H απογραφή λέει 137 κατοίκους αλλά το χειμώνα είναι λιγότεροι (γύρω στους 80-90). Έχει δυο οικισμούς, τον βασικό ομώνυμο που απλώνεται αμφιθεατρικά πάνω από το μικρό λιμάνι και τον οικισμός της Κεραμιδούς που βρίσκεται σε έναν όρμο λίγο νοτιότερα από εκεί και έχει λίγα σπίτια και επτά κατοίκους.
Έχει μια δαντελωτή ακτογραμμή περί τα 25 χλμ. με κάβους, υπήνεμους όρμους και θαλασσοσπηλιές, έχει μονοπάτια που οδηγούν σε - κυρίως βοτσαλωτές - “γυμνές” και απέριττες παραλίες. Έχει δημοτικό και νηπιαγωγείο, αλλά για γυμνάσιο/λύκειο πρέπει να πηγαίνουν με το καραβάκι στους Φούρνους.
Έχει ένα εστιατόριο, δυο καφενεία (όπως αυτό του Κολοκοτίρη όπου ο μπάρμπα Μήτσος φτιάχνει τηγανητό χταπόδι με τουρσιά, παστό κολιός με κάππαρη και αθερίνα με δενδρολίβανο) και μια καντίνα (που το βράδυ εκτελεί και χρέη μπαρ) και όλα κι όλα δυο ενοικιαζόμενα (με συνολικά 8 δωμάτια).
Έχει έναν πολύ δραστήριο Πολιτιστικό Σύλλογο που διοργανώνει μεταξύ άλλων τον κολυμβητικό μαραθώνιο “Ο γύρος της Θύμαινας” και το πανηγύρι του νησιού (το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου). Αλλά κυρίως έχει αυτή την σπάνια καθησυχαστική οικειότητα ενός τόπου που όλα μοιάζουν πολύ βραδυφλεγή (και που σύμφωνα με την κλισέ φρασεολογία είναι “ ένα ταξίδι σε μια Ελλάδα παλιότερων δεκαετιών”).