Αντίνοος Αλμπάνης: Οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να υπηρετούν την ελίτ σαν σκλάβοι

Ο Αντίνοος Αλμπάνης μιλάει πολύ όμορφα. Με ήρεμη φωνή, καθηλωτική, με ευγένεια, με ροή στον λόγο του αβίαστη. Δεν είναι τυχαίο που έχει “ντύσει” με τη φωνή του πολλά σποτάκια.

Διαθέτει μια πραότητα που σπανίζει στις μέρες μας, είναι βάλσαμο στα αυτιά μας και μια κουβέντα μαζί του κυλάει απλά και ουσιαστικά. Είναι και καλός ηθοποιός ο άτιμος, αλλά φαντάζομαι αυτό το γνωρίζετε. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ότι ακόμα και όταν σου κάνει πλάκα θα σου μιλήσει με την ίδια σοβαρότητα και θα παίξει τον ρόλο με τόση προσήλωση και επιμονή που δεν υπάρχει περίπτωση να μην ψαρώσεις. Μιλάω ως παθούσα.

Την ίδια ενέργεια και προσήλωση που βάζει στην τέχνη του όμως τη βάζει και στις σχέσεις του. Τρεις μέρες μετά τη συνέντευξή μας βρέθηκα θετική στον κορωνοϊό και ο Αντίνοος μου έστειλε μήνυμα να με ρωτήσει αν χρειάζομαι κάτι να μου το φέρει. Και εκεί κατάλαβα πως όσα μου είπε εκείνο το μεσημέρι στη Φωκίωνος Νέγρη, με 35° κελσίου δεν ήταν απλώς λόγια, νοιάζεται και το δείχνει με πράξεις.

Το καλοκαίρι τον βρίσκει να συνεχίζει τις παραστάσεις με το έργο “Ματωμένα Χώματα” της Διδώς Σωτηρίου -το οποίο παιζόταν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και τώρα κάνει περιοδεία στην Αττική και σε ορισμένες πόλεις της Ελλάδας- και να έχει επιστρέψει -εκνευριστικά- ηλιοκαμένος και λαμπερός από τους Παξούς όπου βρισκόταν για τα γυρίσματα της σειράς “Maestro” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.

Μιλήσαμε για τις δουλειές του, για αυτά που πρέπει εμείς να κάνουμε ώστε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, τη ζωή μας και τον τόπο που ζούμε προς το καλύτερο, για τη χρήση των social media στην κοινωνία, για την σωματική και ψυχολογική αποθεραπεία μετά τις δύσκολες στιγμές που πέρασε με την ασθένειά του και το πόσο δύσκολο είναι να μη νιώθει πλέον ασθενής.

Αντίνοε συνεχίζεις και το καλοκαίρι στην παράσταση “Ματωμένα Χώματα”. Ναι, ολοκληρώσαμε τις παραστάσεις στον κλειστό χώρο στο δημοτικό θέατρο Πειραιά και ξεκινήσαμε μία μίνι περιοδεία κυρίως στο λεκανοπέδιο και σε λίγες πιάτσες εκτός Αθηνών. Είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτή την παραγωγή, για αυτή την παράσταση γιατί είναι μία ιστορία που έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη να αφηγηθούμε, ειδικά φέτος που κλείνουμε τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή. Είναι μία πολύ πονεμένη ιστορία για την Ελλάδα και ένα από τα πιο μελανά σημεία της σύγχρονης ιστορίας μας. Για εμάς ξέρεις ήταν πολύ συγκινητικό το γεγονός ότι παίζαμε την παράσταση μέσα σε έναν χώρο που φιλοξένησε πρόσφυγες επί πέντε χρόνια και τα θεωρεία που βλέπαμε απέναντι από τη σκηνή, ήταν αυτά στα οποία κοιμόντουσαν επί πέντε χρόνια αυτοί οι άνθρωποι. Όλο αυτό έχει μία περίεργη, ιδιότυπη αγριάδα. Αντιλαμβάνεσαι τι μεγάλο βάσανο μπορεί να πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι, πώς βίωσαν τον διωγμό, την απόρριψη από τη χώρα τους, Και ενδεχομένως περίεργες συμπεριφορές και περίεργα βλέμματα από τους ντόπιους. Πρόκειται για ένα κείμενο διαχρονικά επίκαιρο.

