Στα εργατικά προάστια της Πενσυλβάνια, ένας πράκτορας του FBI ηγείται μιας ειδικής ομάδας με σκοπό να βάλει τέλος σε μια σειρά ληστειών που στόχο έχουν νταλαβέρια και καταφύγια ναρκωτικών καθοδηγούμενα από έναν ανυποψίαστο οικογενειάρχη. Αν έχω καταλάβει καλά –που έχω– δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με ένα murder mystery, ούτε με σειρά δράσης.
Οι ρυθμοί του Task δεν μοιάζουν με τους ρυθμούς του TikTok. Οι εκρήξεις, τα κυνηγητά και οι συγκρούσεις αυτοκινήτων δεν είναι πράγματα που αγαπά, εκτός κι αν φυλακίζονται σε ένα βλέμμα, σε ένα νεύμα, σε μια βαθιά ανάσα την ώρα που συνειδητοποιείς πως αυτό που έρχεται κατά πάνω σου σαν φορτηγό με σπασμένα φρένα δεν είναι το μεγάλο ερώτημα της ζωής αλλά η βεβαιότητα πως βρίσκεσαι σε λάθος σημείο. Ούτε βεβαίως πρόκειται για μια ακόμη προσπάθεια του HBO να περπατήσει πάνω στα χνάρια του The Wire – ποτέ δεν το χρειάστηκε.
Στο Task θα βρεις κάποια από τα κλισέ που αγαπούν αυτού του είδους οι σειρές: Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αλκοολικός – πόσες φορές θα παρακολουθήσουμε την κατάβαση σε μια τηλεοπτική κόλαση και θα βρούμε κάποιο έξτρα ενδιαφέρον; Οι ήρωες βγαίνουν εύκολα εκτός ελέγχου – πόσες φορές μπορείς να δεις ένα τραύμα, ένα άδικο, ένα απανωτό σπάσιμο στο συναίσθημα χάριν «τρεξίματος» του σεναρίου ή μιας απαραίτητης στιγμιαίας ανάλυσης του; Η Φιλαδέλφεια παρουσιάζεται άδεια, μίζερη, γκριζοκαφέ παρά το όποιο φως της – πόσες αμερικάνικες πόλεις χρειάζεται να παρουσιαστούν με τον ίδιο «φακό», την ίδια προβληματική χρωματική παλέτα; Η συγχώρεση μοιάζει άτυχος μονόδρομος – πόσο ακόμη άραγε;
Παραδόξως, όλα αυτά τα κλισέ δεν θα σε ταλαιπωρήσουν. Θα τα αποφύγεις με άνεση. Στην άκρη του μυαλού σου θα έχεις συχνά τις σωστές δεύτερες σκέψεις. Όσο συνηθισμένη κι αν φαίνεται η ζωή εδώ –τα τραύματα, η αμέλεια ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπιούνται, η αθωότητα που ψάχνει τρόπο να κρυφτεί και να σωθεί χωρίς να απορροφήσει τις συνέπειες– προσφέρει κραδασμούς που τη διαφοροποιούν.
Θα σε βοηθήσει και το σενάριο του Brad Ingelsby που επανέρχεται στην αγαπημένη του Φιλαδέλφεια –οκ, χωρίς τη Mare και το Easttown αυτή τη φορά– και που αγαπά και κατανοεί τους ήρωες του και τις λανθασμένες τους επιλογές. Για αυτό και έχει για όλους κάτι καλό να πει κι ας του παίρνει λίγο χρόνο παραπάνω – είμαστε άλλωστε στα δύο πρώτα επεισόδια, έχουμε άλλα πέντε για να να ξηγηθεί περισσότερο και ξέρουμε από πριν ότι αξίζει να περιμένουμε και να μη φοβόμαστε μια νωχελική αρχή.
