Αργήσατε ν’ αποφασίσετε πού θα πάτε διακοπές και τώρα δεν έχει δωμάτιο ούτε για δείγμα; Το οικογενειακό εξοχικό είναι κατειλημμένο από τ’ αδέρφια σας και τα εξοχικά των φίλων ήδη τιγκαρισμένα στον κόσμο; Κανένα πρόβλημα. Κανείς δε χάνεται. Υπάρχει πάντα η επιλογή του κάμπινγκ.
Ο πρόσκοπος
Έχεις τις καλύτερες αναμνήσεις απ’ όταν πήγαινες στα Λυκόπουλα και μάθαινες να δένεις κόμπους, να σκάβεις γούβες στη μέση του δάσους (ασκόπως), ν’ αναγνωρίζεις ποια μανιτάρια είναι δηλητηριώδη και να προσανατολίζεσαι με την πυξίδα, αιώνες πριν βγουν τα κινητά με GPS. Όλη αυτή τη γνώση θέλεις τη μεταδώσεις στους συν-campers σου κι έτσι πιάνεις άσχετους μέσα από το κάμπινγκ και τους λες με ύφος «χαουγιουντούιν» του Joey Tribiani «Ξέρεις ότι από κει είναι ο βορράς, ε»; Και τώρα που το έμαθαν, τί έγινε, ας πούμε; Διατηρείς ειδικό αποθηκευτικό χώρο στο σπίτι, όπου συγκεντρώνεις όλη τη χρονιά τα απαραίτητα σύνεργα για να πας το καλοκαίρι στο κάμπινγκ της Σερίφου ή της Αγίας Άννας Ευβοίας. Δεν κάνεις ποτέ ελεύθερο κάμπινγκ, διότι έτσι θα διατάρασσες το φυσικό περιβάλλον και θα παραβίαζες περίπου 36 εδάφια από τον προσκοπικό σου όρκο. Είσαι ο μαλάκας που χώνεται πάντα για να βρει τη σωστή καβάντζα, να στήσει τη σκηνή, να φουσκώσει τα στρώματα, να φέρει κρύα νερά από το ψιλικατζίδικο, να κουβαλήσει τα σακ βουαγιάζ από το αυτοκίνητο και, φυσικά, να τα ξαναμαζέψει όλα και να τα χωρέσει στο αυτοκίνητο, όταν έρθει η ώρα της αναχώρησης. Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που σου αφήνουν οι υποχρεώσεις τύπου «είμαι δούλα και κυρά» της παρέας, κάνεις πεζοπορία, αναγνώριση μυκήτων (τα μανιτάρια που λέγαμε) και εφαρμογή των βασικών αρχών βοτανολογίας («πωωω, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σπάνιο γαϊδουράγκαθο Ποσειδίου»). Τον κράτησες τον όρκο σου, αλλά επειδή δεν είναι κι ο όρκος του Ιπποκράτη, μήπως να έλεγες σε κανέναν άλλο να φέρνει τους καφέδες;
Ο χίπης
Πάνω σου έχουν αποτυπωθεί δεκάδες αμμώδη χιλιόμετρα έρημων νησιών, στα οποία ξεκαλοκαίριαζες όταν οι εποχές ήταν ακόμα αγνές και η Σίκινος είχε σύνδεση με τον Πειραιά δυο φορές τη βδομάδα (και αν). Για κανένα λόγο δεν καταδέχεσαι να πας σε οργανωμένο κάμπινγκ. Κάμπινγκ είναι μόνο εκεί όπου πρέπει να ιδρώσεις για να βρεις πού θα κάνεις την ανάγκη σου. Είναι το μέρος όπου πρέπει να είσαι έτοιμος να παλέψεις σαν τον Άη – Γιώργη με το φίδι, που θα εμφανιστεί μπροστά από τη σκηνή σου μέσα στη μαύρη νύχτα. Το ‘χεις σε κακό να φορέσεις t-shirt, για να σε θυμούνται όλοι οι συν-campers ως «ο Κώστας ο Άγκυρας, που του ξύσανε το μαγιό για να του το αφαιρέσουν, μόλις γύρισε σπίτι του». Στο λεξιλόγιό σου έχουν περίοπτη θέση οι λέξεις: φασούλα, ρέγγε, άραξε. Ουσιαστικά περιγράφουν τις καθημερινές σου δραστηριότητες στο κάμπινγκ: πλατς πλουτς στη θάλασσα, γκλου γκλου φραπές, λίγη ρέγγε στο μπιτσόμπαρο – καλύβα, άραγμα σε καρέκλα και τοποθέτηση καπνοσακούλας στην κοιλιά για εύκολη πρόσβαση την ώρα του στριψίματος, πλατς πλουτς και πάλι, γκλου γκλου άμστελ του μπετατζή, φαΐ, άραγμα, απογευματινό πλατς πλουτς, φασούλα με ρέγγε στο μπιτσόμπαρο μέχρι τις 3 το πρωί, ύπνος.
