Από τα Φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη.
Μία φίλη μου έχει πει το εξής πολύ σοφό: «Ο Αύγουστος είναι η Κυριακή των μηνών». Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Μια ατελείωτη Κυριακή με κακό χανγκόβερ σε έναν άβολο καναπέ, με τοστ για μεσημεριανό και μία ταινία που έχεις ξαναδεί και διαδραματίζεται την περίοδο των Χριστουγέννων να παίζει σε κάποιο κανάλι στην τηλεόραση.
Λυπάμαι, αλλά δε θα εκθειάσω τον Αύγουστο στην πόλη. Έχω περάσει πολλούς εδώ στην Αθήνα και δε θέλω να ξαναπεράσω ούτε έναν.
Δεν οδηγώ για να με ευχαριστεί το γεγονός ότι βρίσκω ευκολότερα πάρκινγκ στο κέντρο. Δεν είμαι (και τόσο) μισάνθρωπος για να χαίρομαι που τα μαγαζιά στα οποία βγαίνω έχουν λιγότερο κόσμο και θα βρω να κάτσω στη μπάρα.
Άλλωστε τα αγαπημένα μου μπαρ είναι κλειστά τον Αύγουστο, έτσι αυτό το μήνα καταλήγω απλώς άπατρις στην ίδια μου την πόλη.
Τίποτα το απολαυστικό δεν υπάρχει στην άδεια Αθήνα, ούτε είσαι καλύτερος από τους φίλους σου που απολαμβάνουν την καλοκαιρινή ραστώνη σε παραλίες με καταγάλανα νερά, ενώ εσύ κομπάζεις ότι δεν είσαι διακοπές «με τον πολύ κόσμο».
Όσα φαντάστηκε ο Ρένος Χαραλαμπίδης δε θα συμβούν σε εσένα στην άδεια πόλη φοβάμαι. Η μόνη αλήθεια είναι αυτή που μας διηγήθηκε ο Μάκης Παπαδηματράτος, «Δεν παίζει * τίποτα... Πουθενά!».
