Όλοι ξέρουμε πως η εφηβεία είναι σαν ένα διαρκές βουητό στο κεφάλι που κατευθύνεται από το ορμονικό χάος και την κοινωνική παράνοια. Το Adolescence προσπάθησε να το αποτυπώσει και μέχρι ενός σημείου τα κατάφερε. Η σειρά, από τη στιγμή που ανέβηκε στο Netflix, βρίσκεται πρώτη στο Top 10 της πλατφόρμας και σχολιάζεται στα σόσιαλ τις τελευταίες ημέρες περισσότερο και από τον ανασχηματισμό.
Με εταιρεία παραγωγής την Plan B Entertainment του Μπραντ Πιτ, είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα που συγκλόνισαν τη Βρετανία. Ο δημιουργός της, Στίβεν Γκράχαμ, ανέφερε πως περιστατικά όπου νεαροί έφηβοι δολοφόνησαν κορίτσια επηρέασαν άμεσα το σενάριο. Το Adolescence λοιπόν μοιάζει με μία ωμή ανατομία της ανησυχητικής κατεύθυνσης που παίρνει η εφηβική σκέψη, ειδικά κάτω από την επίδραση του διαδικτύου και της τοξικής αρρενωπότητας. Αλλά εγώ προσωπικά, ένιωθα διαρκώς ότι κάτι της λείπει.
Η σειρά ξεκινάει με την αστυνομία να εισβάλλει στο σπίτι του Τζέιμι και να τον συλλαμβάνει για τον φόνο της συμμαθήτριάς του Κέιτι Λέοναρντ. Οι γονείς του είναι σοκαρισμένοι, ανήμποροι, αδυνατώντας να πιστέψουν ότι ο γιος τους θα μπορούσε να έχει διαπράξει ένα τόσο βίαιο έγκλημα.
Owen Cooper
Η οικογένεια του Τζέιμι, μου θύμισε τα πρώην πεθερικά μου. Μία τυπική αγγλική οικογένεια, με το ένα παιδί φαινομενικά πιο συνεσταλμένο αλλά με αρκετή οργή και σκοτεινιά μέσα του, το άλλο παιδί, το κορίτσι, εντελώς διαφορετικό με πιο ενσυναισθητική συμπεριφορά και σκέψεις, η ατμόσφαιρα γεμάτη συγκαλυμμένες εντάσεις και μία μόνιμη αίσθηση καταπιεσμένης ευγένειας. Στην κορυφή οι γονείς που δεν ξέρουν πώς να επικοινωνήσουν και στο τέλος αναρωτιούνται ποιος έφταιξε ψελλίζοντας κλασικές ατάκες του τύπου: «Δεν ξέρουμε τι πήγε στραβά, εμείς τα φτιάξαμε και τα δύο (σ.σ. τα παιδιά), δικά μας είναι, πώς γίνεται να βγήκαν τόσο διαφορετικά;».
Stephen Graham, Amelié Pease, Christine Tremarco
Η σειρά χτυπάει πολλά νεύρα, αυτό είναι γεγονός, και θέτει πολλά ερωτήματα: Ποιος τελικά φταίει όταν ένας έφηβος γίνεται βίαιος; Είναι οι γονείς του, το σχολείο, το ίντερνετ, οι φίλοι του ή όλα μαζί; Ή μήπως υπάρχουν άλλες, εξίσου ισχυρές επιρροές; Πώς επικοινωνούμε με τα παιδιά σήμερα; Μήπως τελικά τους μιλάμε με emojis και όχι με ουσιαστικά λόγια;
Αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι είναι ότι η σειρά ήθελε να περάσει το μήνυμα ότι δεν έχει πάντα σημασία πώς είναι οι γονείς σου, αλλά τι ερεθίσματα δέχεσαι και πώς τα επεξεργάζεσαι. Όμως, εδώ χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Πώς αλληλεπιδρούσε ο Τζέιμι με όλους τους άλλους; Τι ταινίες έβλεπε, τι διάβαζε, τι χόμπι είχε; Ένιωσα ότι η σκηνοθεσία ήταν υπερβολικά ανθρωποκεντρική, κάτι που σε καθήλωνε φυσικά, αλλά επί της ουσίας άφηνε κενά.
Owen Cooper
Όλες αυτές οι επιρροές έπρεπε να αναπτυχθούν περισσότερο. Οι μικρές λεπτομέρειες που διαμορφώνουν έναν χαρακτήρα -όχι μόνο το οικογενειακό πλαίσιο, αλλά και το κοινωνικό. Ήθελα να δω πώς ήταν πραγματικά με τους φίλους του στο σχολείο (όχι μόνο μέσα από κάποιες αφαιρετικές περιγραφές), πώς τον αντιμετώπιζαν οι καθηγητές του, τι τον προβλημάτιζε. Η καθημερινότητά του έμεινε θολή.
Ίσως αυτός να ήταν ο στόχος. Μια άκρως προσωποκεντρική κατάσταση τη στιγμή που κάτι συμβαίνει, χωρίς πολλές λεπτομέρειες για τα παρασκήνια. Έτσι όμως έμειναν πολλές σκέψεις στον αέρα. Όταν θίγεις με μια ατάκα την επιρροή του Άντριου Τέιτ στα παιδιά και την αφήνεις στη μέση, κάνεις μισή δουλειά. Πριν έναν χρόνο είχα γράψει για τον Τέιτ και όμως, ακόμα κι εγώ που είχα μία στοιχειώδη γνώση για τα “επιτεύγματα” και τα μανιφέστα του, ένιωσα ότι δεν εξηγήθηκε όπως θα έπρεπε στον θεατή, για ποιον λόγο και με ποιον τρόπο ο Τέιτ μπορεί να καταστρέφει τις ψυχές των εφήβων. Αν κάποιος δεν τον ξέρει, πρέπει να ψάξει μόνος του και φαντάζομαι ότι είναι πάρα πολλοί γονείς εκεί έξω που δεν έχουν ιδέα και ίσως και να μην ψάξουν ποτέ επειδή πέρασε το όνομα στα ψιλά γράμματα.
