins.

“Més que un ciutat” ως γνωστόν και η Βαρκελώνη, για την υπερτουριστικοποίηση της οποίας έχουν δημοσιευτεί κοτζάμ μεγάλα, ερευνητικά ρεπορτάζ. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, βέβαια, την άλωσή της από τις ορδές των «μπιενμπήδων Ούνων» την αντιλαμβάνεσαι μόνο αν ζεις μόνιμα εκεί, οπότε θα πρέπει να ψάξεις σπίτι σε απόσταση από το κέντρο ίσως και μεγαλύτερη από αυτή που χωρίζει το Σύνταγμα από το Καλαμάκι, και όχι αν την επισκέπτεσαι είτε για πρώτη φορά είτε για δέκατη πέμπτη και μάλιστα σε ένα πλαίσιο φεστιβαλικής μέθεξης που θα σου επιτρέψει ένα κάποιο ζόρισμα από τον όντως πολύ, και σε σημεία πάρα πολύ, κόσμο, μόνο όταν θα χρειαστεί να περιμένεις 40 λεπτά για ταξί στα πέριξ της παραλίας. Άσε που, εδώ που τα λέμε, σιγά την παραλία.

Αν μπορεί, πάντως, να βγει κάτι ως τάση από το φετινό line-up του Sónar είναι ότι δεν μπορεί να βγει κάτι ως τάση, γεγονός από μόνο του καλό γιατί είμαστε κι εμείς που έχουμε γκώσει με το να προκαταβάλλεται το άμεσο μέλλον από την ανανεούμενη, σαν κάρτα διαρκείας για το Camp Nou ένα πράγμα, καθολική επικράτηση του όποιου, όντως ενδιαφέροντος ή πολύ απλά τραπ-ελαφικού μαύρου ήχου - όχι ότι τα «μαύρα» έλειπαν από το φεστιβάλ, μην τρελαθούμε κιόλας.

Όπως και να ‘χει, για την Popaganda το πιο σημαντικό όνομα του φετινού Sónar ήταν οι Underworld, δυσβάσταχτο απωθημένο από το αθηναϊκό καλοκαίρι του 2007, τότε που φτάσαμε στην πηγή αλλά αντί να πιούμε νερό, μετά το άδοξο τέλος της συναυλίας των Beastie Boys, το ρίχναμε στα κεφάλια μας γιατί όσο να ‘ναι, τα φλεγόμενα αυτοκίνητα εκπέμπουν μια κάποια ζέστη.

Ευτυχώς, λοιπόν, επήλθε η δικαίωση και οι Ουαλοί αποτέλεσαν όντως ένα από τα 18+1 highlights του #sonar2019. Τα οποία και ακολουθούν με χρονολογική σειρά…

Daphni στα 120bpm

Ο headliner DJ της πρώτης μέρας του Sónar by Day έπαιζε χωρίς αντίπαλο, αλλά ακόμη και να είχε ο Dan Snaith άλλους απέναντί του στα υπόλοιπα stages (ακόμη και τον avant πρωτομάστορα Fennesz δηλαδή, που ευτυχώς τελείωσε εγκαίρως, στις 9μμ, για να μην αρχίσουν τα διλήμματα ακόμη δε φτάσαμε στο φεστιβάλ) πάλι θα μάζευε όλο το «χαρτί» γιατί πρώτα και κύρια ο κόσμος είναι εδώ για να χορέψει…

…και θα το κάνει ακόμη κι όταν περιμένει στην ουρά.

Μην ακούτε όσους λένε ότι στα Μ.Μ.Ε.Φ. παίρνεις κάτι να πιεις/φας ή κάνεις την ανάγκη σου χωρίς να περιμένεις καθόλου. Πρόκειται για τον ορισμό του #fakenews. Εξυπακούεται πως όταν σε ένα χώρο είναι μαζεμένοι 20-30-40 χιλιάδες άνθρωποι που όσο περισσότερο χρησιμοποιούν τα μπαρ, τόσο περισσότερο θα χρειαστούν τις τουαλέτες, τις ουρές δεν θα τις γλιτώσεις. Το γιατί δε σου πέφτουν τα μαλλιά μέχρι να έρθει η σειρά σου, έχει να κάνει προφανώς με την ποσότητα και των μπαρ και των τουαλετών, έχει να κάνει όμως και με τη συλλογική προδιάθεση. “Don’t fight it, feel it”, που λέει και ο Gillespie και κάπως έτσι, τουλάχιστον 4 στους 10 στέκονταν (ή μάλλον λικνίζονταν) με μπύρα στο χέρι είτε στις ουρές για να ξαλαφρώσουν είτε στις ουρές του ανεφοδιασμού.