Ειδικά τώρα. Ειδικά τώρα με την Ουκρανία. Βλέπουμε για ακόμη μία φορά το πώς οι λαοί αναγκάζονται να βγουν μπροστά και να πληρώσουν ένα βαρύ τίμημα, για συμφέροντα τα οποία δεν τους περιλαμβάνουν και εύχομαι και ελπίζω να σοβαρευτεί η κατάσταση, να σοβαρευτεί η ανθρωπότητα, να σοβαρευτούν οι πλουτοκράτες και να ηρεμήσουμε.

Δεν σου κρύβω ότι δεν έχω δει άλλον άνθρωπο στη δουλειά να δουλεύει περισσότερο από το Χριστόφορο. Συνολικά, ολιστικά

Πάντως μέχρι στιγμής βλέπουμε ότι η ηρεμία και η ψυχραιμία στην κοινωνία είναι δύο λέξεις που τείνουν να γίνουν άγνωστες. Επικρατούν η αγανάκτηση, ο εκνευρισμός και οι ακραίες συμπεριφορές γύρω μας. Το να βλέπεις την ποιότητα της ζωής σου να καταβαραθρώνεται είναι πολύ σοβαρό και για την ψυχολογία και για την καθημερινότητα. Και σίγουρα επηρεάζει τους ανθρώπους, σίγουρα είναι αυτό που σε πολύ μεγάλο βαθμό τους οδηγεί στην παραβατικότητα, την κακοποίηση, τον θυμό, το στρες, την τρέλα και θα πρέπει κάποια στιγμή οι άνθρωποι που έχουν τον πλούτο του πλανήτη να καταλάβουν ότι αυτή η διαδρομή δεν βγάζει πουθενά. Θα πρέπει με κάθε τρόπο να γίνει ανακατανομή του πλούτου. Δεν γίνεται να διαβάζεις μέσα στον κορωνοϊό που έχει τσακίσει ολόκληρο τον κόσμο, άρθρα για το πόσο πιο πλούσιοι έγιναν οι πλούσιοι του πλανήτη. Δεν γίνεται να μετατραπεί όλη η υδρόγειος σε μία φαβέλα. Ναι, καπιταλισμό ζούμε αλλά θα πρέπει να γίνει πιο κοινωνικός καπιταλισμός γιατί μιλάμε και για ένα σύστημα το οποίο δεν έχει αντίπαλο αυτή τη στιγμή. Δεν έχουμε να παλέψουμε για κάτι άλλο, είναι ο καπιταλισμός, τελεία. Είτε είσαι στην Κίνα και έχεις καπιταλισμό άνευ δημοκρατίας, είτε είσαι στην Ευρώπη και έχεις καπιταλισμό με ένα πρόσχημα δημοκρατίας. Θα πρέπει όμως να διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε οι κοινωνικές ανισότητες να μειωθούν. Έχει ανοίξει τόσο πολύ η ψαλίδα, που οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να υπηρετούν την ελίτ σαν σκλάβοι. Και η ιστορία έχει δείξει ότι ο λαός ξεσηκώνεται, οπότε καλό θα είναι να το αντιληφθούν.

Θα γίνει πιστεύεις; Είναι νομοτελειακό. Το έχει δείξει η ιστορία. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα γίνει. Ή θα πάμε σε μία σύγκρουση ή που θα σοβαρευτούν και θα αρχίσουν να μοιράζουν διαφορετικά όλον αυτόν τον πλούτο. Και ο καπιταλισμός στο εμπόριο και την κατανάλωση βασίζεται. Αν εμείς δεν έχουμε να καταναλώσουμε τι θα κάνουμε;

Μήπως όμως ο κόσμος έχει χάσει την ελπίδα του; Πρέπει να την εφεύρουμε την ελπίδα, πρέπει να την κατασκευάσουμε. Να ψάξουμε να τη βρούμε και να την κυνηγήσουμε γιατί αν παραιτηθούμε και καθίσουμε στον καναπέ μας περιμένοντας το τέλος, η ζωή χάνει την αξία της, χάνει το νόημά της, τα χάνει όλα. Δεν είναι ευοίωνα τα πράγματα αλλά νομίζω ότι εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να ανακαλύψουμε τι είναι αυτό για το οποίο πρέπει να ελπίζουμε και προς τα πού πρέπει να κινούμαστε πλέον. Είμαστε πολιτικά όντα. Κάθε μας πράξη, κάθε μας κίνηση, κάθε μας σκέψη, κάθε μας λέξη είναι πολιτική και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό.

