Και ξαφνικά, το νέο emo αγόρι έγινε ροκ σταρ. Αν υπάρχει όντως αυτό που λέμε “μεγάλο break” στην καλλιτεχνική καριέρα κάποιου, τότε σίγουρα η στιγμή του Yungblud είναι τώρα. Στα 28 του, ο Dominic Richard Harrison, όπως είναι το όνομά του, με το νέο του άλμπουμ Idols, το δικό του μουσικό φεστιβάλ Bludfest και την εμβληματική εμφάνισή του στη συναυλία για τον Ozzy, γνωρίζει επιτέλους την έκρηξη σε μία καριέρα που χτίζει χρόνια. Και τώρα τον πρόσεξα κι εγώ. Και νιώθω σαν να περνάω πάλι τη φάση των 20s μου, που έλιωνα για τον Brian Molko (Placebo). Την περνάω.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ποιος είναι ο Yungblud
Γεννήθηκε στις 5 Αυγούστου 1997 στο Doncaster της Αγγλίας (ναι, σήμερα έχει γενέθλεια. Happy Birthday, Yungblud!). Μεγάλωσε σε μουσική οικογένεια - για την ακρίβεια ο πατέρας του είχε δισκοπωλείο και μαγαζί με κιθάρες και ο παππούς του έπαιζε με τους T. Rex. Στα 16 του μετακόμισε στο Λονδίνο για να κυνηγήσει καριέρα στη μουσική και πολύ σύντομα έγινε γνωστός για το εκρηκτικό του στυλ, τον punk-pop ήχο του και την outspoken πολιτική και συναισθηματική στάση του απέναντι σε ζητήματα όπως η ψυχική υγεία, το φύλο, η ταυτότητα και η καταπίεση.
Το 2018 κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ 21st Century Liability και ακολούθησε το πολυπλατινένιο Weird! το 2020. Έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι: Travis Barker, Halsey, Bring Me the Horizon και Machine Gun Kelly. Το 2022 κυκλοφόρησε το ομώνυμο τρίτο του άλμπουμ Yungblud.
Το καλοκαίρι του 2022 εμφανίστηκε στο Ejekt πριν τους Muse αλλά πλέον του αξίζει η θέση headliner, αν κρίνουμε από τον πανικό που έχει προκαλέσει τους τελευταίους μήνες. Θα προσπαθήσω να τα γράψω ψύχραιμα. Τότε ήταν ένα κράμα Brian Molko με Gerard Way (My Chemical Romance). Τώρα έχει λίγο απ’ όλα, αλλά με τη δική του γοητεία. Από Mick Jagger, Jim Morrison και Paul Simonon (The Clash), μέχρι Robbie Williams, Damiano David και Harry Styles, και φυσικά δεν σταματά να Μολκίζει.
Η αμεσότητά του & η κοινότητα
Θεωρείται από τις πιο αυθεντικές και επιδραστικές φιγούρες της Gen Z μουσικής σκηνής και θα πω ευτυχώς, γιατί είναι ένας από τους νέους καλλιτέχνες που δεν σταματά να δηλώνει (και να δείχνει με πράξεις) ότι η ενσυναίσθηση και η ανθρωπιά είναι στοιχεία που πρέπει όλοι να έχουν. Εκτός μουσικής, είναι ακτιβιστής για την LGBTQ+ κοινότητα, μιλά ανοιχτά για τις διατροφικές διαταραχές, την ADHD και το body dysmorphia, για κοινωνικά θέματα, για τη γενοκτονία στη Γάζα, ήταν κατά του Brexit και χρησιμοποιεί την πλατφόρμα του για να δίνει φωνή σε όσους νιώθουν στο περιθώριο - όχι απλώς για να πουλάει δίσκους και merch.
Με αυτή του την αγάπη για όλους, έχει χτίσει έναν “στρατό” από fans που τον λατρεύουν (το περίφημο fan club του, το οποίο αποκαλεί “κοινότητα”, λέγεται “Black Hearts Club”). Μιλάει ανοιχτά σε συνεντεύξεις και podcasts. Έχει παραδεχθεί ότι βίωνε body dysmorphia και εξάρτηση στο να διαβάζει «hate comments» online, κάτι που τον επηρέασε πάρα πολύ άσχημα ψυχολογικά. Έχει παλέψει με διατροφικές διαταραχές και την εικόνα του σώματός του, αλλά τώρα «διεκδικεί την ελευθερία και τη σεξουαλικότητά» του χωρίς να ντρέπεται.
Έχει μιλήσει επίσης για το ότι έχει διαγνωστεί με ADHD, για το άγχος και την ανάγκη του να γίνει κατανοητός από τους άλλους, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Παλεύει με την αϋπνία και την πρώτη του αυτοκτονική σκέψη την έκανε όταν ήταν 13 ετών. Μετά από μία μεγάλη περίοδο ενδοσκόπησης και δουλειάς με τον εαυτό του, επέλεξε να είναι νηφάλιος και να κάνει καθημερινά μποξ, ως μέσο διαχείρισης του στρες και της ψυχικής πίεσης - κάτι που, όπως παραδέχεται, του έχει αλλάξει τη ζωή.
