House of Guinness: Πραγματικότητα vs μυθοπλασία

Το House of Guinness μάς μεταφέρει στον 19ο αιώνα και στην ιστορία μιας από τις ισχυρότερες δυναστείες ζυθοποιίας στον κόσμο. Η ιστορία ξεκινά όταν τα αδέρφια κληρονομούν τα «κλειδιά» του ζυθοποιείου της Guinness στο Δουβλίνο, το 1868, θυμίζοντας κάτι από Succession. Με σκηνοθεσία που φέρνει πολύ (λογικό) σε Peaky Blinders και πολλά τραγούδια (φυσικά) από τα καμάρια της Ιρλανδίας, Fontaines D.C. και Kneecap, η σειρά είναι τόσο ατμοσφαιρική, όσο και καταιγιστική.

Είναι μία περίοδος τεράστιων πολιτικών και θρησκευτικών διχασμών στην Ιρλανδία (θα δούμε διαδηλώσεις, συνωμοσίες και εξεγέρσεις), αλλά και ταχύτατα μεταβαλλόμενης τεχνολογίας. Οι Guinness πρέπει να παλέψουν για να κρατήσουν την εξουσία τους και να διατηρήσουν μυστικά που, αν αποκαλυφθούν, θα μπορούσαν να γκρεμίσουν τον οίκο τους.

Όλα ξεκινούν στις 27 Μαΐου 1868, την ημέρα της κηδείας του Sir Benjamin Lee Guinness. Ένας επιστάτης μέσα στο ζυθοποιείο του St James’s Gate στο Δουβλίνο προειδοποιεί για μπελάδες, οι οποίοι δεν αργούν να φανούν. Καθώς η περίτεχνη πομπή περνά τις πύλες, στρατιώτες προσπαθούν να καταστείλουν πλήθη που διαμαρτύρονται για την «κηδεία ενός πλούσιου Ενωτικού». Ακολουθεί μια σφοδρή και βίαιη σύγκρουση, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι αυτή η αναταραχή συνέβη ποτέ. Βρισκόμαστε στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα -τότε υπό βρετανική κυριαρχία- μετά από έναν καταστροφικό λιμό και μία μαζική μετανάστευση, αλλά και με έναν βαθύ θρησκευτικό και ταξικό διχασμό. Μεγάλο μέρος της πλοκής κινεί και η βορειοανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών.

Όπως αναφέρεται στους τίτλους, Το House of Guinness είναι «εμπνευσμένο από αληθινές ιστορίες» και περιλαμβάνει πραγματικά ιστορικά πρόσωπα της δυναστείας Guinness και γεγονότα που συνέβησαν στην Ιρλανδία της δεκαετίας του 1860, από τα άδυτα των αποβαθρών του Δουβλίνου στα αριστοκρατικά σαλόνια του St Stephen’s Green. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της δράσης είναι επινοημένο ή αναπτύσσει πλοκή πάνω σε πενιχρά ιστορικά στοιχεία.

Προσοχή: Τα πραγματικά ιστορικά στοιχεία που ακολουθούν μπορεί να αποτελούν spoilers για την πλοκή του House of Guinness.

Ποια είναι η πραγματική ιστορία;

Ο Arthur Guinness (ο πραγματικός ιδρυτής της Guinness, όχι αυτός της σειράς) άρχισε να ζυθοποιεί την εμβληματική stout στα μέσα του 18ου αιώνα, εξασφαλίζοντας τον χώρο του St James’s Gate στο Δουβλίνο το 1759, με ενοίκιο £45 τον χρόνο για 9.000 χρόνια. Ξεκίνησε με ale αλλά γρήγορα απέκτησε φήμη για μια πιο σκούρα μπίρα που ονομάστηκε porter, η οποία, ως τα τέλη του 18ου αιώνα, παραγόταν σε κλίμακα που έκανε τη Guinness ένα από τα μεγαλύτερα ζυθοποιεία του Δουβλίνου.

