Η ευκαιρία για μια ευτυχισμένη ζωή κι ένα αξιοπρεπές τέλος δεν είναι αποκλειστικά ανθρώπινο δικαίωμα. Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα ανάμεσά μας κάποιοι που το θυμούνται αυτό και προσπαθούν να κάνουν λίγο πιο δίκαιο αυτόν τον κόσμο και για τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη.
«Απόγευμα. Επέστρεφα από τη δουλειά όταν το προπορευόμενο αυτοκίνητο ξαφνικά χτύπησε μία γάτα. Ο οδηγός φυσικά, όπως συνηθίζεται, ούτε που σταμάτησε να δει αν το ζώο είναι ζωντανό, έφυγε σαν να μην τρέχει τίποτα. Σταμάτησα και βγήκα έξω, πιο πολύ για να το μαζέψω και να το βάλω στην άκρη αφού δεν πίστευα ότι μπορεί να ζει.» Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία της Βαλεντίνας Ζαχαρτζή και του Daf, του αδέσποτου γάτου που έσωσε από βέβαιο θάνατο. «Μόλις τον πλησίασα είδα ότι έχει σπασμούς. Τον έβαλα γρήγορα στο αυτοκίνητο και τον πήγα στον κτηνίατρό μου, σε σχεδόν κωματώδη κατάσταση.
Η διάγνωση ήταν τρομακτική. Είχε εσωτερική αιμορραγία στον πνεύμονα, είχε σπάσει το σαγόνι του και είχε πεταχτεί το ένα μάτι του έξω. Ο κτηνίατρος έκανε όσα χρειάζονταν να γίνουν και μου είπε να τον πάρω σπίτι κι αν καταφέρει να βγάλει τη νύχτα, να τον ξαναπάω την επόμενη μέρα. Τον πήρα. Δύσκολο βράδυ. Νιαούριζε συνέχεια αν και αδύναμος κι έδειχνε να πονάει πολύ. Τα κατάφερε όμως. Το πρωί επομένως τον ξαναπήγα στο γιατρό ο οποίος δεν το πίστευε ότι επέζησε. Διαπιστώσαμε όμως ότι είχε μείνει τυφλός κι από τα 2 μάτια, κάτι που πρέπει να του προκαλούσε φοβερό στρες. Αφού πέρασε το πρώτο κρίσιμο 24ωρο, οι ελπίδες αυξήθηκαν.
Τις επόμενες μέρες έκανε 2 χειρουργεία, για το σαγόνι και τα σπασμένα δόντια και για την εξόρυξη του ενός ματιού. Τις πρώτες εβδομάδες έτρωγε με σύργιγγα και τον είχα απομονωμένο μέσα σε ένα δωμάτιο γιατί έχω άλλα 3 γατιά με τα οποία δεν έπρεπε να έρθει σε επαφή. Τώρα, έχουν περάσει 2 μήνες, του βγάλαμε τα ράμματα κι έχω την υποψία πως από το ένα μάτι μάλλον κάτι έχει αρχίσει να διακρίνει, ίσως μόνο σκιές. Είναι απόλυτα λειτουργικός όμως πλέον και ήρθε σε επαφή και με τα υπόλοιπα ζώα του σπιτιού, ευτυχώς αναίμακτα. Παρόλα αυτά και παρόλη την ταλαιπωρία του, ήταν πολύ ήρεμος κι υπομονετικός όλον αυτόν τον καιρό. Δεν αντέδρασε άσχημα ποτέ, δεν έκλαψε καν. Σαν να καταλάβαινε, σαν να ένιωθε ότι όλο αυτό γίνεται για το καλό του.