Δηλώνει pansexual. Αρκεί να βαϊμπάρει με το άτομο που θα έρθει κοντά και για εκείνον δεν έχει σημασία το φύλο. Έχει κάνει μεγάλες σχέσεις με τραγουδίστριες και ενώ χώρισε από την πιο πρόσφατη σχέση του, δηλώνει απόλυτα ερωτευμένος ακόμα μαζί της (απλώς έχει ανάγκη να φροντίσει τον εαυτό του για να μπορέσει να είναι ουσιαστικά “εκεί” ξανά).
Μετά από πολλά struggles, πλέον αποδέχεται τη «συναισθηματική αρρενωπότητα»: δηλώνει «είμαι άνδρας» χωρίς ντροπή, ζητά συναισθηματική συντροφικότητα στην αρσενική του φύση και αντιπαλεύει ιδέες όπως του Andrew Tate, με σεβασμό και συναίσθημα.
Τον έχουν κατηγορήσει ότι χρησιμοποιεί τη fluid σεξουαλικότητα για να κερδίσει φανς, αλλά ο ίδιος δεν μασάει. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να είναι κοντά στους ανθρώπους, γιατί αυτό αγαπάει. Την αλληλεπίδραση και την ομαδική ενέργεια. Πριν λίγους μήνες έκανε τον μπάρμαν στην αγαπημένη του παμπ στο Κάμντεν, τη Hawley Arms, γιατί ήταν χαρούμενος που το άλμπουμ του πήγε Νο1 και ήθελε να το γιορτάσει με όλη την κοινότητα. Προκάλεσε έναν πανικό στην περιοχή, μέθυσε και άφησε τον εαυτό του ελεύθερο, σαν να μην ήταν ένας διάσημος καλλιτέχνης.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όταν κάποιος φαν του, του είπε ότι του έσωσε τη ζωή, εκείνος του απάντησε: «Δεν έσωσα εγώ τη ζωή σου. Δεν σε γνώριζα. Εσύ έσωσες τη ζωή σου. Εγώ ήμουν απλώς το soundtrack της ζωής σου. Μη μου δίνεις αυτό το credit, εσύ το έκανες, εσύ έσωσες εσένα». Κάποια άλλη έκλαιγε με λυγμούς και την πήρε αγκαλιά, τη φίλησε και της είπε να μην κλαίει και έμεινε εκεί μέχρι να την ηρεμήσει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχει έναν μοναδικό τρόπο να κάνει eye-contact όταν μιλάει με τον κόσμο, δείχνοντας ότι ακούει και προσέχει πραγματικά όποιον έχει απέναντί του. Παλιότερα, σε ένα μικρό venue, όταν ένας fan λιποθύμησε μπροστά στη σκηνή, σταμάτησε τη συναυλία και κάλεσε βοήθεια. Παρέμεινε με το παιδί στα παρασκήνια μέχρι να έρθουν νοσηλευτές.
Στα κανάλια του στα σόσιαλ μιλάει συχνά στους φαν του, δείχνει την ευαισθησία του με σχόλια, αφήνει ηχητικά μηνύματα, προσπαθεί να κάνει τους άλλους να νιώθουν λιγότερο μόνοι και τους ετοιμάζει διαρκώς μικροεκπλήξεις.
Στα καλλιτεχνικά τώρα
Μια τεράστια έκπληξη είναι και το γεγονός ότι αυτή την περίοδο φτιάχνει το δικό του art hub, το οποίο θα ανοίξει μέσα στη χρονιά, στη διεύθυνση 20 Denmark Street, στο Σόχο. Την ημέρα θα λειτουργεί ως χώρος με διάφορα events και κάποια βράδια ως club με συναυλίες, στοχεύοντας να προσφέρει ένα μέρος όπου οι φαν του θα μπορούν να συνδεθούν και να ζήσουν τη ζωντανή μουσική με πιο προσιτό τρόπο. Η Denmark Street, γνωστή και ως "Tin Pan Alley", έχει μακρά και θρυλική ιστορία ως κέντρο της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας, όπου πολλοί διάσημοι μουσικοί έχουν ηχογραφήσει.
Είναι γνωστός για τις εκρηκτικές του live εμφανίσεις, για την επαφή με το κοινό και για τον DIY χαρακτήρα της καριέρας του. Έχει δηλώσει ότι σιχαίνεται τον τρόπο με τον οποίο οι διοργανωτές συναυλιών προσπαθούν να πλουτίσουν εις βάρος του κοινού και της μουσικής, και από πέρυσι διοργανώνει το Bludfest ως φτηνό και προσβάσιμο φεστιβάλ με νέα βρετανικά ονόματα, στο οποίο είναι headliner. «Υπήρξαν πολλοί που δεν πίστεψαν στην ιδέα, αλλά εγώ μεγάλωσα μέσα στα φεστιβάλ και αγάπησα τη μουσική και θέλω και οι νέοι να κάνουν το ίδιο, γιατί οι τιμές πλέον έχουν γίνει απαγορευτικές. Δεν μπορώ να παίξω σε φεστιβάλ όπου το εισιτήριο κοστίζει 800 λίρες. Είναι εντελώς ανόητο. Δεν εκπροσωπεί πραγματικούς ανθρώπους. Πώς μπορείς να σταθείς στη σκηνή και να λες ότι αυτό είναι εντάξει;», θα πει μετά τις δύο επιτυχημένες χρονιές του, τονίζοντας την ανάγκη για κοινότητα και στήριξη της νέας σκηνής.
