Η Κέλλυ Λουφάκη δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με τον αθλητισμό. Το καλοκαίρι του 2012 είχε ένα σοβαρό τροχαίο και έκτοτε κινείται με αμαξίδιο, ήταν 29 χρονών και η νέα της ζωή μόλις ξεκινούσε. Ο φυσικοθεραπευτής της την παρότρυνε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, εκείνη αρχικά δίσταζε, επέλεξε την ξιφασκία τυχαία και ενάμιση χρόνο μετά την πρώτη της προπόνηση ήταν η πρώτη Ελληνίδα ξιφομάχος σε αμαξίδιο, που εκπροσωπούσε την Ελλάδα σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Πέρα από τις σημαντικές αθλητικές επιδόσεις της, η Κέλλυ συγκινεί και με τη στάση της απέναντι στη ζωή. Οξυδερκής, λογική και αισιόδοξη, ξέρει πολύ καλά πως όσο σημαντική κι αν είναι η απώλεια, είναι πολύ σημαντικότερη η αποδοχή και η εξέλιξη.
Την ημέρα που ξεκινούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκυο, μας αφηγήθηκε τη ζωή της.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νίκαια, είχα μια πάρα πολύ καλή παιδική ηλικία. Νιώθω τυχερή που μεγάλωσα σε μια εποχή που το μόνο που με ευχαριστούσε ήταν να βγαίνω έξω και να παίζω με τα γειτονόπουλα. Τώρα όλα γίνονται σε μια οθόνη και οι περισσότεροι, ακόμα και τα παιδιά, μετράνε likes και followers.
Όταν τελείωσα το λύκειο, πήγα για σπουδές στην Καβάλα. Έμεινα στη Βόρεια Ελλάδα 8 χρόνια. Ήταν η πρώτη φόρα που έφευγα από το σπίτι. Αυτή ήταν η πιο δυνατή εμπειρία μου, βλέπεις ήμουν ένα παιδί που ζούσε στην αγκαλιά και την ασφάλεια των γονιών του.
Όταν μετακόμισα για να σπουδάσω ήταν η πρώτη φορά που πήρα τη ζωή στα χέρια μου. Είχα το σπίτι μου, πήγαινα στη σχολή και παράλληλα δούλευα γιατί ήθελα να καλύπτω μόνη μου τις ανάγκες μου. Αυτή η συνθήκη σίγουρα με ωρίμασε πιο γρήγορα. Κατάλαβα πως βγαίνουν τα χρήματα, αλλά και συνειδητοποίησα πόσους κινδύνους μπορεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα που ζει μόνη. Επέστρεψα στην Αθήνα το 2008 γιατί προσλήφθηκα στην τράπεζα, όπου εργάζομαι μέχρι τώρα.
Τον Ιούλιο του 2012 συνέβη το ατύχημα, φέτος έσβησα κεράκια για τα 9 χρόνια της καινούριας μου ζωής. Θυμάμαι τα πάντα, ήταν η τρίτη μέρα των καλοκαιρινών διακοπών μου στη Χίο. Αυτό το νησί το λατρεύω, είναι ο τόπος καταγωγής του πατέρα μου και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις.
Ένα πρωί ξεκίνησα από το χωριό μου για να πάω σε ένα διπλανό χωριό να ψωνίσω, είχε πολύ ζέστη και στη βιασύνη μου να φύγω, έκανα το λάθος να μη φορέσω τη ζώνη ασφαλείας. Στην προσπάθεια μου να φορέσω τη ζώνη εν κινήσει, μου έφυγε λίγο το αυτοκίνητο. Για να αποφύγω τη σύγκρουση με αυτοκίνητο που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα, έστριψα το τιμόνι δεξιά, δεν υπήρχε προστατευτική μπάρα και έφυγα κάτω. Θυμάμαι το αμάξι να κάνει μία τούμπα, μετά άλλη μία και να ακινητοποιείται σε μια χαράδρα. Επειδή τελικά δεν πρόλαβα να βάλω τη ζώνη, βρέθηκα από τη θέση του οδηγού στα πίσω καθίσματα. Είδα τα τζάμια σπασμένα, τους αερόσακους και τα καθίσματα να έχουν πεταχτεί, δεν είχα κανένα τραύμα εξωτερικά, πονούσε μόνο το κεφάλι μου, αλλά από την αρχή ένιωσα έναν πολύ δυνατό πόνο στη σπονδυλική στήλη και κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου.
