Με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας, στο Onassis Channel στο YouTube κάνει ψηφιακή πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους "Mommies" της Μαρίας Σιδηροπούλου και της Ελβίρας Κρίθαρη, μια τρυφερή ταινία για τη μητρότητα, τις σύγχρονες αναπαραγωγικές τεχνολογίες και την αγάπη.
«Επειδή δεν έχουμε μπαμπά, -επειδή δεν μπορούσαμε να βρούμε-, γεννηθήκαμε επειδή ο γιατρός έβαλε με ένα μηχάνημα τα σποράκια στη μαμά.»
Η ταινία "Mommies", της Μαρίας Σιδηροπούλου και της Ελβίρας Κρίθαρη, σε παραγωγή Onassis Culture, συνθέτει τις αφηγήσεις γύρω από τη μητρότητα δύο γυναικών που δεν γνωρίζονται, ούτε σχετίζονται με οποιονδήποτε τρόπο. Αποτελούν, όμως, τους πόλους της ίδιας γενετικής διαδικασίας, η μία ως δότρια και η άλλη ως λήπτρια του πρωταρχικού κυττάρου της ζωής. Είναι ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης σύγχρονων οικογενειών, αλλά λιγότερο ορατών. Συνοψίζει τα εύλογα ερωτήματα που γεννούν αυτόματα οι επιλογές ζωής των πρωταγωνιστριών σε κάθε ανυποψίαστο. H ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κρακοβίας, ένα από τα σημαντικότερα και παλαιότερα φεστιβάλ της Ευρώπης.
Μετά 5 αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής η Ιωάννα θα καταφέρει να φέρει στον κόσμο τρίδυμα, τα οποία μεγαλώνει μόνη. Αποφασίζει να πει την αλήθεια στα παιδιά της για το πώς ήρθαν στον κόσμο. Η Ρόζα έγινε δότρια ωαρίων 5 φορές, αναζητώντας επιπλέον εισόδημα. Δεν γνωρίζει τίποτα για την πορεία του γενετικού υλικού της, παρ’ ότι υπολογίζει ότι δεκάδες παιδιά μπορεί να σχετίζονται βιολογικά μαζί της. Η ίδια δεν επιθυμεί να γίνει μητέρα λόγω οικονομικής επισφάλειας. Δεκάδες ωάρια και 3 παιδιά μετά, η Ρόζα και η Ιωάννα δίνουν τις δικές τους απαντήσεις για την προέλευση, τις ρίζες, τους μπαμπάδες, τις μαμάδες και την αλήθεια, σε ερωτήματα που οι περισσότεροι δεν γνωρίζαμε ότι είχαμε.
Η Μαρία Σιδηροπούλου και η Ελβίρα Κρίθαρη αναφέρουν για την ταινία τους: «Αφορμή για την ταινία υπήρξε μία δημοσιογραφική έρευνα. Ξεφεύγοντας αρκετά από αυτήν, το “Mommies” αποτελεί ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης σύγχρονων οικογενειών, αλλά λιγότερο ορατών. Συνοψίζει τα εύλογα ερωτήματα που γεννούν αυτόματα οι επιλογές ζωής των πρωταγωνιστριών σε κάθε ανυποψίαστο. Η χρήση των στοπ καρέ εικόνων σε φιλμ λειτουργεί ως χρονοκάψουλα για την αφήγηση των κρίσιμων γεγονότων του παρελθόντος. Οι παιδικές φωτογραφίες των ηρωίδων αποκαλύπτουν την αρχετυπική εικόνα μητέρας παιδιού που φαντάζει κοινή και οικουμενική ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, τον χρόνο, την ιατρική υποβοήθηση. Δίχως συμπέρασμα για το αν η ολόγιομη σελήνη, αποτυπωμένη από ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο θυμίζει ωάριο ή τυρί, λέμε πως αν αυτή είναι μια ταινία (και) για τις ρίζες, τότε η θέα του διαστήματος συνοψίζει την καταγωγή όλων μας.»
