Screenshot
Ξεχώρισαν στην πρώτη γρήγορη ανάγνωση: Η επιστροφή του διδύμου στην πληροφορία και παρουσίαση, το μιούζικαλ μετά τις εμφανίσεις [«ζήτω Helvetia!»], κάτι πιτσιρίκια που ξέφυγαν από την Junior Eurovision, η μία από τις παρουσιάστριες ως κλώνος της Μόνικας από τα Φιλαράκια, η (άδικη;) αποτυχία της Κύπρου, το «όχι άλλο πια έγκριση» της Ουκρανίας, οι κόντρα στα προγνωστικά προκρίσεις της Ισλανδίας και της Πορτογαλίας και η Μαρίνα Σάττι στα λίγα της δευτερόλεπτα που μοιράστηκε με την Jerry Heil της Ουκρανίας, τη Iolanda της Πορτογαλίας και τον Silvester Belt της Λιθουανίας.
Και φυσικά, τα τραγούδια που διεκδίκησαν με νύχια, δόντια και λίγο θέαμα παραπάνω μια έξτρα θέση στο φως του διαγωνισμού - προσπαθώντας (και μερικές φορές καταφέρνοντας) να τραβήξουν το βλέμμα ενός τηλεοπτικού, κυρίως, κοινού που τα παρακολουθεί από εκατοντάδες μίλια μακριά.
Τα τραγούδια του Α' Ημιτελικού:
Iceland: VÆB - RÓA [πέρασε]
Ποπ από πιτσιρικάδες ή από τύπους που μοιάζουν με πιτσιρικάδες- ένα κομμάτι που θα κάνει άριστη καριέρα στους παιδικούς σταθμούς. Ξαφνιάζει το κοινό με το σελοφάν, κεφάτο παρουσιαστικό της, αφού η μοίρα η κακιά την έριξε στην πρώτη θέση εμφάνισης του διαγωνισμού. Οπότε μέχρι να δούμε όλες τις χώρες που έπονται, το μόνο που ευχόμαστε είναι η μνήμη να διατηρήσει -έστω και σε κάποια γωνιά της- την εκθαμβωτική γαλαξιακή ασημί ζαλούρα της. Οκ, την διατήρησε. Το video wall με τις μεταμοντέρνες LEGO επισημάνσεις στο background επιμένει να προσφέρει αυτή την ανέμελη αίσθηση στο τρίλεπτο, που δεν θα αλλάξει το κόσμο μας αλλά σίγουρα θα τον κάνει πιο ανάλαφρο - μεταξύ μας, πιο κοντά σε αυτό που χρειάζεται η νεανική πλευρά του διαγωνισμού. #teamIceland
Poland: Justyna Steczkowska – GAJA [πέρασε]
Μελαχρινή ντάνα Ρουσλάνα, ο πλανήτης γη στο φόντο, φωτιές στο μπροστά -πάλι- από τα έγκατα της γης, ατμοί και νερό μπλεγμένα από κάτω, βιολιτζής τσιγγάνος από το χωριό και τέσσερα ανιψοτριτοξάδερφα από την πόλη για τα χορευτικά που περιλαμβάνουν ψηλοτάκουνα και φουστάκια για κορίτσια και αγόρια, στήνουν ένα πολύ «κλάσικ» ενσταντανέ για ανατολικούς λαούς που δεν ξεχνούν το βουνίσιο παρελθόν τους και το leather παρόν τους. Οι απαραίτητες λήψεις από πάνω προς τα κάτω αποδεικνύουν τη σφριγηλή συνύπαρξη των σωμάτων και την αποφασιστικότητα της κεντρικιάς να κατακτήσει κάθε ψηλή, άσχετη νότα που αποφάσισε η σύνθεση. Κάποια στιγμή θα νευριάσει και θα αρπάξει το βιολί για να παίξει κι αυτή έναν έθνικ καημό - από αυτούς που μόνο αυτή νιώθει και καταλαβαίνει. Κάποια στιγμή μετά θα θυμηθεί και την αγάπη της στους κρίκους, θα στηριχτεί πάνω τους, αυτοί θα την αντέξουν και για κάποια δευτερόλεπτα όλοι θα κρατάμε την ανάσα μας - γιατί ξέρουμε: το κακό δεν αργεί να γίνει. Ένας δράκος από το House of Dragons -μεγάλο σουξέ στη χώρα- θα περάσει από πίσω, στο wall, για ένα γεια. Θα νομίζεις ότι αυτό το τραγούδι το χεις ακούσει δέκα φορές τουλάχιστον στον διαγωνισμό όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ όμως θα σου πω: μπορεί και άλλες δέκα. Άρεσε.