Έχει εξελιχθεί από punk-emo boy σε δυνατό δημιουργό με κομμάτια πιο ροκ (αν και ακόμα μπερδεύεται από τις πολλές επιρροές του και δεν έχει ξεκάθαρο χαρακτήρα). Για παράδειγμα, από το νέο του άλμπουμ Idols που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο, το “Zombie” είναι μία μπαλάντα που σε παραπέμπει σε late 90s-early 00s romantic goth rock, το “The Greatest Parade” μοιάζει να βγήκε από κάποιο παλιό τεφτέρι των Placebo (παρ’ όλα αυτά πολύ δυνατό), ενώ το “Hello Heaven, Hello”, είναι ένα 9λεπτο track που εναλλάσσεται σε ρυθμό και μελωδία, σαν μία rock-opera γεμάτη θεατρικότητα. Πάντως το Idols, θεωρείται από τον ίδιο το πιο ώριμο προσωπικό του έργο έως σήμερα, γεμάτο raw συναισθηματική πορεία, αγώνα και αποδοχή.
Έχει δουλέψει τη φωνή του πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια και αυτό φαίνεται έντονα φέτος με τις συγκλονιστικές ερμηνείες του, τόσο στο στούντιο όσο και live. Μία από αυτές ήταν στη συναυλία αποχαιρετισμού του Ozzy Osbourne στις 5 Ιουλίου, διασκευάζοντας το “Changes” και κάνοντας τη μέταλ κοινότητα να τον συζητάει για μέρες και να τον αποδέχεται ως τον άξιο συνεχιστή του Ozzy. Τους δυο τους άλλωστε τους έδενε μια ιδιαίτερη σχέση (αφού, όπως διαπίστωσαν, είχαν πολλά κοινά στον χαρακτήρα τους), αλλά και δύο ακριβοί σταυροί που έκαναν δώρο ο ένας στον άλλο.
Στη σκηνή δεν σταματάει να τα δίνει όλα, αφού μόνο έτσι νιώθει ότι ζει πραγματικά τη μουσική και ότι ο κόσμος το απολαμβάνει πραγματικά. Μπαίνει στο κοινό, φιλάει όσους βρίσκονται στα κάγκελα, χοροπηδάει ξέφρενα και εξαντλεί τα πνευμόνια του όσο δεν πάει (ίσως λίγο να το προσέξει αυτό, γιατί σε κάποια τελευταία λάιβ το γοητευτικό γρέζι στη φωνή του είχε γίνει ξερή βραχνάδα).
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που έχει κερδίσει φρέσκο κοινό τους τελευταίους μήνες, μάλιστα και από μεγαλύτερες ηλικίες. Δεν είναι τυχαίο που μεγάλοι ροκ σταρ όπως ο Μικ Τζάγκερ και ο Στίβεν Τάιλερ τον εκθειάζουν. Να μην πω ότι (ευτυχώς) είδα πως δεν είμαι η μόνη 50άρα που έχει πάθει crush μαζί του. Είναι τόσο έντονο το φαινόμενο, που έχουν βγει ακόμα και reels τα οποία εξηγούν γιατί συμβαίνει αυτό.
@cindeeluhu I promise you’re not alone. It’s not about having a crush on a 27-year-old punk prince in eyeliner… it’s about remembering what it felt like to be that version of yourself. Loud. Free. A little wild. And totally alive. #HormonalFlashback #Yungblud #FYP #RockstarEnergy #Nostalgia #Over40 #DavidBowieVibes #creatorsearchinsights #Maincharacterenergy ♬ original sound - cindeeluhu
Εγώ σε αυτά τα reels θα προσθέσω και το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο άλλο νέο πρόσωπο στη ροκ σκηνή, με στόφα old school σέξι ροκ σταρ, που να έχει πραγματικά κάτι να πει σαν χαρακτήρας και να στηρίζει τη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Στις 20 και 24 Αυγούστου, το Village Cinemas @The Mall θα πραγματοποιήσει δύο προβολές του αυτοβιογραφικού ντοκιμαντέρ “Are You Ready Boy?”, από τον βραβευμένο με Emmy® και BAFTA σκηνοθέτη Paul Dugdale, αλλά νομίζω ότι αυτό που περιμένουμε πλέον περισσότερο είναι να τον ξαναδούμε σε κάποιο φεστιβάλ στη χώρα μας την επόμενη χρονιά (πληροφορίες πάντως λένε ότι τον ζητούν πολλοί).
