Έτος 2023. Το θέαμα των έξι ανδρών αρχηγών κομμάτων στην πρόσφατη εκλογική «τηλεμαχία» έδειξε, ακόμη, μία φορά γιατί η Ελλάδα είναι, επίσημα, η χειρότερη χώρα να είσαι γυναίκα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το θέμα «γιατί δεν έχουμε περισσότερες γυναίκες στο κοινοβούλιο» ανακινείται νωχελικά κάθε 8 Μαρτίου στην Ημέρα της Γυναίκας και ξεχνιέται αμέσως μετά. Σε αυτές τις εθνικές εκλογές – με τις οποίες η Ελλάδα αποχαιρετά το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα – δίνουμε το λόγο σε γυναίκες που διεκδικούν την ψήφο.
Φαίη, ας ξεκινήσουμε με εσένα. Είσαι απόφοιτος της Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, διδάσκεις ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, είσαι ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων. Ωστόσο, παράλληλα, πολύς κόσμος σε γνωρίζει για τους μεγάλους αγώνες που δίνεις εδώ και χρόνια για το περιβάλλον, ενάντια στην ατμοσφαιρική ρύπανση. Συμπλήρωσε τα κενά και ένωσε τις τελείες. Ποια ήταν η πορεία σου ως σήμερα και πώς σχετίζεται με την διεκδίκηση ψήφου με το ΜέΡΑ25 το 2023;
Δεν υπάρχει κανένα κενό σε αυτό το σύντομο βιογραφικό, και τις τελείες τις ενώνει ο πολιτισμός, το δικό μου άγημα μάχης. Όλα είναι πολιτισμός. Ή η έλλειψη του. Ο τρόπος που ο άνθρωπος κινείται μέσα στο περιβάλλον του· ο τρόπος που συμπεριφέρεται στους συνανθρώπους του· τι, πώς και γιατί το δημιουργεί· πώς διαχειρίζεται τη γνώση αυτού του πολιτισμού και πώς τα απόβλητά του ¬ όλα δείχνουν το αν και πώς ο άνθρωπος μπορεί να λειτουργεί μέσα στον πολιτισμό με τις ευθύνες που εμπεριέχει η διασφάλιση της ελευθερίας του.
Το προσωπικό μου raison d'être, αυτό που με ελκύει και στο οποίο είμαι αφοσιωμένη, είναι η επαναμάγευση της αξίας του δώρου της ζωής έτσι ώστε να μην αφορά τους λίγους αλλά όλους τους ανθρώπους. Το δώρο της ζωής ούτε φτιάχτηκε ούτε αντέχει να διάγει σε απαξιωτικά¬ αποικιοκρατικά¬τοξικά περιβάλλοντα. Τουτέστιν και η άσβεστη ανυπακοή μου όταν βλέπω τα δικαιώματα μας να καταστρατηγούνται από απρόσωπες εταιρίες και κυβερνήσεις φερέφωνα τους. Μελετώντας λέξη-λέξη το πρόγραμμα του ΜέΡΑ25, μα και συνεισφέροντας στη συγγραφή κάποιων από αυτές τις συγκινητικά χειρόγραφες λέξεις, θεωρώ ότι βρήκα τον φυσικό μου χώρο σε αυτό το συλλογικό κίνημα για τη ρήξη με ό,τι γνωρίζαμε ως τώρα.
