Το 2017, η δημοσιογράφος Αναστασία Βαϊτσοπούλου -συνεργάτιδα, τότε, της Popaganda- με κάλεσε να τη συνοδεύσω και να φωτογραφίσω σε ρεπορτάζ που θα έκανε για τις διαδρομές του νεοφερμένου -και παρεξηγημένου ακόμα τότε- τραμ στις παραλίες της Αθήνας και τους ανθρώπους που ανακάλυπταν ένα νέο, καθαρό και κλιματιζόμενο(!) μέσο που θα τους οδηγούσε με άνεση και ασφάλεια προς τις καθημερινές θαλασσινές τους βουτιές στο Φάληρο, τον Αλιμο, τη Βούλα, τη Γλυφάδα.
Ο κόσμος που κατευθύνεται στις παραλίες αποτελείται κυρίως από φασαριόζικες παρέες, από νέους και νέες, αλλά και μεγαλύτερα σε ηλικία άτομα, που ξεκλέβουν λίγη ώρα μετά την δουλειά για μια σύντομη βουτιά και χαλάρωση. Κι ακόμη, οικογένειες στην αργία του πενθημέρου, παιδιά από τις γειτονικές συνοικίες, αργόσχολους, γιαγιάδες, παππούδες, μετανάστες και τουρίστες.
Αιώνια έφηβοι οι λουόμενοι της Αθήνας. Αφαιρώντας την αγχωτική πανοπλία του αθηναϊκού, καθημερινού savoir faire, ενδύονται ψάθινα καπέλα, σαγιονάρες και αεράτα βαμβακερά πουκάμισα, ξεδιπλώνουν μέσα από τις μεγάλες, πολύχρωμες τσάντες τις μεγάλες πολύχρωμες πετσέτες και, αφού βολευτούν στην άμμο ή στην άνεση της ξαπλώστρας, απολαμβάνουν την ανοιχτωσιά του Σαρωνικού. Είναι η θάλασσα της πόλης τους, η θάλασσά τους.
Αφήνονται ελεύθεροι κάτω από τον ήλιο ή την ομπρέλα να παρατηρούν το πολύχρωμο πλήθος να περιφέρεται ανέμελα, επιδεικτικά ή νωθρά, ανάμεσα σε μαξιμαλιστικά σκηνικά πλαστικού εξωτισμού. Αρκετές παραλίες είναι πιο κοσμικές από τις άλλες, "πριβέ" θα τις έλεγε κανείς, και κάποιος περνάει, αναγκαστικά, μέσα από ντιζαϊνάτα καφέ-μπαρ-εστιατόρια για να πλησιάσει τη θάλασσα. Θα ανταμοιφθεί από την "προσφορά" και από τη "ζήτηση".
Κάποιες παραλίες είναι δημοτικές με αντίτιμο, με μπιτς μπαρ, ντουζιέρες, καντίνες, ξαπλώστρες και πολύ φλερτ. Άλλες, πάλι, είναι δημόσιες και πιο λαϊκές, οι πετσέτες στην άμμο γίνονται περισσότερες, οι ξαπλώστρες περιορίζονται και οι κινήσεις απελευθερώνονται από την επιτήδευση. Εδώ κάποιος θα φέρει τον καφέ του, το φαγητό του, το βιβλίο του ή τον ναργιλέ του. Τις ρακέτες του, φυσικά. Αυτές οι παραλίες γίνονται όλο και πιο σπάνιες.
Το μέγκα πρότζεκτ του Ελληνικού έχει αρχίσει να αλλάζει ριζικά την εικόνα και την ιδέα για την Αθηναϊκή Ριβιέρα. Απόμερες παραλίες, σκιές κάτω από πεύκα ή ελιές, ταβερνάκια δίπλα στο κύμα για μπίρα, μεζέδες και βαρκούλες να αρμενίζουν σε διάφανα νερά, δεν θα συναντήσει κάποιος στην Αθηναϊκή Ριβιέρα. Η παραλία της πόλης είναι μια πόλη η ίδια.