Ακούμε διαρκώς τη φράση «κάτι πρέπει να γίνει να αλλάξουν τα πράγματα» αλλά τι κάνουμε τελικά; Έχω την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι πρέπει πρώτα να αρχίσουν να φροντίζουν το σπιτικό τους για να είναι σε θέση να φροντίσουν και τη γειτονιά τους. Μέσα στα χρόνια νόμιζα ότι οι άνθρωποι καταλήγουν να φροντίζουν το σπιτικό τους και μόνο. Τώρα πια αντιλαμβάνομαι ότι ούτε αυτό το φροντίζουν. Ότι τελικά αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν έχουν μάθει να φροντίζουν τον χώρο και τους ανθρώπους τους και όλα αυτά γύρω τους τα οποία είναι απαραίτητα για να μπορούν να ζουν και να υπάρχουν. Είναι πολύ μεγάλο ζήτημα και νομίζω ότι έχει να κάνει πολύ με την παιδεία και την κουλτούρα μας και με το πώς έχουμε μεγαλώσει. Αδιαφορούμε πλήρως για τη γειτονιά, για την κοινότητα, για την κοινωνία, νομίζουμε ότι είναι κάτι το οποίο δεν μας αφορά.

Στο μπαλκόνι όμως θα βγούμε να φωνάξουμε. Εννοείται ότι θα βγούμε στο μπαλκόνι να φωνάξουμε γιατί αυτά τα τσιτάτα είναι της μόδας και τη μόδα θέλουμε να την ακολουθούμε αλλά στον βαθμό που δεν μας ξεκουνά, δεν μας ζορίζει και δεν μας ξεβολεύει. Ίσα να κάνουμε το post μας.

Το ότι χρησιμοποιείς τη Δανάη Μπάρκα ως λάθος πρότυπο για την κοινωνία, για να υπογραμμίσεις το πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας είναι μια μπούρδα και μισή που δεν έχει καμία βάση, κρύβει μονάχα κακία

Είναι πολλά τα posts και πολλές οι γνώμες, σωστά; Σε όλα τα social media ανεξαιρέτως υπάρχει το εξής παράδοξο. Αν κάτσεις να διαβάσεις μία άποψη, μία γνώμη, αυτή η γνώμη παρουσιάζεται ως θέσφατο. Δεν γράφει κανένας “πιστεύω ότι ή η γνώμη μου είναι, φρονώ πώς…”, αραδιάζουν ένα κειμενάκι σαν να είναι η απόλυτη αλήθεια που δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Δεν έχει καμία αμφιβολία από πίσω και δεν αφήνει και περιθώρια διαλόγου. Όταν λοιπόν το κίνητρο είναι απλά να βγεις και να πεις μία αποψάρα, στ’ αλήθεια δεν σε ενδιαφέρει ο κόσμος. Άκουγα τις προάλλες αυτή τη χαριτωμένη δήλωση του Μητσιά, τη γραφική πια δήλωσή του για τους ομοφυλόφιλους και την πρόκληση. Του αρκεί να μην προκαλούν. Μα, το τι προκαλεί τον καθένα είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Αν κάτσει ο καθένας ατομικά σε ένα κοινωνικό σύνολο και προβάλλει τι είναι αυτό που τον ίδιο τον ενοχλεί και το παρουσιάζει σαν κανόνα, τότε δεν θα βγάλουμε άκρη ποτέ. Υπάρχει συγκεκριμένη νομοθεσία είναι γραμμένα αυτά στον ποινικό κώδικα τι είναι προκλητικό και τι όχι, τι είναι μηνυσιμο και τι όχι.

