Ένα φωτογραφικό ταξίδι στο Λίβερπουλ που ανυπομονούσε χρόνια για ένα πρωτάθλημα

Οι θεωρητικοί της κοινωνιολογίας του ποδοσφαίρου υποστηρίζουν ότι ο εκμοντερνισμός και η ακραία εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, είχαν σαν αποτέλεσμα την αποσύνδεση των συλλόγων από τις τοπικές κοινωνίες.

Προφανώς ισχύει, μιας και οι μεγάλες ομάδες έχουν μετατραπεί σε ισχυρά brands με παγκόσμια απήχηση. Αυτό δε σημαίνει, όμως, σε όλες τις περιπτώσεις ότι χάνουν το τοπικό και ιστορικό τους άρωμα.

Το Λίβερπουλ , για παράδειγμα, παραμένει ακόμα έντονα ταυτισμένο με την ποδοσφαιρική του ομάδα.

Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω πριν κάμποσο καιρό στο μεγάλο βρετανικό λιμάνι από το Λονδίνο με τρένο. Είναι μια γοητευτική πόλη, όπως κάθε πόλη που δεν έχει παραδοθεί στην ισοπεδωτική τουριστικοποίηση και διασώζει τη ζωντάνια των αντιθέσεων της και τα μνημονικά της χνάρια.

Eνα κομμάτι του παλιού λιμανιού έχει αναμορφωθεί υποδειγματικά, καθώς διατηρεί το κέλυφος της εργατικής του μνήμης.

Η πόλη είναι συνυφασμένη με την ομάδα στις στιγμές δόξας της αλλά και τις στιγμές του πόνου και του πένθους μέσα από τις δύο τραγωδίες του Χέιζελ και του Χίλσμπορο και το ανηλεές κυνήγι που υπέστη από την κυβέρνηση της Θάτσερ.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να ρθει η δικαίωση και το πολυπόθητο πρωτάθλημα.

Το άξιζαν.