Πες το όπως θες: Αλεξανδρινό, Ποϊνσέτια, Αστέρι της Βηθλεέμ, «Χριστολούλουδο» για τις μαμάδες μας, Euphorbia pulcherrima (Ευφορβία η κομψοτάτη) για τους φιλομαθείς φοιτητές της γεωπονικής. Αλλά μην το κάνεις ό, τι θες: Μην του φέρεσαι σαν να είναι αντικείμενο του χριστουγεννιάτικου ντεκόρ. Μην το τοποθετείς στο βορεινό παράθυρο που μπάζει ή στο coffee-table που γειτνιάζει με το καλοριφέρ, επειδή εκεί σου πάει καλύτερα στο μάτι. Τα Αλεξανδρινά, όπως όλα τα αληθινά φυτά αναπνέουν, θέλουν πολύ ή λίγο ήλιο, φοβούνται στην πλειοψηφία τους την περισσή υγρασία, μα πάνω απ’ όλα φοβούνται πως αν χάσουν την ομορφιά τους θα πεταχτούν στον κάδο απορριμμάτων μαζί με αποτσίγαρα, τσόφλια αυγών και παλιοκαιρισμένες γιρλάντες που έχασαν το χρυσάφι τους.
«Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ»
«Πού με βάζεις;»
Το Αλεξανδρινό δεν αγαπάει το κρύο οπότε η αυθόρμητη απάντηση της γεωπόνου, Δέσποινας Παυλή https://fitokalypsis.gr/, όταν τη ρωτήσαμε «μέσα ή έξω;», ήταν «μέσα». Δεν του αρέσει το κρύο, δεν αντέχει στο ξεροβόρι, δεν θέλει πολλά νερά στα φύλλα του… Υπάρχουν όμως φυτά του είδους του, που όχι μόνο έχουν αντέξει σε κήπους με τον απρόβλεπτο ουρανό και δίχως τη σιγουριά του ταβανιού πάνω από το «κεφάλι» τους, αλλά ψήλωσαν και έδεσαν και τίποτα δεν φοβήθηκαν. Η ειδικός, που έχει δει από κοντά αυτές τις εξαιρέσεις μόνο σε νότιες περιοχές με ήπιες καιρικές συνθήκες, εξηγεί ότι όταν το Αλεξανδρινό βρει τις ιδανικές συνθήκες μπορεί να μακροημερεύσει και στον κήπο.
Καταγράφω την κάθε της συμβουλή και σας τη μεταφέρω μπας και σωθεί κανένα φυτό γιατί δεν αντέχω τη μεθεόρτια σφαγή των Αλεξανδρινών. (Είναι σαν να βλέπω από τώρα τα ταλαίπωρα φυτά που επιλέχτηκαν να στολίσουν την Αθήνα στους κάδους του Δήμου…)
Οδηγία πρώτη: Βγάλε τη ζελατίνα!
Το αμπαλάζ μπορεί να πνίξει το Αλεξανδρινό όχι από την κακογουστιά αλλά από τη συγκράτηση νερού, που θα το οδηγήσει σε «σηψιρριζία» -για να χρησιμοποιήσω την ορολογία των γεωπόνων. «Βγάλαμε το αμπαλάζ. Και μετά τι κάνουμε;», ρωτάω τη γεωπόνο και παίρνω οδηγίες:
- Ποτίζουμε με φειδώ και μόνο όταν η επιφάνεια του χώματος είναι στεγνή προσέχοντας να μην πάει νερό στα φύλλα του φυτού. Μία καλή ιδέα είναι να ποτίζουμε βυθίζοντας τη γλάστρα σε μία λεκάνη με νερό και να την αφήνουμε να στραγγίσει πριν την τοποθετήσουμε στο κασπό ή το πιατάκι. Λεπτομέρεια κρίσιμη για την υγεία του Αλεξανδρινού η θερμοκρασία του νερού. Δεν ποτίζουμε με παγωμένο νερό, αλλά το αφήνουμε να πάρει τη θερμοκρασία του χώρου και μετά ποτίζουμε.
