“It’s All Over Now, Baby Blue”… είναι το τέλος… δεν είναι; Δεν ξέρω - και τι σημασία έχει; Το μόνο που ξέρω είναι ότι όλοι όσοι είμασταν εκεί στο Gagarin, δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όλοι είμασταν συγκινημένοι, συγκλονισμένοι, τρελαμένοι, ευτυχισμένοι… Το μόνο που ξέρω είναι ότι αγκαλιαζόμασταν, γελούσαμε, χοροπηδούσαμε, τραγουδούσαμε με σηκωμένη γροθιά, το ζούσαμε όπως κάθε φορά, εδώ και τόσες δεκαετίες. To the end. «Το κάνατε να είναι μια γιορτή, αυτό που του αξίζει να είναι», είπε ο Alex K και ναι ρε φίλε, το κάναμε να είναι μια γιορτή γιατί έτσι του αξίζει να είναι, for ever and ever.
The Last Drive, A Farewell to the Tribe, τελευταία συναυλία -από τις πέντε συνολικά- χθες βράδυ στο Gagarin, τρεις ώρες κράτησε κι όταν τέλειωσε το πρώτο ανκόρ κανείς δεν έφυγε. Και ναι, ξαναβγήκανε για το “It’s All Over Now, Baby Blue” που κι άλλες εκατό φορές να το λέγανε, εκεί θα μέναμε. Είχαν προηγηθεί όλα τα άλλα, πόσα να πω, «I Love Cindy”, “Valley Of Death”, “Devil May Care”, “Black Limo”, “Overloaded”, χαμός, δεν ξέρω αν τα θυμάμαι σωστά, ήμουν εκεί και προχθές που είπαν κι άλλα, τα έχω μπερδέψει, τι σημασία έχει; Ο Αλέξης, o Γιώργος, ο Χρήστος, ο Στέφανος μπαίνουν με δύναμη, οι κιθάρες βγάζουν φωτιές, τα ντραμς χτυπούν τον ουρανό, garage και punk και rock και blues και όλα, το χτυποκάρδι ανεβαίνει, οι εκρήξεις μεγαλώνουν, πώς παίζουν έτσι και λένε μας αποχαιρετούν, μπα πλάκα θα είναι…
Ο Πάνος ανεβαίνει στη σκηνή, συγκίνηση μεγάλη, τα πρώτα χρόνια χτυπάνε στο μυαλό, σε ποιο club τους πρωτογνώρισα από κοντά γαμώτο - στη Βουλιαγμένης, στο Κύτταρο, στο An;- νομίζω το ’86, νομίζω ήταν ο Νίκος ακόμη εκεί, θυμάμαι σωστά, θυμάμαι λάθος, τι σημασία έχει; "Time Has Come Today" να το ξαναζήσουμε όλο αυτό χωρίς να θυμόμαστε το πριν, είμαστε εδώ στο τώρα. Ο Άλεξ, ο Γιώργος, ο Χρήστος κι ο Στέφανος που ήρθε τελευταίος αλλά όταν τον είδα πρώτο live φώναξα «λες κι είστε μαζί χρόνια», τόσο κόλλησε με τη μία, μουσικάρα. “Fleshdiver”, ώωω “Blood Nirvana” τι άλμπουμ, o Paul B. Cutler από τους Dream Syndicate παραγωγή (κι απόψε θα πάω να βρω τον Steve Wynn στο Tiki), “White Knuckles”, το φίδι τρέφει τον φασισμό, ποτέ δεν ξεχνάμε. Ασύλληπτο δέσιμο με τον Πάνο, πόσο θα ’θελα να τους ξαναδώ έτσι τους πέντε παρέα, οι κιθάρες σφυροκοπούν τα αυτιά μου, πεθαίνω κι είμαι ακόμη εδώ. “Revolution” όσες τραγουδάρες έχουν γράψει, τόσες διασκευάρες έχουν κάνει, τι να λέμε τώρα, λες κι είναι δικά τους τα κομμάτια, όχι δεν είναι ιεροσυλία αυτό που λέω, συγχωρείστε με Spacemen 3 - και τρομερέ Bob Dylan και μεγάλοι Chambers Brothers και αθάνατε J.B. Lenoir και όλοι οι υπόλοιποι- το ξέρω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη και η μαντήλα και η σημαία ανεμίζουν πάνω στα όργανα, φωνάζουμε όλοι μαζί, οι Drive έπαιζαν πάντα σε καταλήψεις και Πανεπιστήμια και Γεωπονική και διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες και αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές δηλώσεις και εκδηλώσεις, το “όπλο” τους ήταν τα live τους, και να και το “Alabama Blues” παρακάτω γιατί τα νέα παιδιά-θύματα των μπά…ων (έχει απαγορευτεί η λέξη ή ακόμη;) δεν φεύγουν από το μυαλό μας.
