Στον ομφαλό της Γης με την «Ορέστεια». Συγκίνηση και δέος. Μόνο αυτές οι δύο λέξεις ταιριάζουν να δώσουν όσα νιώσαμε στο ξεχωριστό τριήμερο που διοργάνωσε εκεί το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών (Ε.Π.Κε.Δ.). Όσα νιώσαμε παρακολουθώντας την συγκλονιστική παράσταση του Θεόδωρου Τερζόπουλου, παίρνοντας μέρος στις συζητήσεις που ανέλυσαν την τριλογία τραγωδιών του Αισχύλου από το χθες ως το σήμερα, περπατώντας στον αρχαιολογικό χώρο ή ατενίζοντας το βλέμμα του Ηνίοχου στο Μουσείο. Ένα τριήμερο που μας ταξίδεψε αλλού, κι ας ήταν στην καρδιά του καύσωνα κι ας μας απογοήτευσε η ίδια η κωμόπολη των Δελφών που παρακμάζει βυθισμένη σε μια παράξενη τουριστική ραστώνη.
Το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, παγκόσμιο πνευματικό κέντρο με στόχο τον διάλογο μεταξύ πολιτισμών, τεχνών και επιστημών, τόπος συναντήσεων και δημιουργίας που σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τις δεκατέσσερεις Διεθνείς Συναντήσεις Αρχαίου Δράματος που διοργάνωσε εκεί ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ετοιμάζεται το 2027 να γιορτάσει τα 50 του χρόνια. Και, παράλληλα, τα 100 χρόνια από τις Δελφικές Εορτές που θέσπισε εκεί το 1927 ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός με την Αμερικανίδα σύζυγό του Εύα Πάλμερ –η όμορφη οικία τους, εδώ και χρόνια Μουσείο Δελφικών Εορτών, φιλοξενεί την αντίστοιχη συλλογή που ανήκει στο Ε.Π.Κε.Δ.. Η αξία του Κέντρου στην καρδιά ενός από τους σπουδαιότερους παγκοσμίως, ιερότερους, εκπληκτικούς αρχαιολογικούς μας τόπους, είναι ανεκτίμητη. Το πολιτιστικό και επιστημονικό έργο του στην πορεία των δεκαετιών, πολύτιμο. Η ζεστασιά του Ξενώνα του που φιλοξενεί λαμπρές προσωπικότητες, αξέχαστη. Η αρχιτεκτονική του οικοδομήματος και των εγκαταστάσεων αξιοθαύμαστα. Ο καταπράσινος χώρος των 100 στρεμμάτων με το Πάρκο Γλυπτικής που κοσμούν έργα σύγχρονων Ευρωπαίων καλλιτεχνών, υπέροχος. Η θέα στον ελαιώνα των Δελφών, το ηλιοβασίλεμα και τη θάλασσα, μοναδική –θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, το 1988. Μετά την προεδρία της -επίτιμης πλέον- Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ στο Διοικητικό του Συμβούλιο για 30 περίπου χρόνια, την σκυτάλη πήρε το 2022 ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Harvard και πολύ δραστήριος Παναγιώτης Ροϊλός, ανοίγοντας νέους δρόμους, βασισμένους πάντα στο πλούσιο και φωτεινό παρελθόν του Κέντρου.
Στο αίθριο του Ε.Π.Κε.Δ.
Και είναι πραγματικά κρίμα που οι ίδιοι οι Δελφοί είτε σε υποδομές είτε σε συμπεριφορές και νοοτροπίες βρίσκονται ακόμη σε χρόνο παρελθόντα -όπως βέβαια συμβαίνει και σε άλλες ξεχωριστές περιοχές αυτής της χώρας-, αντί να ανθίζουν και να συμβάλουν όσο περισσότερο στο εντυπωσιακό έργο που επιτελείται εκεί, όπως και να προωθούν άψογα τον αμύθητο θησαυρό του αρχαιολογικού τους χώρου. Μόνο η ενέργεια και το δέος που νιώθεις πατώντας στα ιερά χώματα, ανεβαίνοντας ως το Αρχαίο Θέατρο και το Στάδιο μέσα σε αυτό το καταπράσινο επιβλητικό τοπίο, σε κάνει αυτόματα να σκεφθείς ότι όχι, δεν ήταν καθόλου τυχαίο που εκεί ορίστηκε ο ομφαλός της Γης, που εκεί τοποθετήθηκε το Μαντείο το οποίο με τους χρησμούς του καθόριζε τον αρχαίο κόσμο. Όσες φορές και να πας στους Δελφούς, είναι αδύνατον να μην περάσεις από εκεί, έστω για ένα σύντομο προσκύνημα –έτσι ακριβώς όπως το λέω.