Και αυτό αμφισβητείται. Ναι, και αυτό αμφισβητείται ακόμη αλλά δεν μπορούμε να το προσπερνάμε και να βάζουμε την προσωπική μας γνώμη ως τον κανόνα. Σου λέει το κράτος: “ξέρεις κάτι, το να βγεις γυμνή στη Φωκίωνος Νέγρη είναι προσβολή της δημοσίας αιδούς, δεν μπορείς να το κάνεις”. Τώρα το αν εσένα σου φαίνεται προκλητικό που κάποιοι κρατιούνται χεράκι-χεράκι, ε, δεν μπορεί αυτό η κοινωνία να το δεχτεί κιόλας. Άκουσα και τις δεύτερες δηλώσεις του που το γενίκευσε και είπε: “δεν μένω στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια αναφέρομαι και στα straight ζευγάρια και στους καλλιτέχνες και στους μη καλλιτέχνες. Οι προκλητικές συμπεριφορές τους καλό θα είναι να μην είναι ορατές”. Ναι, αλλά πρέπει να συμφωνήσουμε τι είναι τελικά προκλητική συμπεριφορά. Όχι να αποφασίσει ο καθένας μόνος του, να συμφωνήσουμε σαν κοινωνία. Με αυτή τη λογική και εγώ μπορεί να βγω έξω και να πω ότι για μένα είναι πρόκληση να έχει μία κοπέλα τα μαλλιά της κότσο. Δεν θα βγάλουμε άκρη ποτέ.

Στο πλαίσιο αυτής της κουβέντας πρόσφατα είχαμε ένα τρανό παράδειγμα από την Λατινοπούλου που χαρακτήρισε τη Δανάη Μπάρκα ως κακό παράδειγμα με πρόφαση την παιδική παχυσαρκία. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει κανενός η άποψη έτσι, γενικά και αόριστα. Δεν με αφορά. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολλά προβλήματα και έχουν μάθει να τα ρίχνουν επάνω σε άλλους για να μην τα αντιμετωπίσουν. Κάποια στιγμή όμως δεν θα μπορούν πια να τα ρίξουν αλλού και θα πρέπει να τα κουβαλήσουν μόνοι τους. Αυτό που θεωρώ χυδαίο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η στοχοποίηση. Δεν μπορείς να στοχοποιείς κανέναν άνθρωπο. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποτελέσει το δικό σου όχημα για τη μπούρδα που θέλεις να δηλώσεις στα social media για να σε παίξουν στα κανάλια. Είναι ανήθικο, φρικτό και πρόστυχο. Έχεις πρόβλημα με την παιδική παχυσαρκία; Κάτσε και γράψε ένα άρθρο επιστημονικό, επίσημο, για να δηλώσεις την ανησυχία και την αγωνία σου. Το ότι χρησιμοποιείς τη Δανάη Μπάρκα ως λάθος πρότυπο για την κοινωνία, για να υπογραμμίσεις το πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας είναι μια μπούρδα και μισή που δεν έχει καμία βάση, κρύβει μονάχα κακία και αυτό που καταφέρνει να κάνει είναι να στοχοποιήσει ένα κορίτσι που δεν έχει πειράξει κανέναν, δεν έχει ενοχλήσει άνθρωπο, δεν έχει ποτέ μιζεριάσει για το σώμα της, είναι απόλυτα συμφιλιωμένη με την εικόνα της και μόνο χαρά και θετική ενέργεια δίνει. Έχει όσα κιλά έχει -όχι μόνο εκείνη αλλά και οποιαδήποτε ή οποιοσδήποτε άλλος- γιατί έτσι γουστάρει. Και δεν θα δώσει λογαριασμό σε κανέναν.

Μίλησέ μου για τη συμμετοχή σου στη σειρά “Maestro”, του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Είναι από αυτές τις εμπειρίες που λες «τι ωραία που μου δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχω σε μία τόσο μεγάλη παραγωγή». Όμως παράλληλα σε φέρνει αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα της βιομηχανίας στην Ελλάδα γιατί ξέρεις ότι αυτή η δουλειά θα τελειώσει και είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει ξανά μία επόμενη δουλειά αυτού του επιπέδου.

