ΜΟΥΣΙΚΗ: Ξεκινάει με τα νανουρίσματα της γιαγιάς μου. Δημοτικά τραγούδια για την ξενιτιά. Νόημα συνειδητό και βαθύ, το αποκτάει όταν ήμουν τριών χρονών, στην πρώτη μου παράσταση χορού. Η μουσική σπάει τα αμήχανα, σιωπηλά, γεμάτα αγωνία δευτερόλεπτα στη σκηνή πίσω από τις κατεβασμένες κουίντες. Οι γονείς μου αγαπούν τη μουσική. Στο σπίτι και στο αμάξι παίζουν κλασική, φάντος, νέο κύμα, λαϊκά τύπου Μοσχολιού, Χατζιδάκις, Pink Floyd, 80s mainstream, ρωσικά, ιταλικά, ανατολίτικα τραγούδια και ό,τι άλλο συγκινούσε τον μπαμπά μου όταν κατέβαζε παράνομα μουσική από το ίντερνετ, τότε που για να συνδεθείς έπεφτε η γραμμή από το τηλέφωνο. Έπειτα, διαμορφώνω μόνη μου τα ακούσματά μου, Αλκίνοος, Γαλάνη, Cranberries, Gotan Project, Coralie Clement, ρεμπέτικα, Πλάτωνος, τζαζ, pop mainstream. Το spotify με ενημέρωσε ότι έναν ολόκληρο μήνα της περσινής χρονιάς άκουγα μουσική, χώρια το youtube, οι πρόβες, οι συναυλίες, το στούντιο, η δημιουργία της δικής μου μουσικής. Μπορώ να πω, με συγκίνηση, ότι η μουσική και η ζωή μου, πια, τείνουν να ταυτίζονται.
ΒΙΒΛΙΑ: Διαβάζω κυρίως ποίηση και βιβλία αυτοβελτίωσης και φιλοσοφίας. Λατρεύω τον Γκάτσο, τον Σαχτούρη και τον Γιάλομ. Είμαι θετικά προσκείμενη προς τον ρεαλισμό του Πλάτωνα και την εποπτεία του Ντεκάρτ. Έχω παρατηρήσει ότι τα βιβλία έχουν όση δύναμη απαιτείται για να αλλάξει κανείς ολοκληρωτικά τη ζωή του και προσφέρουν τα εφόδια ώστε να την ξαναχτίσει όλη από την αρχή.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Πρόλαβα τη φράση «πάω να παίξω με τα παιδιά απ’ τη γειτονιά». Κάθε απόγευμα γύρω στις πέντε, κατέβαιναν οι πρώτοι. Τους ακούγαμε. Τέλειωνα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα μαθήματα του σχολείου και κατέβαινα κι εγώ. Παίζαμε μήλα, τζαμί, κρυφτό, κλέφτες κι αστυνόμους. Ξέραμε κάθε πέτρα. Είχαμε βρει φοβερές κρυψώνες, τόσο που το παιχνίδι κρατούσε μέχρι να βραδιάσει. Μετά μας φώναζαν οι γονείς μας απ’ τα μπαλκόνια για να γυρίσουμε σπίτι. Αγοράζαμε τσίχλες που είχαν δώρο τατουάζ, τα φτύναμε και τα κολλούσαμε σε έναν τοίχο. Μέχρι και σήμερα έτσι είναι αυτός ο τοίχος. Βέβαια τότε μας έμοιαζε να είναι όλος γεμάτος τατουάζ, τώρα τα τατουάζ φτάνουν στο ύψος του αγκώνα μου.
ΒΟΛΤΑ: Οι βόλτες οι μεγάλες, οι χορταστικές και οι ανέμελες ξεκίνησαν αφού μετακόμισα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Η Πλάκα, η Πεντέλη, το Ψυχικό, το Χαλάνδρι, η Νέα Σμύρνη, το Κολωνάκι, το Παγκράτι είναι όλες περιοχές που έχουν φιλοξενήσει τις πιο μεγάλες βόλτες μου. Έχουν φιλοξενήσει επίσης, τις μεγαλύτερες συναυλίες μου, αυτές που συμβαίνουν ενώ ακούω μουσική στ’ ακουστικά. Τραγουδάω νοερά από τη Σκοτεινή μητέρα μέχρι Olivia Rodrigo και από Peggy Lee μέχρι τα σεφαραδίτικα της Γιαννάτου. Συνήθως περπατάω χωρίς να ξέρω πού πηγαίνω, μου αρκεί να ταιριάζει ο δρόμος με το τραγούδι. Περπατάω μέχρι η συναυλία να πλησιάζει προς το τέλος της, οπότε και βάζω gps για τον γυρισμό.