Στην αρχή είχα στο μυαλό μου πως θα τον περιθάλψω και μόλις γίνει καλά θα ψάξω για υιοθεσία. Όταν έμαθα όμως πως είναι τυφλός αποφάσισα να τον κρατήσω γιατί ήξερα πως θα είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος να αφοσιωθεί σε ένα ζώο που έχει τόσες απαιτήσεις. Ο κόσμος επιλέγει πιο εύκολες περιπτώσεις και ζώα που θα του φέρουν κυρίως χαρά και λίγες ευθύνες. Δεν το κατακρίνω αυτό αλλά για εμένα, ένα ζώο που έχει τέτοιες ανάγκες, αποτελεί κίνητρο για να ασχοληθώ περισσότερο. Η εγκατάλειψη με σόκαρε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως παρατάς ένα πλάσμα να πεθάνει χωρίς να του προσφέρεις βοήθεια, χωρίς καν να σταματήσεις να δεις αν ζει. Ο Daf το πιο πιθανό είναι ότι λίγη ώρα μετά θα ξεψυχούσε στο δρόμο μόνος του και τρομαγμένος ενώ τώρα, ασφαλής για πρώτη φορά στη ζωή του, θέλει να είναι συνέχεια δίπλα μου, στα πόδια μου. Είναι συγκινητικό το γεγονός πως τα ζώα που προέρχονται από δύσκολες καταστάσεις είναι προσκολλημένα πάνω σου. Αποκτούν άλλη σχέση μαζί σου, πιο δυνατή. Υπάρχει μια ευγνωμοσύνη».
Ο Σέρλοκ.
Η Κορίνα Σκαλαφούρη συνάντησε τον Σέρλοκ σε μια βόλτα με τον άντρα της, στην Αστυπάλαια, το καλοκαίρι του 2015. Σε ένα βουνό, σε σημείο όπου δεν πέρναγε κανείς, βρισκόταν ξαπλωμένος πάνω σε ένα μπαούλο και δεμένος στον τοίχο με μια τόσο μικρή αλυσίδα όπου δύσκολα πάταγε στο έδαφος, χωρίς κατάλυμα, έναν κουβά με κατάμαυρο νερό και κάτι ξερά κομμάτια ψωμιού πεταμένα. Αυτή ήταν η κατάσταση στην οποία ζούσε.
«Αρχικά προσπάθησα να τον πλησιάσω επιφυλακτικά αλλά εκείνος από την πρώτη στιγμή ήταν πολύ φιλικός. Κούναγε διστακτικά την ουρά του και ζητούσε το χάδι μου. Αμέσως, μόλις αντίκρυσα την κατάσταση αυτήν στην οποία ζούσε, αποφάσισα ότι θα τον πάρω από εκεί. Απευθύνθηκα στη φιλοζωική του νησιού η οποία βρήκε τον κηδεμόνα και ήρθα σε επαφή μαζί του. Μου είπε πως ο σκύλος είναι ενός έτους και τον είχε πάρει κουτάβι γιατί το ζήταγε η κόρη του. Επειδή ο ίδιος ήταν και κυνηγός, φαντάζομαι πως ήθελε να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Το σκυλί όμως δεν έμεινε για πάντα κουτάβι φυσικά κι επιπλέον είχε κροτοφοβία. Άρα θεωρήθηκε άχρηστο για όλους κι έκτοτε το είχαν καταδικάσει να ζει έτσι.
Αρχικά, ο κυνηγός μου είπε πως θα βελτιώσει τις συνθήκες του ζώου κι έτσι τον άφησα ακόμα μια μέρα για να δω τις προθέσεις του. Την επόμενη μέρα που πήγα να ελέγξω την κατάσταση και είδα πως το είχε πάει σε ένα άλλο μέρος, πάλι χωρίς κατάλυμα όπου το σκυλί κοιμόταν πάνω σε πέτρες και ήταν διαρκώς εκτεθειμένο στον ήλιο. Αυτό ήταν. Πήγα ξανά σπίτι του, τού χτύπησα την πόρτα και του είπα πως είτε θα μου δώσει το σκύλο, είτε θα κινηθώ αλλιώς. Φυσικά και συμφώνησε να μου τον δώσει.
Πήρα τον Σέρλοκ την ίδια μέρα, έκλεισα εισιτήριο με καμπίνα και τον έφερα στην Αθήνα. Από την ώρα που τον ελευθερώσαμε έμοιαζε σαν να χαμογέλαγε, φαινόταν πως καταλάβαινε ότι σώθηκε κι εγώ του υποσχέθηκα πως θα κάνω τα πάντα για να του βρω το καλύτερο σπίτι. Το διάστημα που μείναμε μαζί , τον έπαιρνα παντού μαζ ί μου για να κοινωνικοποιηθεί. Σε εστιατόρια, σε μαγαζιά, παντού! Ήταν γλυκύτατος και πολύ ευτυχισμένος. Δεθήκαμε πάρα πολύ και ήταν σαν να ήμασταν μαζί από πάντα. Δυστυχώς όμως εγώ δεν μπορούσα να τον κρατήσω εφόσον είχα ήδη άλλους 4 σκύλους στο σπίτι.