Στα μέσα του 19ου αιώνα σημειώθηκαν νέα άλματα κλίμακας: η ατμοκίνηση, η βιομηχανική αποδοτικότητα και ο αυστηρός ποιοτικός έλεγχος έδωσαν στη Guinness πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών της. Τη δεκαετία του 1860, υπό την καθοδήγηση του Benjamin Lee Guinness (εγγονού του ιδρυτή), το ζυθοποιείο απασχολούσε χιλιάδες Δουβλινέζους, πολλοί εκ των οποίων ήταν Καθολικοί. Η οικογένεια αγκάλιασε επίσης τη δημόσια φιλανθρωπία και ο Benjamin χρησιμοποίησε την τεράστια περιουσία του για να χρηματοδοτήσει δημόσια έργα όπως η αποκατάσταση του Καθεδρικού του St Patrick.

Όταν πέθανε ο Sir Benjamin Lee Guinness το 1868, η Guinness ήταν το μεγαλύτερο ζυθοποιείο της Ιρλανδίας και η οικογένεια Guinness ήταν από τις πλουσιότερες και πιο επιδραστικές στη χώρα. Η κηδεία θεωρήθηκε ευρέως ως το πιο μεγαλοπρεπές «ύστατο χαίρε» που είχε γίνει ποτέ στην Ιρλανδία μέχρι τότε και μέσα σε αυτό το σκηνικό συναντάμε τους πρωταγωνιστές της σειράς: τα τέσσερα παιδιά του εκλιπόντος Benjamin.

Ποια είναι τα αδέρφια Guinness στη σειρά;

Η σειρά μάς συστήνει τέσσερα αδέλφια, όλα παιδιά του Benjamin Lee Guinness:

• Anne Lee Guinness, Lady Plunket (1839–1889), με την Emily Fairn (την είδαμε και στο Mary & George).
  
  
• Arthur Edward Guinness, 1st Baron Ardilaun (1840–1915), με τον Anthony Boyle σε βασανισμένο, χαρισματικό τόνο (ήταν ο John Wilkes Booth στο Manhunt).
  
  
• Captain Benjamin Guinness (1842–1900), με τον Fionn O’Shea.
  
  
• Edward Guinness, 1st Earl of Iveagh (1847–1927), με τον Louis Partridge, γνωστό από το Enola Holmes.
  
  

Αποκληρώθηκαν πράγματι η Anne και ο Benjamin από τη διαθήκη;

Το πρώτο επεισόδιο αφορά την ανάγνωση της διαθήκης του πατριάρχη Guinness και το διακύβευμα είναι τεράστιο: ο Benjamin Lee άφησε περιουσία £1,1 εκατομμυρίων – πολύ πάνω από £100 εκατομμύρια σε σημερινά χρήματα. Στη σειρά, η Anne και ο δεύτερος γιος, Benjamin, παρακάμπτονται και δεν λαμβάνουν κληρονομιά, ενώ το ζυθοποιείο και όλη η περιουσία καταλείπονται από κοινού στον Arthur και τον Edward.

Δεν υπάρχει ιστορική απόδειξη ότι κάποιο από τα παιδιά στερήθηκε πραγματικά μερίδιο από τη διαθήκη του πατέρα. Τόσο ο Benjamin Jr όσο και η Anne έλαβαν κτήματα και χρήματα. Ωστόσο, ο Benjamin Sr όρισε ότι αν οποιοσδήποτε από τους γιους αποχωρούσε από την εταιρεία, θα μπορούσε να αποσπάσει από αυτήν μόνο ένα αμελητέο κεφάλαιο. Απόφαση που, όπως και στη σειρά, ενδέχεται να εμπόδισε τους δύο εναπομείναντες ενδιαφερόμενους γιους να κυνηγήσουν δικές τους φιλοδοξίες.