Η παράσταση της Ορέστειας στον τόπο όπου βρίσκεται το ιερό του Απόλλωνα αλλά και της Αθηνάς (Προναίας) λίγο παρακάτω, των δύο δηλαδή θεών-πρωταγωνιστών της τριλογίας, πρόσθετε ακόμη περισσότερη συγκίνηση, πριν ακόμη την δούμε. Όμως τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν όσα νιώσαμε παρακολουθώντας την, αλλά και όσα περισσότερα αισθανθήκαμε τις επόμενες μέρες, καθώς την σκεπτόμασταν στην καθημερινότητά μας –και αυτό ακριβώς δείχνει την τρομερή δύναμή της. Στις 22 και 23 Αυγούστου η εμβληματική παράσταση του Θεόδωρου Τερζόπουλου κλείνει τον κύκλο της στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όπου έκανε πρεμιέρα. Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να μην είναι αυτή η τελευταία φορά που θα έχουμε την δυνατότητα να την απολαύσουμε.
Οι δύο –sold out– παραστάσεις που δόθηκαν μέσα στο πύρινο καμίνι των 40 και βάλε βαθμών, στο θέατρο Φρύνιχος των Δελφών, ήταν ένας πραγματικός άθλος για τους Ηθοποιούς και τον Χορό. Αλλά και για τους θεατές που επί τρεισήμισι ώρες παρακολουθούσαν καθισμένοι σε κερκίδες καυτές σαν λάβα. Και όμως! Κανείς δεν έφυγε γιατί αυτό στο οποίο γινόμασταν μάρτυρες και συμμετείχαμε ψυχή τε και σώματι, ήταν συνταρακτικό. Ελάχιστοι βγήκανε τρέχοντας για να προμηθευτούν δροσερά μπουκάλια νερό από το κιόσκι απέναντι από το θέατρο και να γυρίσουν αμέσως πίσω. Πολλοί ήταν εκεί για να την ξαναδούν δεύτερη ή τρίτη φορά –το λέω και πραγματικά συγκινούμαι. Πολλές οι ενθουσιώδεις και υμνητικές κριτικές που γράφτηκαν δικαίως πέρσι και φέτος. Πρόκειται για μια κορυφαία στιγμή στην ιστορία του θεάτρου μας, δεν χωρά αμφιβολία, ακόμη κι αν τυχόν εκφράσεις διαφορετική άποψη σε κάποιες λεπτομέρειες. Καμία σημασία δεν έχει. Σημασία έχει το όλον της, αυτό το τρομερό συναίσθημα που σε κατακλύζει παρακολουθώντας μια παράσταση η οποία καταφέρνει να διατρέξει τους αιώνες των αιώνων και να φθάσει στο σήμερα και το αύριο κυλώντας σαν νεράκι μέσα σου, παρά τα 200 λεπτά της. Ένα έργο που με δυο λόγια σου λέει πως η ιστορία κύκλους –δυστυχώς– κάνει, δεν πάει να είσαι στον 21ο αιώνα του ίντερνετ και του ΑΙ. Ο άνθρωπος παραμένει το ίδιο απρόβλεπτος, άπληστος, καταστροφικός, δολοπλόκος, εξουσιομανής, αδίστακτος, ιδιοτελής, ανίερος. Αλλά ο άνθρωπος επίσης παραμένει ιδεολόγος, ηθικός, ακέραιος, δίκαιος, προβληματισμένος. Άνθρωπος. Με ενοχές και Ερινύες φορτωμένος, όταν η οργή του τιμωρού καταλαγιάζει μέσα του.
