Στο Coney Island ήθελα να πάω από τότε που άκουσα το Coney Island Baby του Lou Reed. Είχα φτιάξει μια φαντασίωση για αυτό το μέρος, ότι θα είναι ένα μεγάλο νοσταλγικό ρομαντικό λούνα παρκ από αυτά που πήγαιναν παλιά στα 50ς και στα 60ς τα ζευγαράκια και έκαναν βόλτες στην αποβάθρα, την ίδια στιγμή που διάφοροι απόκληροι θα έπιναν μπύρες κοιτάζοντας τη θάλασσα και τα παιδάκια θα ούρλιαζαν από το roller-coaster.
Τις δύο προηγούμενες φορές που είχα έρθει στη Νέα Υόρκη δεν είχα καταφέρει να πάω (το είχα πάντα σε αστερίσκο), αλλά όταν διάβασα ότι ανήμερα της Πρωτοχρονιάς ο σύλλογος χειμερινών κολυμβητών Coney Island Polar Bear Club κάνει κάθε χρόνο κάλεσμα για μπάνιο στα παγωμένα νερά της παραλίας, δεν μπορούσα να αντισταθώ. Πήρα το μετρό από την Astoria Boulevard μέχρι εκεί κάτω, 35 στάσεις, 1 ώρα και 15 λεπτά ταξίδι. Στη διαδρομή, όταν μπήκαμε στα βάθη του Brooklyn παρατηρούσα τα σπίτια κατά μήκος της διαδρομής. Όλα ξύλινα φτωχικά πανομοιότυπα. Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Μόνο το χρώμα τους άλλαζε και μερικά που είχαν το κλασικό σκουρόχρωμο τούβλο που συναντάς κατά κόρον στο Brooklyn.
Το πρώτο πράγμα που βλέπεις όταν το τρένο τερματίσει στον σταθμό του Coney Island είναι ένας εντυπωσιακός σταθμός που σε καμιά περίπτωση δεν συνάδει με την αρχιτεκτονική και την ιδιοσυγκρασία της περιοχής. Ύστερα βλέπεις αυτά τα τεράστια condos που έχουν χτιστεί κατά μήκος της παραλίας με θέα την τεράστια ρόδα του λούνα παρκ και ένα ποτάμι που χύνεται κάπου (δεν κατάλαβα πού). Όταν περάσεις τον πρώτο δρόμο απέναντι στη διασταύρωση της Surf Avenue με την Stillwell Avenue πέφτεις πάνω στο τεράστιο φαστφουντάδικο του Nathan.
Βρίσκεται στο ίδιο σημείο από το 1916 και ειδικεύεται στα hot dog (εγώ βέβαια έκανα το λάθος και παρήγγειλα το soft shell crab sandwich-ένα στην ουσία burger με ένα ολόκληρο τηγανητό καβούρι, ό,τι πιο άνοστο και χάλια έχω δοκιμάσει μέχρι στιγμής στη Νέα Υόρκη). Έξω από το κατάστημα έχουν ένα χρονόμετρο που μετράει σε αντίστροφη μέτρηση για τις 4 Ιουλίου όπου θα γίνει ο ετήσιος διαγωνισμός κατανάλωσης hot dog. Όπως μας πληροφορεί η οθόνη ακριβώς από κάτω το ρεκόρ στις γυναίκες είναι 45 και στους άντρες 69 (ακόμα ένας αστερίσκος: να έρθω κάποτε σε αυτό τον διαγωνισμό).
Πλησιάζοντας την παραλία, έχω στα δεξιά μου ένα μεγάλο parking γεμάτο γλάρους, ενώ δίπλα μου περνούν διάφοροι που μόλις έχουν βγει από τη θάλασσα και φοράνε καπέλα βίκινγκ στο κεφάλι τους (what the fuck?). Όταν έφτασα κοντά στη θάλασσα άκουσα ουρλιαχτά (Oh my God και ahhhhhh!). Το θερμόμετρο έδειχνε -3 βαθμούς Κελσίου και διάφοροι παλαβοί έτρεχαν από την ακτή για να βουτήξουν στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού. Παντού κάμερες και φωτογράφοι κατέγραφαν το γεγονός.
Μια παρέα (με “αρχηγό” έναν τύπο ντυμένο γορίλα) από μια οργάνωση διαδήλωνε υπέρ της δημιουργίας δημόσιων κήπων στο Coney Island κρατώντας μπρόκολα στα χέρια και φωνάζοντας συνθήματα για τον νέο Δήμαρχο της Νέας Υόρκης, τον Bill de Blasio. Παππούδες χίπηδες ξεχασμένοι στο καλοκαίρι της αγάπης, φορώντας πολύχρωμα κολάν έκαναν πιρουέτες στην άμμο, ένας τύπος με ένα “κολασμένο” στρινγκ έγινε το επίκεντρο της προσοχής όταν βγήκε από τη θάλασσα, hipsters έκανα επίδειξη των trendy μαγιό τους, μια ευτραφής κυρία τα πέταξε όλα για να φορέσει τα ζεστά της ρούχα, ένα ειδικό για την άμμο τζιπάκι της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης (NYPD) έκοβε βόλτες και η οργανωτική επιτροπή μοίραζε καρτολίνες “I did it” στου τολμηρούς (sic) που έπεφταν στο νερό.
Αλλά η πιο σουρεαλιστική στιγμή του event ήταν το after party που ακολούθησε με τους ήδη μεθυσμένους συμμετέχοντες να χορεύουν ροκαμπίλι ντυμένοι με αδιανόητες στολές. Είδα ένα τύπο ντυμένο από την κορφή ως τα νύχια με εβδομαδιαίες κάρτες του μετρό, έναν άλλο να κυκλοφορεί με ένα ποδήλατο που το είχε μετατρέψει σε άλογο, μια παρέα έξω από το Ruby’s bar να έχει στήσει μια τεχνητή όαση χρησιμοποιώντας έναν πλαστικό φουσκωτό φοίνικα, τον dj να σταματάει τη μουσική και να λέει από το μικρόφωνο ότι “όλα γίνονται για τον ροκ ‘ν΄ρολ” και έναν τύπο να με σταματάει για να με τραβήξει φωτογραφία επειδή κάπνιζα για ένα project που ετοιμάζει με ανθρώπους που καπνίζουν (ή μάλλον επειδή είμαι είδος υπό εξαφάνιση στη Νέα Υόρκη). Και μετά ο dj έβαλε το Soul Sacrifice του Santana και όλοι ούρλιαξαν και ξεκίνησαν να χορεύουν ενώ οι γλάροι πετούσαν πάνω από το κεφάλια τους.
Oh, my Coney Island baby, now.
