The Stranglers: 50 Χρόνια μουσικής ανυπακοής στο Ηρώδειο το καλοκαίρι

Το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, για μια νύχτα, θα γεμίσει με βρετανική ασπρόμαυρη βροχή, punk μελωδίες και εκείνο το "Golden Brown" που σε ταξιδεύει σε εποχές που τίποτα δεν ήταν δεδομένο.

Δεν υπάρχουν πολλοί που να κατάφεραν να επιβιώσουν στη μουσική βιομηχανία για πέντε δεκαετίες χωρίς να αλλοιώσουν τον πυρήνα τους. Χωρίς να εξημερώσουν τον ήχο τους, να γυαλίσουν τις γωνίες, να βάλουν νερό στο κρασί τους.

Photo © John Dewhirst

Οι Stranglers όχι απλώς επιβίωσαν — μεγαλούργησαν, παρέμειναν επικίνδυνοι και συνεχίζουν, 50 χρόνια μετά, να προκαλούν, να ηλεκτρίζουν, να συγκινούν. Και φέτος, γιορτάζουν αυτό το χρυσό ορόσημο στη σκιά της Ακρόπολης, εκεί που η ιστορία συναντά το ροκ.

Ο ήχος τους; Πολύ σκληρός για να πεθάνει.

"No More Heroes", "Peaches", "Nice 'n' Sleazy", "Something Better Change", "Duchess", "Strange Little Girl", "Midnight Summer Dream", "La Folie", "European Female", "Skin Deep", "No Mercy", "Always The Sun", "Let Me Down Easy", "Nice In Nice", "Big In America", "Shakin' Like A Leaf", και, φυσικά, το αινιγματικό "Golden Brown": ένας κατάλογος τραγουδιών που δεν είναι απλώς επιτυχίες, είναι ηχητικά τοπόσημα. Σημεία αναφοράς για όσους βίωσαν τη νεότητά τους με ακουστικά στα αυτιά και πόνο στο στομάχι. Αυτά τα τραγούδια είναι ο ήχος μιας εποχής — αλλά και ο ήχος που επιβιώνει σε κάθε εποχή.

Πενήντα χρόνια ασυμβίβαστης μουσικής

Οι Stranglers ξεπήδησαν μέσα από τη σκόνη και τη βαβούρα των βρετανικών παμπ του ’70, γεννημένοι τον Σεπτέμβριο του 1974 στο Guildford του Surrey — μια πόλη χωρίς μουσική φήμη, που όμως γέννησε ένα από τα πιο ρηξικέλευθα σχήματα του 20ού αιώνα. Δεν μπήκαν ποτέ οικειοθελώς στο κάδρο του punk – τους έβαλαν άλλοι. Αυτοί απλώς έπαιζαν ωμά, έξυπνα και μελωδικά.

Από το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ, το θρυλικό Rattus Norvegicus, μέχρι το No More Heroes και το Black and White, όλα μέσα σε 13 μήνες (!), οι Stranglers απέδειξαν ότι δεν αστειεύονταν. Με βαθύ μπάσο, σκοτεινά keyboards, λέξεις σαν δηλητήριο και μια απροσδόκητη μελωδικότητα, έγιναν το άγριο outsider της σκηνής.

Δεν ακολούθησαν ποτέ κανόνες, έγραψαν τους δικούς τους

Στη μουσική τους συνυπάρχουν οι αντιθέσεις: η ευαισθησία με την οργή, η κομψότητα με την ωμή ειρωνεία, η σκοτεινιά με μια αλλόκοτη τρυφερότητα. Τόσο στο studio όσο και επί σκηνής, οι Stranglers δεν ήταν ποτέ «ευχάριστοι» — ήταν αληθινοί. Είτε γράφουν για την απώλεια, είτε για την πολιτική, είτε για τη λαγνεία, είτε για το τέλος του κόσμου, το κάνουν με στίχο που κόβει και ήχο που μένει. Κι αυτός ο ήχος παραμένει φρέσκος, γιατί δεν σχεδιάστηκε ποτέ για να γίνει αρεστός.

Το 2022, σχεδόν 50 χρόνια μετά την ίδρυση τους, κυκλοφόρησαν το Dark Matters — ένα από τα πιο δυνατά άλμπουμ της καριέρας τους, το οποίο σκαρφάλωσε στο No.4 των UK charts, με την κριτική να κάνει λόγο για «το καλύτερό τους άλμπουμ εδώ και δεκαετίες».

Ελλάδα – Μια Σχέση Με Παρελθόν

Το ελληνικό κοινό γνώρισε τους Stranglers το 1985, στο ιστορικό Rock in Athens στο Καλλιμάρμαρο. Εκεί, ανάμεσα στους Clash και τους Cure, οι Stranglers απέδειξαν ότι ήταν μπάντα για μεγάλα πράγματα.

Τώρα, 40 χρόνια μετά, επιστρέφουν. Όχι σε ένα οποιοδήποτε venue, αλλά στο Ηρώδειο, τον πιο εμβληματικό συναυλιακό χώρο της χώρας. Και έρχονται όχι για να αναπαυθούν στη νοσταλγία, αλλά για να αναζωπυρώσουν τη φλόγα.

Η 23η Ιουνίου θα είναι ένα μουσικό ταξίδι, μια αναδρομή σε τραγούδια που έγιναν μέρος της ζωής μας, σε στίχους που σφράγισαν συναισθήματα, σε ήχους που μας θύμισαν ότι δεν είμαστε μόνοι.