Έργο πολιτικό πάνω απ’ όλα, η Ορέστεια αγγίζει από το χθες ως το σήμερα όλα όσα μας αφορούν και στον στρόβιλό τους ζούμε: τις ίντριγκες και τον αυταρχισμό της εξουσίας, την ουσιαστική έλλειψη δημοκρατίας, τον όλεθρο του πολέμου, την δύναμη της θρησκείας, τα μυστικά και ψέματα της οικογένειας, την προδοσία, την απιστία, την εκδίκηση, την πατριαρχία, τον πόνο της χαροκαμένης μάνας, τον παραλογισμό και τα πάθη του έρωτα, την έννοια της ευθύνης, της βούλησης, της πίστης, της ελευθερίας. Ο ενοχλητικός βόμβος από τις μύγες στην αρχή, δίνει την θέση του στον τρόμο των βομβών στο τέλος. Το αίμα ρέει. Ο πόλεμος και η γενοκτονία είναι εδώ, κι εμείς δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας. Οι θεατές έγιναν μέτοχοι φωνάζοντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», σε μια τραγωδία που ενώ τιμούσε και σεβόταν ολοκληρωτικά την Ιστορία, τον Πολιτισμό, το Αρχαίο Δράμα και τον Αισχύλο, κατάφερε να δώσει παράλληλα την παράνοια του “θαυμαστού νέου κόσμου” του 21ου αιώνα, την υποδούλωση του ανθρώπου στον καπιταλιστικό βωμό των Εταιρειών και του Χρηματιστηρίου, τη θηριωδία που συντελείται σε διάφορες γωνιές του πλανήτη εν γνώσει μας.
Ο Δαυίδ Μαλτέζε ως Αίγισθος
«Η Ορέστεια είναι η Βίβλος των Τεχνών, ένα φιλοσοφικό θεατρικό έργο, ένα κείμενο που συμπεριλαμβάνει θέματα αθάνατα που έχουν να κάνουν με όλες τις εποχές. Όποτε και όπου κι αν παιχθεί μιλάει στον σύγχρονο άνθρωπο, στο σήμερα, στο τώρα, είναι τρομερό και καθόλου τυχαίο που με όλα αυτά τα θέματα ασχολούμαστε ξανά και ξανά για χιλιάδες χρόνια», μου έλεγε την επόμενη μέρα ο Δαυίδ Μαλτέζε που ερμηνεύει εξαίρετα τον Αίγισθο. «Η Ορέστεια για μένα προσωπικά, είναι ένα σχολείο. Αυτού του είδους και επιπέδου κείμενα σου δίνουν μόνο τη δυνατότητα να μαθαίνεις, να αποκτάς σοφία και γνώση. Είναι ευτυχία και τύχη να μπορείς να αναμετριέσαι με τέτοια μεγέθη -μέσα από αυτά κατανοώ τον κόσμο, τον εαυτό μου, τον διπλανό μου, ακόμη και την εποχή μου. Κάθε φορά που παίζω, παρόλο που πέρασα 6 μήνες πρόβες, παρόλο που είναι δεύτερη χρονιά της παράστασης, παρόλο που είναι τρίτη φορά γενικώς που παίζω Ορέστεια, παρόλο που έχω διαβάσει διαφορετικές μεταφράσεις, ανακαλύπτω δεκάδες άλλα καινούργια πράγματα και σκέφτομαι πώς δεν τα είχα ήδη καταλάβει… Φαντάζομαι πως κι ένας θεατής που βλέπει δεύτερη φορά το έργο θα πει το ίδιο και θα ανακαλύψει πολλά ακόμη… Είναι ανεξάντλητο, είναι συμβάν, είναι γεγονός, τα εμπεριέχει όλα. Θυμάμαι την συγκλονιστική εμπειρία που ζήσαμε στην Κίνα. Ένιωθες τη συγκίνηση του θεατή που μπορεί να μην καταλαβαίνει τη γλώσσα –ένιωθα τα μάτια τους πάνω μας κι όχι στους υπέρτιτλους– αλλά αντιλαμβάνεται την ενέργεια από το σώμα μας. Εκεί καταλαβαίνεις το πανανθρώπινο της τραγωδίας. Ότι αφορά όχι κάποιο συγκεκριμένο πολιτισμό ή μόρφωση ή στάτους ανθρώπων, αλλά όλους είτε είσαι υδραυλικός είτε καθηγητής Πανεπιστημίου. Σήμερα το πρωί ήταν κάποιες κυρίες στο ξενοδοχείο όταν βγαίναμε και ήρθαν και μας είπαν: “αν και δεν είμαστε ειδικοί, μας συγκλονίσατε με την παράσταση”. Και έχω να πω ότι και μόνο για αυτές τις δύο κυρίες που μας μίλησαν έτσι, άξιζαν 6 μήνες δουλειάς, ταλαιπωρίας, κούρασης…».