Του έφτιαξα την αγγελία του κι αμέσως προθυμοποιήθηκε πολύς κόσμος να τον κοινοποιήσει και να βοηθήσει . Έτσι, πολύ σύντομα, βρέθηκε μια οικογένεια που αν και πρόσφατα είχαν χάσει το κοκεράκι τους, ενδιαφέρθηκαν για τον Σέρλοκ. Τον υιοθέτησαν, τον φρόντισαν και τον αγάπησαν πάρα πολύ, δίνοντάς του όλα όσα του άξιζαν και είχε άδικα στερηθεί ως τότε. Δυστυχώς, ο Σέρλοκ το 2017 νόσησε από καρκίνο στους λεμφαδένες. Δύο χρόνια τώρα παλεύει αλλά κάνει τη θεραπεία του κι ανταποκρίνεται πολύ καλά διαψεύδοντας ως τώρα τους πάντες.
Το σημαντικό είναι πως είναι πια χαρούμενος κι έτσι νιώθω κι εγώ όποτε τον επισκέπτομαι. Κουνάει την ουρά του και πετάω κι εγώ από χαρά. Είναι ο Σέρλοκ της καρδιάς μου και τον αγάπησα με όλο μου το είναι. Είναι ένα τόσο καλόψυχο πλάσμα και το είχαν καταδικάσει να τυρρανιέται σε όλη του τη ζωή περιμένοντας απλώς να πεθάνει . Ό,τι έκανα για τον Σέρλοκ, θα το ξανάκανα με όλη μου την ψυχή και δεν θα άλλαζα τίποτα. Αξίζει όσο τίποτα στον κόσμο να δώσει κάποιος ξανά ζωή σε αυτά τα πλάσματα. Αξίζει να μην στρέψεις μακριά το βλέμμα αλλά να δεις πώς μπορείς να τα σώσεις και να κάνεις τα πάντα για να τα καταφέρεις. Πιστεύω πως ποτέ κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σου δώσει σε αυτόν το βαθμό όλα αυτά που θα σου δώσει ένα ζώο. Αυτά τα πλάσματα ξέρουν μόνο να αγαπούν και θα βρουν κάθε τρόπο για να στο δείξουν».
Ο Μαξ βρέθηκε δεμένος, πριν 2 περίπου χρόνια, μαζί με έναν άλλο μικρόσωμο σκύλο σε ένα δέντρο στην Αγία Παρασκευή Αττικής. Η κατάστασή τους τραγική. Μπλεγμένα μεταξύ τους, πανικοβλημένα, γεμάτα τζίβες και δερματικά και το ένα από τα δύο σχεδόν τυφλό. Ο φιλοζωικός σύλλογος της περιοχής προσπαθούσε επί 2 μέρες να καταφέρει να ηρεμήσει τα τρομοκρατημένα ζώα που από το φόβο τους αγρίευαν σε όποιον τα πλησίαζε. Πολύ γρήγορα το άλλο σκυλάκι υιοθετήθηκε και ο Μαξ έμεινε υπό την προστασία του συλλόγου. Άλλαξε πολλές φιλοξενίες και κάθε φορά δενόταν με τον άνθρωπο που τον φρόντιζε αν και παρέμενε πάντα επιφυλακτικός με τους άνδρες. Η περίπτωσή του δύσκολη για να βρεθεί υιοθεσία. Σχεδόν τυφλός, ηλικιωμένος και φοβικός δεν εθεωρείτο «κελεπούρι» για τους πολλούς. Κάποια στιγμή ήρθε και η δική μου σειρά να τον φιλοξενήσω. Τον έβγαλα φωτογραφίες, ανέβασα αγγελίες και περίμενα. Μείναμε μαζί ένα μήνα περίπου μέχρι που μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η Έλενα Γ.
Ο Μαξ.
