Στις 28 Φεβρουαρίου, η Ελλάδα θα βρεθεί ξανά στους δρόμους. Όχι μόνο για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων, αλλά για να δείξει πως δεν έχει ξεχάσει και πως δεν θα σταματήσει να απαιτεί δικαιοσύνη. Το κίνημα των πολιτών που ξεπήδησε μέσα από τον πόνο και την οργή αποδείχθηκε ανθεκτικό. Οι οικογένειες των θυμάτων δεν σώπασαν. Οι νέοι, που είδαν συνομήλικούς τους να καίγονται ζωντανοί, δεν το ξέχασαν. Οι εργαζόμενοι στα τρένα, που είχαν προειδοποιήσει, δεν σταμάτησαν να μιλάνε. Αν η κυβέρνηση πόνταρε στην κούραση των ανθρώπων και στο ότι, αργά ή γρήγορα, όλοι θα «γυρίσουν σελίδα», τότε είναι λογικό να ανησυχεί πλέον.
Ας μη γελιόμαστε, το κράτος, και κάθε κράτος, έχει ανάγκη από τον έλεγχο. Αλλά στις 28 Φεβρουαρίου αν η πλατεία Συντάγματος και οι δρόμοι της Αθήνας (και άλλων πόλεων) γεμίσουν, η εξουσία θα αναγκαστεί να παραδεχτεί πως απέτυχε να "ηρεμήσει" την κοινή γνώμη. Γιατί όταν μια διαδήλωση για ένα έγκλημα που έγινε πριν δύο χρόνια έχει τόση μαζικότητα και πάθος, σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να πείσει πως έκανε όσα έπρεπε. Και αν δεν κατάφερε να το κάνει σε μια χώρα όπου το αφήγημα των "μεμονωμένων περιστατικών" κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες, τότε ίσως η κοινωνία αυτή τη φορά πραγματικά δεν φοβάται.
Γι’ αυτό η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να ανησυχεί. Όσο οι αποκαλύψεις για την τραγωδία συνεχίζονται και τα ηχητικά ντοκουμέντα εκθέτουν τις ευθύνες των κυβερνώντων, η θλίψη και η ανάγκη για δικαιοσύνη μεγαλώνει. Η 28η Φεβρουαρίου προβλέπεται να εξελιχθεί σε μια γιγαντιαία διαδήλωση - και δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο για μια εξουσία, από έναν λαό που έχει σταματήσει να φοβάται.
Διαδηλώσεις έχουν γίνει πολλές, μεγάλη συμμετοχή υπήρξε και πριν έναν μήνα, αλλά και στις μαθητικές συγκεντρώσεις. Η ατμόσφαιρα όμως γύρω από την επέτειο των δύο χρόνων είναι διαφορετική. Οι ανακρίβειες και τα αναπάντητα ερωτήματα έχουν μαζευτεί βουνό, και καμία υπόσχεση ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Αντιθέτως, διαρκώς υπάρχουν νέες αποκαλύψεις - και το κυριότερο, η θλίψη δεν έχει κοπάσει. Αν η κυβέρνηση περίμενε ότι οι πολίτες θα κουραστούν, θα ξεχάσουν και θα συμβιβαστούν, τώρα πλέον αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν θα συμβεί.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αστυνομία κατεβάζει στρατό στις πορείες. Το έχουμε δει ξανά και ξανά, από τις διαδηλώσεις του 2008, μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, μέχρι τις αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, μέχρι και τις τελευταίες, λίγες ημέρες πριν. Όμως, αυτή τη φορά, η κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής φαίνεται δυσανάλογα μεγάλη. Η Αστυνομία έχει ήδη προειδοποιήσει: Η «μεγαλύτερη κάλυψη από αστυνομικές δυνάμεις» είναι προ των πυλών. Το αφήγημα είναι έτοιμο: "Η προστασία της δημόσιας τάξης".
Τα ΜΑΤ, οι αύρες, οι ΔΡΑΣΗ, οι ΟΠΚΕ, τα ελικόπτερα - όλοι σε επιφυλακή, σε κάθε γωνία. Ένα σχέδιο «πρόληψης επεισοδίων» που τελικά περισσότερο μοιάζει με προετοιμασία για πόλεμο. Κι αυτό γιατί η μαζικότητα της διαδήλωσης ίσως αποτελέσει τη μεγαλύτερη επίδειξη πολιτικής πίεσης προς την κυβέρνηση. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για ένα κόμμα, μια παράταξη, ένα συνδικάτο, αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Ετοιμάζονται να κατέβουν στον δρόμο οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι οικογένειες, οι άνθρωποι που στις προηγούμενες συγκεντρώσεις μπορεί να σάστισαν αλλά αυτή τη φορά θέλουν να δείξουν ότι δεν είναι εκείνοι που πρέπει να φοβούνται.
Η κυβέρνηση φοβάται ότι η 28 Φεβρουαρίου δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή.
Η κυβέρνηση λοιπόν έχει δύο επιλογές, είτε να αφήσει τη συγκέντρωση να γίνει κανονικά, ρισκάροντας να φανεί ότι η κοινωνία την αποδοκιμάζει ανοιχτά, είτε να επιλέξει την καταστολή, με τον κίνδυνο να δει σκηνές που θα πυροδοτήσουν ακόμα μεγαλύτερη οργή.
Αν κρίνουμε από το παρελθόν, μάλλον θα προτιμήσουν το δεύτερο - και αυτό ακριβώς δείχνει ότι το κράτος φοβάται τη 28η Φεβρουαρίου. Γιατί η τραγωδία στα Τέμπη δεν είναι μια είδηση που έσβησε μερικούς μήνες μετά, είναι ένα συλλογικό τραύμα που αρνείται να κλείσει όσο η αλήθεια κρύβεται και η δικαιοσύνη δεν αποδίδεται.
Η κυβέρνηση δεν φοβάται "τα επεισόδια". Φοβάται την εικόνα της κοινωνίας που δεν υποχωρεί. Φοβάται ότι η 28η Φεβρουαρίου δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή. Ας φροντίσουμε όλοι για μια ειρηνική πορεία, με τη μεγαλύτερη συμμετοχή.