Η Σοφία Χιλλ ως Κλυταιμνήστρα
Πέρα από τους εξαιρετικούς Πρωταγωνιστές –την Σοφία Χιλλ ως Κλυταιμνήστρα (εντυπωσιακό πόσο βαθιά ξετυλίγει αυτόν τον τόσο δύσκολο, πολυδιάστατο χαρακτήρα), τον Σάββα Στρούμπο ως Αγαμέμνονα, τη Νιόβη Χαραλάμπους ως Ηλέκτρα, τον Κωνσταντίνο Ζωγράφο ως Ορέστη, τον Τάσο Δήμα ως Φύλακα, την Έβελυν Ασουάντ ως Κασσάνδρα, τον Νίκο Ντάση ως Απόλλωνα και όλους τους άλλους- είναι ο εκπληκτικός Χορός που ανεβάζει αυτήν την παράσταση στην κορυφή. Δεν έχω δει ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Είκοσι δύο άτομα σε ένα σώμα μια ψυχή, σε απόλυτο συντονισμό, πειθαρχία, ρυθμό, αρμονία, ταίριασμα –σε κάποια στιγμή, στις Ευμενίδες, φθάνουν να δεθούν ως κόμπος κυριολεκτικά! Η πλαστικότητα των σωμάτων τους, η διαχείριση του κάθε μέλους του σώματός του από τον ίδιο τον ηθοποιό και παράλληλα η τέλεια ένταξή του σε ένα σύνολο αλλά και το απόλυτο δέσιμο με τους ηθοποιούς που ερμηνεύουν τους μονολόγους, είναι απίστευτη. «Είναι του μαέστρου όλη αυτή η παρτιτούρα», όπως επεσήμανε ο Δαυίδ Μαλτέζε για τον μεγάλο δάσκαλο που έγραφε στο σκηνοθετικό του σημείωμα: «Η αισθητική της παράστασης προκύπτει από τη δυναμική σχέση του Σώματος με τον Μύθο, τον Χρόνο και τη Μνήμη». Ο θεατής γίνεται μάρτυρας ακριβώς αυτών των λόγων μέσα από τον άθλο είκοσι δύο σωμάτων –είκοσι δύο νέων παιδιών που δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ την εμπειρία της συμμετοχής τους σε αυτήν την παράσταση.