Γιατί είναι δύσκολο για άλλους και εύκολο για τον Χριστόφορο; Ο Χριστόφορος βρίσκεται σε αυτή τη βιομηχανία από τότε που αυτή υπάρχει και μας φαίνεται πάντα ο αιώνιος νέος, ο αιώνιος έφηβος, γιατί ξεκίνησε γύρω στα 16 του. Έχουμε μία μόνιμη εικόνα του στα μίντια. Και η διαδρομή που ακολούθησε από τότε ήταν αρκετά σοβαρή και πολύ μελετημένη και με συγκεκριμένο στόχο. Οπότε έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων. Έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των διαφημιστών, των καναλιών και αυτό ενδεχομένως τον διευκολύνει στο να μπορεί να ονειρεύεται λίγο πιο πολύ από άλλους δημιουργούς αλλά δεν σου κρύβω ότι δεν έχω δει άλλον άνθρωπο στη δουλειά να δουλεύει περισσότερο από το Χριστόφορο. Συνολικά, ολιστικά. Να βρει τη μουσική, να βρει τους χορηγούς, τα locations, τον παραγωγό. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Τίποτα απολύτως, σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα. Είμαι σίγουρος ότι αυτό του κοστίζει πολύ αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να γίνει μία δουλειά αυτού του επιπέδου, ωραία.

Το περιβάλλον συνήθως στις σειρές και τις ταινίες του Χριστόφορου είναι ειδυλλιακό. Στις μέρες μας αυτό είναι κάτι για το οποίο μπορεί και να κατηγορηθεί ή το έχουμε ανάγκη; Αυτό που εσύ αναφέρεις ως ειδυλλιακό εγώ το μεταφράζω ως στυλιζάρισμα. Και το στυλιζάρισμα είναι μία σκηνοθετική, καλλιτεχνική επιλογή. Νομίζω πως πια με όλες αυτές τις παραγωγές που έχουμε δει του εξωτερικού και από το HBO και από το Netflix και από άλλα πολύ μεγάλα δίκτυα υπάρχει παγκοσμίως μία γραμμή προς το στυλιζάρισμα. Γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η ουσία της ιστορίας και όχι το γύρω-τριγύρω. Το γύρω-τριγύρω εξυπηρετεί το art direction της δουλειάς. Είναι εξοικειωμένοι πλέον οι άνθρωποι με το γεγονός ότι αυτό που παρακολουθούν είναι ένα προϊόν μυθοπλασίας και όχι ένα ντοκιμαντέρ. Μην ξεχνάμε ότι η δουλειά που κάνουμε είναι μίμηση πράξης, δεν είναι η καταγραφή της πραγματικότητας. Και κάθε δημιουργός έχει απόλυτη ελευθερία να αξιοποιεί ό,τι εργαλείο έχει στα χέρια του, με τον τρόπο που εκείνος θεωρεί σωστό, για να αφηγηθεί την ιστορία του. Και ναι είναι μία δουλειά η οποία έχει ένα στυλιζάρισμα με την έννοια του ότι είναι πάρα πολύ προσεγμένη σε όλους τους τομείς αλλά ο κόσμος που θα τη δει θα καταλάβει ότι είναι μία πολύ σκληρή δουλειά που καταπιάνεται με θέματα τα οποία ούτε χαριτωμένα, ούτε ανάλαφρα είναι. Και κανένα στυλιζάρισμα δεν είναι σε θέση να καπελώσει την ουσία της μυθοπλασίας.

Έχω συνέχεια πόνους στα κόκκαλά μου οι οποίοι επηρεάζουν πολύ την καθημερινή ρουτίνα μου, τη δουλειά μου, την απόδοσή μου. Και πρέπει να μάθω να ζω με αυτά χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου ασθενή

Μίλα μου για τον ρόλο σου στη σειρά. Υποδύομαι τον γιατρό του νησιού που άφησε τη ζωή του στην Αθήνα γιατί πίστευε ότι με αυτόν τον τρόπο θα κλείσει την πόρτα στο παρελθόν, στα προβλήματά και στα άγχη του και θα απομονωθεί σε έναν μικρότερο τοπο για να ξεκινήσει από το μηδέν τη ζωή του. Τα προβλήματα όμως δεν στέκονται πίσω από την πόρτα. Για να λυθούν χρειάζονται άλλες διαδικασίες και όχι απομάκρυνση. Καταλαβαίνει λοιπόν ότι όλα αυτά που τον βασανίζουν τα κουβαλάει μαζί του και στους Παξούς. Εντάσσεται στην κοινωνία του νησιού, η οποία είναι μία εξαιρετικά προβληματική κοινωνία και αυτός πρέπει να τη στηρίξει με κάθε τρόπο γιατί έχει και μία ιδιότητα επαγγελματική τέτοια που πρέπει να είναι παρών σε οτιδήποτε προκύπτει. Έχει και μία ερωτική ιστορία που τον βασανίζει πολύ αλλά δεν μπορώ να πω και πιο πολλά.