ΤΑΙΝΙΕΣ: στα 17 μου, αποφάσισα να μην ξαναδώ ταινίες ποτέ. Δεν άντεχα να πλαντάζω κάθε φορά. Οπότε δημιούργησα μία σημαντική τρύπα 5-6 χρόνων στον σινεφίλ εαυτό μου. Κατά την επιστροφή μου, λάτρεψα τον Κισλόφσκι, τον Τριφό και τον Σαμπρόλ. Μ’ αρέσει το χιούμορ, το έλεγκανς και το ανεπαίσθητο τρας στην αισθητική. Ο Λάνθιμος μου θυμίζει τη Λένα Πλάτωνος και ο Οικονομίδης κάτι τζαζ τραγούδια από ψιλοκατεστραμμένες ηχογραφήσεις του ‘50. Έκανα πάντα τέτοιους συνειρμούς, μουσικής με εικόνες. Ωστόσο, δεν είχα προβλέψει, πριν αρχίσει να κυκλοφορεί ο πρώτος μου δίσκος, πόσο άρρηκτα συνυφασμένος θα ήταν με την εικόνα του.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Τη βγάζω απ’ την πρίζα και την αποθηκεύω στο πατάρι μέχρι την επόμενη φορά που θα με επισκεφτούν οι γονείς μου στην Αθήνα. Έχει γίνει σαν ταινία του Οικονομίδη η τηλεόραση, για να επανέλθω. Όμως επειδή ξέρεις ότι δεν είναι ταινία, δε σου αφήνει αυτή την απολαυστική αίσθηση του τρας στο εσθέτικ. Σου αφήνει συνήθως έναν φόβο και ένα γιγάντιο άγχος για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Η τηλεόραση, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, καταστρέφει έναν -τουλάχιστον- λαό, μπροστά στα μάτια μας, με την προπαγάνδα. Ωστόσο, η τέχνη είναι η μεγαλύτερη δύναμη όλων και πάντα μπορεί και ανθίζει σε σημεία άγονα. Κωνσταντίνου κι Ελένης, Παρά πέντε, Σαββατογεννημένες, Είσαι το ταίρι μου και πόσα ακόμη αϊκόνικ τηλεοπτικά γεγονότα συνέβησαν, ειδικά εκεί γύρω στα ’00s, στα οποία τόσοι από μας μέχρι και σήμερα επιστρέφουμε.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: η σχέση μου με το ίντερνετ είναι τύπου τόξικ πρώην. Εθιστική άπειρα. Λατρεύω να σκρολάρω στο τικ τοκ κι έχει αλλάξει τη ζωή μου το chatgpt. Τα σόσιαλ τα αγαπώ γιατί εκεί επικοινωνείται η μουσική μου. Στην πραγματικότητα τα σόσιαλ μου δίνουν τη δυνατότητα να κάνω ακριβώς ό,τι έχω στο μυαλό μου επαγγελματικά, με τον δικό μου τρόπο, ήθος και αισθητική χωρίς να χρειάζεται να είμαι δέσμια κάποιας εταιρίας. Απ’ την άλλη το ίντερνετ, όπως πιθανά και ο τόξικ πρώην, είναι guilty pleasure. Μόνιμα προγραμματίζω detox περιόδους και φλερτάρω με την ιδέα του κινητού με κουμπιά – το οποίο έγινε και trend στο τικ τοκ τώρα. Δυστυχώς είναι πολύ σαφές, για κάποιον που είναι κοντά 30, πόσο έχει αποκόψει την επαφή, την ουσιαστική, την ανθρώπινη και τη φυσική, η ενασχόληση με την τεχνολογία. Προλάβαμε να βγαίνουμε στις γειτονιές και να πηγαίνουμε σχολείο χωρίς κινητά και νομίζω ότι είχε περισσότερη πλάκα έτσι. Όταν βαριόμασταν δεν σκρολάραμε, ενοχλούσαμε τους συμμαθητές μας ή τον καθηγητή. Θυμάμαι να παίζουμε μακριά γαϊδούρα στα διαλείμματα του λυκείου, επειδή κάποιος είχε μάθει πώς παίζεται αυτό το oldschool παιχνίδι και το κάναμε must. Νομίζω ότι το ιντερνετ εισήγαγε το «cringe» και μας πήρε λίγη απ’ την ανεμελιά.
