Ο Νίκος Καββαδίας πεθαίνει στις 10 Φλεβάρη 1975 στη στεριά, σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Κι όμως, το μεγαλύτερο ουσιώδες κομμάτι της ζωής του το πέρασε στη θάλασσα. Είτε βιώνοντας τη σκληρή ζωή του ναυτικού, είτε αποθεώνοντάς τη στο ανεξίτηλο χαρτί της ποίησης και της πρόζας.
Ο «Κόλιας», ο «Μαυρής» ή ο «Μαραμπού» (μερικά από τα προσωνύμιά του, για συγγενείς και φίλους), αποτύπωσε όσο κανένας τη θαλασσινή ψυχή, το αίσθημα του ανικανοποίητου και συνεχούς ταξιδιού από λιμάνι σε λιμάνι και από θάλασσα σε θάλασσα. Ξεκινώντας από τη Μαντσουρία το 1910, στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1914, από εκεί στον Πειραιά το 1921 και την απόλυτα χρήσιμη και βασική μόρφωση που έλαβε εκεί και τα πρώτα του δημοσιευμένα ποιήματα με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας. Μετά το σχολείο ακολούθησε μια σύντομη, αλλά ανολοκλήρωτη φοίτηση στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ σχεδόν αμέσως θα πιάσει δουλειά σε ναυτιλιακό γραφείο, που θα του άνοιγε το δρόμο για τις θάλασσες.
Το 1933 εκδίδει την πρώτη του και κατά πολλούς σημαντικότερη δουλειά του, το «Μαραμπού», που περιέχει αρκετά από τα γνωστότερά του ποιήματα, που χρόνια αργότερα θα ακούγαμε μελοποιημένα από το Θάνο Μικρούτσικο στο Σταυρό του Νότου του 1979. Σ'εκείνο το δίσκο, 11 ποιήματα του Καββαδία ντύθηκαν με μουσική, ενώ γενικότερα, σχεδόν ολόκληρος ο κατάλογος των ποιημάτων του, έχει μελοποιηθεί, από το θάνατό του κι ύστερα.
Η ποιότητα του έργου του, ο λυρισμός, οι θαλασσινές ορολογίες, που κρύβουν μια μυσταγωγική προσήλωση στο επάγγελμα του ναυτικού και ιντριγκάρουν όσους είναι στην «απ'έξω» και εν γένει η δυνατότητά του να παρουσιάζει με μια ρομαντική (όχι με τη λογοτεχνική έννοια), θελκτική και ταυτόχρονα άκρως περιγραφική ματιά τις δυσκολίες της ναυτικής ζωής.
Ποίηση
Μαραμπού (1933)
Πούσι (1947)
Τραβέρσο (1975)
Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη: Αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα (2005)
Πεζογραφία
Βάρδια (1954)
Λι (1987)
Του πολέμου/Στ' άλογό μου (1987)