Ο «έπεσα στην ανάγκη της κουλτούρας»
Άμαθος στις μεγάλες κακουχίες των διακοπών, αναγκάζεσαι να ξεμείνεις στο κάμπινγκ της Επιδαύρου, επειδή η παράσταση που θέλεις να δεις είναι σολντάουτ και τα αξιοπρεπή δωμάτια στο νομό Αργολίδας πιασμένα. Το είχες ξανακάνει τότε με τον Κέβιν Σπέισι, οπότε έχεις μια σχετική εμπειρία κι επειδή είσαι γενικά καλόβολος, ξεκινάς με καλή διάθεση και σχετικά αξιοπρεπή προετοιμασία. Φυσικά θα φτάσεις τελευταίος στο κάμπινγκ, διότι θα έχεις αργήσει να τελειώσεις από τη δουλειά και θα βρεις χώρο να στήσεις σκηνή μόνο εκεί που θα χτυπάει ο ήλιος όλη μέρα. Φυσικά και θα έχεις ξεχάσει να πάρεις υγρό φακών. Φυσικά και οι πετσέτες που θα κουβαλάς δε θα είναι αρκετές. Αλλά για χάρη της τέχνης θα τα υποστείς όλα αυτά. Τα μεσημέρια θα βουτάς τον πόνο σου υπό μορφή παπάρας σε σαλάτα με αργολικό παρθένο ελαιόλαδο και τα απογεύματα θα διαβάζεις αρχαίους τραγωδούς στην ακροθαλασσιά, για να προετοιμαστείς σωστά για τη μέθεξη που θα σου προσφέρει η παράσταση για την οποία υφίστασαι όλο αυτό το ξεβόλεμα. Θ’ αρχίσεις να ξεστήνεις τη σκηνή την επομένη της παράστασης, συμπτωματικά την ώρα που θα σου έχει τελειώσει το κωλόχαρτο. Μπαίνοντας στην Αττική Οδό θα σκάσεις ένα μειδίαμα σαν του Τζόκερ και θα ορκιστείς ότι την επόμενη φορά θα δεις την οποιαδήποτε παράσταση όταν με το καλό κυκλοφορήσει σε DVD.
Ο «για μια φορά»
Δεν έχεις ξαναπάει σε κάμπινγκ, οργανωμένο ή ελεύθερο, αλλά επειδή θα πάνε «όλοι», σκέφτεσαι να μη μείνεις χώρια τους, σαν τον ψωριάρη. Στο κάτω κάτω, για μια βραδιά θα είναι, πόσο να ζοριστείς. Ωστόσο, κανείς δε σε ενημερώνει για το τί πρέπει να έχεις μαζί σου (τα κωλόχαρτα δε φυτρώνουν στις μουσμουλιές πέριξ του χώρου κατασκηνώσεως), οπότε πέφτεις στην ανάγκη των υπολοίπων, υιοθετώντας το βλέμμα «puppy eyes/ μαλακία παίχτηκε/ σόρι, ε, δεν ήξερα». Βγάζεις όπως όπως τη βραδιά, το μόνο που ευχαριστιέσαι είναι το μπάνιο σε καθαρή θάλασσα και φεύγεις την επόμενη το πρωί, στην ανάγκη με το ΚΤΕΛ. Διηγείσαι σοκαρισμένος την εμπειρία σε όποιον μπορείς μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη, ενώ στην παρέα του κάμπινγκ το παίζεις κουλ και «κρίμα μωρέ που έπαθε μαγουλάδες η χελώνα μου κι αναγκάστηκα να φύγω εσπευσμένα».
Ο στριμόκωλος
Σε σύρανε, το καταλαβαίνω, αλλά έχω να ρωτήσω το εξής βασικό πράγμα: αφού το ψυχανεμιζόσουν ότι θα κακοπεράσεις, γιατί πήγες; Ξέρω, για να μη χαλάσεις κάποιου ή κάποιας το χατίρι και για να μη σε πούνε φλώρο (αν είσαι άντρας) ή γκιόσα (αν είσαι γυναίκα). Γκρινιάζεις εμμέσως πλην σαφώς όλη την ημέρα, επειδή έχει ζέστη, μυρμήγκια, νερουλό φρέντο και πολυκοσμία. Έχεις φέρει μια αλλαξιά «καλά» ρούχα, γιατί σου είχαν τάξει πως θα σε βγάλουν τσάρκα ένα βράδυ και τώρα τα στρας σου ξύνουν τον σβέρκο, όση ώρα τα έχεις κάνει μαξιλάρι μπας και ρημαδοκοιμηθείς. Το χειρότερο απ’ όλα στη συμπεριφορά σου είναι ότι οι συνηθισμένες διακοπές σου δεν είναι στο Elounda Beach, αλλά σε ενοικιαζόμενο στο Αγκίστρι και το παίζεις ιστορία και βαθιά προσβεβλημένος από τις συνθήκες διαβίωσης του κάμπινγκ. Άλλη φορά να κάθεσαι στα Εξάρχεια.