Θεωρείς ότι οι εκλογές του 2023 είναι ιδιαίτερα κρίσιμες; Ότι είναι διαφορετικές ακόμη και από τις κρίσιμες εκλογές της τελευταίας 10ετίας; Ή, αντίθετα, ότι είναι μεν σημαντικές αλλά ότι οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν σε ένα παρόμοιο κλίμα με κριτήρια και διακυβεύματα που είναι ήδη γνωστά;
Βγήκαμε όλες και όλοι τραυματισμένοι από τα μνημόνια. Δεν κατέρρευσαν μόνο οι αυταπάτες που δημιούργησαν οι φούσκες των χρηματιστηρίων, των φτηνών δανείων και των ολυμπιακών αγώνων, αλλά διαψεύστηκαν και οι ελπίδες για ένα μέλλον αξιοπρέπειας και αγώνων με την μετατροπή του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015 σε «ΝΑΙ». Η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τον Μητσοτάκη όχι απλά αυτοδύναμο, αλλά πανίσχυρο, με όλες τις περιφέρειες και τους μεγαλύτερους δήμους δικούς του. Η έννοια της Αριστεράς δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα, αφού δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι είναι «όλοι ίδιοι». Πάνω σ αυτή τη βάση πάτησε η Μητσοτάκης ΑΕ για να ξεθεμελιώσει όποιο δημοκρατικό δικαίωμα και λαϊκή κατάκτηση της μεταπολίτευσης δεν είχε ήδη πληγεί με τα μνημόνια και να βοηθήσει την ολιγαρχία να συσσωρεύσει υπερκέρδη σε βάρος του κόσμου που δεν έχει να βγάλει το μήνα, δεν έχει να πληρώσει ρεύμα και θέρμανση και απειλείται με έξωση από το σπίτι του. Οπότε ναι, οι εκλογές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, γιατί μια νέα αυτοδύναμη κυβέρνηση Μητσοτάκη θα αναβαπτίσει αυτή την πολιτική με τη λαϊκή ψήφο.
Όμως και η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την αποδοχή του πυρήνα της ίδιας πολιτικής (χρηματιστήριο ενέργειας, ΤΑΙΠΕΔ, Υπερταμείο, διαχείριση των δανείων από τα funds κλπ, κλπ) οδηγεί σε μια άνευρη αντιπολίτευση και διαρκώς απογοητεύει. Τέσσερα χρόνια Μητσοτάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ικανός να τον σαρώσει. Χρειάζεται λοιπόν να ενισχυθεί η ανυπότακτη αριστερά, το ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη, για να καταγραφεί η αντίθεση του κόσμου σε αυτή την πολιτική, να αποκρυσταλλωθεί ένα «φτάνει πια!» που θα δώσει ένα μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ποιες είναι οι θέσεις του ΜέΡΑ25 που έχουν περισσότερη σημασία για σένα προσωπικά, που σχετίζονται με τις δικές σου αγωνίες και αγώνες;
Στις 27 Σεπτεμβρίου δικάζομαι από τη γαλλο-ελβετική τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ-LAFARGEHOLCIM, την εταιρία που έχει καταδικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με την εμπλοκή της στον πόλεμο στη Συρία, γιατί δεν δέχομαι τους τοξικούς ρύπους της αποτέφρωσης αποβλήτων να εισβάλλουν στα πνευμόνια των παιδιών της πόλης του Βόλου.
Το ΜέΡΑ25 είναι το μοναδικό πολιτικό κόμμα που προτείνει σχέδιο νόμου κατά αυτών των SLAPPS – του είδους της δίκης ή άλλης νομικής απειλής που στοχεύει στο να καταπνίξει τη δημόσια διαμαρτυρία με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο. Επίσης, το ΜέΡΑ25 λέει ένα ηχηρό «ΟΧΙ» στην καύση απορριμμάτων και πετ-κοκ, είναι κατά των επικίνδυνων σταθμών LNG και όλων ανεξαιρέτως των εξορύξεων, όπως και κατά της τοποθέτησης βιομηχανικών ανεμογεννητριών στα βουνά μας. Ταυτόχρονα, αντιδρά στις χειριστικές επενδύσεις των ολιγαρχών που η τωρινή κυβέρνηση βαφτίζει, εξοργιστικά, «ανάπτυξη» (συχνά δε, πράσινη!). Οι ολιγάρχες είναι οι μόνοι που πλουτίζουν από αυτή την «ανάπτυξη».
Θαυμάζω το ΜέΡΑ25 γιατί ο βασικός του πυρήνας είναι η πλήρης επανακρατικοποίηση ¬ των υπηρεσιών κοινής ωφελείας, των τρένων, των τραπεζών που έχουμε βαρεθεί να τις βλέπουμε να ανακεφαλαιοποιούνται με ό,τι αυτό συνεπάγεται, της δημόσιας ασφάλισης, της Παιδείας, της Υγείας. Με αυτή την πολιτική μειώνεται αυτόματα η ακρίβεια, εξαφανίζονται τα καρτέλ, σταματούν οι πλειστηριασμοί, το κράτος υπάρχει για τους πολίτες, είναι οι ίδιοι οι πολίτες του. Το ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη είναι έτοιμο να πραγματοποιήσει αυτό το φιλολαϊκό πλάνο στις πρώτες 100 μέρες της διακυβέρνησης του.