Τι εκπροσωπούσε η οικογένεια Guinness στην Ιρλανδία;

Πέρα από την οικογενειακή ιστορία, υπάρχει μια Ιρλανδία που κοχλάζει από κοινωνική και πολιτική αναταραχή. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η κηδεία των Guinness διαταράχθηκε σε τόσο βίαιο βαθμό από εθνικιστές διαδηλωτές, αλλά το υπόβαθρο του αναβρασμού λόγω χρόνιων θρησκευτικών και οικονομικών εντάσεων στη δεκαετία του 1860 είναι απολύτως πραγματικό. Η οικογένεια ήταν, όπως επισημαίνεται και στη σειρά, Προτεσταντική. Στα μέσα του 19ου αιώνα, η Ιρλανδία -τότε υπό βρετανική κυριαρχία- εξακολουθούσε να διαμορφώνεται από μια άρχουσα τάξη γνωστή ως Protestant Ascendancy, που κυριαρχούσε στην ιρλανδική πολιτική και οικονομία από τον 17ο αιώνα.

Αυτή η ομάδα αποτελούνταν κυρίως από Αγγλο-Ιρλανδούς Προτεστάντες, όπως η πραγματική οικογένεια Guinness, που ήλεγχαν τον πλούτο, τη γη και την επιρροή στην πόλη. Είχαν καίριες θέσεις στην κυβέρνηση, τον νόμο και τις τράπεζες, αν και αντιπροσώπευαν μικρή μειοψηφία του πληθυσμού. Η κυριαρχία τους οφειλόταν σε παλιούς περιορισμούς στους Καθολικούς. Παρ’ ότι πολλοί είχαν αρθεί μετά το Catholic Emancipation το 1829, οι κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες παρέμεναν.

Η σειρά τοποθετεί την οικογένεια στο κέντρο αυτών των εντάσεων. Ως κληρονόμοι της ζυθοποιητικής περιουσίας, οι Arthur, Edward, Benjamin Jr και Anne ενσαρκώνουν τον πλούτο, την επιρροή και την εξουσία που για καιρό ασκούσε η Ascendancy στο Δουβλίνο, μια εύπορη μητρόπολη που λειτουργούσε ουσιαστικά ως «δεύτερη πόλη» της Βρετανικής αυτοκρατορίας. Προσθέτοντας επιπλέον ένταση, ο Arthur, ως πρωτότοκος, έχει έναν ακόμη ρόλο: ο Benjamin Sr υπηρέτησε ως Conservative MP για το Δουβλίνο από το 1865 έως το 1868, πολιτικά ευθυγραμμισμένος με ενωτικές και καθεστωτικές θέσεις, όχι με την υποστήριξη μιας ανεξάρτητης Ιρλανδίας. Μετά τον θάνατό του, από τον Arthur αναμένεται να «φορέσει τον μανδύα» της έδρας.

Ποιος ήταν ο πραγματικός Sean Rafferty, ο επιστάτης της Guinness;

Ο χαρακτήρας του επιστάτη στο Guinness Brewery, Sean Rafferty (James Norton), δεν είναι ιστορικό πρόσωπο, είναι δραματουργικό εύρημα για να τονιστούν οι θρησκευτικές και ταξικές εντάσεις που ταλάνιζαν την επιχείρηση και να καταδειχθεί η δύναμη και η πίεση που μπορούσε να ασκεί μια από τις πιο επιδραστικές οικογένειες της Ιρλανδίας. Ο Rafferty χρησιμοποιείται ως νομικά «απρόσβλητος» εκτελεστής για να καταπνίξει όσους απειλούν την οικογένεια, με εκβιασμό ή σωματική βία. Είναι επίσης Καθολικός, επιλογή που ίσως αντανακλά το πρόσθετο κοινωνικό κεφάλαιο που παρείχε η εργασία στη Guinness σε μια κοινωνία γεμάτη προκαταλήψεις.