«Τον Μαξ τον είχα δει στην πρώτη του αγγελία και τον είχα προσπεράσει. Τη δεύτερη φορά όμως που διάβασα την ιστορία του, ένιωσα κάπως διαφορετικά. Είχα ανάγκη να δώσω αγάπη και ειδικά σε ένα σκυλί με αυτά τα προβλήματα. Όταν διάβασα πιο προσεκτικά, διαπίστωσα κάποια κοινά που είχα με τον Μαξ όπως τα προβλήματα όρασης, το αίσθημα του φόβου, η ανασφάλεια κι ένιωσα πως μπορώ να έρθω κοντά του».
Η Έλενα νοσεί από σκλήρυνση κατά πλάκας, γεγονός που αποτελούσε μεγαλύτερη πρόκληση για τη φροντίδα ενός ζώου. Παρόλα αυτά, ήταν από την αρχή αποφασισμένη ότι θα κάνει τα πάντα για να του δώσει τη ζωή που του άξιζε. «Τον πρώτο καιρό είχα άγχος για το αν θα ανταπεξέλθω. Δεν ήθελα να φανώ ανεύθυνη απέναντι στους ανθρώπους που μου τον εμπιστεύτηκαν και φυσικά δεν ήθελα να τον απογοητεύσω. Αφού τα κατάφερα εγώ όμως, μπορούν να τα καταφέρουν όλοι. Δεν έχει να κάνει μόνο με το αν μπορείς τελικά, έχει να κάνει με το πόσο σημαντικός πιστεύεις ότι είσαι εσύ και με το αν θες να φροντίσεις και κάποιον άλλον, είτε ζώο είτε άνθρωπο. Βρήκα τρόπους για όλα και δεν βαρυγκομάω αν έχω δώσει και κάποια χρήματα για να μου τον βγάζουν βόλτα. Παίρνω όλη την ευθύνη του και μέσα σε αυτήν είναι και το να είναι χαρούμενος. Κι εκείνος μου το ανταποδίδει αυτό απλά και μόνο με το ότι υπάρχει.
Επειδή τα ζώα αγαπούν χωρίς τα εμπόδια που βάζουμε οι άνθρωποι, μου έδειξε κι εμένα τον τρόπο να αγαπώ έτσι. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ κι εγώ να δω πώς γίνονται στη ζωή τα πράγματα. Από την ώρα που ήρθε ο Μαξ, το μυαλό μου έχει σταματήσει να ψάχνει συνέχεια λόγους κι αιτίες. Πρέπει να νιώθεις και να προχωράς».
Η Έλενα και ο Μαξ πριν λίγες μέρες έκλεισαν ένα χρόνο μαζί και συνεχίζουν να χτίζουν βήμα-βήμα μια σχέση αγάπης κι εμπιστοσύνης. «Μια μέρα που τον είχα μαλώσει λίγο για μια ζημιά που έκανε, του άνοιξα την πόρτα της αυλής για να βγει έξω, κάτι που υπό κανονικές συνθήκες, του αρέσει πολύ. Τον είδα ότι μάγκωσε, φοβήθηκε ότι θα τον τιμωρήσω ίσως ή ότι θα τον εγκαταλείψω. Με στεναχώρησε πάρα πολύ το πόσο εύκολα "γυρνάει πίσω" αλλά μπορώ να τον καταλάβω, να τον νιώσω κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη σχέση μας. Αν κι επιφυλακτικός στην αρχή, είναι πολύ ανθρωποκεντρικός, δένεται γρήγορα με τους ανθρώπους και μόλις κάποιος του δείξει αγάπη γίνεται χαλί. Παρόλο που έχει κάποια προβλήματα και είναι γεράκος, εμένα δεν με απέτρεψε ποτέ αυτό. Ένιωσα πως είναι ένα ζώο που χρειάζεται φροντίδα και αγάπη για τα τελευταία του χρόνια και μια αγκαλιά για τα όσα έχει περάσει. Δίνοντας αγάπη στον Μαξ, νιώθω ότι δίνω αγάπη και σε ένα δικό μου κομμάτι, μια αγκαλιά και σε εμένα».
“Until one has loved an animal, a part of one’s soul remains unawakened”, Anatole France
