Δεν ξέρω αν είναι η Ιταλία, η Σλοβενία ή γενικά οι μέρες που τρέχουν πιο γρήγορα απ’ όσο αντέχουμε, αλλά αυτό το μικρό road trip στη Βενετία, τη Βερόνα, τη Λιουμπλιάνα, τη Λίμνη Bled και την Τεργέστη έκανε κάτι παράξενο: άπλωσε τον χρόνο και έφερε μέσα μου μια ησυχία πραγματικά αναγκαία.
Δεν έχει σημασία αν θα φύγεις πολύ μακριά ή αν θα λείψεις πολλές μέρες, κάποιες φορές αρκεί και μόνο αυτή η αλληλουχία πόλεων, τρένων και χρωμάτων, που σου θυμίζει ότι η ζωή μπορεί να είναι ΚΑΙ έτσι.
Βενετία
Η Βενετία είναι πάντα λίγο παραπάνω απ’ όσο περιμένεις, ακόμη κι αν έχεις πάει 100 φορές. Την περπατάς και μοιάζει να μην πατάς πουθενά, σαν να σου δίνει η πόλη αυτή την άδεια να αιωρείσαι πάνω από τους κυματισμούς της. Αυτό ακριβώς νιώθω κάθε φορά που πηγαίνω. Είναι η πρώτη φορά που πήγα με χειμωνιάτικο καιρό. Την είχα μάθει με ήλιο και τον κόσμο να κάθεται έξω στα τραπεζάκια. Έχει άλλη μαγεία όμως τον χειμώνα. Η υγρασία της σε κολλάει, αλλά δεν τη μισείς. Νιώθεις λίγο σαν να γεννήθηκες εκεί. Γίνεσαι ένα με τους ντόπιους, κυρίως αν απομακρυνθείς από τα κεντρικά κανάλια της.
Και η νύχτα είναι ακόμα πιο μυστηριακή και στοιχειωμένη. Τα σκοτεινά νερά, τα τρεμάμενα φώτα και μέσα στην ησυχία κάπου μακριά να ακούγεται ο ήχος από τα παπούτσια στα γεφυράκια. Κάθε καιρός και κάθε ώρα, της πάει πολύ. Και κάθε γωνία σού φωνάζει να συνεχίσεις να περπατάς και να χαθείς μέσα στα στενά σοκάκια της και τα μικρά κανάλια.
Η πόλη δεν κάνει καμία προσπάθεια να σε κερδίσει. Κάνει αυτό που κάνει πάντα: έχει πλακόστρωτα που γυαλίζουν, στενά που δεν οδηγούν πουθενά, βάρκες και γόνδολες που περνάνε αργά, σαν να θέλουν να σου πουν «μη βιάζεσαι». Τη Βενετία τη ζεις καλύτερα όταν αφήνεσαι. Και ανακαλύπτεις κάθε φορά και κάτι καινούργιο.
Βερόνα
Το τρένο για Βερόνα είναι σαν διάδρομος αλλαγής. Από το υδάτινο μπλε της Βενετίας, μπαίνεις στο γήινο, ζεστό χρώμα της πόλης του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Δεν χρειάζεται να είσαι ρομαντικός για να την εκτιμήσεις, αρκεί να αφήσεις το βλέμμα σου να χαζέψει τα χρώματα των προσόψεων, να περπατήσεις δίπλα στο ποτάμι και να σταθείς για λίγο με δέος έξω από την αρένα.
Η Βερόνα ξέρει ότι είναι όμορφη, με χρώματα που κάνουν τα πάντα να μοιάζουν σαν να έχουν περάσει από ένα ελαφρύ σέπια φίλτρο. Το κέντρο της είναι μικρό και παραμυθένιο. Παντού salumerias και σπριτζ. Δεν θα αντισταθείς στα σαλαμάκια, τα τυράκια και το απογευματινό σου κοκτέιλ. Κάτω από το μπαλκόνι της Ιουλιέτας, ουρές. Άλλοι θέλουν να αγγίξουν το στήθος του αγάλματος, άλλοι απλώς να κάνουν ένα ποστ στο ίνσταγκραμ. Αν είσαι έξυπνος, δεν θα αφιερώσεις πάνω από πέντε λεπτά εκεί. Η πόλη έχει άπειρες ομορφιές. Η θέα από το κάστρο, τα εστιατόρια, τα κτίρια ένα προς ένα. Ακόμα και οι αρουραίοι που τρέχουν στα στενά τα βράδια, σε κάνουν να νομίζεις ότι ετοιμάζει κάποιο ιδιαίτερο γεύμα ο Ρατατούης στη διπλανή Οστερία.
Λιουμπλιάνα
Μπαίνοντας στη Σλοβενία αλλάζει η παλέτα: πράσινο, καθαρό, οργανωμένο. Η Λιουμπλιάνα είναι μικρή αλλά φτιαγμένη με ακρίβεια, σαν σκηνικό που κάποιος τοποθέτησε προσεκτικά γύρω από το κάστρο της.