Το ΜέΡΑ25 λέγεται πως είναι ένα κόμμα που ελκύει τους νέους ανθρώπους. Ισχύει αυτό; Αν ναι, σε τι οφείλεται;
Οι νέοι άνθρωποι βιώνουν μια δυστοπική καθημερινότητα και ένα σκοτεινό μέλλον. Βλέπουν να διαλύονται οι υποδομές γύρω τους, να πέφτουν σοβάδες μέσα στις τάξεις των σχολείων, να σκοτώνονται οι συμφοιτητές τους στα τρένα για να επιστρέψουν στη σχολή τους, βιώνουν την οικονομική ασφυξία των οικογενειών τους, το κυνήγι των προσόντων για ένα απαξιωμένο πτυχίο, την εκμετάλλευση με τις κακοπληρωμένες δουλειές και τα ελαστικά ωράρια, έναν άκρατο σκοταδιστικό αυταρχισμό από την Υπουργό Παιδείας. Και όταν διαμαρτύρονται, δέχονται τις άγριες δολοφονικές επιθέσεις της αστυνομίας!
Επιπλέον, οι νέοι άνθρωποι ξέρουν ότι το μέλλον τους έχει υποθηκευθεί σε ένα διαρκές μνημόνιο νεοφιλελεύθερης λιτότητας για την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι περισσότεροι σκέφτονται πώς θα φύγουν στο εξωτερικό, αναζητώντας ένα λιγότερο ζοφερό μέλλον και στερώντας τη χώρα μας από τις δεξιότητές, τη δημιουργικότητά τους, τη ζωντάνια τους. Θα έλεγα ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ., και ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική τους ομνύουν στη λογική του «δεν υπάρχει εναλλακτική». Έτσι τους στερούν κάθε ενδιαφέρον για τον πολιτικό αγώνα και τους οδηγούν στην αποχή και την αδιαφορία. Το ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη με το πρόγραμμά του, τη στάση του στη Βουλή και τα κινήματα, δείχνει στους νέους ανθρώπους ότι μπορούν να υπάρχουν κατακτήσεις και εφικτές ρήξεις στο σήμερα και άρα όλα μπορούν να είναι αλλιώς. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που όλο και περισσότερες νέες και νέοι συμπορεύονται μαζί του.
Φαίη, έχω την εντύπωση (ίσως κάνω λάθος) ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμη ευκρινές, μεγάλο κίνημα για την προστασία του περιβάλλοντος. Και ότι αυτό συμβαίνει παρά τα επιστημονικά δεδομένα για την κλιματική καταστροφή και την υπερθέρμανση του πλανήτη, για την απίστευτη μόλυνση του νερού, για το πέρασμα της μόλυνσης στην διατροφική αλυσίδα – για παράδειγμα, να πω ότι 60% των ψαριών στον πλανήτη έχουν μέσα τους μικροπλαστικά. Ο ΠΟΥ έχει ενημερώσει ότι 7 εκατομμύρια πρόωροι θάνατοι ετησίως οφείλονται στην ρύπανση της ατμόσφαιρας. Γιατί, πιστεύεις, δεν έχουμε ισχυρό κίνημα για το περιβάλλον στην Ελλάδα και πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτό;
Είναι γνωστό ότι το οικολογικό κίνημα στην Ελλάδα πέρασε, και περνάει, από πολλές διασπάσεις και δεν κατάφερε να πάρει τις πλατιές μάζες, τον πολύ κόσμο, με το μέρος του. Επίσης, κάποιοι θεωρούν το πλούσιο φυσικό περιβάλλον της χώρας δεδομένο. Κάποιοι ενδέχεται να δυσανασχετούν όταν, με την προστασία του περιβάλλοντος, θεωρούν ότι θίγονται τα συμφέροντα τους – μια οπτική που έχει να κάνει με την απαξίωση του φυσικού περιβάλλοντος από όλες τις κυβερνήσεις ως τώρα. Υπάρχουν, συνεπώς, διάφοροι λόγοι που δεν ενθάρρυναν στην Ελλάδα ένα κίνημα όπως το Extinction Rebellion ή το Fridays for Future. Ας ρίξουμε μόνο μια ματιά μόνο στο πώς συμπεριφέρονται στο αστικό πράσινο σχεδόν όλοι οι ελληνικοί δήμοι και θα καταλάβουμε το μέγεθος της απαξίωσης.