Οι επιβάτες του άλλου αυτοκινήτου κάλεσαν ασθενοφόρο, έγινε η μεταφορά μου στο Κέντρο Υγείας και από εκεί στο νοσοκομείο της Χίου. Δεν θα ξεχάσω το πλήθος που είχε μαζευτεί στο νοσοκομείο, έρχονταν security για να απομακρύνουν τον κόσμο. Επειδή είδαν ότι η κατάσταση ήταν κρίσιμη, έγινε η αεροδιακομιδή μου στην Αθήνα. Χειρουργήθηκα στο ΚΑΤ, έχω μνήμες και από την Εντατική, γιατί τη δεύτερη μέρα ξύπνησα και μετά ξεκίνησε η διαδικασία της αποδοχής και της αποκατάστασης. Αρχικά χάρηκα που επέζησα και μετά έπρεπε να δω την εξέλιξη της ζωής μου.
Από την αρχή ήξερα τι συμβαίνει, ήταν όλοι πολύ ειλικρινείς. Αντιλήφθηκα πολύ γρήγορα τη συνέχεια, ξεκίνησα αμέσως τη διαδικασία της αποκατάστασης με φυσικοθεραπείες. Έπρεπε να γίνουν και κάποιες μετατροπές στο σπίτι μου, γιατί ήταν δεδομένο ότι θα έμενα μόνη μου, οπότε όταν ήταν όλα έτοιμα, επέστρεψα στο σπίτι και στη δουλειά μου. Αποδέχτηκα τη νέα πραγματικότητα πολύ γρήγορα και είπα ότι συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά, μόνο που από εδώ και πέρα τα πόδια μου θα είναι το αμαξίδιο, τόσο απλά.»
Πως μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή σου; Γυμναζόσουν και πριν το ατύχημα;
Πριν το ατύχημα δεν είχα καμία σχέση με τον αθλητισμό. Ο φυσικοθεραπευτής μου, που με ανέλαβε από την αρχή και με κουράρει μέχρι σήμερα, επέμενε να ασχοληθώ με κάποιο άθλημα. Εγώ ήμουν από την αρχή πολύ αρνητική γιατί όταν χτύπησα ήμουν 29 ετών και δεν είχα κανένα αθλητικό υπόβαθρο. Ένα βράδυ που απλά χάζευα στο internet, μπήκα στη σελίδα της Αθλητικής Ομοσπονδίας ατόμων με αναπηρία και κέντρισαν το ενδιαφέρον μου το τένις και η ξιφασκία με αμαξίδιο.
Έτυχε να βρω πρώτα το τηλέφωνο του προπονητή μου στην ξιφασκία, μου είπε να πάω να δω μία προπόνηση και αυτό ήταν. Στους δύο πρώτους μήνες πήρα πρόκριση για τους πρώτους μου αγώνες στο εξωτερικό, στον ενάμιση χρόνο εκπροσώπησα τη χώρα μου στους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο -μάλιστα ήμουν η πρώτη γυναικεία συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς αγώνες στην ξιφασκία με αμαξίδιο- το 2018 πήρα το χάλκινο μετάλλιο σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά δυστυχώς έχασα την πρόκριση για το Τόκυο και έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Σκόπευα να σταματήσω τον αθλητισμό μετά το Τόκυο, αλλά τώρα έχω πεισμώσει, επειδή νιώθω ότι δεν έχω δώσει το 100% και σκέφτομαι να συνεχίσω και για τους Παραολυμπιακούς του 2024.
Προς το παρόν θα παρακολουθήσω τους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκυο ως τηλεθεάτρια, το ότι δεν συμμετέχω εγώ δεν σημαίνει ότι δεν θα παρακολουθήσω την υπόλοιπη ομάδα, φίλους και συναθλητές που παλεύαμε 4 χρόνια μαζί.
Έχεις αποκτήσει φίλους μέσω του αθλητισμού;
Έχω φίλους από τον αθλητισμό, αλλά έχω και αντιπάλους. Δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς υγιή ανταγωνισμό, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι εκτός από ανταγωνιστές υπάρχουν και φίλοι.
Πως ένιωσες την πρώτη φορά που συμμετείχες σε διεθνή διοργάνωση;
Αυτό που ένιωσα την πρώτη φορά που συμμετείχα σε διεθνή αθλητική διοργάνωση, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ήταν εκτίμηση στην αναπηρία που έχω. Είδα πολύ βαριά περιστατικά, ανθρώπους χωρίς χέρια, άλλους που δεν είχαν ούτε χέρια, ούτε πόδια, πολύ δύσκολες καταστάσεις και εκτίμησα βαθιά την αναπηρία μου.
