Κι εγώ έβλεπα Θάντερκατς μικρή, όπως όλα τα πιτσιρίκια στα τέλη των τιμημένων 80ς, και για κάποιο λόγο αν και ήμουν με το μέρος τους γούσταρα πολύ και τον Mumm-Ra , αυτόν τον φοβερό τύπο με σήμα τις κόμπρες. Δεν ξέρω τι είχαν στο μυαλό τους ο Τάσος και ο Χρήστος όταν αποφάσισαν ότι έτσι θα βαφτίσουν το στέκι τους, γιατί το στέκι τους είναι το μαγαζί τους, δεν μπορείς να ξέρεις γενικότερα τι έχουν στο μυαλό τους αυτά τα παιδιά πέρα ότι αγαπούν το Mumm-Ra, την καλή ρεμπέτικη και παραδοσιακή μουσική, τις παρέες που μαζεύονται εκεί κάθε βράδυ για να πιουν τη ρακή τους μαζί με το μεζεδάκι τους και κλείνοντας τα μάτια να βρεθούν εκεί που ο καθένας ποθεί, πιθανόν μέσα σε μια αγκαλιά που κάποτε τους δέχτηκε και ύστερα, αναπάντεχα, τους έδιωξε.
Το γλέντι είχε αναγγελθεί ως ικαριώτικο. Είχα ακούσει για τα γλέντια στην αυλή του Mumm-Ra αν και δεν είχα βρεθεί ποτέ σε κάποιο απ’ αυτά, μόνο χειμώνα το είχα επισκεφθεί εκεί που ο Δημήτρης Μηταράκης και ο Βασίλης Σκούτας κάθε Τετάρτη, μέσα σ’ ένα μικρό χώρο, σκοτεινό, με κάπνα, με ανάσες, με τη φωτιά της ξυλόσομπας, με το αλκοόλ να ποτίζει κορμιά και συναισθήματα, σε έπαιρναν από το χέρι και σε οδηγούσαν όχι μακριά από καημούς και λύπες, αλλά μέσα σε αυτές. Κι όμως τη λύτρωση την έβρισκες στο τέλος της βραδιάς ίσως γιατί όταν τραγουδάς κι ανοίγουν τα πνευμόνια και η καρδιά σου τότε μόνο ξέρεις ότι καλύτερα να παραδίνεσαι παρά να φοβάσαι και να απομακρύνεσαι. Άνθρωποι είμαστε, δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε ευτυχισμένοι αλλά τουλάχιστον θα πεθάνουμε προσπαθώντας. Κι όλα αυτά τα αισθανόσουν κι εσύ, και οι φοιτήτριες του διπλανού τραπεζιού, και οι νταλικιέρηδες με τις χοντρές κοιλιές και τα τραχιά μουστάκια, κι εκείνο το αγόρι που είχα δει να δακρύζει όταν άκουσε το «Απόψε φως μου ξαγρυπνώ, για σένανε και μόνο, γιατί εσένα αγάπησα με την καρδιά, σ’ αυτόν τον ψεύτικο τον κόσμο», του μέγιστου Τσιτσάνη.
Ο Τάσος και ο Χρήστος, ιδιοκτήτες του Mumm-Ra
Όλα αυτά τον χειμώνα όμως. Τώρα που καλοκαίριασε ο νους θέλει να αποτινάξει τον ιδρώτα και τις σκέψεις που τον βαραίνουν. Το γλέντι στην αυλή του Mumm-Ra, δίπλα από το στρατόπεδο ΚΕΒΟΠ, δίπλα από συρματόπλεγμα πάνω σε ψηλούς τοίχους, δεν γνωρίζει όρια. Σ’ ένα σκηνικό παράδοξα εξωτικό αφού βρίσκεται σε μια αυλή στο Δάσος Χαϊδαρίου, παραδίπλα σε σκοτεινές πολυκατοικίες, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σκυλιά που τριγυρίζουν, δέντρα που τους έλαχε να ριζώσουν εκεί. Κάτω από το φως ενός κάδου πλυντηρίου που εκτελεί χρέη λάμπας η κομπανία, αποτελούμενη από δυο μπουζούκια, μια κιθάρα, ένα βιολί κι ένα κοντρομπάσο, έχει στηθεί και κουρδίζει όργανα.