Για A$AP Rocky ξεκινήσαμε, Stormzy μας βγήκε

Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ, μπαγλάρωσαν τον A$AP στη Σουηδία γιατί μανούριασε με κάτι fans/stalkers. Αμάσητοι οι διοργανωτές του Sónar τον αντικατέστησαν αμέσως με τον Stormzy που «έσκασε» στη σκηνή με την κεκτημένη ταχύτητα της σαρωτικής του εμφάνισης στο Glastonbury. Ντάξει, δικέ μου, καλή φάση. Παρεμπιπτόντως, συμβαίνει και αυτό: 

Give A$AP Rocky his FREEDOM. We do so much for Sweden but it doesn’t seem to work the other way around. Sweden should focus on its real crime problem! #FreeRocky

— Donald J. Trump (@realDonaldTrump) July 25, 2019

#facepalm

Floating Points, πού ‘ναι η μπάλα, οέο, πού ‘ναι η μπάλα…

Χάθηκε εντελώς, γιατί σαν τον Sam Shepherd δεν έχει. Ιδιοφυής ως μουσικός, ιδιοφυής ως DJ, ιδιοφυής και όποιος/α σκέφτηκε να τον βάλει να παίζει επί έξι ώρες, ώστε να προλάβεις τουλάχιστον τις δύο, μιας και τι δεν είχε απέναντί του το ίδιο βράδυ.

Με Underworld αμέσως καλύτερα. Γενικά.

Choose a life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television. Choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers... Choose DSY and wondering who the fuck you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing, spirit crushing game shows, stucking junk food into your mouth. Choose rotting away in the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourself, choose your future. Choose life... But why would I want to do a thing like that?

Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματός μας για μία ελεγχόμενης αξιοπιστίας παρατήρηση: Μπορεί να φαίνονται πολλά τα σηκωμένα κινητά στο παραπάνω βίντεο, αλλά μου φάνηκαν συντριπτικά λιγότεροι, σε σχέση με μερικά πρόσφατα, μεγάλα, αθηναϊκά live, όσοι έβλεπαν τις συναυλίες μέσα από μια φωτισμένη οθόνη. Θες ο πολύς χορός, θες ένα γενικότερο πρόβλημα εστίασης, θες γιατί είναι προτιμότερο να κρατάς στο χέρι μια παγωμένη Estrella Damm, γιατί να ταλαιπωρείσαι και να αγχώνεσαι μη σου πέσει το ακριβοπληρωμένο smartphone από τα χέρια; Όχι ότι η Popaganda τραβάει δηλαδή κανένα ιδιαίτερο ζόρι με το συγκεκριμένο ζήτημα. Όποιος θέλει αστυνομία οθόνης στις συναυλίες, να την πάρει σπίτι του.

Μιας και πιάσαμε τα smartphones…

Τα σέβη μας στους διοργανωτές για το απίθανο app του φεστιβάλ, με τα διαρκή updates του και τα όλα του. Αλλά και για το διαρκές «απίκο» των social media accounts τόσο του Sónar όσο και της Estrella Damm, που ακόμη και στις 5 το πρωί να ανέβαζες ένα στόρι, θα σου απαντούσαν με καρδούλες και άλλα emoji.

 

 

 

Daniel Avery, είσαι θεός!

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Theodosis Michos (@theomichos) στις 22 Ιούλ, 2019 στις 3:27 πμ PDT

Εκεί που λες ότι θα «τηγανίσει» ολόκληρο το φεστιβάλ νωρίς νωρίς (κατά τις 4πμ...) μέχρι τελικής πτώσεως με το trancendental techno του, πετάει αυτή την «καρεκλιά» και παίρνει φωτιά το σύμπαν. Και εις άλλα με υγεία ❤️ #sonar #barcelona #danielavery #sonarbarcelona #estrelladamm
[Παρασκευή 19/7, 2:25πμ – 3:40πμ, SonarPub (Sónar by Night)]

Να μας συμπαθάτε, Disclosure

Σιγά που δεν θα σας χάναμε για χάρη του Four Tet.

Peggy Gou + Popaganda = LFE

 

 

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Closing track, I feel love when weekend is like this, We love you Donna, Hope ya all had great weekend! 💚 @palmstrax @sonarfestival

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Peggy Gou 페기 구 (@peggygou_) στις 21 Ιούλ, 2019 στις 6:59 πμ PDT

Ποιος την πιάνει γενικά την κοπελιά, ζει το όνειρο, κι ακόμη είναι στην αρχή. Για το τέλος, πάντως, του υποδειγματικού house set που έστησαν από κοινού με τον Palms Trax, διάλεξε ένα τραγούδι από το μακρινό 1977 και η ευτυχία έσταξε από τα μπατζάκια μας λίγο μετά τις 7 το πρωί.