ΦΛΕΡΤ: είναι cute να υπάρχει παντού, στη μουσική, στα βίντεο, στις συναυλίες, στη δημιουργία, στις βόλτες, στο δρόμο, στα καφέ. Το φλερτ το βλέπω σαν μία ωραία έκφανση της αισθητικής. Δεν είναι απαραίτητο να έχει κάποιο σκοπό ή αποτέλεσμα, αρκεί να συμβαίνει. Για αυτό αγαπώ τα έργα που περιέχουν το φλερτ. Κάποιοι αγαπημένοι μου δίσκοι που το περικλείουν είναι οι Μπαλάντες της οδού Αθηνάς, το Νησί των λωτοφάγων και τα Λεπιδόπτερα. Το περικλείουν επίσης κάποιοι πίνακες του Μόραλη και του Τσαρούχη και πολλές ταινίες, μία τέτοια που αγαπώ είναι το Sense and Sensibility.
ΣΠΟΡ: Όταν ήμουν μικρή έπαιζα βόλεϊ και λίγο ποδόσφαιρο, αλλά η βασική ενασχόληση, αθλητικού τύπου, ήταν ο χορός. Κλασικός χορός για 11 χρόνια και μετά λάτιν, σύγχρονο και ό,τι συναφές μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Πλέον, μιας που κοντεύω τα 30 και δεν μπορώ να ζορίζομαι, η επαφή μου με τα σπορ είναι πιο gentle θα έλεγε κανείς. Περπάτημα κάθε μέρα ανελλιπώς, γιόγκα και πιλάτες.
ΤΑΞΙΔΙ: ένας από τους λόγους που επέλεξα τη δουλειά του μουσικού. Αγαπώ τα ταξίδια. Είμαι αυτός ο τύπος που θα οργανώσει τα πάντα, τα εισιτήρια, τη διαμονή, το πρόγραμμα κάθε μέρας, πού θα φάμε, πού θα πιούμε, τι θα δούμε, την πλειλιστ που θα ακούγεται στο αμάξι. Ταξιδεύω πολύ από μικρή. Είχαμε καθιερωμένο, οικογενειακώς, ένα ταξίδι στο εξωτερικό κάθε χρόνο. Ελπίζω να μπορώ να συνεχίζω επ’ άπειρον αυτή την παράδοση μέσω της μουσικής και του touring.
ΤΩΡΑ: το πρώτο μου παιδί είναι εκεί έξω. Έχει 10 τραγούδια που γράφτηκαν εκτονώνοντας στην πραγματικότητα προβληματισμούς και καταστάσεις που συμβαίνουν στη δεκαετία των 20 με 30. Το τώρα είναι όμορφο, έχει ηρεμία, ανακούφιση, μία μικρή νοσταλγία για την πραγματικότητα που ζούσα όσο φτιαχνόταν ο δίσκος. Θα έλεγα ότι το τώρα είναι μία ταινία μικρού μήκους που δείχνει μέσω του «κοντά 30» τη ζωή μου μέχρι σήμερα, και τις ζωές των φίλων μου. Περιέχει τους ανθρώπους που αγαπώ, τους ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ τη δουλειά τους, τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν την αισθητική μου ώστε να είμαι σε θέση, τώρα, να απολαμβάνω τον πρώτο μου δίσκο, με εικόνα και ήχο που αντικατοπτρίζει απόλυτα τα ακούσματα και την ιδιοσυγκρασία μου. Είμαι ενθουσιασμένη όσο το «τώρα» προετοιμάζει το «μετά». Ο δίσκος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την εικόνα του, οπότε θα προσπαθήσουμε, με τον Νίκο Αγγλούπα (τον παραγωγό του άλμπουμ) να φτιάξουμε βίντεο για όλα τα κομμάτια του δίσκου. Προς το παρόν και για τώρα, έχει κυκλοφορήσει ένα βίντεο που ήθελα να το γυρίσω εδώ και κοντά πέντε χρόνια. Συνδέεται απόλυτα με το σαρκαστικό κλίμα του Τόξικ πρώην. Επίσης, χαίρομαι γιατί στο κλιπ παίζουν οι φίλοι μου, και γιατί δέχτηκε – μετά από κόπο- την πρόσκλησή μου να παίξει και ο μπαμπάς μου.