Πίνουν, μιλούν, περιμένουν να μαζευτεί ο κόσμος, βέβαια έχουν ήδη αρχίσει να γεμίζουν τα τραπεζάκια, παρέες σε κόκκινο φόντο, ένας αιμάτινος τοίχος, ένα ζευγάρι, εκείνος της στρίβει το τσιγάρο και της το δίνει για να το καπνίσει, αρχίζουν τα μπουζούκια να παίζουν, στη μια πλευρά της αυλής έχει στηθεί η σχάρα, ο ψήστης ετοιμάζει τη φωτιά, καθώς φυσάει τα κάρβουνα μ’ ένα χαρτόνι, οι σπίθες πετάγονται παντού, μικρά πύρινα μυγάκια, σε λίγο τα σουβλάκια τοποθετούνται στρατηγικά ώστε να χωρέσουν όσο δυνατόν περισσότερα, τσίκνα, ωραία τσίκνα, γεμίζει σάλια το στόμα, γεμίζει μπίρα το στόμα, οι πρώτες νότες είναι ήδη εδώ, οι πρώτοι χορευτές είναι ήδη εδώ σε κυκλικούς χορούς, όσοι κάθονται τους επικροτούν με ρυθμικά παλαμάκια, σφυρίγματα, γέλια, ο ήχος είναι τόσο καθαρός που ξαφνιάζει, ακούς το κάθε όργανο χωριστά και ταυτόχρονα τη μελωδία που συνθέτουν και ο πλέον άσχετος να είσαι, καταλαβαίνεις ότι μόνο τυχαίοι δεν είναι όσοι παίζουν σ’ αυτό το σουρεάλ πάλκο μπροστά και δίπλα σ’ έναν τοίχο κατάφυτο χάρη σ’ ένα γκράφιτι που παρουσιάζει μεταξύ άλλων ένα μπουμπούκι με στόμα και μάτι.
Άλλωστε εδώ στο Mumm-Ra έχει επιλέξει να εμφανίζεται σποραδικά ο Γιώργος Μανωλάκης, ο πιο σημαντικός σύγχρονος λαουτίστας, με εμφανίσεις σε Ευρώπη και Αμερική, όσοι τον έχουν ακούσει ξέρουν, όταν κάνει κάποια βραδιά εδώ ο χώρος γεμίζει ασφυκτικά για να ακούσει ο κόσμος αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κρητική τζαζ. Ήρθε η ώρα για ένα βαλσάκι, αγόρια, κορίτσια, κοιτάζονται στα μάτια, οι ζευγαρωτοί χοροί έχουν άλλη χάρη, ζητούν αρμονία μεταξύ των σωμάτων, πιο πριν ο Χρήστος, ένα από τους ιδιοκτήτες, είχε αρπάξει το κορίτσι και το χόρεψε ένα αργεντίνικο, πανκ τάνγκο που επινοήθηκε επί τόπου όπως όλα τα ωραία, αυτοσχέδια πράγματα που συμβαίνουν σε τέτοιου είδους γλέντια.
Τόση ώρα παρατηρώ, τρώω, πίνω, ζαλίζομαι ελαφρά, ήρθε ώρα να χορέψω. Καθώς πιάνω και πιάνομαι από τους ώμους, πριν παραδοθώ στον χορό, προλαβαίνω να δω το βιολί, τα μπουζούκια, το κοντραμπάσο και τον τύπο με τη μπλούζα των Ramones που χορεύει σαν τρελός το «τούτη γη που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε». Α ρε Ικαρία της Αθήνας, σ’ αγαπώ παράφορα.