«Είναι όντως άθλος αυτή η παράσταση, κυρίως για τα παιδιά του Χορού -όχι για μένα. Αυτοί οι νέοι μας στηρίζουν…», μου επιβεβαίωνε αργότερα η Αγλαΐα Παππά που ερμηνεύει καταλυτικά την θεά Αθηνά. «Οι άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται επί 3μιση ώρες πάνω στη σκηνή κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες -έχουμε παίξει με βροχή, υγρασία, έδαφος που γλιστράει… Τα παιδιά αυτά πραγματικά παράγουν κάτι το οποίο είναι μοναδικό και νομίζω ότι στην διαδρομή τους, την καλλιτεχνική και προσωπική, θα σταθεί πολύτιμο. Οι ρόλοι γενικώς στην τραγωδία… κι αυτό πρέπει να το πάρουν χαμπάρι όλοι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί-πρωταγωνιστές: Οι ρόλοι στην τραγωδία χωρίς τον Χορό δεν υφίστανται. Όταν βγάλεις τα χορικά ή τα μειώσεις, σταματάει το έργο να έχει την οργανικότητά του και γίνεται τέρας», υπογραμμίζει με πάθος η πολύπειρη πρωταγωνίστρια. Για την ίδια, αυτή η παράσταση στη σύγχρονη εποχή «είναι μια σαφής καταγγελία απέναντι σε όλη τη δομή της κοινωνίας στον δυτικό αστικό πολιτισμό. Αυτό είναι. Και με τα γνωστά αποτελέσματα τα οποία βιώνουμε αυτή τη στιγμή παγκοσμίως», τονίζει, αποσαφηνίζοντας πως μιλάει πάντα «για το τρίτο μέρος της τριλογίας, γιατί τα άλλα δύο μέρη ακολουθούν τη γραμμική ροή του Μύθου και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά». Για την ίδια, κάθε παράσταση έχει τη δική της ξεχωριστή αξία «γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι εκείνος ο οποίος είναι από κάτω. Κάθε ένας από εσάς τους θεατές που είστε εκεί, αποτελεί για μένα μια μονάδα κι ένα προσωπικό στοίχημα να τον κερδίσω. Όμως αυτή τη χρονιά ειδικά, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή αρχίζω να μεγαλώνω, πήγα στο Μουσείο των Δελφών, όπως πηγαίνω κάθε φορά κι ένιωσα μια βαθύτατη συγκίνηση. Γενικά αυτός ο τόπος με συγκινεί. Έρχομαι συχνά, έχω την τιμή να με καλούν συχνά. Όμως ένιωσα ακόμη πιο βαθιά συγκίνηση για αυτό το οποίο βλέπω από τα παράθυρα του Κέντρου τόσα πολλά χρόνια. Ιδιαίτερα η επίσκεψή μου στο Μουσείο, με χτύπησε κατευθείαν μέσα μου, πολύ βαθιά».
Η Αγλαΐα Παππά ως θεά Αθηνά
Η πρώτη συνεργασία του σπουδαίου Θεόδωρου Τερζόπουλου με το Εθνικό Θέατρο στην τριλογία του Αισχύλου («Αγαμέμνων», «Χοηφόρες», «Ευμενίδες»), τον ξανάφερε σε ένα μέρος όπου έχει δώσει την ψυχή του: ως καλλιτεχνικός διευθυντής των Διεθνών Συναντήσεων Αρχαίου Δράματος, από το 1985 ως το 2009, χάρισε ένα νέο, διεθνές, ανεξίτηλο στίγμα στο χώρο του ελληνικού θεάτρου, καλώντας λαμπρές προσωπικότητες και θεατράνθρωπους, φέρνοντας σε επαφή διαφορετικούς πολιτισμούς, σχολές και παραδόσεις, φιλοξενώντας αξέχαστες παραστάσεις κορυφαίων σκηνοθετών και ερμηνευτών, διοργανώνοντας πολυπολιτισμικά εργαστήρια που γεννούσαν καινούργιες ιδέες. Ένα τεράστιο Σχολείο Θεάτρου, που έδενε τολμηρά και παθιασμένα τις τέσσερεις άκρες της Γης στον ομφαλό της, δίνοντας και δείχνοντας την μοναδική δύναμη της θεατρικής παιδείας στο κοινωνικοπολιτικό μας γίγνεσθαι.