Επίσης, από την εμπειρία μου ως τώρα στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, βλέπω μεγάλα ελλείμματα στην εφαρμογή των ευρωπαϊκών νόμων, αλλά όποτε χρειάστηκε να αποταθούμε σε Ευρωπαϊκές επιτροπές περιβάλλοντος, αυτές ως Πόντιος Πιλάτος χαρακτήριζαν το πρόβλημα μας «τοπικό». Αυτό όμως που βλέπουμε ότι αυξάνει είναι η καταστροφή δασών, περιοχών NATURA, ποταμών, ακτών, θαλασσών, ειδικά μετά το τελευταίο, κυριολεκτικά οικοκτόνο, νομοσχέδιο της Νέας Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση εξαπολύει μία άνευ όρων, επιθετική πολιτική σε ό,τι έχει να κάνει με τη φύση όταν εκείνη στέκεται εμπόδιο στην ιδιωτική κερδοφορία – μια πολιτική «Μπολσοναρική», παρόμοια δηλαδή με την επιθετικότητα που επέδειξε ο ακροδεξιός Μπολοσνάρο στη Βραζιλία στην καταστροφή του Αμαζονίου.
Τα ελληνικά παραδείγματα, άπειρα, από τη Σύρο ως τη Χαλκιδική, από το Βόλο ως τα Άγραφα, από την Εύβοια ως την Κρήτη. Όταν η χώρα ερημοποιείται με γεωμετρικούς ρυθμούς, όταν αλλάζουν τα μικροκλίματά της, όταν ασφυκτιούν από τις αυξανόμενες θερμοκρασίες τα πελάγη λόγω της κλιματικής κρίσης, η οποία αλληλοτροφοδοτείται από τις ανεξέλεγκτες καλοκαιρινές πυρκαγιές, δεν θα αργήσουμε να δούμε τον αντίκτυπο στον έμβιο πληθυσμό. Αλλά τότε θα είναι αργά. Το ΜέΡΑ25 στους κόλπους του συγκέντρωσε κάποιους από τους πιο ενεργούς περιβαλλοντικούς μαχητές και μαχήτριες του τόπου και αυτή η συνέργεια παράγει καρπούς ¬ με τη θέσπιση των κόκκινων γραμμών που ήδη προανέφερα, αλλά και με σχεδιασμό εξοικονόμησης πόρων, που αντ’ αυτού δίνονται αυτή τη στιγμή κατά κόρον σε επενδύσεις στρατιωτικών εξοπλισμών.
Ποια είναι η εικόνα του πολιτισμού και της τέχνης σήμερα στη χώρα; Πώς θα έκρινες το έργο της παρούσας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας; Τι θα κληρονομήσει η επόμενη κυβέρνηση;
Από πού να αρχίσω; Από την κατάργηση των Kαλλιτεχνικών στο Λύκειο; Ή από το ότι ως ιστορικοί και θεωρητικοί της τέχνης δεν έχουμε καν ΚΑΔ; Από τους ηθοποιούς - ανειδίκευτους εργάτες; Από τις fast-track αναθέσεις διευθυντών φορέων, και mega-γραφείων του εξωτερικού στα οποία ανατίθενται αναπλάσεις μουσείων; Ή που βλέπουμε τους χορηγούς κρατικών εκθέσεων από εταιρείες με ειδίκευση στο greenwashing; Ή την επιβολή του ολιγαρχικού γούστου ως το θεμιτό καλλιτεχνικό mainstream; Από επικίνδυνους ανθρώπους που χαριεντίζονταν με τους πολιτιστικούς και επιχειρηματικούς ταγούς; Από την ενσωμάτωση ευρωπαϊκών οδηγιών που ανοίγουν το δρόμο για τη λογοκρισία στην τέχνη; Από πολιτιστικές ανταλλαγές που δεσμεύουν τα έργα για 50 χρόνια (για μισό αιώνα!); Από αμφιβόλου γνησιότητας συλλογές που εκτίθενται ανερυθρίαστα; Από ανούσιες εορταστικές φιέστες που δεν αντιλαμβάνονται την πολυπλοκότητα της ιστορίας του τόπου; Από τις συζητήσεις περί του πλήρως αποικιοκρατικού «δανεισμού» των γλυπτών του Παρθενώνα; Δεν έχει πάτο το βαρέλι της κακοδιαχείρισης του πολιτισμού τα τελευταία χρόνια.