Slovenia: Klemen – How Much Time Do We Have Left [δεν πέρασε]
Μπαλάντα απ’ αυτές τις σουξεδιάρικες, τις συναισθηματικές - που πολύ αγαπάμε και μετά ξεχνάμε. Εδώ γνωστή και ως «μπαλάντα η ανάποδη» αφού ο κεντρικός αποφασίζει να φέρει τα πάνω κάτω και να την τραγουδήσει… αγναντέυοντας τα πόδια μας. Δεν θα αντέξει και πολύ όμως. Θα επιστρέψει στα κανονικά του, θα χαζέψει τον έναστρο θόλο και θα υποδεχτεί με περισσή αγάπη μια κυρία που ανεβαίνει στη σκηνή από το πουθενά- είναι προφανώς η έκπληξη που ούτε περίμενες και ούτε χρειαζόσουν. Ωραία μάτια.
Estonia: Tommy Cash – Espresso Macchiato [πέρασε]
Θα την πω την αμαρτία μου ; αυτό το χοροπηδηχτούλι, το ακατάληπτο, το ακατανόητα ιταλό- εσθονικό μου φτιάχνει τη διάθεση- πολύ περισσότερο, για παράδειγμα, από το σουηδικό που φτιάχνει τη διάθεση των περισσοτέρων. Το σκηνοθετικό, σχεδόν θεατρικό εύρημα με τους πορτιέρηδες -σεκιουριτάδες του Winner Café, που μετά γίνεται μεθυσμένο αεροπλάνο – η αυτοαναφορικότητα του χορευτικού, το ίσιο μαλλί «κάπου σε έχω ξαναδεί Ντ' Αρτανιάν» και η μικρή φαν που μπουκάρει στη σκηνή και ρίχνει ένα χορό μαζί τους -πάλι δεν είναι από τα καλύτερα μου. Αλλά τι να κάνεις, δεν μπορείς να έχεις όλα σε αυτή τη ζωή. Τουλάχιστον στο τέλος πνίγονται μέσα σε δεκάδες κόκκους καφέ – και κάπου το εκτιμώ, ειδικά αν σκεφτώ που έχει πάει η τιμή του πλέον….
Spain: Melody – ESA DIVA [πέρασε ως Big 5]
Η ελεύθερη από ανταγωνισμούς Ισπανία ξέρει πάντα πως να διασκεδάζει και το ίδιο επιθυμεί να πράξει και φέτος. Θα νοιώσεις πως το έχεις ξανακούσει και κυρίως πως το έχεις ξαναδεί σε χίλιες διαφορετικές εκδοχές. Ε και; Ωραίος θρόνος παρεπιπτόντως. Σαν τεράστιο γοβάκι εποχής από τα μπουντρούμια του Game of Thrones
Ukraine: Ziferblat – Bird of Pray [πέρασε]
Κάποια στιγμή ωραία θα ήταν να ξεμπερδεύουμε με την ψυχοπονιάρικη πλευρά του διαγωνισμού - και να βάλουμε φρένο εκεί που χρειάζεται. Όπως σε αυτό το «ονειρικό» αλλά ατυχές δείγμα φευγάτης αναβίωσης των 70ς. Ευχαριστώ. Και πριν το ξεχάσω- είχαν κάτι «ανατριχιαστικά» παλιακό και σοβιετικά «προσιτό» τα κοστούμια; Ή μήπως νύσταξα πάνω στο πληκτρολόγιο;
Sweden: KAJ – Bara Bada Bastu [πέρασε]
Να το ομολογήσω, αυτή η ιστορία με τη Σουηδία αρχίζει και γίνεται ιδιαιτέρως εκνευριστική. Ας διοργανώνει μια Eurovision μόνης της. Το ίδιο καλά θα περνάει. Μετά από πολλά χρόνια εγκατέλειψε την διεθνή αγγλική, το γύρισε στα εγχώρια και έφερε τη σάουνα στο μακρινό φαρ ουέστ. Οκ κατανοώ, κάποιοι το διασκεδάζουν αλλά δεν είναι και τόσοι πια, όσο φαντάζεστε. Ναι ξέρω ξαφνιαστήκατε, πέρασε στον τελικό- βαθύ χασμουρητό.