Δεν ήταν το μόνο όφελος. Όπως δείχνει και η σειρά, η Guinness πρωτοπορούσε στα εργασιακά δικαιώματα, εισάγοντας συντάξεις μέσω του Guinness Workers’ Health and Benefits Scheme. Προσέφερε επίσης πληρωμένες ετήσιες άδειες, δωρεάν γεύματα, ετήσιες εκδρομές και επίδομα μπίρας. Στη σειρά, αυτές οι φιλανθρωπικές πρακτικές ερμηνεύονται κυνικά ως προσπάθεια να κερδηθεί το, κυρίως καθολικό, εργατικό δυναμικό για μελλοντικές πολιτικές φιλοδοξίες. Όμως αυτή η προοδευτική στάση ήταν πραγματική και γέννησε τη φράση στο Δουβλίνο: «A Guinness man meant money, dead or alive».

Πώς είχε επηρεαστεί η Ιρλανδία από τον λιμό;

Αντιπαραβαλλόμενη με την πολυτελή ζωή των Guinness είναι η αγροτική Ιρλανδία, μόλις μια δεκαετία μετά έναν από τους πιο καταστροφικούς λιμούς της ιστορίας και ακόμα βυθισμένη στις επιπτώσεις του. «Από το 1845 έως το 1851, καθώς οι πατατοκαλλιέργειες αποτύγχαναν ξανά και ξανά, τουλάχιστον ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν, πολλοί σε μοναχικές, φρικτές και εξευτελιστικές συνθήκες», γράφει ο ιστορικός Padraic X Scanlan στο BBC History Magazine. «Τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο ακόμη μετανάστευσαν». Οι πρώτες αναφορές για πατατόκαμπο στην Αμερική εμφανίστηκαν ήδη από το 1844, και το 1845 το αποκαλούμενο «νόσημα» πέρασε τον Ατλαντικό. «Ο λαός της Ιρλανδίας είχε αντέξει περιόδους πείνας και στο παρελθόν, αλλά τίποτα στην κλίμακα αυτού που θυμόμαστε σήμερα ως τον Μεγάλο Λιμό», σημειώνει ο Scanlan.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε από την ασυνεπή παρέμβαση της βρετανικής κυβέρνησης. Παρά τις ορισμένες προσπάθειες ανακούφισης υπό τον Robert Peel και τον διάδοχό του Lord John Russell, η σκληρή πραγματικότητα ήταν ότι το εγχώριο καλαμπόκι και άλλα τρόφιμα εξακολουθούσαν να εξάγονται στην Αγγλία, ακόμη και στον ασυνήθιστα μακρύ και σκληρό χειμώνα του 1846/47, όταν οι θάνατοι στην Ιρλανδία εκτοξεύθηκαν. Οι άνθρωποι έτρωγαν φύκια, χόρτα, ρίζες, ψοφίμια, χώμα και αυγά άγριων πτηνών. Έως και 3% του πληθυσμού μετανάστευσε. Κάποιοι καπετάνιοι πρόσφεραν δωρεάν μεταφορά στους φτωχούς, ως ζωντανό έρμα, γιατί ήταν “φθηνότεροι στη φόρτωση και εκφόρτωση… από το ασβέστιο ή το χαλίκι”. Τα πλοία αυτά αποκαλούνταν «coffin ships». Έτσι διαμορφώθηκε η αφήγηση μιας άκαρδης βρετανικής κυβέρνησης που γύρισε την πλάτη στον ιρλανδικό λαό και τον άφησε απλώς να πεθάνει.