Εμείς διεκδικούμε τα αυτονόητα: Τον πολιτισμό ως αναφαίρετο κοινωνικό αγαθό για όλους τους ανθρώπους και όχι ως διασκεδαστή των ολίγων. Θέλουμε ο πολιτισμός, με την αρωγή θεσμών της παιδείας, να περάσει και να διαχυθεί σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Επιτέλους, να έχουμε εφαρμογή του προγράμματος «1% για την τέχνη», όπου οφείλει να παρακρατείται το 1% από κάθε δημόσιο έργο για παραγωγή και τοποθέτηση σύγχρονων έργων τέχνης στο δημόσιο χώρο. Θέλουμε κοινωνικό έλεγχο κατά την επιλογή των διοικητικών οργάνων των μουσείων. Ιδρύουμε Ανώτατη Σχολή για τις Παραστατικές τέχνες, όπως και Κρατική Στέγη Χορού και ένταξη παραστάσεων στο ετήσιο πρόγραμμα των ΔΗΠΕΘΕ αλλά και επαναφορά των θεματικών πολιτιστικών πόλεων. Διεκδικούμε συλλογικές συμβάσεις για όλους και όλες στον χώρο της τέχνης, συμπερίληψη και ισότιμη πρόσβαση των καλλιτεχνών με αναπηρία στην εκπαίδευση και στην εργασία. Και φυσικά, ζητούμε απόσυρση του κατάπτυστου ΠΔ 85/2022.
Πώς βλέπεις τη θέση της γυναίκας σήμερα στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική; Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι από τις χειρότερες χώρες της Ευρώπης για τις γυναίκες. Η δεξιά κυβέρνηση που αποχωρεί έπληξε, κατά τη γνώμη πολλών φεμινιστριών, τις γυναίκες – για παράδειγμα, πέρασε τον νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, συνέδεσε το θέμα της ισότητας των φύλων με τη δημογραφική πολιτική, κλπ, ενώ οικειοποιήθηκε κινηματικά αιτήματα. Φαίνεται να υπάρχει ένα προσωπείο φιλελευθερισμού ενώ στην πραγματικότητα προωθούνται πολιτικές που βαθαίνουν το πρόβλημα. Και το πρόβλημα αφορά σε πραγματικούς ανθρώπους, στις ζωές των γυναικών και, συχνά, των παιδιών. Ποιες είναι οι θέσεις του ΜέΡΑ25 σε σχέση με τις έμφυλες διακρίσεις;
Στην Ελλάδα – χώρα όπου το ποσοστό ανεργίας είναι υψηλότερο για τις γυναίκες, με 14,7% τον Νοέμβριο του 2022, έναντι 8,7% για τους άνδρες - το κίνημα #MeToo έφερε στο φως μια αθέατη και οδυνηρή πραγματικότητα. Οι γυναίκες βρήκαν τη δύναμη και μίλησαν. Συνέχισαν να μιλούν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αφίσα κατά των αμβλώσεων λίγο πριν την καραντίνα στο Μετρό που τελικά αποσύρθηκε, όπως και το περίφημο «συνέδριο γονιμότητας» - που επίσης δεν πραγματοποιήθηκε χάρη στα αντανακλαστικά των γυναικών και φεμινιστικών συλλογικοτήτων. Όπως και δεν ξεχνώ το σάπιο σύστημα που δεν προστατεύει τα θύματα κακοποίησης αλλά αντίθετα τα συγκαλύπτει, όπως στην περίπτωση της 12χρονης από τα Σεπόλια ή της Γεωργίας Μπίκα. Ταυτόχρονα, περιπτώσεις παιδοβιαστών όπως ο Λιγνάδης πέφτουν στα μαλακά. Ποιος θα προστατεύσει τις γυναίκες και τις θηλυκότητες; Μήπως τα όργανα ασφαλείας που έχουν βρεθεί να βιάζουν και να εκδίδουν κατ’ εξακολούθηση; Επομένως, έχουμε μία κυβέρνηση που ψηφίζει νόμους που ενισχύουν την πατριαρχία, συγκαλύπτει παιδοβιαστές και επενδύει στη συντηρητικοποίηση.
