Παζολίνι έγραψε τους πρώτους στίχους του στη διάλεκτο του Φρίουλι, τόπο καταγωγής της μητέρας του. Αποφοίτησε με πτυχίο φιλολογίας από το πανεπιστήμιο της Μπολόνια και έζησε για μερικά χρόνια στην περιφέρεια του Φρίουλι, διδάσκοντας σε επαρχιακά σχολεία μέσης εκπαίδευσης. Το 1949 ο Παζολίνι εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Ρώμη.
Επηρεασμένος από τη μαρξιστική ιδεολογία, αλλά και τις ρωμαιοκαθολικές οικογενειακές του καταβολές, ο Παζολίνι διατύπωσε για πρώτη φορά τις θεωρητικές του απόψεις, καθώς και τις απόψεις του περί αισθητικής στη μελέτη με τίτλο Πάθος και ιδεολογία (1960). Η φιλολογική του αναζήτηση διακρίθηκε αμέσως από την προσπάθειά του να αντιμετωπίσει ποιητικά και αφηγηματικά τα προβλήματα της ιταλικής κοινωνίας. Οι γλωσσικές διαφορές των προσώπων που παρουσιάζονται στα μυθιστορήματά του Τα παιδιά της ζωής (1955) και Μια βίαιη ζωή (1959), γίνονται για τον Παζολίνι τεκμήριο κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων. Στα ποιητικά του έργα Οι στάχτες του Γκράμσι (1957), Το αηδόνι της Καθολικής Εκκλησίας (1958), Η θρησκεία του καιρού μου (1962), Ποίηση σε μορφή ρόδου (1964), σημειώνεται η μετάβασή του από τον νεορεαλισμό σε ευρύτερες φόρμες, ενώ συγχρόνως στηλίτευε στις ιδεολογικές του αναφορές τις κοινωνικές ανισότητες.
Το 1962 σκηνοθέτησε την ταινία "Mamma Roma"
Ο Παζολίνι έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη σκηνοθετική του δραστηριότητα στον κινηματογράφο, που άρχισε το 1961 με την ταινία Ακατόνε , η οποία μετέφερε στον κινηματογράφο την κοινωνική του θεματική, με απόλυτη προσωπική ματιά. Σκηνοθέτησε πολυάριθμες ταινίες, με κορυφαίες τις Μάμα Ρόμα (1962), Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (1964), Οιδίπους Τύραννος (1967), Θεώρημα (1969), Χοιροστάσιο (1969) και Μήδεια (1970), στις οποίες δοκίμασε διάφορα εκφραστικά μέσα.
Και το 1964 το "Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο"
Στη δεκαετία του 1970 κατέφυγε στους κλασικούς της λογοτεχνίας, προβάλλοντας ιδιαίτερα τη φύση, τη σαρκική υπόσταση του ανθρώπου και το φύλο· καρπός αυτής της τάσης είναι η λεγόμενη τριλογία της ζωής που αναπτύχθηκε στις ταινίες Δεκαήμερο (1971), Θρύλοι του Καντέρμπουρι (1972) και Χίλιες και μία νύχτες (1974). Το 1975 σκηνοθέτησε το Σαλό βασισμένο στο έργο του Ντε Σαντ 120 Ημέρες στα Σόδομα. Δολοφονήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1975 από ένα νέο άνδρα.
Μαζί με τη Μαρία Κάλλας, πρωταγωνίστρια της "Μήδειας"
Η αφίσα για το "Θεώρημα"
και από τις "Αραβικές Νύχτες" (1974)
Το "Σαλό" έχει χαρακτηριστεί η πιο αμφιλεγόμενη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου.