Faye Marsay, Jo Hartley, Ashely Walters
Το ίδιο ισχύει και για τα emojis στο Instagram που χρησιμοποιούν οι έφηβοι. Αναρωτήθηκα αν όντως υπάρχει bullying μέσω των emojis στα σόσιαλ. Θα μου πεις, κάτσε ψάξε. Θα σου απαντήσω όμως ότι αυτά δεν είναι λεπτομέρειες, είναι βασικά στοιχεία κατανόησης της γενιάς που προσπαθεί να απεικονίσει η σειρά και δεν θέλω να πρέπει να κάθομαι να γκουγκλάρω μετά για να συμπληρώσω τα κενά. Γιατί εγώ πες μπορεί να το κάνω. Αυτοί που πρέπει όμως, ξέρουν πώς να ψάξουν και τι να κάνουν;
Ας πω και κάτι καλό όμως. Η σκηνοθεσία είναι το μεγάλο στοίχημα της σειράς. Κάθε επεισόδιο είναι ένα ενιαίο μονοπλάνο, χωρίς κοψίματα, με την ιστορία να εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο. Ο σκηνοθέτης Φίλιπ Μπαραντίνι, γνωστός από το Boiling Point, επανέφερε αυτή τη στυλιστική επιλογή, δίνοντας στην αφήγηση μια αίσθηση ωμής αμεσότητας η οποία βέβαια πολλές φορές κλέβει την παράσταση γιατί σε κάνει να σκέφτεσαι περισσότερο τους ηθοποιούς που καταφέρνουν και το κάνουν όλο αυτό να φαίνεται αβίαστο και λιγότερο την πλοκή.
Owen Cooper
Το τρίτο επεισόδιο, με τον Τζέιμι και την ψυχολόγο, είναι πραγματικό κομψοτέχνημα, ακόμα και αυτό όμως μού θύμισε έντονα το 5ο επεισόδιο του Monsters: Menendez Brothers, με την ανατριχιαστική εξομολόγηση του Erik στη δικηγόρο του, η οποία κρατάει περίπου 30 λεπτά και έχει τραβηχτεί όλη με μονοπλάνο. Είναι όλο αυτό το ψυχοβγαλτικό πράγμα. Κλειστοφοβικό, σφιχτό, σχεδόν αγχωτικό. Η αμηχανία, η ένταση, οι σιωπές που λένε περισσότερα από τα λόγια. Ρεσιτάλ υποκριτικής και από τον Όουεν Κούπερ που παίζει τον Τζέιμι αλλά και από την Έριν Ντόχερτι που υποδύεται την ψυχολόγο. Δεν ξέρω πραγματικά σε πόσο μεγαλύτερο σοκ θα ήμουν αν είχα έναν γιο σε αυτή την ηλικία και έβλεπα αυτή τη σειρά και κυρίως αυτό το επεισόδιο.
Owen Cooper, Erin Doherty
Το τελευταίο επεισόδιο είναι πραγματικά το επεισόδιο που μου θύμισε περισσότερο την τυπική αγγλουριά, βλέποντας την οικογένεια να προσπαθεί να διαχειριστεί όλο αυτό που έχει συμβεί, ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά πάντα με την προσπάθεια να καλύψουν την ουσία και να πάνε παρακάτω. Ο πατέρας (Στήβεν Γκράχαμ) και η μητέρα (Κριστίν Τρεμάρκο) έδειξαν όλο αυτό το ουράνιο τόξο συναισθημάτων μέχρι να γυρίσουν τη σελίδα και κάπου εκεί σκέφτηκα: "Τι έγινε ρε παιδιά; Τελείωσε; Μα πρέπει να μας δείξετε κι άλλα".
Christine Tremarco, Stephen Graham
Ζω σε μία γειτονιά που σχεδόν κάθε μέρα, μικρά παιδιά 10-13 χρονών μαζεύονται κάτω από το σπίτι μου και είτε παίζουν ξύλο μεταξύ τους, είτε κάνουν ζημιές σε σπίτια και αυτοκίνητα, βρίζουν, κοροϊδεύουν, ουρλιάζουν. Και όλα αυτά με ένα κινητό στο χέρι που τα καταγράφει όλα. Δεν ακούν κανέναν που προσπαθεί να τους μιλήσει με καλό τρόπο, ποτέ! Έχουν μία μόνιμη οργή και έναν σκαρκασμό για όλα. Γι’ αυτό και έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να δούμε περισσότερα για το θέμα της εφηβείας σήμερα μέσα από όλα τα ερεθίσματα που παίρνουν οι έφηβοι. Η συγκεκριμένη ιστορία είχε δυνατές στιγμές, αλλά η δομή της έμοιαζε μισοτελειωμένη. Ελπίζω ότι θα δούμε κάτι αντίστοιχο που δεν θα κάνει φόκους μόνο στην τέχνη του φακού και της εκφραστικής υποκριτικής αλλά και στα γεγονότα.