Στα 80 του χρόνια, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ιδρυτής παράλληλα του πρωτοποριακού θεάτρου «Άττις», αλλά και συνιδρυτής και πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Θεατρικής Ολυμπιάδας, είναι το ίδιο πρωτοπόρος και ανήσυχος. Ήταν πολύτιμο να ακούς έναν τέτοιο θεατράνθρωπο να συνομιλεί δημόσια -στο συμπόσιο «Μύθος και Μνήμη: Η Ορέστεια στον σύγχρονο κόσμο»-, τόσο με τους ηθοποιούς και τα μέλη του χορού για το πώς γεννήθηκε και χτίστηκε αυτή η αριστουργηματική παράσταση από τις πρόβες ως την πρεμιέρα της, όσο και με νέες και νέους δημιουργούς για το Αρχαίο Δράμα και την Μυθολογία. Ή να τον συναντάς στους φιλόξενους χώρους του Κέντρου και να σου λέει πώς ένιωσε ο ίδιος σε αυτό το τριήμερο: «Όλα πήγαν πολύ καλά, είμαι πολύ ευχαριστημένος, το κοινό ήταν εξαιρετικό. Υπάρχει συγκίνηση - όποτε έρχομαι σε αυτό τον χώρο πάντα ξυπνούν οι μνήμες από τα παλιά… έτσι είναι… με καθόρισε αυτό που συνέβη εδώ… Αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ γεννήθηκε η ομάδα του «Άττις»… ότι η ιδέα μου για την αρχαία τραγωδία είναι συνδεδεμένη με αυτόν τον χώρο… Τίποτα άλλο δεν θέλω να πω, όταν σιωπώ είναι καλύτερα…», μου είπε χαμογελώντας κι όταν τον αποχαιρέτησα ζητώντας του να μου πει αν υπάρχουν μελλοντικά σχέδια, πρόσθεσε ρεαλιστικά: «Κοιτάξτε δεν υπάρχει μέλλον για μένα, υπάρχει το αύριο μόνο…». Αλλά αυτό το “αύριο” ενός τέτοιου μεγέθους θεατράνθρωπου, συμβαδίζει με το δικό μας μέλλον θα πρόσθετα… Ας είναι καλά!
Στο τέλος πάντως της δημόσιας συνεδρίας έκανε ανοιχτή πρόταση, στις επικείμενες γιορτές του Κέντρου, να στηθεί εκεί «σε αυτό το τοπίο, σε αυτούς τους χώρους» ξανά ένα θεατρικό εργαστήρι για το αρχαίο δράμα από νέους δημιουργούς, όπως τις πέντε σκηνοθέτριες με τις οποίες συνομίλησε -Κατερίνα Γιαννοπούλου, Βαλέρια Δημητριάδου, Νατάσα Παπανδρέου, Αρετή Σεϊνταρίδου, Αρίστη Τσέλου.
Το Συνεδριακό Κέντρο του Ε.Π.Κε.Δ. που ανακαινίζεται
Όπως άλλωστε είπε και ο διευθυντής του Κέντρου, Καθηγητής στο Πάντειο, Ανδρέας Γκόφας στη σύντομη κουβέντα μας για τα επόμενα σχέδια του Ε.Π.Κε.Δ.: «Έχουμε ήδη σκέψεις, ήδη ακούσατε μία πρόταση και πήρατε μια πρόγευση από τον κ. Τερζόπουλο. Όσα σχεδιάζουμε εν όψει της διπλής επετείου του 2027 -100 χρόνια Δελφικών Εορτών και 50 χρόνια Κέντρου Δελφών-, θα το ανακοινώσουμε από Σεπτέμβρη, μόλις έχουμε περισσότερα. Η αρχαία τραγωδία είναι πάντοτε παρούσα στο Κέντρο και ως σημείο στοχασμού αλλά και ως σημείο διαρκούς σύνδεσης με την παρακαταθήκη των Δελφικών Εορτών, παρακαταθήκη την οποία θεσμικά το Κέντρο δημιουργήθηκε για να διαφυλάσσει και να επανανοηματοδοτεί. Αυτό κάναμε επί χρόνια με τις Διεθνείς Συναντήσεις Αρχαίου Δράματος, όπου καλλιτεχνικός διευθυντής και ψυχή τους ήταν ο Θεόδωρος Τερζόπουλος. Είναι λοιπόν ιδιαίτερη χαρά και τιμή για εμάς που επέστρεψε πάλι στους Δελφούς με αυτήν την πολύ ιδιαίτερη και σπουδαία θεατρική πρόταση, η οποία είναι και μια αφορμή, όπως διαπιστώσατε, διαλόγου ανάμεσα σε γενεές. Κι όλα αυτά τα πολύ σπουδαία και πολύ συγκινητικά που ζήσαμε αυτό το τριήμερο διπλής συνάντησης θεατρικής πράξης και στοχασμού, μας θυμίζουν γιατί υπάρχει το Ε.Π.Κε.Δ.: για να κρατά ζωντανή την σύνδεση ανάμεσα στην μνήμη και την προοπτική, για να προάγει τον διάλογο ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Παραμένουμε σταθερά προσηλωμένοι σε αυτό κι είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που θα μπορέσουμε να το κάνουμε και με ανανεωμένες υποδομές. Περιμένουμε την ολοκλήρωση της εκ βάθρων ανακαίνισης του Συνεδριακού μας Κέντρου μέχρι τα μέσα του 2026, ενώ παράλληλα έχει δρομολογηθεί και μία ενεργειακή αναβάθμιση στον Ξενώνα μας. Όλα αυτά θα επιτρέψουν να ξετυλιχτεί η προοπτική αυτού του τόπου με ακόμη πιο συστηματικό τρόπο: να λάμψουν οι Δελφοί παγκόσμια. Αυτό υπηρετούμε εδώ».