- Επιλέγουμε με προσοχή τη θέση του φυτού. Το κατώφλι του σπιτιού αν και δημοφιλής, είναι ασφαλής επιλογή μόνο αν προστατεύει το Αλεξανδρινό από ρεύματα κρύου αέρα. Ακόμη, φροντίζουμε το φυτό να φωτίζεται, αλλά όχι να εκτίθεται άμεσα στο φως του ήλιου. Το Αλεξανδρινό προτιμά τον πρωινό και έμμεσο φως και δεν αντέχει τον καυτό ήλιο. Οπότε, επιλέξτε, όχι μόνο με βάση τον χειμωνιάτικο καιρό αλλά και τις καλοκαιρινές καιρικές συνθήκες.
- Στους φίλους μας μπορεί να αρέσει να πίνουν το ουισκάκι τους δίπλα στο τζάκι, το Αλεξανδρινό όμως θα τσουρουφλιστεί αν βρίσκεται κοντά στην παρέα. Θέσεις κοντά σε εστίες θερμότητας είναι ακατάλληλες για όλα τα φυτά εσωτερικού χώρου. (Ακόμη και το κλιματιστικό θα ταλαιπωρήσει το φυτό σας όταν αυτό γίνει στόχος του θερμού αέρα).
- Δεν ξεχνάμε τη λίπανση. Δε λιπαίνουμε κατά την περίοδο άνθισης, αλλά ξεκινάμε την άνοιξη που το Αλεξανδρινό χάνει τα κόκκινα φύλλα χρησιμοποιώντας ένα καλό οργανικό υγρό λίπασμα. Λιπαίνουμε κάθε 15 μέρες και πάντα σε ποτισμένο φυτό. («Δεν κάνουμε λιπάνσεις σε φυτά στεγνά και αφυδατωμένα», εφιστά την προσοχή η γεωπόνος).
- Το Αλεξανδρινό θέλει κλάδεμα. Ακόμη και αυτό που σου έκανε δώρο η παιδική σου φίλη και δεν ξεπερνά σε ύψος τα τριάντα εκατοστά θα «κουρευτεί» μόλις τελειώσει η ανθοφορία του. Αν δηλαδή τα έχεις κάνει όλα σωστά και έχει αντέξει, τον Απρίλιο κλαδεύεις τους βλαστούς του αφήνοντας 2-3 οφθαλμούς σε κάθε κλαδί. (Προσοχή: κλαδεύουμε πάντα με γάντια, καθώς ο γαλακτώδης χυμός των βλαστών είναι ερεθιστικός για το δέρμα)
- Και σκάλισμα θέλει. Προσωπικά χρησιμοποιώ ένα παλιό παιδικό πιρουνάκι και όχι κάποιο αξεσουάρ κήπου και με αυτό σκαλίζω την επιφάνεια του χώματος για να σπάσω την κρούστα που σχηματίζουν τα άλατα του νερού και να δώσω ανάσα στο φυτό μου.
Και του χρόνου με κόκκινα φύλλα!
Για να ανθίσει το φυτό μας και του χρόνου ακολουθούμε από αρχές Οκτωβρίου και για δύο μήνες την εξής ρουτίνα: Κάθε απόγευμα ή βραδάκι καλύπτουμε για 14 ώρες το φυτό μας σκεπάζοντάς το, για παράδειγμα, με ένα ευρύχωρο κουτί. Το πρωί το ξεσκεπάζουμε και επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία καθημερινά. Αν όλα πάνε καλά και το Αλεξανδρινό δεν σου κάνει μούτρα, θα κοκκινίσει τα φύλλα του. Και αυτός είναι ένας τρόπος να σου ευχηθεί «χρόνια πολλά».
Ευχαριστούμε τη γεωπόνο, Δέσποινα Παυλή.
