Καθώς κλείνει πίσω σου η πόρτα νομίζεις ότι μπήκες στην
ανδρική Χώρα των Θαυμάτων και βγήκες σε μια αγγλική παμπ της δεκαετίας του ’50. Πάνω στο ρετρό δάπεδο, με μπορντό και λευκή διχρωμία, είναι αραγμένη μια
BSA (Birmingham Small Army) του ’55, που όργωσε τους δρόμους της Ινδίας μεταφέροντας την αλληλογραφία μέσω Royal Mail και τώρα κοσμεί με τις νίκελ λεπτομέρειες και τα χρυσαφί φινιρίσματα το
Barber Shop του
Danni Μακρίδη. Οι τοίχοι από τη μια πλευρά είναι καλυμμένοι από αναμνηστικά, φωτογραφίες μηχανών, δερμάτινα γιλέκα τσοπεράδων, ένα βαλσαμωμένο κεφάλι ελαφιού, δεκάδες Vespa μινιατούρες και δώρα πελατών από το Ρίο ντε Τζανέιρο και άλλα μέρη του κόσμου. Από την άλλη, μια ηλεκτρική κιθάρα, δυο ψηλά σκαμπό και μια αυθεντική ξύλινη μπάρα καρφωμένη στον τοίχο, σε κάνουν να εύχεσαι να είχες λίγο πάγο για ένα απογευματινό scotch. Στη μέση, το
Westbury μπιλιάρδο είναι πλήρως εξοπλισμένο για ένα «αμερικάνικο» πριν το ξύρισμα και πιο πίσω το
κατάλευκο αντίκα ψυγείο Breda έχει πάντα κάτι δροσιστικό μέσα του.
Καθισμένος στις κόκκινες σισιλιάνικες δερμάτινες πολυθρόνες του Βarber Shop θα παρατηρήσεις δεκάδες πολύχρωμα γυάλινα μπουκάλια, διαφορετικών μεγεθών και περιεχομένων, με οινοπνεύματα, after shave, κολόνιες και λατινικές ονομασίες. Αποκλείεται να μην προσέξεις την κορνίζα με το αυθεντικό πρώτο φύλλο της εφημερίδας Μακεδονία του 1911, που συνοψίζει εύγλωττα την άποψη του Danni για τη Θεσσαλονίκη:
«Στο φύλλο γράφει ότι τα γραφεία της εφημερίδας είναι στον Φραγκομαχαλά, στην οδό Τοπ Χανέ, παραπλεύρως των γραφείων της Ρεζή. Αυτά τα τρία ονόματα, οι τρεις προσδιορισμοί, δείχνουν για μένα την πολυπολιτισμικότητα της πόλης που τώρα έχει χαθεί».
Με καταγωγή από την Πόλη, ο Danni μεγάλωσε μέσα στο κομμωτήριο της μητέρας του,
της ξακουστής Βέρας, που, στον όροφο της Μητροπόλεως, χτένιζε και κούρευε όλη την αφρόκρεμα του κέντρου της Θεσσαλονίκης. Έπιασε πρώτη φορά ψαλίδι στον στρατό μήπως και τσιμπήσει καμιά άδεια, αλλά δεν είχε ούτε την εμπειρία ούτε τη δεξιοτεχνία και οι σειρές του προσπαθούν να ξεχάσουν τι πέρασαν τις πρώτες φορές. Γι’ αυτό μετά την απόλυσή του πήγε και σπούδασε στη σχολή του Vidal Sassoon και από τα ψαλίδια του πέρασαν μοντέλα και περσόνες του ’90.
«Δούλευα στο Κολωνάκι, στο κομμωτήριο του Δημήτρη Παλαιολόγου και χτενίζαμε Δούνια, Κουντουρά, Νταρίλη, Τσιντικίδου και όλα τα μοντέλα της εποχής».
Το πρωί ήταν κομμωτής, το βράδυ πορτιέρης. Δούλεψε στο κλαμπ Camel στη Βουλιαγμένη, στο Privilege, στα Αστέρια και σε άλλα στέκια της νυχτερινής Αθήνας. Όλα μέχρι το '98. Μετά πήρε τη μεγάλη απόφαση που τον έτρωγε από τότε που πέρασε το κατώφλι ενός νέγρικου μπαρμπέρικου στο Portobello του Λονδίνου.
«Παλιότερα τα κουρεία, τα χαμάμ και τα καφενεία ήταν μέρη συνάντησης και συγκέντρωσης του κόσμου, των ανδρών. Μια μικρή κοινότητα ανθρώπων με σημείο αναφορά τον barber με τον οποίο αντάλλαζαν απόψεις, πληροφορίες, έβγαζαν τα εσώψυχα τους και έφευγαν πιο ανάλαφροι. Αυτή την ατμόσφαιρα βρήκα στο μικρό barber shop του Λονδίνου και ήθελα να τη μεταφέρω στην πόλη μου. Στην αρχή φυσικά, οι θαμώνες με κοιτούσαν με μισό μάτι…», μας λέει.
Στη συνέχεια όμως έγινε ένας από αυτούς και λίγα χρόνια αργότερα έστησε το Barber Poll έξω από το δικό του Barber Shop, το οποίο δεν είναι μια τυχαία μπάρα με λευκό, κόκκινο και μπλε χρώμα που γυρίζει.
«Στα χρόνια του Μεσαίωνα, οι γιατροί εκπαίδευαν τους κουρείς για μικροεπεμβάσεις γιατί ήταν οι μόνοι επαγγελματίες που έκαναν λεπτοδουλειά με ψαλίδια και γενικά αιχμηρά αντικείμενα. Τα polls έμπαιναν σ’ αυτούς που έπαιρναν την έγκριση από τους γιατρούς και θεωρούνταν δεξιοτέχνες. Το κόκκινο συμβολίζει την αρτηρία του αίματος, ενώ το γαλάζιο προστέθηκε αργότερα».
Σε μια γωνιά του κουρείου θα προσέξεις ένα
Louisville Slugger μπαστούνι του μπέιζμπολ, μια δερμάτινη μπάλα του ράγκμπι, μια σκακιέρα και τα παραδοσιακά αγγλοσαξωνικά Darts καρφωμένα στον τοίχο. Όλα τα αντικείμενα είναι διαλεγμένα από τον ίδιο τον Danni ή τα έχουν φέρει πελάτες του από όλο τον κόσμο.
«Υπάρχουν κομμωτήρια, υπάρχουν κουρεία και υπάρχουν και τα μπαρμπέρικα. Και υπήρχαν πολύ πριν από τη μόδα με τα vintage. Δεν είναι μόνο το μέρος, αλλά και οι άνθρωποι που θα συναντήσεις. Εδώ μπαίνουν όλες οι τάξεις, τα κοινωνικά στρώματα και είναι όλοι ίδιοι. Μιλάμε, γελάμε, θα πούμε και μια κουβέντα παραπάνω».
Ένας κούκος θα σημάνει την ώρα σου να φύγεις. Μέχρι την επόμενη φορά που θα επιστρέψεις για να ζήσεις την εμπειρία.