Στη σειρά, το χωριό Cloonboo στο Galway, στον δρόμο μεταξύ Δουβλίνου και του κτήματος Ashford Castle, χρησιμοποιείται για να εκπροσωπήσει τις πολλές κοινότητες που ρημάχτηκαν από θάνατο και μαζική μετανάστευση. Μερικά μέλη της οικογένειας συγκινούνται από τη δυστυχία και στρέφονται σε πατερναλιστική φιλανθρωπία για να ανακουφίσουν τόσο τον πόνο των φτωχών όσο και τη δική τους συνείδηση. Η κόρη του Benjamin Lee, Lady Anne Plunket (née Guinness), παρουσιάζεται να συμπονά ιδιαίτερα την αγροτική φτώχεια, και πράγματι η πραγματική Lady Anne στήριξε πολλές πρωτοβουλίες, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης του St Patrick’s Nursing Home το 1876 ως χώρου εκπαίδευσης νοσοκόμων της Church of Ireland. Η σειρά συνδέει επίσης την ακατονόμαστη εκφυλιστική ασθένειά της (στην πραγματικότητα υπέφερε δια βίου και πέθανε στα 50) με τη συμπάθεια προς την κοινότητα του Cloonboo.

Πίσω στην πόλη, ο πληθυσμός του Δουβλίνου δεν εξαρτιόταν τόσο από την πατάτα και δεν βίωσε την ίδια έκταση ασθενειών και θανάτων. Αλλά τεράστιοι αριθμοί ανθρώπων συρρέουν στην πρωτεύουσα αναζητώντας στέγη, τροφή και εργασία, που σπάνιζαν ακόμη και σε εύπορη πόλη. Ως τα τέλη του αιώνα, ένα μόνο γεωργιανό σπίτι συχνά στοίβαζε πάνω από 100 άτομα, χωρίς τρεχούμενο νερό ή μπάνιο και, όπως δείχνει η σειρά, τέτοια tenements γίνονταν συχνά εστίες οργάνωσης, εξέγερσης και ανταρσίας.

Τι ήταν το Fenian Brotherhood και το Irish Republican Brotherhood;

Τα Fenian Brotherhood και Irish Republican Brotherhood ήταν πραγματικά κινήματα που αγωνίζονταν για μια ανεξάρτητη ιρλανδική δημοκρατία. Τα γνωρίζουμε από τις πρώτες σκηνές, καθώς διαμαρτύρονται στην κηδεία του Benjamin Lee Guinness. Η εκστρατεία τους για ανεξαρτησία, στον απόηχο του λιμού και άλλης άνισης μεταχείρισης των κυρίως καθολικών εργατικών τάξεων, βρίσκεται στον πυρήνα της δράσης. Η σειρά πάντως δεν παρουσιάζει πραγματικά πρόσωπα του κινήματος. Οι χαρακτήρες Ellen Cochrane και ο αδελφός της Patrick φαίνεται να αντλούν απλώς έμπνευση από αληθινές μορφές.

Ο πραγματικός Byron Hedges και οι Guinness στην Αμερική

Ο Byron Hedges (Jack Gleeson, γνωστός από το Game of Thrones) είναι ξάδελφος των Arthur και Edward Guinness που -με θεμιτά και (κυρίως) αθέμιτα μέσα- αναλαμβάνει εκπρόσωπος των Guinness στη Βόρεια Αμερική. Είναι ακόμη ένας χαρακτήρας επινοημένος για τις ανάγκες της ιστορίας. Στην πραγματικότητα, η επέκταση της Guinness στις ΗΠΑ είχε ήδη αρχίσει, με τις πρώτες αποστολές να φθάνουν στη South Carolina από το 1817. Ωστόσο, υπό την αιγίδα των Arthur και Edward τη δεκαετία του 1870, η ανάπτυξη άνθισε.

