Καλοκαίρι του 1984. Στη μικρή Καστανιά της Ημαθίας, στους πρόποδες του Βερμίου. Δεν είναι ότι θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι, αλλά είναι που εκείνο το χωριό σημάδεψε από τότε τα καλοκαίρια μου και συνεχίζει ακάθεκτο.
Κάθε Αύγουστο, μετά τα μπάνια του Ιουλίου και όταν η Θεσσαλονίκη έβραζε από τη ζέστη, ο πατέρας μου φόρτωνε το αμάξι και μαζί με τη μάνα μου και τον αδελφό μου μας ανέβαζε στην Καστανιά. Χίλια και κάτι μέτρα υψόμετρο, μέσα στο πράσινο και στη δροσιά.
Μετά τη Βέροια και σνομπάροντας το εξαιρετικό ρεβανί της, με το Σεατάκι και αργότερα με το Χιουντάι, άρχιζαμε τα στροφιλίκια. Όσοι έχουν οδηγήσει στον παλιό δρόμο της Κοζάνης μέσω Βέροιας, προ Εγνατίας, ξέρουν πολύ καλά τις ατελείωτες στροφές εκείνης της διαδρομής. Δώστου στροφή και δώστου ζαλούρα, πάρε ζαλούρα και δώστου εμετούς. Χάλια το πίσω κάθισμα και χωρίς το ρεβανί.
Το ηθικό μας αναπτερώνονταν μόλις βλέπαμε τα σημάδια ότι κοντεύουμε. Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και μετά θρυλικό εστιατόριο Γρα – Γρου, με το εξαιρετικό ρυζόγαλο. Η ζωή ξεκινούσε πάλι μόλις φτάναμε στο χωριό. Αγκαλιές με τους παππούδες και τσιμπήματα στα μάγουλα από δεκάδες θείες, ξαδέρφια, κοντινούς και μακρινούς συγγενείς, όπως γίνεται σε κάθε ποντιακό σόι που σέβεται τον εαυτό του. Και μετά χάσιμο. Το απόλυτο.
Ποδήλατο σ’ έναν δρόμο που στα παιδικά μας μάτι φαίνονταν τεράστιος, μπάλα στο παλιό σχολείο, βόλτες στην κατασκήνωση, παιδικές εξερευνήσεις στα δασικά μονοπάτια και ψηλά στην Παναγία Σουμελά, Αυγουστιάτικες νύχτες με μπουφάν, σουβλάκια και μπίρες κάτω από τα αστέρια στην ταράτσα του υδραγωγείου, πιροσκί με τυρί και μαρμελάδα, Κυριακάτικο πεΐνιρλί στον ξυλόφουρνο που επιβιώνει ακόμα, στο μεγάλο πανηγύρι του 15αυγουστου, ποντιακές λύρες, χοροί, στολές, αμέτρητα αυτοκίνητα με πιστούς για την εικόνα της Παναγίας, μυρωδιά από κουλουράκια και ελληνικό καφέ, ξεγνοιασιά. Χρόνια που μοιάζει να περάσανε με μια αναπνοή.
Μην περιμένεις καφετέριες, μήτε μπαρ, παρά μόνο δύο ταβέρνες και ένα καφενείο. Δεν χρειάζεται και πολλά. Δεν ξέρω, ίσως να μη σου αρέσει έτσι. Μπορεί να μη με νοιάζει και πολύ. Εμάς μας κρατάει 30 καλοκαίρια τώρα. Και θα πάμε και του χρόνου.
Υ.Γ. Κάθε 13 του Αυγούστου μια παρέα ώριμων πιτσιρικάδων κάνει το φημισμένο πια Mountain Party Καστανιάς με Djs και τα σχετικά. Θα με κράξει η popaganda που δεν πήγα εφέτος, δεν έφερα φωτογραφίες και έχω το θράσος να το πω, αλλά υπόσχομαι του χρόνου να είμαι εκεί. Προς το παρόν υπάρχει αυτό
https://www.facebook.com/groups/mountainpartykastania/