Portugal: NAPA – Deslocado [πέρασε]
Αυτό το σταθερό heaven knows i m miserable know – στα πορτογαλικά- έχει καταντήσει κάτι σαν μυγοπαγίδα. Σε ελκύει και σε παγιδεύει λίγο πριν το καταλάβεις. Είναι λίγο πιο χαρούμενο από τα καταθληπτικά που μας έχουν συνηθίσει αλλά μη φανταστείς… Οι bon iver μπορεί και να τους διάλεγαν για άνοιγμα συναυλιών σε περιοδεία στην Ιβηρική. Το σκηνικό, «δεν χρειαζόμαστε τίποτα πέρα από μας», λειτούργησε.
Norway: Kyle Alessandro – Lighter [πέρασε]
Το έγραψε για τη μητέρα του και της μάχη της με το καρκίνο. Στην πιο awkward «χαλαρουίτα» συνέντυεξη του πριν τον ημιτελικό τον ρώτησαν αν αφορά… τον αναπτήρα του. Αυτό τον έκανε απευθείας εκατόν πενήντα επίπεδα πιο συμπαθή. Η γαλαξιακή μαρβελική του εμφάνιση είναι τόσο αδιάφορη όσο και η μουσική που ντύνει το τραγούδι του. Σταθερά συμπαθής, παρόλα αυτά.
Belgium: Red Sebastian – Strobe Lights [δεν πέρασε]
Είχα πάθει ένα ενθουσιασμό μαζί του όταν βγήκε πριν μήνες. Μετά το ξέχασα. Τώρα που το δα, το ξαναθυμήθηκα. Το κόκκινο φέτος φοριέται πολύ όπως και η συνήθεια να βγαίνεις έξω με τις ρέπλικες σου. Πολύ λέιζερ. Πάρα πολύ λέιζερ. Θα συζητηθεί ιδιαιτέρως στους rave κύκλους για όλους τους πιθανούς λόγους. Αν το Πέμπτο Στοιχείο γυριζόταν σήμερα θα ήταν σίγουρα κομμάτι της ψυχής του. Έφαγε τα μούτρα του.
Italy: Lucio Corsi – Volevo Essere Un Duro [πέρασε ως Big 5]
Η παράξενη στιγμή που το Σαν Μαρίνο έχει καλύτερο «ιταλικό» από την Ιταλία. Θυμάσαι πώς είχαν κάτσει όλα τέλεια για τη χώρα με τους Måneskin; Ε τώρα βιώνουμε ακριβώς το άντίθετο. Χάλια βαμπιροβάψιμο, χάλια Elton John μίμηση στο πιάνο. Μίλησα; Μη σου πω και… αδιαφόρησα.
Azerbaijan: Mamagama - Run With U [δεν πέρασε]
Πάλι κόκκινο. Μεταγλωττισμένη φωνή με soulful cartoon διάθεση δύσκολα δίνει χαρακτήρα σε ένα διαγωνισμό που προτιμά το περίεργο στην εμφάνιση και όχι στα vocals. Το τραγούδι δεν είναι κακό- υπάρχει και ένα ούτι για να σπάει το ξενόφερτο αλλά τι τα θες… αυτό το πλάστικ φαντάστικ ολόσωμο του κεντρικού ακόμη με αγχώνει.
San Marino: Gabry Ponte – Tutta L’Italia [πέρασε]
Με γλώσσα την Ιταλική και δύο ενδιαφέρουσες μάσκες στα πρόσωπα οι τρεις βασικοί κύριοι της σκηνής [υπάρχουν και δύο ακόμη, με ακορντεόν και ντέφι], έχουν την απαραίτητη ενέργεια για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Τους βοηθά, βεβαίως, και το ίδιο το συμπαθές γηπεδικό άσμα -μακριά από τις χονδροειδείς ροκ προτάσεις της χώρας στο παρελθόν- όπως και ένα ρωμαϊκό άγαλμα στο φόντο που μασά τσίχλα και κάνει φούσκες, σαν σπασικλάκι δωδεκάχρονο.
