Ρεκόρ συμμετοχών και ελληνικές κορυφές στο Gran Fondo του Λουτρακίου

Υπάρχουν μέρες που μια πόλη ξυπνά αλλιώς. Σαν να αφήνει για λίγο στην άκρη τη ντροπαλότητα της και την πρωινή ομίχλη, και να επιτρέπει σε χαρούμενες, πολύγλωσσες φωνές να τη γεμίσουν σαν απρόσμενος ήλιος. Στο Λουτράκι, εκείνη την Κυριακή των αρχών Νοεμβρίου, δεν ήταν η θάλασσα με τους γνώριμους φθινοπωρινούς παφλασμούς της που έδωσε τον πρώτο ήχο. Ήταν τα ποδήλατα. Εκατοντάδες - πάνω από 350, απ’ όλη τη γη - είχαν ξεχυθεί στην παραλιακή πριν καν σηκωθεί ο ήλιος. Η πόλη έμοιαζε να φουσκώνει από χαρά και ολίγη περηφάνια- σαν να ένιωθε ξανά απαραίτητη. Ένας χαμηλός, μεταλλικός ψίθυρος - αλυσίδες, τροχοί, προσδοκία - την αγκάλιαζε τρυφερά. Ο Κορινθιακός απλωμένος, καθόταν ήρεμος, σχεδόν άφωνος. Τα Γεράνεια ακόμη παγωμένα από το νυχτερινό τους ακούνητο ταξίδι. Κι ανάμεσα σε θάλασσα και βουνό, ο δρόμος - αυτός που ενώνει παλιά τα χωριά με τα μονοπάτια - γέμιζε σιγά σιγά από έναν ήχο παράξενο: την άηχη ηλεκτρισμένη αγωνία πριν από έναν συναγερμό.

Ήρθα σαν επισκέπτης, να κλέψω εικόνες. Χωρίς ποδήλατο - χρόνια απέχω πια, η Αθήνα με αποθαρρύνει και το παλιό μου κόκκινο ποδήλατο στο χωριό περιμένει ακόμη μια καινούργια ρόδα που όλο αναβάλλω να αλλάξω. Τεμπελιά, ναι. Το βαθύ respect όμως παραμένει, μαζί με μια περιέργεια παιδική στην περίπτωση μας γι’ αυτό το κομβόι ανθρώπων, που ταξιδεύουν από τις άκρες του κόσμου απλώς για λίγες ορθοπεταλιές παραπάνω. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό που θα έβλεπα δεν ήταν αγώνας. Ήταν κάτι σαν τελετουργία. Ένα μυστήριο δρόμου· ιδρωμένο, φωτεινό, σχεδόν μυστικό.

Στη γραμμή εκκίνησης, οι αριθμοί στα κράνη έλεγαν περισσότερα από τα ονόματα: 300 άνδρες, 50 γυναίκες, 100 αθλητές από 28 χώρες - από την Ιταλία μέχρι τη Βραζιλία, από τη Γαλλία μέχρι τη Νορβηγία. Ο κόσμος στεκόταν στα κάγκελα σαν να παρακολουθούσε λειτουργία. Το Λουτράκι ξέρει να δέχεται ξένους - το κάνει χρόνια τώρα, με το νερό του, τα λουτρά, τις παραλίες. Εκείνη τη μέρα, με τα ποδήλατα.

Οι πρώτοι αθλητές μαζεύτηκαν γύρω στις οκτώ, κοντά στο Καζίνο. Σώματα σμιλεμένα, στολές σαν δεύτερο δέρμα· κι άλλες φιγούρες, πιο «γήινες», εκεί όχι για μετάλλια αλλά για εμπειρίες. Είκοσι οκτώ εθνικότητες πάνω σε φανέλες που άστραφταν στο πρώτο ρόδινο φως. Τελευταίος έλεγχος. Αστυνομία, συνοδοί, εθελοντές, χρόνοι που πιέζουν. Σαν να κουρδίζεις μια μεγάλη ορχήστρα πριν από τη συμφωνία. Και κάπου μέσα στη σχεδόν ιερή ησυχία, μια φράση: «Σήμερα, το Λουτράκι δεν είναι πόλη. Είναι διαδρομή.» Και το πίστεψα.

Οι εικόνες ενός αγώνα

Ξεδιπλώνονται σαν παλιές καρποστάλ. Άγιοι Θεόδωροι. Κινέτα - το τελευταίο χαμηλό σημείο πριν τα Γεράνεια, δεμένη πάντα με ιστορίες, από την αρχαία Μεγαρίδα μέχρι τους ξυλοκόπους του βουνού. Εκεί ο άνεμος έχει δικό του ήχο. Αρχέγονο. Η ανάβαση του Κάτω Πευκενέα: ονομαστή, σκληρή, επίμονη. Ένας δρόμος που δεν σε αφήνει να κρυφτείς. Οι στροφές του γεμάτες πεύκα. Ανάσες κοφτές, τιμόνι που τρέμει. Κάποιοι προσπερνούν, κάποιοι μένουν πίσω - ο καθένας με το δικό του μικρό μαρτύριο.