Το ποτάμι στο κέντρο είναι τόσο ήρεμο που μοιάζει σχεδόν αφύσικο για όσους έχουν συνηθίσει ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με μέταλλο και θόρυβο. Είναι αυτό που θα ήθελες να έχει η Αθήνα, περπατάς κατά μήκος του και έχεις την εντύπωση ότι κάποιος σχεδίασε επιτέλους μια ευρωπαϊκή πόλη με τον άνθρωπο στο επίκεντρο και όχι το αυτοκίνητο. Παντού μικρές παμπ, δέντρα που απλώνονται, ποδήλατα, επιβλητικοί δράκοι.
Η Λιουμπλιάνα είναι μια από τις πόλεις που σε ηρεμούν χωρίς να το προσπαθήσουν. Μικρά καφέ, γέφυρες, εστιατόρια με παραδοσιακά ψητά και σούπες και το βράδυ, η πόλη φωτίζεται σαν σκηνικό και δεν θες να γυρίσεις για ύπνο.
Lake Bled
Κι ύστερα είναι και η λίμνη Bled. Ένα μέρος σχεδόν μία ώρα από τη Λιουμπλιάνα, που νομίζεις ότι θα πας απλώς για να δεις τη θέα, και τελικά νοικιάζεις ένα ποδήλατο και κάνεις τον γύρο της λίμνης αργά και ξεκούραστα. Ή βαρκάδα. Χωρίς να μιλάς, χωρίς να αγχώνεσαι για τίποτα. Σωπαίνεις και παρατηρείς.
Η λίμνη είναι μια ατάραχη επιφάνεια που σου προκαλεί την απόλυτη γαλήνη. Το νησάκι με τον ναό στη μέση, η καταπράσινη φύση, το κάστρο που σε κοιτάει από ψηλά και η χιονισμένη κορυφή του βουνού στο βάθος, συνθέτουν μία εικόνα σαν παλιά καρτ ποστάλ. Κάνεις βόλτα και νιώθεις ότι δεν θες να ξεχάσεις ποτέ αυτό το τοπίο.
Μοιάζει με πλάνο που θα έβαζε κάθε σκηνοθέτης πριν τους τίτλους τέλους. Νερά ήρεμα σαν καθρέφτης, καθαρό κάδρο και οι σκέψεις σου. Στη διαδρομή με το αυτοκίνητο προς Τεργέστη, θα κάνεις μία παράκαμψη για να δεις ένα άλλο κάστρο, το Predjama Castle, που είναι χτισμένο κυριολεκτικά μέσα σε έναν βράχο αλλά και τα σπήλαια με τους μικρούς δράκους, όπως τα Σπήλαια του Σκόκγιαν. Το τοπίο γύρω σου, ειδικά εκεί ανάμεσα στο Φθινόπωρο και τον Χειμώνα, έχει χίλια χρώματα. Και για μία ακόμα φορά σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί συνεχίζεις να ζεις σε μία πρωτεύουσα.
Τεργέστη
Παρ’ ότι δεν είναι από τις πόλεις που έχει συνήθως κάποιος ως προτεραιότητα για να δει στην Ιταλία, είναι μία μικρή κούκλα. Φτάνοντας εκεί νιώθεις ότι έχεις μεταφερθεί σε άλλη ταινία. Η πόλη θυμίζει border story: Ιταλία, Αυστροουγγαρία, Βαλκάνια, όλα μαζί. Και αυτό την κάνει να έχει μία προσωπικότητα όλη δική της. Και φυσάει, πάντα φυσάει.
Η Τεργέστη είναι πιο γρήγορη στο μοντάζ της. Άλλος ρυθμός. Άλλο χρώμα. Ένα μείγμα λιμανιού, ιστορίας και συνεχούς κίνησης. Εταιρείες, γραφεία και όλα μοιάζουν να βιάζονται λίγο, ακόμη κι ο αέρας.
Λιμάνι, κότερα, ένα μεγάλο κανάλι, παλάτια, ένας φάρος δίπλα από την πρώτη παραλία στον κόσμο που το μπάνιο για τους άντρες και τις γυναίκες ήταν διαχωρισμένο με ένα τείχος στη μέση της αμμουδιάς. Σήμερα στέκεται σαν παρατημένο βιομηχανικό τοπίο αλλά μπορείς ακόμα να επισκεφτείς εκείνο το σημείο ή να το δεις από την κορυφή του Φάρου όπως και ολόκληρη την πόλη.
Θα τη γυρίσεις πολλές φορές μέσα στη μέρα την Τεργέστη αλλά θα σου προσφέρει αυτό που άλλες πόλεις δεν μπορούν να σου προσφέρουν. Τον χρόνο να απολαύσεις τη ζωή να κυλάει ήρεμα, χαζεύοντας τον κόσμο που ζει εκεί να τρέχει στις δουλειές του, όσο εσύ δοκιμάζεις τοπικές λιχουδιές και χαζεύεις τον υπέροχο ουρανό της.
Αλλά μην ξεχνάς ότι δεν είναι μόνο οι πόλεις αλλά και η διαδρομή ανάμεσά τους. Τα τρένα, οι δρόμοι, τα δάση, οι λίμνες, τα νερά, οι ανοιχτές πλατείες, η στροφή που θα πάρεις και θα βρεθείς σε ένα πανέμορφο μέρος το οποίο δεν είχες στο πρόγραμμα. Και τελικά δεν θα το ξεχάσεις ποτέ.
