Μετά από δύο εκρηκτικές, διαδοχικά sold out σεζόν στο Θησείο και δύο ισάξια sold out περάσματα στη Θεσσαλονίκη, ο συγκλονιστικός μονόλογος «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» επιστρέφει από την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου για μία τελευταία, περιορισμένη σειρά παραστάσεων. Πρόκειται για μια θεατρική εμπειρία που έχει ήδη αφήσει βαθύ αποτύπωμα στο ελληνικό κοινό, ένα έργο που σπάει τη σιωπή γύρω από δύσκολες, επικίνδυνες και επίκαιρες θεματικές.
Ο Αργύρης Ξάφης, σε μια ερμηνεία–σταθμό, μεταμορφώνεται σε όλους τους χαρακτήρες που κινούνται γύρω από τον μυστηριώδη θάνατο ενός εφήβου σε μια ασφυκτική επαρχιακή κοινωνία. Η σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου, με την αυστηρή της καθαρότητα, στήνει έναν κόσμο όπου η ομορφιά συνθλίβεται, η ενοχή σιωπά και η βία γεννά τον φόβο. Η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, πολυβραβευμένη και ήδη κλασική, και η μουσική του Φώτη Σιώτα, προσφέρουν το έδαφος για μια παράσταση που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το συμβολικό.
Πίσω από κάθε σκηνή, αναδύονται ερωτήματα για την παιδεραστία, την ομοφοβία, την ευθύνη της κοινωνίας, αλλά και για την ίδια την ανθρώπινη επιθυμία. Έτσι, μέσα από μια προσωπική κατάθεση σκέψεων «από το Α ως το Ω», ο Ξάφης ανοίγει στην popaganda το δικό του εσωτερικό ημερολόγιο πάνω σε ένα έργο που ταράζει, συγκινεί και δεν αφήνει κανέναν αμέτοχο.
Άνοιξη του 2021 μου στέλνει η Ζωή το κείμενο, φρεσκομεταφρασμένο από την Μαρία.
Βάζουμε τα δυνατά μας αλλά δεν βρίσκουμε για ενάμιση ολόκληρο χρόνο κανέναν παραγωγό που να πιστεύει στο έργο και σε μας για να το αναλάβει -θεωρούν ότι αφορά συγκεκριμένο κοινό.
Γεννιέται η ιδέα να το κάνουμε μόνοι μας αλλά..
Δεν υπάρχει ούτε φράγκο, ούτε θέατρο να μας φιλοξενήσει.
Εντωμεταξύ περνάει ο καιρός και μοιάζει σχεδόν απίθανο να συμβεί η παράσταση που θέλουμε και όπως την θέλουμε.
Ζωή Ξανθοπούλου, ένα απίθανο εμπνευστικό πλάσμα, μία συνεργάτης φίλη πια που εξαιτίας της η παράσταση έχει την καρδιά που απέκτησε σήμερα. Αυτή δεν τα παράτησε ούτε στιγμή.
Η τύχη μας χτυπάει την πόρτα όταν ανακαλύπτουμε ότι το θέατρο Θησείον θα μπορούσε να μας φιλοξενήσει, μιας και δεν υπάρχει κανείς εδώ και καιρό να το διευθύνει. Το αναλαμβάνουμε ως ομάδα ΠΥΡ, η απόλυτη στήριξη του Παναγιώτη Γεροδήμου μας δίνει την δυνατότητα ύπαρξης και δημιουργίας και αποφασίζουμε να ενταχθεί στο ρεπερτόριο της άνοιξης.
Ίσως βρεθεί και παραγωγός για το συγκεκριμένο έργο μέχρι τότε, σκεφτόμαστε. Τώρα που υπάρχει και το συγκεκριμένο θέατρο.
Κανείς.
Λέω: «Θα βάλω τα χρήματα που έβγαλα το καλοκαίρι από τα Βατράχια και ό,τι γίνει»
Μάλλον τζογαδόρικη κίνηση θα σκεφτούν οι περισσότεροι.
Νo. Ανοίγει η προπώληση και κόσμος αρχίζει να αγοράζει σαν τρελός τα εισιτήρια.
Ξάφης; Ποιος είναι αυτός; Μήπως έπαιζε στο..- Δεν κάνει τηλεόραση πολύ, οπότε μπορεί να μην τον ξέρεις, αλλά στο θέατρο.. κάτι κάνει. Πάμε.
Όταν ξεκινάμε οι πρώτες εβδομάδες είναι soldout. «Δεν θα καταστραφούμε» σκέφτομαι. Ενώ ταυτόχρονα η παράσταση είναι τόσο βαθιά μέσα μου, που δύσκολα μου παίρνεις το μυαλό, γι’ αυτό και δεν δούλεψα εκείνο το καλοκαίρι.
Πρώτες κριτικές. Αγωνία. «Ναι! Είναι μαζί μας, μας δέχτηκαν!» σαν μικρά παιδιά ακούμε φίλους, άγνωστους θεατές και κριτικούς να αγκαλιάζουν τη δουλειά μας.
Ρωτάνε αν θα πάρουμε παράταση. Παίρνουμε μια και δύο, παίζουμε σε φεστιβάλ, στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και 3η παράταση και ξανά Θεσσαλονίκη και 4η. Και φτάνουμε φέτος στην Τρίτη μας χρονιά. Αυτός ο ενάμιση μήνας θα είναι το τέλος, για κάποιο διάστημα τουλάχιστον, σίγουρα. Μέχρι 16 Νοεμβρίου!
Σώμα. Το σώμα σου, το δικό μου, το πιο όμορφο σώμα. Ποιο είναι άραγε; Όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει αντικειμενικά. Αλλά υπάρχει στο φανταστικό του καθενός με μοναδικό τρόπο. Και ο μάγος συγγραφέας μας, το έπιασε αυτό. Γι’ αυτό και το κείμενο γράφει στο πρώτο του φύλλο «Γραμμένο για έναν ή μια ηθοποιό. Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική διάπλαση.» Κάθε ηθοποιός ανοίγει άλλες φανταστικές περιοχές.
Τρίτη χρονιά. Ίδια αγάπη και αφοσίωση.
Υποκρισία. Κάθε φορά που επιστρέφουμε με αυτή την παράσταση, μια άλλη θεματική της ξεπροβάλλει και συντονίζει με το κοινό, με το τώρα. Φέτος θα είναι η υποκρισία. Το αντίθετο δηλαδή της υποκριτικής, σκέφτομαι, που απαιτεί την αλήθεια.
Φοβάμαι -φυσικά- την επιστροφή. Γιατί πάλι θα βρεθούμε στο άγνωστο.
Χάνομαι κάθε φορά μέσα στα έργα. Μεγαλώνω αλλά συνεχίζω έτσι. Αφού αντέχω…
Ψάχνω, ταυτόχρονα, να βρω, να επαναλάβω τις στιγμές που ήμασταν ΜΑΖΙ. Στη σκηνή. Στη ζωή. Φιλοσοφικά θέματα και εκτός ύλης για έναν ΜΟΝΟλογο…
Ωραία που είναι! Ναι, και δύσκολα. Και άδικα. Αλλά βασικά, ωραία. Στην ώρα τους δηλαδή..