Η Toyota, τα τελευταία χρόνια, συνεργάζεται με τη Διεθνή Παραολυμπιακή Επιτροπή με σκοπό να προσφέρει βιώσιμες, ασφαλείς και αποδοτικές λύσεις μετακίνησης. Πόσο σε έχει βοηθήσει η συγκεκριμένη πρωτοβουλία;
Από τότε που με συμπεριέλαβε η Toyota στην ομάδα της, μου έδωσε κίνητρο να οδηγήσω ξανά. Μετά από το ατύχημα είχα μεγάλη φοβία και δεν είχα οδηγήσει καθόλου. Φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι για έναν άνθρωπο που έχει βιώσει ένα αυτοκινητικό και υπάρχει και η αναπηρία στη ζωή του να οδηγήσει ξανά! Ένιωσα ότι είμαι πάλι πλήρως αυτόνομη. Τώρα πια οδηγώ όπως όλοι, απλά στο δικό μου αυτοκίνητο έχει γίνει μετατροπή και χειρίζομαι το φρένο και το γκάζι με το χέρι.
Πηγαίνω όπου θέλω, απλά πριν θα μπω στη διαδικασία να τσεκάρω αν υπάρχει πρόσβαση, αλλά και πάλι, αν πάω κάπου και δυσκολευτώ, δεν θα ντραπώ να ζητήσω βοήθεια. Πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε, δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο στην κοινωνία μας ότι όλοι οι χώροι πρέπει να είναι φιλικοί για όλους, οπότε πρέπει να συνεχίσουμε να το ζητάμε. Για να αλλάξει το σύνολο, πρέπει να αλλάξουν τα άτομα.
Εγώ πιστεύω σε μια κοινωνία που έχει ενταγμένο όλο τον κόσμο, αλλά το νόημα να είναι ισότητα και αποδοχή. Γιατί να πρέπει να διεκδικήσω μόνο εγώ που έχω αναπηρία προσβασιμότητα; Πρέπει να τη διεκδικήσουν και οι γονείς με το μωρό στο καροτσάκι και οι ηλικιωμένοι με κινητικά προβλήματα. Μας αφορά όλους, γιατί να βάζουμε ταμπέλες;
Είσαι πολύ δραστήρια και στο πεδίο του διαλόγου με τα παιδιά. Ποια είναι η πιο συγκινητική αντίδραση παιδιού που θυμάσαι;
Το μεγαλύτερο όφελος που έχω από τον αθλητισμό δεν είναι οι διακρίσεις και τα μετάλλια, αλλά η επαφή μου με τα παιδιά. Μόνο μέσα από τη νέα γενιά θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης. Με τη βοήθεια διάφορων φορέων συμμετέχω σε πολλές ομιλίες και δράσεις.
Πολλές φορές με έχουν συγκινήσει τα παιδιά. Όταν είναι μικρά, δεν καταλαβαίνουν αμέσως τι μου έχει συμβεί και τα ακούω να ρωτάνε: «Μαμά, αυτή η κυρία γιατί είναι σε καρότσι, αφού είναι μεγάλη;»
Το μεγαλύτερο δώρο μου το έχει κάνει ο μικρός Πάνος από το Ναύπλιο. Είχαμε γνωριστεί σε ένα εμπορικό κέντρο, κράτησα επαφή με τους γονείς του και όταν έμαθε ότι θα εκπροσωπήσω την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο, με έφτιαξε με τουβλάκια Lego στο αμαξίδιο με τη μάσκα και το σπαθί. Αυτό ήταν για ‘μένα το πιο συγκινητικό δώρο που μου έχουν κάνει.
Πως σου αρέσει να φροντίζεις τον εαυτό σου;
Προσέχω πάρα πολύ και περιποιούμαι τον εαυτό μου, αλλά είναι κάτι που έκανα και πριν το ατύχημα. Για να χαλαρώσω ακούω μουσική και διαβάζω βιβλία. Αυτό όμως που πραγματικά με γεμίζει και με ενθουσιάζει είναι το να ταξιδεύω. Θεωρώ ότι τα ταξίδια είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για να γεμίσεις το βιογραφικό σου. Το ταξίδι μου στη Ζανζιβάρη και την Τανζανία ήταν μία απίστευτη εμπειρία, αν και ήταν τρομερά δύσκολος προορισμός για χρήστη αμαξιδίου.
Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια;
Νομίζω ότι σε 5 χρόνια δε θα βρίσκομαι στο αθλητικό κομμάτι ως αθλήτρια, θέλω όμως να βρίσκομαι από άλλη θέση. Θα ήθελα να ασχοληθώ με το διοικητικό κομμάτι. Θεωρώ ότι έχω τις ικανότητες και μπορώ να δώσω πολλά στον αθλητισμό από άλλο πόστο. Θα ήθελα και ένα παιδάκι, έχω σκεφτεί και το ενδεχόμενο της υιοθεσίας. Πιστεύω ότι είναι ευλογία να έχεις ένα παιδί και ας μην είναι το βιολογικό σου παιδί. Η αγάπη που έχεις να δώσεις σε ένα παιδί, δεν έχει σχέση με το αν το γέννησες εσύ.