Ο χαρακτήρας του Hedges χρησιμοποιείται για να ακολουθήσουμε την ιστορία πέρα από τον Ατλαντικό. Στη σειρά, η δουλειά του (αντιμετωπίζοντας και τις πραγματικές προκαταλήψεις απέναντι στους Ιρλανδούς Καθολικούς στην Αμερική) είναι να εξασφαλίσει την ομαλή εισαγωγή της Guinness στα λιμάνια της Νέας Υόρκης και να αποτρέψει φενιανές παρεμβάσεις στην άφιξη ή προώθηση της μπίρας. Έρχεται σε επαφή με τον Eamon Dodd, βετεράνο του Union Army και επικεφαλής του Fenian Brotherhood στη Νέα Υόρκη. Απερίσκεπτα υπόσχεται ότι το 15% από κάθε μπουκάλι Guinness θα πηγαίνει (κρυφά) για να χρηματοδοτήσει τον ένοπλο αγώνα των Fenians, πράγμα που ρίχνει τον Edward Guinness σε πανικό, σε περίπτωση που βγει στη δημοσιότητα. Δεν είναι γνωστή καμία τέτοια συμφωνία μεταξύ της οικογένειας Guinness και του Fenian Brotherhood.

Διέπραξε ο Arthur Guinness εκλογική απάτη;

Στα μέσα του 19ου αιώνα, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού του Ηνωμένου Βασιλείου ζούσε στην Ιρλανδία και, όταν διαδραματίζονται τα γεγονότα της σειράς, εκπροσωπούνταν από πάνω από 100 βουλευτές στο Westminster, εκλεγμένους σε 66 περιφέρειες. Παρ’ ότι η υπόθεση του Home Rule κέρδιζε έδαφος προς τα τέλη του αιώνα, ο Arthur Guinness ήταν ακραιφνής Unionist. Όταν κέρδισε έδρα στο Dublin City για τους Conservatives στις εκλογές του 1868, έμοιαζε μια ακόμη επιτυχία για μια οικογένεια ήδη συνώνυμη του πλούτου και της επιρροής.

Αλλά οι εκλογές στο Δουβλίνο σπανίως ήταν απλές. Η πολιτική ήταν βουτηγμένη στην πελατειακή λογική, το ποτό και τα ρουσφέτια, μια πραγματικότητα που η σειρά αποδίδει εύστοχα με ένα ευφάνταστο μοντάζ με κρυφά παράθυρα και κωδικοποιημένα εισιτήρια τρένου. Στην πράξη, οι υποψήφιοι (ή συχνότερα οι αντιπρόσωποί τους) «κερνούσαν» υποστηρικτές σε παμπ, έδιναν στα μουλωχτά κέρματα στους αναποφάσιστους ή υπόσχονταν δουλειές με αντάλλαγμα ψήφους.

Αυτές οι πρακτικές έμπλεξαν τον Arthur. Η εκλογή του αμφισβητήθηκε και έρευνα αποκάλυψε ότι ο εκλογικός του αντιπρόσωπος είχε καταφύγει σε δωροδοκίες και παροχές. Όπως σωστά δείχνει το δράμα, ο ίδιος ο Guinness απαλλάχθηκε από προσωπική ευθύνη. Οι δικαστές δέχθηκαν ότι δεν ενέκρινε την παρανομία, αλλά ο νόμος καθιστούσε τους υποψηφίους υπεύθυνους για τους πράκτορές τους. Το 1870, η νίκη του κηρύχθηκε άκυρη και ακολούθησε αναπληρωματική εκλογή, την οποία ο Guinness αρνήθηκε να διεκδικήσει. Παρά την αμηχανία, η ζημιά ήταν μικρή. Ο Guinness επέστρεψε στο Κοινοβούλιο το 1874, αυτή τη φορά χωρίς σκάνδαλα, και έγινε γνωστός ως φιλάνθρωπος και δημοτικός ηγέτης. Στο Δουβλίνο υπάρχει άγαλμα του Arthur Guinness, 1st Baron Ardilaun, στο St Stephen’s Green, ένα πάρκο 22 στρεμμάτων που ο Arthur αγόρασε, διαμόρφωσε και δώρισε στην πόλη.