Κόντρα ρόλος σε σχέση με το προσωπικό σου βίωμα. Το να παίξεις τον γιατρό σε έκανε να αισθανθείς περίεργα; Όχι, δεν είναι κάτι που με έβαλε σε σκέψεις από τη θέση του ανθρώπου που έχει υπάρξει ασθενής. Ενδεχομένως να το σκεφτόμουν αν είχα κληθεί να παίξω έναν ασθενή. Εκεί πιθανότατα κάτι θα συνέβαινε μέσα μου το οποίο θα με επηρέαζε. Αυτό που εγώ παρατηρούσα ως ασθενής, το οποίο είναι και μία επαγγελματική διαστροφή, είναι το πόσο προσπαθούν αυτοί οι άνθρωποι να κρατήσουν απόσταση από οποιοδήποτε συμβάν, να είναι ψύχραιμοι και να σου μεταφέρουν την πληροφορία όσο πιο στεγνά γίνεται. Αυτό κράτησα σαν εργαλείο για τη δική μου ερμηνεία και με βοήθησε πολύ. Αλλά δεν υπάρχει ένα είδος γιατρού, ένα μοντέλο, για να πω ότι αυτό είδα και αυτό κόπιαρα. Έχω συναναστραφεί στρατιές γιατρών και ο καθένας έχει διαφορετική αντιμετώπιση.

Γνωρίζω ανθρώπους που ενώ έχουν τελειώσει τη θεραπεία και είναι καλά, μέσα τους αισθάνονται ακόμα ασθενείς. Το έχεις αισθανθεί αυτό; Ακόμα και σήμερα υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι ασθενής γιατί δυστυχώς η επιστήμη δεν έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε οι παρενέργειες των θεραπειών που κάνεις να σε εγκαταλείπουν σύντομα. Έχω ακόμα πράγματα που με ταλαιπωρούν μέσα στη μέρα τα οποία μπορεί να μη φύγουν ποτέ. Έχω συνέχεια πόνους στα κόκκαλά μου οι οποίοι επηρεάζουν πολύ την καθημερινή ρουτίνα μου, τη δουλειά μου, την απόδοσή μου. Και πρέπει να μάθω να ζω με αυτά χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου ασθενή. Πρέπει να αποδεχτώ την καινούργια κατάσταση στην οποία βρίσκομαι και να μάθω να ζω με αυτήν. Με μία δυσκολία αλλά η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη. Είχα μεγάλη ανάγκη να κάνω δουλειά με τον ψυχοθεραπευτή μου για να βγω από αυτή τη λούπα και να πω ότι δεν γίνεται να ζω τη ζωή μου κάθε μέρα με τη σκέψη ότι πεθαίνω, ότι θα ξανανοσήσω, ότι είμαι ένας χρόνιος άρρωστος. Και είναι μια διαδικασία η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.

Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, σκέφτηκες ότι θέλεις να κάνεις ένα εκατομμύριο πράγματα που τόσα χρόνια άφηνες στην άκρη; Δεν είμαι ένας άνθρωπος στερημένος, αυτά που έχω επιθυμήσει στη ζωή μου τα έχω κυνηγήσει και μάλιστα με λύσσα. Τα έχω ρουφήξει, τα έχω εξαντλήσει και τα έχω προσπεράσει. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι είχα πράγματα στο μυαλό μου που ήθελα να κάνω και τα προγραμμάτισα από την ασθένεια και μετά. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι υπάρχουν ταξίδια σε μία λίστα που θέλω να κάνω. Θέλω σίγουρα να πάω στο Μπουένος Άιρες αλλά το αφήνω τελευταίο στη λίστα γιατί έχω μία εντύπωση ότι μπορεί και να μην γυρίσω ποτέ, χαχα. Και στη Χιλή.