Και βεβαίως, θα σε βοηθήσει η απίθανη παρέλαση άξιων ερμηνειών. Ο Mark Ruffalo, ως ο «σπασμένος» πράκτορας του FBI Tom Brandis (ο Michael Keaton ήταν η πρώτη επιλογή) με τα οικογενειακά θέματα που προφανώς του έχουν διαταράξει κάθε αίσθηση ισορροπίας –ο γιος του βρίσκεται στη φυλακή για φόνο–, είναι θεωρητικά ο άρχοντας του παιχνιδιού. Και είναι ασύλληπτος ο τρόπος που ανακαλύπτει τον χαρακτήρα του και τον παρουσιάζει από την πρώτη σκηνή. Ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, ακτιβιστής και ηθοποιός ανακαλύπτει κομμάτια του εαυτού σε κάθε ρόλο και τα διαφοροποιεί είναι βαθιά αξιοσέβαστος.
Στο πλάι του όλοι στέκονται τίμια και ίσα – αυτό το ensamble θα πρωταγωνιστήσει στις βραβεύσεις της επόμενης χρονιάς: Ο πράκτορας Anthony Grasso ή αλλιώς ο Ser Criston Cole, το διπρόσωπο καθαρματάκι που αγαπήσαμε να μισούμε όλοι στο House of the Dragon. Η επιζήσασα κακοποίησης πρακτόρισα Aleah Clinton ή αλλιώς η θαυμαστή Cora του εξαίσιου τηλεοπτικού The Underground Railroad δια χειρός Barry Jenkins. Η νευρική πρακτόρισα Lizzie Stover ή αλλιώς η απολαυστική Venetia του Saltburn. Και στην απέναντι πλευρά, οι «κακοί». Ο Tom Relphrey ως Robbie Prendergrast βλέπει πια μέσα από την παχιά του γενειάδα πως ήρθε η στιγμή να βγει στην πρώτη πίστα, οι σπουδαίοι δευτεραγωνιστικοί του ρόλοι θα μείνουν πίσω για να υπενθυμίζουν πως όλα ξεκινούν από κάπου – τον θυμάσαι ως αυτόν που έριξε κάποια στιγμή στο καστ του Banshee και του Ozark το αγριοπίπερο που χρειάζονταν. Ο Paul Castillo ως Cliff Broward – τον θυμάσαι ως αυτόν που κέρδιζε την καρδιά του Richard Groff και μετά την έχανε και μετά την ξανακέρδιζε και άστα γύρευε στο gay-meta-drama Looking
Σκαλίζοντας τις ερμηνείες του αστυνομικού αυτού δράματος όμως, αυτή που θα συζητηθεί περισσότερο και δεν μου το βγάζεις από το μυαλό είναι της Emilia Jones στον ρόλο της Maeve, αυτής της μετά-έφηβης που βρίσκεται ίσως στο πιο σκοτεινό σημείο της ιστορίας σε σχέση με κάθε άλλο χαρακτήρα. Αντιμετωπίζει τη συναισθηματική βοή «κατάματα», δεν παραπατά, δεν λυγίζει και όταν τα υγρά της μάτια κοιτούν θαρραλέα την κάμερα, ξέρεις πως έχεις να κάνεις με μια από τις πιο σημαντικές ερμηνείες της χρονιάς. Τη θυμάσαι ίσως από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο CODA, την πιο άκυρη περίπτωση που έχει κερδίσει ποτέ το Όσκαρ καλύτερης ταινίας (ξέρω, ξέρω, υπάρχει πάντα και το Green Book).
Η σειρά θα πέφτει παραδοσιακά, σταγόνα-σταγόνα, κάθε εβδομάδα και ένα επεισόδιο. Θα τη συνοδεύουν, είναι ξεκάθαρο, βαθιές σκέψεις, σοβαρά πρόσωπα και μεγάλα ποτήρια αλκοόλ. Αν αλλάξει κάτι στο ύφος της, στην ειλικρίνεια της, στην εσωστρέφεια της ή χαθεί μέσα στη δυστυχία που θέτει σε κάθε της γωνία χωρίς να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις, θα απογοητευθώ.
Υ.Γ. Μέχρι στιγμής έχουν εμφανιστεί με διαφορά μιας μέρας τα δύο πρώτα επεισόδια ως δυνατό ορεκτικό, εσύ μέτρα σύνολο εφτά, άρα το τελευταίο θα προσγειωθεί στις 19 Οκτωβρίου – στο λέω σε περίπτωση που είσαι από αυτούς που θέλουν να περιμένουν για να τα καταβροχθίσουν όλα μαζί.