Ήταν ο Arthur Guinness ομοφυλόφιλος;

Σύμφωνα με τον Joe Joyce, συγγραφέα του The Guinnesses: The Untold Story of Ireland’s Most Successful Family (2009), ο Arthur ήταν «μάλλον γκέι», μια εύθραυστη βάση την οποία η σειρά χρησιμοποιεί ως αφετηρία για να εξερευνήσει πώς θα μπορούσε να ήταν η ζωή ενός queer αριστοκράτη άντρα στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα και οι σχέσεις στους υπόγειους χώρους της πόλης. Δεν υπάρχει λεπτομερής ιστορική τεκμηρίωση που να στηρίζει την έκταση των σχέσεων που παρουσιάζει η σειρά. Γνωρίζουμε ότι ο Arthur Guinness παντρεύτηκε τη Lady Olivia Charlotte Hedges-White, κόρη του Earl of Bantry, το 1871, και ότι ο γάμος αναφερόταν ως ευτυχισμένος, αν και άτεκνος.

Είχε η Anne Guinness αποβολή σε άμαξα;

Στη σειρά, η Anne Plunket/Guinness παθαίνει αιμορραγία σε άμαξα και κινδυνεύει να αποβάλει. Στην πραγματικότητα, η Anne είχε ήδη γεννήσει παιδί το 1864, οπότε είναι εξαιρετικά απίθανο να μην γνώριζε ότι ήταν ξανά έγκυος. 

Η Guinness και η άρπα

Σήμερα, η Guinness είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα brands στον κόσμο και μεγάλο μέρος αυτής της αναγνωρισιμότητας οφείλεται στο έμβλημα της άρπας. Το λογότυπο είναι σιλουέτα μιας πραγματικής άρπας που φέρει το όνομα του Brian Boru, πρώην ύπατου βασιλιά της Ιρλανδίας (10ος–11ος αι.). Ωστόσο, το αντικείμενο που φυλάσσεται σήμερα στο Trinity College Dublin χρονολογείται από τον 14ο ή 15ο αιώνα. Ο μύθος του Boru στην Ιρλανδία είναι ισχυρός. Συχνά αναφέρεται ως ο βασιλιάς που τερμάτισε τις επιδρομές των βίκινγκς. Από τον 19ο αιώνα, η άρπα που φέρει το όνομά του έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη Guinness. Όπως παρουσιάζεται στη σειρά, η άρπα επιλέχθηκε το 1868 από τον Edward Guinness ως τρόπος να αξιοποιηθεί η δύναμη ενός ιρλανδικού θρύλου και να κατευναστεί/προσεγγιστεί ένα καθολικό ακροατήριο.

Στην πραγματικότητα, η άρπα χρησιμοποιήθηκε στις ετικέτες ήδη από το 1862. Την επέλεξε ο Benjamin Lee, που εισήγαγε τα εμπορικά σήματα που χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα – μια ευφυής κίνηση που ρίζωσε το brand στην ιρλανδική του ταυτότητα. Όμως δεν ήταν χωρίς παρενέργειες. Όταν η Ιρλανδία κέρδισε την ανεξαρτησία της τον 20ό αιώνα, το Irish Free State αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την ίδια κελτική άρπα ως επίσημο κρατικό έμβλημα. Η Guinness κατείχε ήδη το εμπορικό σήμα και, σε μια κίνηση ισχύος που αποδεικνύει το εκτόπισμά της, το κράτος έπρεπε να αντιστρέψει τον προσανατολισμό της άρπας για να μην παραβιάσει την ιδιοκτησία του συμβόλου από το ζυθοποιείο.

Σήμερα, η άρπα είναι εθνικό σύμβολο της Ιρλανδίας, παρούσα σε εθνόσημα και σε νομίσματα, αλλά αν κοιτάξουμε ένα κέρμα του ευρώ και δούμε προς ποια κατεύθυνση «κοιτά» η άρπα, ας μην ξεχνάμε ότι η Guinness το έκανε πρώτη.

Πηγές: Slate, History Extra, BBC.