Η τιμωρία του Φιλιππίδη ή η τιμωρία του Λιγνάδη από μόνες τους δεν θα αλλάξουν την κοινωνία όσο εμείς καθόμαστε σαν απλοί παρατηρητές, σαν να μη μας αφορά

Έδιωξες κόσμο από τη ζωή σου; Έχω πλέον καταλάβει ότι οι άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα κακών προθέσεων και ο διωγμός δεν είναι η σωστή λύση. Απλώς μπορεί να καταλαβαίνεις ότι δεν κουμπώνεις με τον τρόπο του άλλου. Αυτό που πιστεύω ότι είναι σωστό για σένα δεν είναι απαραίτητα όντως το σωστό για σένα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πεις σε κάποιον ότι πρέπει να αλλάξει κάτι για να καλυτερεύσει η ζωή του. Ο τρόπος που επιλέγουμε είναι και αυτός που δείχνει τι άνθρωποι είμαστε. Εννοώ το πώς σκεφτόμαστε τα πράγματα, όχι το αν είμαστε καλοί ή κακοί. Απομακρύνθηκαν άνθρωποι ή απομακρύνθηκα εγώ από ανθρώπους και σίγουρα άνοιξα πολύ περισσότερο ώστε να έρθουν άλλοι καινούργιοι κοντά μου. Αυτό που μπορώ σίγουρα να σου πω, γιατί τα φιλικά περιβάλλοντα είναι κάπως πιο ελεγχόμενα, εκεί που έγινα πιο αυστηρός και πιο συγκεκριμένος είναι στα εργασιακά μου περιβάλλοντα. Εκεί είχα την ανάγκη να κάνω εξαρχής σαφή τα όριά μου και να είμαι απολύτως ειλικρινής και ξεκάθαρος για το τί περιμένω από μία δουλειά. Να συμφωνούμε δηλαδή από πριν στους όρους.

Μιλώντας για εργασιακά περιβάλλοντα, έγινες περισσότερο επιφυλακτικός μετά τις αποκαλύψεις για τον Πέτρο Φιλιππίδη με τον οποίο είχες μια καλή συνεργασία στο παρελθόν; Βέβαια. Ξέρεις, πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύ επιλεκτικοί στο τι φανερώνουμε, σε ποιον και για ποιο λόγο. Είμαι σίγουρος ότι όλοι μέσα μας έχουμε όλα αυτά τα κομμάτια και τα κακά και τα δύσκολα και τα περίεργα και τα σκοτεινά αλλά και τα όμορφα και τα φωτεινά και τα αισιόδοξα. Τι επιλέγουμε κάθε φορά να ανασύρουμε και με τι θα φωτίσουμε την ψυχή μας είναι πολύ προσωπική επιλογή όπως και η συγκεκριμένη στιγμή που θα το κάνουμε και σε ποιον θα το δείξουμε. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Αυτό το παρατηρώ και μέσα από τον εαυτό μου και έτσι προσπαθώ να καταλάβω τους άλλους. Ξέρω πολύ καλά ότι μπορεί σε κάποιους να έχω υπάρξει γλυκύτατος, ευγενικός, κοινωνικός, πρόσχαρος αλλά αντίστοιχα υπάρχουν περιπτώσεις που σε άλλους έχω φανεί σκυλί μαύρο του πολέμου. Που με έχουν δει και έχουν φοβηθεί. Που με έχουν χαρακτηρίσει δύστροπο, ειρωνικό, σνομπ, απότομο. Δεν υπάρχει ένας τρόπος να μιλάμε με τους ανθρώπους και ούτε αυτός ο τρόπος είναι αυτό που θα μας χαρακτηρίσει. Αλλά δυστυχώς παρασυρόμαστε και νομίζουμε ότι αν η Αντιγόνη μου μιλήσει καλά τότε η Αντιγόνη μιλάει καλά σε όλους. Δεν ισχύει αυτό. Κι αν κάτι πρέπει να μας μείνει από αυτή την ιστορία, είναι ότι αν παραμείνουμε απλοί παρατηρητές της κατάστασης η κοινωνία δεν θα αλλάξει.

