Το Εθνικό Θέατρο συνεχίζει να δοκιμάζει τις αντοχές της απόστασης. Να βλέπει ως δυνατότητα αυτό που άλλοτε έμοιαζε εμπόδιο. Με τις ζωντανές μεταδόσεις των παραστάσεών του, απλώνει ένα λεπτό νήμα από την Αθήνα προς τέσσερις γωνιές της χώρας — το Σουφλί, την Ιθάκη, τα Κύθηρα, την Κάρπαθο. Ένα νήμα που δεν ενώνει μόνο τόπους· ενώνει ανθρώπους που, ίσως για πρώτη φορά, θα βιώσουν μια θεατρική στιγμή την ίδια ώρα που εκείνη γεννιέται στη σκηνή.
Με τη στήριξη της ΔΕΗ, η Πρώτη Σκηνή της χώρας προσφέρει στο κοινό της Περιφέρειας δωρεάν πρόσβαση στις παραστάσεις του Κτηρίου Τσίλλερ. Όχι σαν υποκατάστατο της ζωντανής παρουσίας, αλλά σαν πρόσκληση: «Είμαστε εδώ και για εσάς». Οι χώροι προβολής διαμορφώθηκαν σε συνεργασία με τους Δήμους, με την απλότητα που συχνά γεννά καλύτερες συνθήκες από τα μεγάλα συστήματα.
Η αρχή γίνεται στο Σουφλί, στις 21 Νοεμβρίου, με τον «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη. Μια παράσταση που μετακινείται από την Κεντρική Σκηνή προς έναν τόπο όπου, ίσως, η λέξη “σύνορο” έχει ακόμη βάρος. Συνεχίζεται στην Ιθάκη, στις 19 Δεκεμβρίου, με τις «Τρεις αδελφές» της Μαρίας Μαγκανάρη· ένα έργο για την επιθυμία του «αλλού», που βρίσκει έναν παράξενο συμβολισμό στο νησί της επιστροφής. Ακολουθεί, στις 14 Φεβρουαρίου, η εφηβική παράσταση «Έχεις 5 λεπτά» της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη, από τα Κύθηρα — ένας τόπος που ξέρει καλά τι σημαίνει να αναζητάς διέξοδο. Και τέλος, στις 27 Μαρτίου, ο «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ ταξιδεύει ως την Κάρπαθο, κουβαλώντας πάνω του εκείνη τη γνώριμη θλίψη για ό,τι αλλάζει πριν το καταλάβεις.
Σε όλες αυτές τις διαδρομές, το Εθνικό Θέατρο δεν απλώς μεταδίδει παραστάσεις. Δοκιμάζει μια ιδέα: ότι το θέατρο, ακόμη και μέσα από οθόνη, μπορεί να χτίζει κοινότητα, να μετακινεί συγκίνηση, να υπενθυμίζει ότι ο πολιτισμός δεν έχει κέντρο παρά μόνο ανθρώπους. Και αυτό, τελικά, ίσως είναι που ταξιδεύει πιο μακριά από όλα.
