Δίπλα από εκεί που έχει στήσει το προσωρινό (;) του κατάλυμα ο άστεγος της Σταδίου που έγινε viral και θέμα μέχρι και στην Telegraph, τα περασμένα Χριστούγεννα με την πρωτοβουλία του να στολίσει δέντρο, εκεί όπου πλέον ζει και κοιμάται, δηλαδή στο πεζοδρόμιο της κεντρικής αθηναϊκής οδού, βρίσκεται πλέον το νέο έργο του street artist Cacao Rocks, «To Πρελούδιο των ηλεκτρονικών Κυκλάδων». Όπως αναφέρει ο ίδιος σε ανάρτηση στο προσωπικό του blog:
«Οι ηλεκτρονικές Κυκλάδες είναι μια δουλεία που ξεκίνησα πριν δύο καλοκαίρια. Είχα την τύχη να περιπλανηθώ στις Κυκλάδες με την μεγάλη μου αγάπη. Ταυτόχρονα διάβαζα καθυστερημένα τα ποιήματα του Ελύτη και του Εμπειρίκου ακούγοντας γαλλική ηλεκτρονική μουσική. Αυτό το κράμα είμαι και εγώ, λίγο Ελλάδα-λίγο Γαλλία και ξένος παντού. Το φως και το μπλε των Κυκλάδων με καθήλωσε. Η αρχιτεκτονική που μύριζε τον μόχθο των προηγούμενων αιώνων, ταπεινή αλλά και τόσο κομψή, με γοήτευσε. Πρωτόγονα περίπλοκη, σαν από πλαστελίνη χτισμένη κάποιου ανέμελου θεού κι αυτό το λευκό σαν σεντόνι απλωμένο την Άνοιξη. Γαλήνη.
Ο δυνατός αέρας του Αυγούστου σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι και τα τζιτζίκια σαν να μην τα ακούς, όπως δεν νιώθεις τον σφυγμό στο αίμα σου, πού είπε και ο ποιητής.
Μέσα σε αυτή την κοσμογονία, μπλέχτηκα σε κοσμοπολίτικα πανηγύρια, εκθέσεις, τα γυρίσματα του Suntan, στην Αντίπαρο, το πιο φιλόξενο σπίτι των Κυκλάδων,του Καπετάν Γουζέλη. Έφτασα στο χείλος του γκρεμού πολύ γρήγορα και κοντοστάθηκα, Αχ, μ`αυτό το μπλε πως να τα βάλεις.
Τέλος στην Δήλο με τον Αντώνη. Την Δήλο που ποτέ δεν είχα πάει, Εδώ ήταν η Νέα Υόρκη της αρχαιότητας μου είπε και κάναμε μπάνιο στην θάλασσα, πρώτη Φλεβάρη.
Η αναγέννηση.
Κάποιοι μαυρίζουν και κάποιοι καίγονται.
Εγώ μάλλον κάηκα αλλά αποτύπωσα αυτό το κάψιμο στην δική μου μπλε περίοδο.
Βλέπεις δεν υπάρχει αντηλιακό για την ψυχή.
Σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα. Εσύ μια μέρα θα με πληγώσεις.
Εσύ προφήτη ποιητή τι βλέπεις στα μάτια της;
Και πίσω στην Αθήνα, στο γνωστό σποτ, παρέα με τον άστεγο Αντρέα, με τον ήλιο του, την παναγία και μια όμορφη κοπέλα.
Τέσσερα χρόνια είχα να βάψω εδώ. Κάποτε ξεκολλούσα αφίσες δύο ώρες για να βάψω. ήταν παρθένο.
Είχαν βάψει κάποτε οι Skids και ο Dail αν θυμάμαι καλά, αλλά οι αφισοκολλητές δεν νοιάζονται για γράμματα.
Το Ακρον Ιλιον Κρυστάλ. απομεινάρι τη χρυσής εποχής, πριν τον πόλεμο, πριν την κρίση.
Κρίμα που υπάρχουν τόσα εγκαταλειμμένα στην Αθήνα
και τόσοι άστεγοι.
Λευκή η ελπίδα
Μαύρη η πείνα
τι θα φάμε αυτό το μήνα;
ΝΑΡ
Προσπάθησα να μεταφέρω την αύρα των ταξιδιών μου, των μουσικών, των ποιημάτων και των συναισθημάτων σε αυτό τον τοίχο.
Και σε όλη την σειρά τον έργων μου που μέρος τους θα παρουσιάσω σύντομα.
Κάποια απ`αυτά, δούλεψα και στην Φρανκφούρτη νιώθοντας νοσταλγία για την Ελλάδα και μια μικρή μελαγχολία που τώρα γίνετε ελπίδα.
Λευκή.
Bienvenue aux Cyclades Electroniques λοιπόν...»
Αν προσέξετε στις φωτογραφίες, που είναι από το προσωπικό blog του καλλιτέχνη, το χριστουγεννιάτικο δέντρο του άστεγου Αντρέα, καταχωνιασμένο κάτω από την τσιμεντένια προέκταση του τοίχου, είναι ακόμα εκεί.
