Όταν το 1987 ο Γιάννης Κυπριανίδης αποφάσισε να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο, τον Λοξία (είναι το κυρίως επίθετο του Θεού των Δελφών, Απόλλωνα) σκέφτηκε ότι δεν ήθελε να είναι όπως όλα τα υπόλοιπα βιβλιοπωλεία της πόλης. «Είχα μια διαφορετική φιλοσοφία, μακριά από την λογική και τα δεδομένα της αγοράς που θέλει τα μαγαζιά να λειτουργούν με ωράριο. Εγώ ήθελα να μπορεί να έρχεται ο κόσμος τις ώρες που δεν δουλεύει και που θέλει να βγει έξω. Δεύτερος λόγος που θέλησα να κάνω κάτι διαφορετικό είναι ότι σε αυτό το μαγαζί ήθελα πρωταρχικός ρόλος να είναι η συνεύρεση των ανθρώπων, η συζήτηση, ο προβληματισμός, οι διαφωνίες, η φασαρία και φυσικά βασικός στόχος η διακίνηση του πνεύματος και του διαλόγου. Για αυτό και το κρατούσα ανοιχτό μέχρι τις 3 τα μεσάνυχτα», μας λέει.
Γιάννης Κυπριανίδης
«Εδώ ερχότανε όλος ο κόσμος της Θεσσαλονίκης, μαζεύονταν συγγραφείς (θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Ντ. Χριστανόπουλος, τον Ν. Μπακόλα και πολλούς άλλους που έρχονταν εδώ), βιβλιόφιλοι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του πνεύματος και των τεχνών και μιλούσαν, συζητούσαν επί ώρες και περνούσαν τα βράδια τους εδώ. Κάποια στιγμή έπρεπε να τους κεράσω και κάτι. Αρχίσαμε με ένα κρασάκι, ουζάκι, τσιπουράκι, βγάλαμε και ένα μεζέ κι έτσι βάλαμε και κάποια τραπεζάκια».
Και σήμερα βέβαια δεν έχει χάσει τον χαρακτήρα του, διαθέτει 10.000 τίτλους βιβλίων (πάντα επιλεγμένα και ξεχωριστά) και 3.000 περιοδικά. Μάλιστα, όλα αυτά πρόκειται να ανέβουν σε ένα site που ετοιμάζεται. «Πάντα έψαχνα ιδιαίτερες, σπάνιες εκδόσεις. Όταν μάλιστα πρωτοάνοιξα το μαγαζί κατέβηκα στην Αθήνα για να γνωρίσω από κοντά τους εκδότες οι οποίοι έμεναν έκπληκτοι διότι θεωρούσαν ότι τα βιβλιοπωλεία της Θεσσαλονίκης αρκεί να έχουν μολυβάκια, τσάντες, μπλοκ ζωγραφικής, άντε και κανά δυο βιβλία που μπορούν να τα παραγγείλουν. Εγώ όμως ήθελα να είναι το βιβλιοπωλείο μου ποιοτικά ανεβασμένο».
Το παράπονο βέβαια του κ. Κυπριανίδη είναι ότι δεν υπάρχουν πια βιβλιόφιλοι. Ένας βασικός λόγος –δεν είναι μόνο ότι έχουν αλλάξει οι αναγνωστικές μας συνήθειες- είναι οι τιμές που έχουν ανέβει, όπως παρατηρεί κι ο ίδιος με αποτέλεσμα στις μέρες της κρίσης ο κόσμος να μην μπορεί να αγοράσει πολλά βιβλίο. «Άντε ένα με το ζόρι. Κάποτε έρχονταν και αγόραζαν 10 με 15 βιβλία.»
Έτσι, σήμερα οι φοιτητές, οι νέοι καλλιτέχνες, οι παλιοί πελάτες πηγαίνουν δοκιμάζουν τις νοστιμιές που ετοιμάζει η κυρία Σοφία η μαγείρισσα, κοιτούν τα βιβλία τριγύρω αλλά δεν αγοράζουν. Προτιμούν να απολαμβάνουν τα αυθεντικά πιάτα και να πίνουν ένα κρασάκι ή ένα τσιπουράκι! «Και σαν μεζεδοπωλείο στόχος μου είναι η ποιότητα. Όσο για τις τιμές, προσπαθώ να τις κρατάω χαμηλά για να μπορεί να έρχεται ο οποιοσδήποτε.»
Στα συν του Λοξία αναμφισβήτητα είναι το μπαλκονάκι με θέα στα ανάκτορα του Γαλέριου (σημειωτέον πρόκειται τον επόμενο μήνα να επεκταθεί και να μεγαλώσει), η διακόσμηση με πίνακες, παλιά αντικείμενα και βιβλία στους τοίχους, η φιλική ατμόσφαιρα και τέλος, η αύρα των παλιών ημερών με τις ατέρμονες συζητήσεις των τότε θαμώνων του.
Λοξίας, Ισαύρων 5, Θεσσαλονίκη
Περισσότερες ιστορίες στο mikrocosmos.gr