Ο Θάνος έχει ανέβει ήδη στη σκηνή και “Killhead Therapy” και “Blood from a stone” και “Holy War” και μετά ξανά λίγο μόνοι οι τέσσερείς τους και “Always the sun” και “Hell to Pay” και “Have Mercy” και οι έξι πάνω τώρα, τέσσερεις κιθάρες μαζί fuzzάρουν και κρατήστε με, “Bad Roads”, “Gone Gone Gone”, επιτέλους να και η Μισιρλού που δεν είπαν προχθές και μου ‘λειψε. Παίζουν ήδη σχεδόν τρεις ώρες, φεύγουν από την σκηνή και δεν φεύγει κανείς από το Gagarin ξαναλέω και βγαίνουν καπάκι και δεν θα αντέξω τη συγκίνηση, το “Blue Moon” ξεκινά, τα έχω παίξει,“Blue moon / Now I'm no longer alone / Without a dream in my heart / Without a love of my own”, να και παρέες που έχουν χρόνια να βρεθούν σφιχταγκαλιάζονται, να και πόσοι που με τους Drive μεγαλώσανε σήμερα ήρθανε με τα παιδιά τους παρέα, να να να… ξαναβρισκόμαστε φίλε μου, τίποτα δεν έχει σβήσει.
Κάψα, ένταση, ιδρώτας, γροθιά, λατρεία… Οι Last Drive υποκλίνονται, Το Drive Tribe ζητωκραυγάζει, τρεις ώρες μετά έχουν τελειώσει όλα αλλά τίποτα δεν τέλειωσε, κανείς δεν φεύγει και ξανά στη σκηνή, “It΄s all Over now…”, πάει θα τα βάλω τα κλάματα, δεν θα αντέξω αλλά είναι ωραία ρε γαμώτο, είναι τόσο μα τόσο ωραία που δεν τα βάζω τα κλάματα τελικά γιατί όλοι είναι χαρούμενοι γύρω μου, γιατί ζούμε μια μοναδική στιγμή γιορτής και αλληλεγγύης και αγάπης, γιατί είμαστε εδώ και θα συνεχίσουμε να είμαστε και θα είμαστε πάντα The Last Drive + The Drive Tribe και το αντίστροφο, ένα γκρουπ και μια “φυλή”, ένα σώμα μια ψυχή, μια κοινότητα, μια σχέση λατρείας και αίματος που όταν αρχίζουν οι κιθάρες, ανεβαίνει σε άλλους ουρανούς, «Εσείς είσαστε όλη μας η ζωή» όπως είχε πει κάποτε ο Αλέξης. Ναι, είμασταν όλοι μαζί σε αυτό το “αντίο”, αλλά όλα είναι σχετικά, όλα είναι ρευστά, όλα τρέχουν στον χωρόχρονο, όπως ο ήλιος, ο ουρανός και τα άστρα, “we got soul stimulation” και «This wheel of soul / Keeps me ridin' along / Kickstart machine always ready to go / Always there ready for the show…»
[video width="640" height="360" mp4="https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2025/03/9ec2d5f6-1ac7-47c3-8cf5-35f4bd2442d7.mp4"][/video]
THE LAST DRIVE (1983-1995 & 2007-2025;)
Αλέξης Καλοφωλιάς / Alex K –μπάσο, φωνή
Γιώργος Καρανικόλας / B. George Bop – κιθάρα, φωνή
Χρήστος Μιχαλάτος / Chris B.I. -ντραμς
Στέφανος Φλώτσιος / Stef -κιθάρα
Νίκος (Καπετανόπουλος/ Nick "Pop Mind" – κιθάρα (1983-1987)
Πάνος Κασιάρης / P.PEP – κιθάρα (1983 & 1987-1991)
Θάνος Αμοργινός – κιθάρα (1991-1995 & 2007-2013)
