Στη συμβολή της οδού Σίνα και του πεζόδρομου της Καπλανών, δύο όροφοι με μεγάλες τζαμαρίες που κάποτε φιλοξενούσαν ένα κατάστημα επίπλων μετατράπηκαν σε γραφεία που βοηθούν τους εργαζόμενους να επικοινωνούν τόσο μεταξύ τους, όσο και με το αστικό τοπίο, όταν μια ομάδα νέων αρχιτέκτονων δημιούργησε έναν χώρο που όλοι θα θέλαμε να δουλεύουμε.
Θέλοντας να δοθεί έμφαση στην εξυπηρέτηση του πελάτη, να αποκτήσει ορατότητα στην πόλη και να δημιουργηθεί ένας αυτόνομος χώρος υποδοχής πελατών κι οδηγών, η εταιρεία του taxibeat -που κατείχε ήδη δύο ορόφους στο ίδιο κτίριο- χρειαζόταν μια low budget επέκταση των γραφείων.
Φωτογραφία: Πάνος Κοκκινιάς
Φωτογραφία: Πάνος Κοκκινιάς
Φωτογραφία: Πάνος Κοκκινιάς
Όπως εξηγούν οι νέοι αρχιτέκτονες του αρχιτεκτονικού γραφείου Hiboux που κλήθηκαν να δώσουν τις λύσεις, «η ομάδα της taxibeat μας βρήκε και μας πρότεινε την συνεργασία. Όπως μας είπαν αργότερα ήμασταν η σύσταση μιας φοιτήτριας αρχιτεκτονικής». O σχεδιασμός θα έπρεπε να καλύπτει τις ανάγκες των εργαζομένων να δουλεύουν σε μικρές ή μεγάλες ομάδες αλλά ταυτόχρονα και να μπορούν να απομονωθούν. «Ιδιαίτερη έμφαση ήθελαν να δοθεί στον κοινό χρόνο και την επικοινωνία μεταξύ των εργαζόμενων. Όλα αυτά τα θεωρούν σημαντικά για την αίσθηση της ομαδικότητας και συνεργασίας που δημιουργείται και σχετίζονται με τον τρόπο ανάπτυξης τους ως νέα δυναμική εταιρεία, την παραγωγικότητά τους αλλά και την εικόνα που προβάλλουν προς τα έξω». 
Η μοντέρνα σύνθεση των Hiboux δίνει μεγάλη βαρύτητα στην κάτοψη. Απλώνεται γύρω από ένα διώροφο κενό κι έναν κήπο, ενοποιώντας οπτικά όλους τους επιμέρους χώρους. «Χρησιμοποιούμε τεθλασμένες γραμμές τοίχων και εκμεταλλευόμενοι τις μεγάλες τζαμένιες επιφάνειες προσανατολίζουμε όλα τα γραφεία προς την θέα του κήπου, ως μόνιμο πράσινο σκηνικό που μεσολαβεί την πόλη. Οι τεθλασμένες φτιάχνουν παράγωνα δωμάτια, τα οποία έχουν διαφορετικά χρώματα σε μια παλέτα του πράσινου-μπλε. Οι διαφοροποιήσεις στόχο έχουν να εμπλουτίσουν τις οπτικές και να πολλαπλασιάσουν την αίσθηση του χώρου».
Κάθε γραφείο λοιπόν έχει τόσο οπτική προς τα υπόλοιπα, όσο κι επαφή με το τι συμβαίνει στον δρόμο. «Η ποικιλία φυγών στοχεύει στην ελεγχόμενη παρουσία της πόλης στο εργασιακό περιβάλλον που θεωρούμε ότι ξεκουράζει το βλέμμα και προσφέρει προσλαμβάνουσες, ειδικά όταν ενισχύεται από την ταυτόχρονη παρουσία των ψηλών δέντρων του κήπου».