Η κοινωνία δεν θα αλλάξει με το να τιμωρηθεί ο Φιλιππίδης ή να μπει στην ψειρού ο Λιγνάδης. Η κοινωνία θα αλλάξει αν οι ίδιοι δούμε στους εαυτούς μας τι από αυτά που παρατηρούμε μας θυμίζουν εμάς. Πρέπει να ψάξουμε λίγο μέσα μας και να σκεφτούμε πότε υπήρξαμε καθάρματα. Γιατί όλοι έχουμε υπάρξει καθάρματα. Πότε υπήρξαμε δύστροποι, πότε υπήρξαμε αγενείς και για ποιο λόγο; Να τα θυμηθούμε και να προσπαθήσουμε να καλυτερεύσουμε τους εαυτούς μας. Η τιμωρία του Φιλιππίδη ή η τιμωρία του Λιγνάδη από μόνες τους δεν θα αλλάξουν την κοινωνία όσο εμείς καθόμαστε σαν απλοί παρατηρητές, σαν να μη μας αφορά. Στα αλήθεια θα ήθελα αν έχω φερθεί σε κάποιον άσχημα να έρθει να μου το πει.

Ποτέ δεν θα βρεις το ιδανικό. Το διαφορετικό έχει τη γοητεία. Και αυτό που εσένα θα σε αλλάξει, θα σε μετακινήσει και θα σε διαμορφώσει σε κάτι που ούτε ο ίδιος μπορεί να περίμενες ότι είσαι

Στις προσωπικές σου σχέσεις άλλαξες; Είμαι συντροφικός άνθρωπος. Πιστεύω πολύ στις σχέσεις και στους δεσμούς και πιστεύω ότι πρέπει να δουλεύουμε πολύ για να κρατάμε τις σχέσεις μας. Έχω υπάρξει φρικτά καταναλωτής με τις σχέσεις και με τους ανθρώπους. Μόλις κάτι δεν μου έκανε ή μόλις κάτι χαλούσε, το πετούσα. Και έψαχνα να βρω το επόμενο το οποίο θα ήταν πιο κοντά σε αυτό που εμένα θα μου ταίριαζε. Σαν να μιλάμε για μακό μπλουζάκι. Και να σου πω και κάτι; Δεν έχει και κανένα νόημα αυτό γιατί ποτέ δεν θα βρεις το ιδανικό. Το διαφορετικό έχει τη γοητεία. Και αυτό που εσένα θα σε αλλάξει, θα σε μετακινήσει και θα σε διαμορφώσει σε κάτι που ούτε ο ίδιος μπορεί να περίμενες ότι είσαι. Το να βρίσκουμε ανθρώπους που είναι ίδιοι με εμάς, να πατούν στα δικά μας χνάρια και να κάνουν την ίδια ζωή… ω χριστέ μου, τι πλήξη; Οι διαφορές μας είναι αυτές που μας κάνουν ζευγάρι, όχι τα κοινά μας. Με την έννοια του πόσο παλεύουμε να προσαρμοζόμαστε. Να βάζουμε πίσω το Εγώ μας και να αποδεχόμαστε τον άλλο. Και ακόμα και σε μία δύσκολη στιγμή να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να διορθώνουμε και τον εαυτό μας.

Μετά το καλοκαίρι τι σχεδιάζεις; Τον χειμώνα θα είμαι στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αυλαία, με ένα ιρλανδικό έργο που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Λέγεται “Κάποιος να με προσέχει” και αφηγείται την ιστορία τριών Δυτικών, οι οποίοι έχουν φυλακιστεί κάπου στον Λίβανο από τον ISIS. Παρακολουθούμε ουσιαστικά τις προσωπικές τους διαδρομές, τις προσωπικές τους ιστορίες. Είναι ένας Ιρλανδός, ένας Άγγλος και ένας Αμερικανός, οι οποίοι φαινομενικά είναι τρεις ίδιοι άνθρωποι, δυτικοί, λευκοί, που όμως προβάλλουν τη διαφορετικότητά τους με πολύ μεγάλη λύσσα. Αντί να κρατήσουν τα κοινά που τους ενώνουν, κοιτάζουν να βρουν τη διαφορετικότητά τους, ώσπου τελικά συνειδητοποιούν το πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν να προσέχει ο ένας τον άλλον. Και ειδικά σε περιβάλλοντα που ο εχθρός είναι απ’ έξω.

Και αυτό είναι ένα πολύ ωραίο μήνυμα για τον χειμώνα που θα έρθει.