Διακόπτουμε ξανά την κανονική ροή του προγράμματός μας για άλλη μία ελεγχόμενης αξιοπιστίας παρατήρηση: Ξεχάστε μετρητά, μάρκες και τα ρέστα (pun intended). Το Sónar είναι cashless, κοινώς φοράς το wristband, το «φορτώνεις» με χρήματα στα ταμεία και ξοδεύεις κατά βούληση. Αν σου μείνουν ευρώ, μπορείς είτε να τα ξοδέψεις την επόμενη μέρα είτε να τα πάρεις πίσω την ίδια, σε ρευστό. Απλά και κατανοητά για όλους. Όσο για την επιπλέον χρέωση 2 ευρώ για κάθε ποτήρι; Κανένα πρόβλημα. Έπαιρνες ένα και το φυλούσες σαν κόρη οφθαλμού μέχρι το τέλος της βραδιάς και τότε ή το έβαζες στην τσέπη για ενθύμιο ή το επέστρεφες στα checkpoints και τα 2 ευρώ «διακτινίζονταν» ξανά στην τσέπη σου. Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, σε φεστιβαλικές θάλασσες και ακτές…

Δηλαδή έτσι το ζείτε στο Ντιτρόιτ, Theo Parrish;

The Man. The Legend. R-E-S-P-E-C-T!

Cecilio G, κάν’ το όπως η Μπιάνκα Τζάγκερ

«Ο Cecilio G είναι αληθινός, ένας σκληραγωγημένος αρουραίος με μια καρδιά από χρυσάφι» και λοιπά λόγια αγάπης διάβαζα στο πρόγραμμα γι’ αυτόν τον local trap hero και δεν θα έδινα καμία σημασία (ακούς εκεί trap…) αν δεν έκανε την πιο «καμμένα φωνακλάδικη» είσοδο απ’ όλους: πάνω σε άλογο, περιτριγυρισμένος από σημαίες και ντούκια. Gigi η φάση του…

Max Cooper, αυτός ο άνθρωπος, αυτός

Απίστευτος, ασύλληπτος, αδιανόητος, μοίρασε γερές δόσεις «νοβοκαϊνης για την ψυχή» σε όσους είχαν καταφέρει μετά βίας να κοιμηθούν γύρω στις 8 το πρωί (και όχι για παραπάνω από πέντε-έξι ώρες) και στον largescale μινιμαλισμό του (κι όμως γίνεται) βρήκαν καταφύγιο από το «κοπάνημα» των φίλων μας από το Ισραήλ* στην κεντρική σκηνή του #sonarbyday. Και τι lightshow!

Διακόπτουμε για τρίτη και τελευταία φορά την κανονική ροή του προγράμματός μας: Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει κατανοητό μέχρι τώρα, ας τονιστεί ότι η κλίμακα του Sónar είναι μεγάλη. Δηλαδή πολύ μεγάλη. Ακόμη και στην πιο μικρή σκηνή. Που είναι, βασικά, μεγάλη σκηνή. Και σε κάθε μα κάθε σκηνή, είτε του Sónar by Day είτε του Sónar by Night, το lightshow, είτε συνόδευε live εμφάνιση, είτε dj set, ήταν τόσο μεγάλο, δυνατό και μελετημένο που αποκτούσε αξία σχεδόν εφάμιλλη με τον ήχο. Φωτάκια για όλους!

*Red Axes, δικοί μας άνθρωποι

Στη μισή φόρμα να είναι στο Sonar Athens, πάλι θα μας πάρουν και θα μας σηκώσουν. Βλέποντάς τους θυμήθηκα τους Atari Teenage Riot, γεγονός από μόνο του καλό.

Λυπήσου μας, ρε συ Erol Alkan…

Ο άνθρωπος δεν έριξε απλώς την αυλαία του Sónar by Day. Την πολτοποίησε, σφυροκοπώντας ανελέητα καμιά εικοσαριά χιλιάδες αφιονισμένων Sonaristas. Γιατί ήταν πια Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ… [Σάββατο 20/7, 9:05μμ - 11:00μμ, SonarVillage (Sónar by Day)]

Ραντεβού στην Αθήνα, κ.Kalkbrenner

[Σάββατο 20/7, 3:30πμ - 5:00πμ, SonarClub (Sónar by Night)]
…Έι σε σένα μιλάω, έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί…

…κι ακόμη σκεφτόμαστε τους Underworld. Μπορείτε να μας κατηγορήσετε;