Εμείς στο ΜέΡΑ25 κατ’ αρχήν επενδύουμε στην εκπαίδευση και στις κοινωνικές υπηρεσίες. Διεκδικούμε νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία, με βάση τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Δημιουργούμε δομές ασφαλούς φιλοξενίας, φροντίδας και ψυχολογικής υποστήριξης για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, ζητάμε αυστηρότερες ποινές για τους θύτες αλλά και πρόσληψη περισσότερων ιατροδικαστών ώστε τα θύματα να εξετάζονται άμεσα. Πρόληψη-Φροντίδα-Δικαιοσύνη-Ισότητα είναι το δικό μας τετράπτυχο.
Την ίδια στιγμή, υπερασπιζόμαστε σθεναρά τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Ο πολιτισμός ενός κράτους είναι υψηλός όταν δεν διαχωρίζει τους πολίτες σε πρώτη και δεύτερη κατηγορία.
Κλείνοντας, τι θα ήθελες να πεις στις και στους ψηφοφόρους, ένα μεγάλο τμήμα των οποίων βιώνει μια καθημερινότητα αφόρητου άγχους, συνήθως οικονομικού, μια καθημερινότητα εγκατάλειψης από την πολιτεία, ενώ υπόκειται σε συνεχή πλύση εγκεφάλου από την τηλεόραση; Μπορεί αυτή η καθημερινότητα να αλλάξει προς το καλύτερο αν δούμε την ψήφο ως κοινωνική, ως μία προσωπική επιλογή αλλά με τρομερό αντίκτυπο σε όλη την κοινωνία;
Θα μιλήσω προσωπικά, ως ενεργή πολίτις, όπως είναι πολλοί και πολλές μεταξύ των ψηφοφόρων, που όμως, έχοντας απαυδήσει από τα πολιτικά ψέματα, παραμένουν ανενεργοί. Η απόφασή μου να ασχοληθώ με τον χώρο της πολιτικής είχε να κάνει με τον ενθουσιασμό μου όταν, μέσα στην εκλογική μου απόγνωση, έκατσα και μελέτησα τους κοινωνικούς στόχους του ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη. Και τότε, κάνοντάς το αυτό, αντιλήφθηκα ότι αποτελεί ό,τι πιο δημοκρατικό έχω διαβάσει εδώ και καιρό. Οι στόχοι αυτοί έχουν σμιλευτεί χειροποίητα, με φροντίδα, από ανθρώπους (και όχι επαγγελματικά think tanks) για τους συνανθρώπους τους και τις καθημερινές τους ανάγκες. Οι προτάσεις της πολιτικής του διακήρυξης και δέσμευσης φαντάζουν αυτονόητες γιατί φωτογραφίζουν την εικόνα που οφείλει να φέρει η Δημοκρατία σήμερα.
Επίσης, δεν ξεχνώ ποτέ ότι, για να έχουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε εμείς οι γυναίκες, χάθηκαν πολλές αδελφές μας. Θεωρώ, λοιπόν, κρίμα να μην ασκήσουμε το δικαίωμα μας στην κάλπη, ειδικά τούτη τη χρονική στιγμή που η χώρα έχει φτάσει στις εσχατιές της φτωχοποίησης και της εκποίησης της. Κάνοντας ένα μεγάλο άλμα, αποφάσισα να εξασκήσω και το δικαίωμα στο εκλέγειν ως Βουλεύτρια Μαγνησίας, ενός πανέμορφου μα ταλαιπωρημένου Νομού, μαζί με άλλες έξι εξαιρετικές υποψηφιότητες. Θεωρώ την απόφαση του ΜέΡΑ25 αρκούντως τολμηρή, το να δεχτεί δηλαδή στους κόλπους του μια παράτολμη ακτιβίστρια του δικαίου. Και αυτό αποτελεί έναν ακόμα λόγο εμπιστοσύνης μου στο κίνημα, ότι πιστεύει στους ζωντανούς ανθρώπους και όχι σε αριβιστικά άβαταρ.