Στην κορυφή, τα σύννεφα χαμηλώνουν σαν κουβέρτα πάνω στα Γεράνεια. Σαν μωσαϊκό. Κορινθιακός αριστερά, πεδιάδα Μεγάρων δεξιά, και στη μέση μικρές αθλητικές κουκκίδες. Και μετά, η κατάβαση. Αν η ανάβαση είναι ο ορθολογισμός, η κατάβαση είναι το πάθος. Στροφές που σε τυλίγουν και σε ξαναγεννούν. Φρένα που τρίζουν, ζάντες που σφυρίζουν, κι οι εικόνες αλλάζουν βιαστικά: βράχια, πεύκα, γλάροι- συνοδοί παρατηρητές που κουρεύουν τον αέρα. Πιο κάτω, το Λουτράκι ξαναφαίνεται σαν υπόσχεση. Από ψηλά μοιάζει με αμφιθεατρική αγκαλιά που καταλήγει στη θάλασσα. Τα ξενοδοχεία, οι παραλίες, οι άνθρωποι που περιμένουν να ανοίξουν τα μαγαζιά - όλα αποκτούν άλλο νόημα μετά από 90 χιλιόμετρα δρόμου.

Τερματισμός

Φωνές, χειροκροτήματα, ένα αλαφροπάτητο πανηγύρι. Μια πόλη που ξέρει να φιλοξενεί και μια διοργάνωση που κατάφερε να κάνει τον αθλητισμό γιορτή. Κάποιοι ήδη σκέφτονται το Νισέκο, στο μακρινό Χοκκάιντο. Άλλοι θα θυμούνται μόνο αυτή τη μέρα - και θα αρκεί. Ένας, ένας τερματίζουν. Χαμόγελα επιτυχίας. Ικανοποίηση. Τα γρασίδια παραδίπλα υποδέχονται τα κουρασμένα σώματα- λίγο να δούνε ξαπλωμένα τον ουρανό.

«Μπαμπά άλλαξε ταχύτητα ή απλά φυσάει πάνω σου;». Αυτοσχέδιες χάρτινες επισημάνσεις από ανθρώπους που περιμένουν τον τερματισμό των αγαπημένων τους σκορπούν χαμόγελα σε όλους. Ο «μπαμπάς» τερματίζει. Και χάνεται σε αγαπησιάρικες αγκαλιές.

Τσεκάρω τη λίστα με τους νικητές. Πρώτος ο Παναγιώτης Χιώνης. Έλληνας, παγκόσμιος πρωταθλητής ποδηλασίας κωφών. Μπήκε στον τερματισμό σαν ακριβής μηχανή. 02:48:48. Το πρόσωπο ήρεμο, καθαρό, σχεδόν μειλίχιο — η αληθινή νίκη δεν έχει ανάγκη να φωνάξει. Μετά ο Σωτήρης Εξαρχόπουλος (02:50:29). Έπειτα ο Γάλλος Bertrand Lecoq (02:51:00), με βλέμμα διπλό: κουρασμένο και ευχαριστημένο. Στις γυναίκες, πρώτη η Βαρβάρα Φασόη (02:53:42). Πίσω της η Δανάη Στρουμπούλη και λίγο πιο πίσω η Φωτεινή Χατζηιωαννίδου. Τρία ελληνικά ονόματα στο βάθρο - τρεις ιστορίες που συναντήθηκαν στο ίδιο σημείο. Στο τέλος, 80 αθλητές πήραν την πρόκριση για το μεγάλο τελικό στο Νισέκο. Και το Λουτράκι χειροκροτούσε. Πρώτα αυτούς - ύστερα, λίγο, τον εαυτό του. Ανάμεσα τους και μια ξεχωριστή παρουσία. Ο 74χρονος Pereira Vitorino. Πρώτος στην ηλιακή του κατηγορία. Ορισμένοι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους δικές τους ολόκληρες διαδρομές.

Το απόγευμα, όταν απέμειναν μόνο σημαίες, κορδέλες κι ένα ελαφρύ ρεύμα κουρασμένης χαράς, η πόλη έμοιαζε με σκηνή μετά από παράσταση. Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα Γεράνεια, βάφοντας τις κορφές με μελαγχολική απόχρωση. Αθλητές ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια, μπύρες, άγνωστοι που έγιναν για λίγο φίλοι. Και το Λουτράκι - κουρασμένο αλλά γεμάτο. Σαν να έζησε κάτι που θα κουβαλάει όλο τον χειμώνα.

Οι άνθρωποι πίσω από τον αγώνα

Καμιά μεγάλη διοργάνωση δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι ένα δίκτυο ανθρώπων, αόρατο αλλά αναγκαίο. Εδώ: οι Δήμοι Λουτρακίου–Περαχώρας–Αγίων Θεοδώρων και Μεγαρέων. Οι Περιφέρειες Αττικής και Πελοποννήσου. Η Αστυνομία, οι εθελοντές, οι χορηγοί - από τον ΕΟΤ και την Ολυμπία Οδό μέχρι την Technogym, τη Motor Oil και το Club Hotel Casino Loutraki.

Και η Kyvernitis Sports & Events. Ο πυρήνας. Η καρδιά της διοργάνωσης. Αυτοί που έστησαν μια μέρα που κύλησε σαν νερό.