Γελούσαμε. Δυνατά. Κάθε τόσο τα σώματα τραντάζονταν από γέλια που έβγαιναν βαθιά μέσα από την κοιλιά. Γελούσαμε παρακολουθώντας την θαυμαστού ρυθμού παράσταση «Αίματα». Και όσο γελούσαμε, κάποιοι νιώθαμε ένα κρυμμένο τραύμα να μας «τραβάει». Ο Ευθύμης Φιλίππου δεν έκανε τίποτα λιγότερο απ’ ότι περιμέναμε γράφοντας τα «Αίματα», αυτό το σουρεαλιστικό μωσαϊκό επιστολών. Γράφοντας, ξήλωσε στιγμές της καθημερινότητας, απλά περιστατικά στη ζωή των ανθρώπων, ακόμη κι αδιάφορα. Ξήλωσε μικρές κλωστές και τις έκανε να δείχνουν τεράστιες. Τις μεγέθυνε μέσα από τρεμάμενες αφηγήσεις διάστικτες από την προσωπική-ναρκισσιστική-απέλπιδη αγωνία του προσώπου.
Η σκηνοθέτης Αργυρώ Χιώτη από την πλευρά της, πήρε αυτό το πυρετικό, αιμάτινο κείμενο που μοιάζει να γράφτηκε σε εύθραυστο τσιγαρόχαρτο και δημιούργησε μια παράσταση που δεν άφηνε ούτε μια χαραμάδα χαμένου χρόνου και νοήματος. Νευρώδης αλλά και σχοινοτενής σκηνοθεσία, που αιχμαλώτιζε την προσοχή, σε οδηγούσε από λέξη σε λέξη, από αναστεναγμό σε αναστεναγμό χωρίς ανάσα σχεδόν. Το χιούμορ του Ευθύμη Φιλίππου, μαύρο και πικρό και αιχμηρό, έγινε σχεδόν ένας ακόμα χαρακτήρας στο έργο. Τα Αίματα είναι ουσιαστικά η αφήγηση των επιστολών που αντήλλαξαν δύο φίλοι μεταξύ τους σε διάρκεια περίπου τεσσάρων ετών, αλλά και επιστολές των γυναικών της ζωής τους, επιστολές που απευθύνονταν προς τους δύο άντρες.
Ο Δημήτρης Καλαφάτης –έσκισε κατά λάθος τον λαιμό του και αιμορραγεί επί χρόνια, για να καταλάβετε τι ζει, το καλοκαίρι δεν ξέρει αν αυτό το υγρό που νιώθει να τρέχει στην πλάτη είναι ιδρώτας ή αίμα- ανταλλάσσει επιστολές με τον φίλο του Γιώργο Σιμόπουλο, που συχνά μιλά σα να βρίσκεται υπό την επίδραση παραισθησιογόνων. Ανταλλάσσουν επιστολές για τις πιο μικρές απλές λεπτομέρειες της ζωής τους, όσο το αίμα τρέχει. Το αίμα γίνεται δείκτης του ρολογιού, ορίζει το πέρασμα του χρόνου. Το αίμα τρέχει. Στ’ αλήθεια. Στάζει από την οροφή της μικρής σκηνής της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών πάνω στο πουκάμισο του Καλαφάτη και από εκεί στο πάτωμα, ενώ τα παπούτσια το μεταφέρουν στη σκηνή, ή η Εύη Σαουλίδου με πλατινέ περούκα και ελαστικό στράπλες με στρας –μια υπέροχη Blondie σκυλάδικου Εθνικής οδού- πέφτει πάνω στη μικρή λίμνη αίματος και τρίβει το ύφασμα πάνω σε αυτό. Σκοτωμένη, από το χέρι μιας ψηλής γυναίκας…
H κινηματογραφική συνθήκη είναι παρούσα. Επί 90 λεπτά, ενώ δεν υπάρχει σκηνικό και αλλαγή εικόνων, βλέπεις διαδοχικές κινηματογραφικές σεκάνς. Παρούσα όμως είναι και η συναυλιακή συνθήκη, κι αυτή με μία διάθεση καταλυτικού χιούμορ: Οι ηθοποιοί τραγουδούν, χορεύουν, παίζουν μουσική πίσω από μια κονσόλα. Το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια νέα, αναπάντεχη, ανεπιτήδευτη θεατρική εμπειρία. Που σε κάνει ξαφνικά, έστω και φευγαλέα να βλέπεις δικά σου βιώματα πάνω στη σκηνή «έι, αυτό το έχω πει κι εγώ, το έχω κάνει κι εγώ». Ε, είναι η στιγμή που νιώθεις το δικό σου τραύμα, την δική σου πληγή να αιμορραγεί. Όπου «πληγή», «τραύμα», αυτό που σε τρώει, σε βασανίζει σε κάνει να νιώθεις λιγότερο ελεύθερος, σε κάνει να νιώθεις πως δεν ανήκεις εκεί που θες.
Κοιτώντας γύρω μου κάποιες στιγμές, έβλεπα πολλούς θεατές να έχουν γείρει μπροστά, με τα χέρια πάνω στα γόνατα, να κοιτάζουν την σκηνή με απόλυτη αφοσίωση και προσοχή, όπως ένας ανατόμος σκύβει πάνω στο σώμα που έχει στον πάγκο εργασίας του και ετοιμάζεται να δει τι βρίσκεται κάτω από το κρουστό δέρμα. Το πιέζει με το χέρι πριν βάλει το νυστέρι. Ένας ανατόμος που με φυσικότητα θα μπορούσε να είναι μέρος της ομάδας των ηθοποιών, των εξαιρετικών Vasistas όταν χορωδιακά τραγουδούσαν: «Είναι περίεργο πολύ, πρωτάκουστο στον κόσμο, όταν τη γλώσσα μου 'κοψες δεν ένιωσα τον πόνο. Κι ούτε που το κατάλαβα πως μου ‘σπασες το χέρι, ή όταν ένα βράδυ έμπηγες στην πλάτη το μαχαίρι. Οι φίλοι μου φοβήθηκαν με κλάματα μιλούσαν μου ‘λεγαν πρόσεχε καλά κι ύστερα με κοιτούσαν. Είναι περίεργο πολύ, δεν ξέρω πως συμβαίνει να το χτυπάς να το κλωτσάς κι αυτό να μην πεθαίνει.»
8-19 Οκτωβρίου 2014 21:00 Μικρή Σκηνή Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ομάδα VASISTAS & Αργυρώ Χιώτη, «Αίματα» του Ευθύμη Φιλίππου
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη
Ηθοποιοί: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ελένη Βεργέτη, Γιώργος Γάλλος, Ευθύμης Θέου, Εύη Σαουλίδου, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη
Σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική: Jan van de Engel
Καλλιτεχνική συνεργάτης: Ariane Labed
Σύμβουλος Δραματουργίας: Χριστιάνα Γαλανοπούλου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Δάφνη Κούτρα, Ματίνα Περγιουδάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Δάφνη Κούτρα
*Οι αρχικοί στίχοι ενός εκ των τραγουδιών της παράστασης που ερμηνεύει η Εύη Σαουλίδου.