«Ορέστεια» του Αισχύλου
Σκηνοθεσία: Θεόδωρος Τερζόπουλος
Τελευταίος σταθμός: Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου | 22 & 23 Αυγούστου
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Συντελεστές
Μετάφραση Ελένη Βαροπούλου | Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία Θεόδωρος Τερζόπουλος | Συνεργάτης σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος | Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί Θεόδωρος Τερζόπουλος | Πρωτότυπη μουσική σύνθεση Παναγιώτης Βελιανίτης | Σύμβουλος δραματολόγος Μαρία Σικιτάνο | Δραματολόγος παράστασης Ειρήνη Μουντράκη | Βοηθός σκηνοθέτη Θεοδώρα Πατητή | Συνεργάτιδα ενδυματολόγου Παναγιώτα Κοκκορού | Συνεργάτης φωτιστή Κωνσταντίνος Μπεθάνης | Καλλιτεχνική συνεργάτιδα Μαρία Βογιατζή
Παίζουν (αλφαβητικά): Μπάμπης Αλεφάντης (Πυλάδης), Έβελυν Ασουάντ (Κασσάνδρα), Τάσος Δήμας (Φύλακας / Κορυφαίος / Προπομπός), Κωνσταντίνος Ζωγράφος (Ορέστης), Έλλη Ιγγλίζ (Τροφός), Δαυίδ Μαλτέζε (Αίγισθος), Άννα Μαρκά Μπονισέλ (Προφήτις), Νίκος Ντάσης (Απόλλων), Ντίνος Παπαγεωργίου (Κήρυκας), Αγλαΐα Παππά (Αθηνά), Μυρτώ Ροζάκη (Ηλέκτρα), Σάββας Στρούμπος (Αγαμέμνων), Αλέξανδρος Τούντας (Οικέτης), Σοφία Χιλλ (Κλυταιμνήστρα / Το Είδωλον της Κλυταιμνήστρας)
Χορός: Μπάμπης Αλεφάντης, Κατερίνα Αμπλιανίτη, Έβελυν Ασουάντ, Χριστόφορος Βογιατζής, Ναταλία Γεωργοσοπούλου, Κατερίνα Δημάτη, Πύρρος Θεοφανόπουλος, Έλλη Ιγγλίζ, Βασιλίνα Κατερίνη, Θάνος Μαγκλάρας, Ελπινίκη Μαραπίδη, Άννα Μαρκά Μπονισέλ, Λυγερή Μητροπούλου, Ρόζυ Μονάκη, Ασπασία Μπατατόλη, Νίκος Ντάσης, Ντίνος Παπαγεωργίου, Βαγγέλης Παπαγιαννόπουλος, Σταύρος Παπαδόπουλος, Μυρτώ Ροζάκη, Γιάννης Σανιδάς, Αλέξανδρος Τούντας, Κατερίνα Χιλλ, Μιχάλης Ψαλίδας
Φωτογραφίες Johanna Weber | Βίντεο Νίκος Πάστρας
Διάρκεια: 200΄
