Μερικές χρήσιμες πληροφορίες για τη Μήλο από το Επιμελητήριο Κυκλάδων: Βρίσκεται στα N.Δ. των Kυκλάδων. Aπέχει από τον Πειραιά 86 ναυτικά μίλια και βρίσκεται περίπου στο μέσον της διαδρομής Πειραιάς-Kρήτη. Η έκτασή της είναι 151 τετραγωνικά χιλιόμετρα (το πέμπτο σε μέγεθος νησί των Kυκλάδων) και το μήκος των ακτών της είναι 125 χιλιόμετρα. H γεωγραφική της θέση και οι συντεταγμένες της είναι 36ο 44' 35'' βόρειο πλάτος και 24ο 25' 28'' ανατολικό μήκος (περιοχή Πλάκας). Η Μήλος θεωρείται χαμηλό νησί. Το μεγαλύτερο ύψωμα της, ο Προφήτης Hλίας έχει ύψος 751 μέτρα. Το Xονδρό Bουνό, μια άλλη κορυφή στην ίδια περιοχή, έχει ύψος 636 μέτρα. Όλα τα υπόλοιπα υψώματα είναι κάτω των 400 μέτρων.
Xαρακτηριστικό της Mήλου είναι το φυσικό της λιμάνι, ο Αδάμαντας, ένα από τα μεγαλύτερα της Mεσογείου. Σε συνδυασμό με τον ορυκτό πλούτο του νησιού, έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία, τον πολιτισμό, την οικονομία και την εξέλιξη των κατοίκων της Μήλου, οι οποίοι είναι περίπου 5.000 άτομα και αυξάνονται σημαντικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ζούνε όλοι στο βόρειο πεδινό, τμήμα του νησιού, σε οχτώ συνολικά χωριά: Την Πλάκα, που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού, τις Πλάκες, τον Tριοβάσαλο, τον Πέρα Tριοβάσαλο, την Tρυπητή, τα Πολλώνια, την Zεφυρία και τον Aδάμαντα.
Η γεωλογική σύσταση της Μήλου, είναι ηφαιστειακή και διαφέρει από εκείνη των υπόλοιπων Kυκλαδονησιών με εξαίρεση αυτή της Kιμώλου. Δεν έχει δάση, ούτε πλούσια βλάστηση, τρεχούμενα νερά και ποτάμια, έχει όμως πολλές και όμορφες παραλίες, περισσότερες από 75 τον αριθμό, με αμμουδιές και καταγάλανα νερά, με τα μοναδικά λευκά, κόκκινα, κίτρινα ή μαύρα βράχια τα οποία δε συναντά κανείς πουθενά αλλού στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε -με τις κυριότερες στάσεις της- ήταν η εξής:
Αναχωρήσαμε από τον Αδάμαντα στις 9.30 π.μ.
Περάσαμε από τα «Σύρματα» (Σχινώπη, Κλήμα, Φουρκοβούνι), τους λιλιπούτειους οικισμούς με τα σπιτάκια που είναι σκαμμένα σε σχετικά μαλακό πέτρωμα και μοιάζουν με μικρά σπήλαια. Βρίσκονται ακριβώς δίπλα στη θάλασσα (τόσο δίπλα που τα μεγάλα κύματα που σηκώνουν τα πλοία της γραμμής μπαίνουν μέσα τους αρκετές φορές κάθε μέρα φέρνοντας τα πάνω κάτω) και είναι βαμμένα με έντονα χρώματα. Ο ρόλος τους ήταν και είναι να προστατεύουν τις βάρκες από τους δυνατούς χειμωνιάτικους ανέμους - κάτι σαν γκαράζ. Σε αυτά κατοικούν ακόμη ντόπιοι ψαράδες και -τα καλοκαίρια- οι οικογένειές τους αλλά και λίγοι τυχεροί επισκέπτες που σέβονται την καθηλωτική ηρεμία και απαράμιλλη αυθεντικότητα του τόπου.
Σειρά είχαν οι Αρκούδες, ο πολυφωτογραφημένος βραχώδης σχηματισμός που, με λίγη φαντασία, θυμίζει -τι άλλο;- αρκούδες που επιπλέουν στο νερό.
Σύντομες στάσεις στις -από άλλο πλανήτη- παραλίες Πλάθιενα, Φυροπόταμο, Σαρακίνικο, Παπάφραγκα, και μεγαλύτερες σε Πολύαιγο και Γλαρονήσια.
Περάσαμε από το Παλαιοχώρι και τα Θειωρυχεία, μια παραθαλάσσια τρέλα -με κτίρια και ράγες που έχουν μείνει στη θέση τους από το τέλος της δεκαετίας του 60 όταν και σταμάτησε να λειτουργεί το ορυχείο της περιοχής- που μοιάζει με σκηνικό βγαλμένο από κάποιο Mad Max που δεν έχει γυριστεί ακόμη
Συνεχίσαμε το ταξίδι μας στον Γέρακα, το Τσιγκράδο, τη Φυριπλάκα και τον Προβατά, όλες τους συγκλονιστικές παραλίες (καλύτερες από το Σαρακίνικο, αν θέλετε τη γνώμη της Popaganda).
Φυσικά σταματήσαμε στο ξακουστό Κλέφτικο (με τον ελαφρύ «συνωστισμό» από τα κότερα που ρίχνουν άγκυρα εκεί για μερικές ώρες) και το απίστευτο σπήλαιο της Σικιάς.
Περνώντας από τις Τριάδες, το Αμμουδαράκι και τα Αγκάθια (off the beaten track παραλίες που προτιμούν οι ντόπιοι) φτάσαμε -τόσο κοντά που σχεδόν το αγγίζαμε απλώνοντας το χέρι- στο Βάνι, τον μεγάλο βράχο που είναι σαν σχηματισμένος από λέπια δράκου (κι όμως, ναι) και οριοθετεί την είσοδο στο λιμάνι («το Βάνι που στο λιμάνι σε βάνει», όπως λένε χαριτολογώντας οι ντόπιοι).
Δέσαμε πίσω στον Αδάμαντα μετά από 11 ώρες εν πλω. Αποσβολωμένοι.