Παράλληλα, στον πολυχρηστικό χώρο του ισογείου εξυπηρετούνται ολιγομελή meetings ή μεγαλύτερες συγκεντρώσεις. Το πάτωμα καλύπτεται με μια μοκέτα στα χρώματα του μπλε και του πράσινου, έτσι ώστε «λόγω της γειτνίασης με τον κήπο και της υποβάθμισης από τον δρόμο να δίνει την αίσθηση της άδειας πισίνας». Οι αρχιτέκτονες κάλυψαν το διώροφο κενό που τους δόθηκε με ένα δίχτυ στο οποίο μπορεί κανείς να ξαπλώσει, αιωρούμενος πάνω από την «πισίνα», τον κήπο ή τους δρόμους, χαζεύοντας τους περαστικούς. Συνολικά, τα νέα γραφεία της δημοφιλούς εταιρείας αποτελούνται από χώρους που αποπνέουν μια ηρεμία ενώ ταυτόχρονα επικοινωνούν με την ζωντάνια της πόλης. «Την επικοινωνία αυτή με την πόλη επιδιώξαμε και στην όψη του κτιρίου. Σχεδιάσαμε ένα παιχνίδι με περιστρεφόμενα ξύλινα τετράγωνα-ψηφίδες που μπορούν οι ίδιοι, αλλά κυρίως οι περαστικοί, να γράψουν μια λέξη, ένα μήνυμα, να σχεδιάσουν ένα εφήμερο γκράφιτι. Μια μέρα που περάσαμε, κάποιος είχε γράψει Uber. Το άφησαν, ήταν πολύ αστείο».
Καθώς η ομάδα της Hiboux ασπάζεται την άποψη πως οι αρχιτέκτονες οφείλουν να δημιουργούν χώρους έχοντας κατά νου τις επιθυμίες των ανθρώπων που θα βρεθούν μέσα σ’ αυτούς «είχαμε την ευτυχία να συνομιλήσουμε με αρκετούς απ' τους εργαζόμενους της εταιρείας, οι οποίοι και αναγνωρίζουν την συμβολή τους στο αποτέλεσμα. Η αναζήτηση σε σχέση με το σώμα στον χρόνο εργασίας, δηλαδή η αναζήτηση για τη θέση εργασίας και ξεκούρασης, την διαβίωση στον μέσα κι έξω χώρο, μπορούσε να γίνει μαζί τους. Αυτή είναι μια μέθοδος για να τεστάρει κανείς το σχεδιασμό και τις έτοιμες ιδέες αφού το σώμα «γνωρίζει» ότι δεν μπορεί να μείνει για πολύ σ' ένα χώρο χωρίς καθόλου φυσικό φωτισμό, χωρίς αερισμό, ή μέσα στο παλιό πρότυπο του ενιαίου χώρου εργασίας όπου δεν έχεις που να απομονωθείς».
Ποιες είναι όμως οι αναφορές των εκπροσώπων μιας νέας αρχιτεκτονικής γενιάς που ενώθηκαν σε ένα γραφείο; Στο περσινό κάλεσμα που τους έγινε από το περιοδικό ΔΟΜΕΣ για την ημερίδα Αφετηρίες παρουσίασαν το Teatro Oficina της Lina Bo Bardi, ένα κτήριο του ’91 στο Σάο Πάολο. «Αυτό που μας ενδιαφέρει στο συγκεκριμένο έργο είναι η εξαφάνιση του αρχιτέκτονα. Υποχωρεί το βλέμμα που υπηρετεί την γραφή του δημιουργού και ενισχύεται το βίωμα και η απόλαυση του χώρου από το σώμα».
Η ομάδα που εργάζεται από το 2005 και -στην κατεύθυνση ενός σύγχρονου σχεδιασμού- επαναδιαπραγματεύεται στοιχεία εντοπιότητας και μοντερνισμού, συγκινείται από την αρχιτεκτονική στην Ισπανία, «από τον εναγκαλισμό του παρελθόντος με μια άφοβη ανάμειξη με το καινούριο κι όλο αυτό με μια αγάπη για την υλικότητα. Έναν δυναμικό πειραματισμό μαζί με ένα craftmanship που η μαζική παραγωγή έχει παραγκωνίσει».
Ακριβώς την ίδια κατάσταση εντοπίζουν σήμερα και στην ελληνική πρωτεύουσα. «Αυτή είναι και η στιγμή της Αθήνας. Συνδέεται με την ύφεση. Το απόθεμα της Αθήνας που εν πολλοίς έχει να κάνει με την εποχή ανοικοδόμησης της αναδίδει καινούρια αρώματα. Συμβαίνει μια επανεπίσκεψη και πειραματισμός πάνω σε αυτό το απόθεμα. Μπορείτε να αντιληφθείτε αυτή την πρόθεση το Ιούνιο στην έκθεση Archpoints που περνάει από πολλά νέα αρχιτεκτονικά γραφεία».
Η ομάδα του αρχιτεκτονικού γραφείου Hiboux. Από τα αριστερά προς τα δεξιά, η Μαρία Τσιγάρα, η Σοφία Ντώνα, ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος και η Mαριάννα Ξυνταράκη.