Albania: Shkodra Elektronike – Zjerm [πέρασε]
Μήπως ήρθε η ώρα για ένα ακομπλεξάριστο δωδεκάρι στην Αλβανία; Μην εκπλαγείς αν το δεις να μπαίνει χαλαρά και όμορφα στην πεντάδα. Πιστεύει πολύ στην καρδιά του- και αυτό του βγαίνει σε κάθε βήμα. Το ατελείωτο κόκκινο της κεντρικιάς που μοιάζει με γνώριμο, αγαπημένο ξωτικό, και ολόκληρης της σκηνής που ακολουθεί την ίδια χρωματική παλέτα, σε συνδυασμό με την άψογη video art προοπτική, δίνει στη μιξαρισμένη balkan- traditional μουσική πρόταση της γείτονος χώρας αυτό το κάτι παραπάνω που θα μείνει ατόφιο στη μνήμη όταν έρθει η ώρα της ψηφοφορίας. Ωραία και τα «κουτάκια«» του πολύ σοβαρού vocalist τυμπανιστή- σίγουρα θα τα ζήλευε και ο Φωκάς που μεταξύ μας, καλό θα ήταν, να μελετήσει αυτή την εμφάνιση.
Netherlands: Claude – C’est La Vie [πέρασε]
Δεν είναι η Γαλλία, είναι η Ολλανδία. Και αρέσει πολύ. Όχι σε μένα. Στους άλλους. Εδώ υπάρχει μια συνομιλία με τα βιολιά. Και μια έκρηξη από ποπ κορν στην οθόνη. Και ένα μπιρι μπιρι με τον καθρέφτη και τη παιδική του πλευρά του κεντρικού, ουφ. Συγνώμη, βαρέθηκα. Πολύ. Κι αν θέλω να αισιοδοξήσω θα βάλω το J'ai cherché του Amir [Γαλλία 2016] που είναι ότι καλύτερο συνέβει στι διαγωνισμό τα τελευταία χρόνια και θα σκιάξω κάθε πανσέληνο που με βάζει στόχο όποτε της καπνίσει. Ε, μα.
Switzerland: Zoë Më – Voyage [πέρασε ως περσινή νικήτρια]
Η Ελβετία το πάει φέτος απλά. Πως το είχε πάει η Ελλάδα με τη Βίσση, μετά την Παπαρίζου; Κάπως έτσι. Εχει τον άερα του νικητή- και την ηρεμία της πρόκρισης χωρίς την αγωνία της ψηφοφορίας. Το τραγούδι θα αγαπηθεί για την τίμια μελωδία του και τα παιχνιδίσματα της κάμερας προς το τέλος, και θα ξεχαστεί την ίδια στιγμή αφού αυτά δεν είναι αρκετά. Υποθέτω.
Croatia: Marko Bošnjak – Poison Cake [δεν πέρασε]
Μεταλίζον μπαλάντα με έντονο γουναρικό, τρεμάμενη κάμερα, κόκκινο πράσινο φόντο, και Σαλαμέ στον ροκ κλώνο. Θα το έβλεπα στον τελικό αλλά δεν ήθελε.
Cyprus: Theo Evan – Shh [δεν πέρασε]
Εισαγωγή για απανωτές τσιρίδες που όμως χάνει την έντονη σκηνική της δυναμική μέσα σε όλο αυτό το πέρα δώθε, κατέβα -ανέβα, κάπως χωρίς νόημα, στις σκαλωσιές. Ώσπου το ξαναβρίσκει προς το τέλος με ένα κλείσιμο που αξίζει επίσης το χειροκρότημα. Όμορφα τα outfits και πρακτικά. Προβληματικό ίσως το ίδιο το τραγούδι που από μόνο του δεν «κάθεται» όπως πρέπει. Στο ανεξήγητο της ιστορίας, έμεινε εκτός για να θυμίσει πως η Κύπρος έχει τελικά παράδοση στις παράλογες απορρίψεις [βλ. Ευριδίκη, Comme ci comme ca]
