Liverpool Calling: Χριστουγεννιάτικη βόλτα στο χθες και το σήμερα της πόλης των θρύλων

Το Liverpool είναι η πόλη που κάθε λιθόστρωτο σοκάκι της τραγουδά The Beatles και κάθε pub κρατάει ακόμα τα αποτυπώματα από τις μπότες των ναυτικών. Και κάπου ανάμεσα, τα φώτα της χριστουγεννιάτικης αγοράς, τα εκατοντάδες μπαράκια για όλα τα γούστα, τα μικρά μαγαζάκια με τα ευφάνταστα δώρα, οι "ναοί" για τους μικρούς Χαριποτεράκους που θέλουν να δοκιμάσουν όλα τα μαγικά ραβδιά, η China Town αλλά και λιχουδιές από όλες τις κουζίνες του κόσμου. 

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Αυτή των αστέγων που κατασκηνώνουν έξω από τα τεράστια, γιορτινά εμπορικά κέντρα, που ντύνονται Santa Claus μήπως κερδίσουν καμία λίρα παραπάνω και έχουν για συντροφιά στο κρύο τους σκυλάκους τους. Είναι αυτό το ακραίο κοντράστ καταναλωτισμού και φτώχιας που θα το δεις σε κάθε πόλη της Αγγλίας.

Κατεβαίνεις στο σταθμό Lime Street και σε υποδέχεται ο άνεμος. Όχι ένας συνηθισμένος άνεμος, αλλά εκείνος που σκορπά ιστορίες από λιμάνια, ναυτικούς και θρύλους. Λίγα μόνο βήματα πιο κάτω, στην καρδιά του κέντρου, το

Η πρώτη εντυπωσιακή εικόνα βέβαια είναι η θέα του Radio City Tower, που καρφώνει τον ουρανό σαν διαστημόπλοιο κολλημένο στον χρόνο. Ένας πύργος που φαίνεται από παντού και είναι το σημάδι σου για να μη χαθείς. Από εκεί, η πόλη ανοίγει μπροστά σου, οι γοτθικοί καθεδρικοί, ο μεγαλύτερος καθεδρικός του Ηνωμένου Βασιλείου με τα συγκλονιστικά βιτρό, η Bombed Church με τα καμένα της παράθυρα και τα κτίρια

Η χριστουγεννιάτικη αγορά στο St. John's Park ανάβει σαν φωτεινή παρένθεση, με τα παιχνίδια και τη ρόδα που γυρίζει, το καρουζέλ και τα γιορτινά φώτα. Τα ζαχαρωτά και τα γλυκά, μυρίζουν σοκολάτα και κανέλα, ένας πιτσιρικάς κουβαλάει ένα τεράστιο λούτρινο πάντα -από εκείνα που κερδίζεις μόνο αν έχεις τύχη ή το έμπειρο χέρι του κηδεμόνα στις βολές- και γύρω του γέλια, διαφορετικές μουσικές από παντού και πολλά λουκάνικα. 

Περπατώντας, νιώθεις πως το Λίβερπουλ είναι σαν ένα ζωντανό μουσείο που εναλλάσσει τον ρυθμό του από jazz μουσική σε punk, μέσα σε λίγα τετράγωνα, κι όμως, δεν ζει μόνο στη μουσική του παρελθόντος. Στο Albert Dock, τα παλιά τούβλινα κτίρια έγιναν μοντέρνες γκαλερί και hip μαγαζιά. Η Tate φιλοξενεί εκθέσεις που μπερδεύουν το κλασικό με το ανατρεπτικό και μπροστά της στέκεται το πολύχρωμο γλυπτικό τοτέμ.

Και φυσικά, είναι και η θέα του ποταμού Mersey. Ο αέρας μυρίζει αλάτι και καπνό, τα κύματα χτυπούν τα κάγκελα και τις βαριές αλυσίδες στις αποβάθρες κι εσύ στέκεσαι στο Pier Head και σκέφτεσαι πως εδώ γράφτηκε η ιστορία. Εδώ οι εργάτες ξεφόρτωναν τα πλοία, εδώ τέσσερις τύποι έφτιαξαν τη μπάντα που άλλαξε τη μουσική για πάντα.

Το άγαλμα του τραγουδιστή Billy Fury που στέκεται στην προκυμαία, σαν να ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή, κλέβει την παράσταση. Παντού murals μουσικών, τίτλοι τραγουδιών σε μαγαζιά, το άλλο εντυπωσιακό άγαλμα της Cilla Black στη Mathew Street που μοιάζει να σε καλεί να τραγουδήσεις μαζί της. Όλα αυτά, είναι σύμβολα του πόσο βαθιά τρέχει η μουσική στις φλέβες αυτής της πόλης.

Οι γυριστές σκάλες του Cavern Club σε κατεβάζουν στον υπόγειο, μαγικό του κόσμο, που είναι γεμάτος υπογεγραμμένες κιθάρες θρύλων της μουσικής, ενώ στη στοά στο βάθος, κάποιο γκρουπάκι τραγουδά “Twist and Shout” και νομίζεις ότι θα πεταχτούν τα “Σκαθάρια” στη μικρή σκηνή. Απέναντι, στο Eric’s, εκεί που έχουν παίξει οι The Clash, οι Sex Pistols, οι Ramones, οι Blondie, οι U2 και πολλοί άλλοι, κάθε βράδυ γίνεται το αδιαχώρητο από τον κόσμο που ακούει νέες μπάντες. Από τα φωτεινά στενά με τις neon ταμπέλες, μέχρι τις σκιές στα docks, η πόλη είναι ρομαντική και ταυτόχρονα τόσο ωμή.

Χάνεσαι στα σκοτεινά σοκάκια αλλά και στις παλιές παμπ. Άλλες με ιστορίες για στοιχειωμένα δωμάτια, άλλες αρχοντικές και γεμάτες αίγλη (σαν παραμύθι του 18ου αιώνα) και άλλες με βαριά rock ‘n’ roll και punk ιστορία στην πλάτη τους. Γκράφιτι και murals παντού, τζαζ live καφέ, ρετρό μαγαζιά που σε κάνουν να νομίζεις ότι έχει σταματήσει ο χρόνος πολλές δεκαετίες πίσω. Όλα είναι ένα τρελό όνειρο.

Το Motel bar σού σερβίρει ποτό με φόντο τα φούξια χρώματά του, τα φώτα αρχίζουν να ανάβουν στα docks, οι τελευταίοι τουρίστες φωτογραφίζουν τον ουρανό και το Λίβερπουλ σε αφήνει με το συναίσθημα ότι θες να το βλέπεις και να το γυρίζεις ξανά και ξανά και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο του κόλπο. Να σε καλεί πίσω διαρκώς, σαν τραγούδι που δεν τελειώνει ποτέ.